Μήνυμα αγωνίας: Παλεύω να φύγω από τα ναρκωτικά…

• «…οράματα και όνειρα δικαιούμαστε όλοι μας να έχουμε. Και αν εγώ από λάθος επιλογή τα άφησα στην άκρη, είμαι εδώ για να τα ξαναβρώ…»

Ένα συγκλονιστικό μήνυμα έφτασε σήμερα, νωρίς το πρωί στο «γραμματοκιβώτιο» του ιστολογίου. Ένα μήνυμα αγωνίας, μία φωνή ικεσίας, από μία νέα κοπέλα, που βρίσκεται στον κόσμο των ναρκωτικών και παλεύει να βγει έξω από αυτόν.
Το κείμενο-μήνυμα
Καλησπέρα - καλημέρα και από εμένα. Αφήνω ένα σχόλιο, μια κατάθεση ψυχής, με αφορμή τον τίτλο "Xωρίς Oράματα". Πιο πολύ αφήνω αυτό το σχόλιο όχι για να το διαβάσει κάποιος, αλλά για να βγει από μέσα μου.
Σίγουρα είμαι εκτός θέματος, σίγουρα θα κάνω ορθογραφικά και η σύνταξη του λόγου δεν θα είναι άρτια. Να με συγχωρείται.
Είμαι 21χρονών. Είμαι χρήστρια εδώ κι ένα χρόνο. Δεν ξέρω πως ακούγεται στους περισσότερους από εσάς. Σε άλλους η λέξη χρήστης σημαίνει κλέφτης, σε άλλους άρρωστος, σε άλλους αλήτης, σε άλλους πιόνι σε ένα παιχνίδι που άλλοι έβαλαν τους κανόνες.
Ίσως να μην κοιμάμαι στο δρόμο, ίσως να μην με καταλαβαίνει κανείς στο δρόμο. Ίσως να μην κλέβω, ίσως να δουλεύω κανονικά όπως οι περισσότεροι από εσάς. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το ότι κατρακυλώ. Το ότι οδηγώ σε αντίθετη κατεύθυνση από εσάς…
Το μόνο που θέλω να σας πω, σε όσους από εσάς είστε γονείς, είναι να μην αφήσετε τα παιδία σας ποτέ από την προσοχή σας, χωρίς να θέλω να κατηγορήσω τους δικούς μου γονείς οι οποίοι με πρόσεχαν και εκείνοι, αλλά δίχως να ξέρουν πολλά πράγματα, κάποια στιγμή τους ξέφυγα.
Μην ντραπείτε να ψάξετε την τσάντα του παιδιού σας, όσο χρονών και αν είναι. Αν έχετε έστω και μια υποψία, μην ξεχάσετε να ρωτήσετε που θα πάει. Να γνωρίζετε τους φίλους του. Μια αλλαγή στην συμπεριφορά του ίσως σημαίνει ότι άλλαξε δρόμο, και βρίσκεται πλέον σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή (κλισέ πλέον αλλά αληθεύει).
Έχω 2 μέρες που παλεύω με θεούς και δαίμονες. Ίσως κάποιοι έχετε για μένα μια εικόνα ενός άστεγου περιφερόμενου ατόμου, ίσως ζητιάνου. Είμαι ένας άνθρωπος όπως όλοι, γιατί ο χρόνος χρήσης ήταν τόσος όσο να μην κάνει εξωτερικά αναγνωρίσιμο κάτι.
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, αλλά ξέρω ότι προσπαθώ και θα κάνω τα πάντα. Το ορκίζομαι στη μαμά μου και στην μικρή μου αδερφή. Δεν ρίχνω φταίξιμο σε κανέναν από τους 2 μου γονείς, σε κανέναν αστυνομικό και ας αφήνουν ελεύθερους όλους αυτούς ενώ ξέρουν και ας είναι συνένοχοι, σε κανέναν έμπορο και ας μοιράζουν θάνατο σε παιδιά αντί για καραμέλες, σε κανένα κράτος που δηλώνει μονίμως απών…
Ρίχνω το φταίξιμο σε μένα, που επέτρεψα σε όλους αυτούς να με κάνουν πιόνι τους.
Κλείνοντας, θέλω να πω ότι οράματα και όνειρα δικαιούμαστε όλοι μας να έχουμε. Και αν εγώ από λάθος επιλογή τα άφησα στην άκρη, είμαι εδώ για να τα ξαναβρώ.
Ευχαριστώ για το χώρο που μου διαθέσατε.

Μ.Β.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση