Ποια συμφωνία δεσμεύει τον ισχυρό;

• Είναι πολλοί που νομίζουν ότι ο κ. Νταβούτογλου με τη θεωρία του περί στρατηγικού βάθους, εκτός από τα αποκαλυπτήρια των επεκτατικών βλέψεων της Τουρκίας, προσφέρει κάτι το νέο στη σύγχρονη εποχή

Όμως, ο κ. Νταβούτογλου, πέρα από τις επεκτατικές βλέψεις της χώρας του, τίποτε νέο δεν συνεισφέρει. Αντίθετα, αντιγράφει την περί ζωτικού χώρου θεωρία του Αδόλφου Χίτλερ όπως διατυπώθηκε στο βιβλίο του «Ο Αγώνας μου». Μια θεωρία που τότε επενδύθηκε και με επιστημοσύνη, με την εισαγωγή πανεπιστημιακής έδρας Γεωπολιτικής στη Γερμανία. Μια θεωρία, όμως, που ως πράξη αιματοκύλισε τον κόσμο και μετέτρεψε σε ερείπια την Ευρώπη με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στην ίδια βάση του ζωτικού χώρου εγκαθιδρύθηκε και η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, που συντηρήθηκε διά πυρός και σιδήρου, όπως στην Ουγγαρία και στην Πράγα και που κατέρρευσε διαλυόμενη στα εξ ων συνετέθη, αφού καταδυνάστευσε για δεκαετίες τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης. Τις ώρες εκείνες της επέκτασής τους, τόσο η Γερμανία του Χίτλερ όσο και η ΕΣΣΔ του Στάλιν επιδίωκαν και υπέγραφαν μεταξύ τους σύμφωνα φιλίας, τα οποία καταπάτησαν με την πρώτη ευκαιρία. Τις ώρες εκείνες και η Βρετανία του Τσάμπερλεν υπέγραφε συμφωνία ειρήνης με τη Γερμανία του Αδόλφου Χίτλερ, υποχρεώνοντας τον Τσόρτσιλ να του πει: «Είχες να διαλέξεις μεταξύ πολέμου και ατίμωσης. Επέλεξες την ατίμωση και δεν έχεις πόλεμο». Μετ' ου πολύ, ο Τσόρτσιλ δικαιώθηκε.
Τα σύμφωνα μη επιθέσεως και οι συμφωνίες ειρήνης δεν είναι τίποτε άλλο από τη θεωρία των μηδενικών προβλημάτων που προβάλλει και ο κ. Νταβούτογλου και την οποία προσπάθησε να υλοποιήσει με την Αρμενία, και την οποία προσπαθεί να επιβάλει και στην Κύπρο, αλλά και με κάθε γείτονα, γνωρίζοντας ότι, όπως για το Γ΄ Ράιχ και την ΕΣΣΔ, έτσι και για την Τουρκία η συμφωνία, η κάθε συμφωνία, δεσμεύει μόνο το αδύνατο μέρος.
Δεν είναι πρωτόγνωρη, λοιπόν, η προσέγγιση του κ. Νταβούτογλου· αντίθετα, είναι ξανά και ξανά ζεσταμένο φαγητό. Που κι αν σε κάποιο στάδιο επικρατήσει σε κάποιον χώρο, δεν θα στεριώσει για πάντα, αλλά θα έχει εξαρχής ημερομηνία λήξης, γιατί η γεωγραφία είναι ο ένας παράγοντας, που όμως δεν είναι ισχυρότερος από τον παράγοντα-αντίποδά του, που είναι η Ιστορία.
Το τραγικό είναι ότι, στη σύγκρουση γεωγραφίας και ιστορίας, υπάρχουν πάντα εκετόμβες θυμάτων.
Είναι, λοιπόν, χρήσιμο, σκόπιμο και παραγωγικό να μην ξεχνούμε ότι η πολιτική του καλού παιδιού, όπως της Βρετανίας του Τσάμπερλεν, δεν αποτρέπει τα χειρότερα· το αντίθετο, μάλιστα, αργά ή γρήγορα επιτυγχάνει, όπως και οι συμφωνίες λυκοφιλίας -όπως της ΕΣΣΔ του Στάλιν- είναι ύπουλες και χωρίς μέλλον, και ότι η όποια συμφωνία, όπως της Ζυρίχης - Λονδίνου για την Κύπρο, δεσμεύει μόνο το αδύνατο μέρος.
Απόδειξη που βοά η μονομερής στρατιωτική επέμβαση της Τουρκίας, η εισβολή και η συνεχιζόμενη κατοχή και η σταδιακή «αποδοχή» της από το διεθνή παράγοντα.
Το ερώτημα είναι τι μέλλει γενέσθαι. Η απάντηση μία και μόνη. Όσο και αν μας έχουν εν πολλοίς αφοπλίσει με αποφάσεις, ακόμη και του ΕΔΑΔ, έχουμε στα χέρια μας το όπλο εκείνο που, αν δεν το παραδώσουμε με την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, κανένας -όσο ισχυρός και αν είναι- δεν μπορεί να μας το αφαιρέσει.
Ποιο είναι; Το ότι για να υλοποιήσει ο κ. Νταβούτογλου το στόχο του στρατηγικού βάθους, των μηδενικών προβλημάτων και τον όσων άλλων θέλει, πρέπει να ενταχθεί στην Ε.Ε., αλλιώς θα παραμείνει στο παριθώριο. Για να μπει όμως στην Ε.Ε. σε κάποια χρόνια, πρέπει να του πει ΝΑΙ η Κυπριακή Δημοκρατία. Κι αυτό το ξέρει. Εμείς το ξέρουμε; Και αν ναι, γιατί αγωνιζόμαστε να το χαρίσουμε;

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση