Η νέα τρομοκρατική επίθεση και η διεθνής συγκυρία

• "...Αν το διακύβευμα (αυτού) του ασφαλιστικού είναι ο έλεγχος του χρήματος στην Ελλάδα, το διακύβευμα στην υπόθεση “χρεωκοπία της Ελλάδας” είναι ο παγκόσμιος έλεγχος του χρήματος..."

Το τρομοκρατικό χτύπημα στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης συνέβη κατά σύμπτωση αυτές ακριβώς τις ημέρες που θεριεύει η αντίδραση κατά του ασφαλιστικού ολετήρα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που αναρωτιούνται αν πρόκειται για απλή σύμπτωση ή αν αυτό συμπίπτει με την επιδίωξη να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη από το ασφαλιστικό.
Ασχέτως του αν ευσταθεί ή μπορεί να ευσταθεί η τελευταία αυτή εκδοχή, χρήσιμο είναι σε κάθε περίπτωση να εξεταστεί το συνολικότερο πλαίσιο του προβλήματος της οικονομικής κρίσης, που αντιμετωπίζει η χώρα. Ένα πλαίσιο πολύ ευρύτερο από αυτό της Ελλάδας.
Η κρίση που βιώνουμε σαφώς εξυπηρετεί τα συμφέροντα του διεθνούς τραπεζο-πετρελαϊκού (κυρίως) καρτέλ, που ακούει στο σχηματικό όνομα “Νέα Τάξη”. Είναι ακριβώς αυτό το τραπεζο-πετρελαϊκό καρτέλ, που “πολιτικά” εκφράζεται μέσα από οργανώσεις σαν κι αυτές του Σόρος.
Είναι αναγκαίο λοιπόν να δοθούν εκτενείς πληροφορίες υποβάθρου, προκειμένου να γίνει κατανοητό το τι ακριβώς συμβαίνει. Ας με συγχωρήσετε, συνεπώς, φίλοι, για τη μακρηγορία που ακολουθεί.

Ο μηχανισμός παγκόσμιας ισχύος του δολαρίου
Η κυριαρχία των διεθνών (στην ουσία: αμερικανικών) τραπεζών βασίζεται σε δύο παράγοντες.
Ο πρώτος είναι ο ιδιοκτησιακός-μετοχικός έλεγχος της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας (Federal Reserve) από τις διεθνείς τράπεζες. Το δολάριο δεν ελέγχεται από την αμερικανική κυβέρνηση, αλλά από τις αμερικανικές τράπεζες! Από ιδιώτες! Το γεγονός αυτό (ο έλεγχος της Fed από τις αμερικανικές τράπεζες) είναι γενικότερα γνωστό, αλλά το τι συνέπειες έχει αυτό, το καταλαβαίνει κανείς μόνον αν παρακολουθήσει το «The Money Masters». Παρά τη μεγάλη του διάρκεια, αξίζει τον κόπο.


Ο δεύτερος παράγοντας ισχύος του δολαρίου είναι η κυριαρχία του μέσω της τιμολόγησης των διεθνών εμπορευμάτων (commodities) σε δολάρια. Τα κυριότερα commodities είναι το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Ο έλεγχος, λοιπόν, του εμπορίου αυτών των αγαθών είναι πάρα πολύ σημαντικός για την κυριαρχία των αμερικανικών τραπεζών. Και αυτό συμβαίνει με τον εξής τρόπο:
Το ντοκιμαντέρ The Money Masters μας εξηγεί πώς ακριβώς κυριαρχούσαν οι διεθνές τράπεζες μέσω του ελέγχου του χρυσού τους τελευταίους αιώνες και έως το 1971, που κατέρρευσε το σύστημα Bretton-Woods. Το σύστημα Bretton-Woods προέβλεπε σύνδεση των παγκόσμιων νομισμάτων με το δολάριο, που με τη σειρά του ήταν συνδεδεμένο με το χρυσό. Δηλαδή, όλο το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα εξαρτιόταν από το χρυσό. Όταν σταμάτησε η σύνδεση δολαρίου-χρυσού και δολαρίου-λοιπών νομισμάτων, κατέρρευσε ο έλεγχος των διεθνών τραπεζών επί του παγκόσμιο χρηματοπιστωτικού συστήματος. Βρέθηκαν λοιπόν στην ανάγκη να ελεγχθεί ολιγοπωλιακά ένα άλλο εμπόρευμα, που θα κυριαρχούσε στην παγκόσμια οικονομία, θα τιμολογούνταν σε δολάρια και θα προσέδιδε παγκόσμια ισχύ στο δολάριο. Όχι πια νομική ισχύ (όπως γινόταν με το σύστημα Bretton-Woods), αλλά πραγματική, οικονομική ισχύ. Το προϊόν αυτό ήταν το υπερπολύτιμο για όλον τον πλανήτη πετρέλαιο.
Όχι τυχαία, λοιπόν, προκλήθηκε η πετρελαϊκή κρίση του 1973 δύο μόλις χρόνια μετά την κατάρρευση του συστήματος Bretton-Woods! Μετά και τη δεύτερη του 1979, η τιμή του πετρελαίου αυξήθηκε υπερβολικά, το πετρέλαιο άξιζε πια ένα μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πλούτου, και μπόρεσε να αντικαταστήσει το χρυσό ως κόμβος της διεθνούς νομισματικής κυριαρχίας των αμερικανικών τραπεζών, μέσω του δολαρίου και μέσω του ιδιοκτησιακού ελέγχου της Federal Reserve. Το πετρέλαιο δικαίωσε την ονομασία του “μαύρος χρυσός” και από την άποψη ότι αντικατέστησε, στην πράξη, το ρόλο που είχε παλιότερα ο χρυσός στο παγκόσμιο νομισματικό σύστημα. Έτσι δημιουργήθηκε και η έκφραση “πετροδολάρια”, λόγω της τιμολόγησης του πετρελαίου σε δολάρια.

Η απειλή του ευρώ
Στο σημείο αυτό πρέπει να υπογραμμιστεί ένα σημαντικό λάθος που κάνει το The Money Masters (προφανώς λόγω της συνήθους έλλειψης γνώσεων που διακρίνει τους περισσότερους Αμερικανούς σε σχέση με τα ευρωπαϊκά πράγματα). Αναφέρει ότι το σύστημα έκδοσης των ευρωπαϊκών νομισμάτων είναι το ίδιο με αυτό της Αμερικής, επειδή βασίζεται κι αυτό σε κεντρικές τράπεζες. Πρόκειται για διπλό λάθος. Πρώτον, οι ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες είναι όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου, τουλάχιστον τυπικά, η εξουσία βρίσκεται στα χέρα των κρατών μελών και όχι απευθείας στα χέρια των τραπεζών (όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ). Δεύτερον, εξ όσων γνωρίζω (και παρακαλώ όποιον γνωρίζει κάτι περισσότερο να με διορθώσει αν τυχόν κάνω λάθος), το ευρώ όπως και τα λοιπά ευρωπαϊκά νομίσματα δεν βασίζονται στην έκδοση κυβερνητικού χρέους, όπως το δολάριο. Πρόκειται για νόμισμα που το επιβάλει έτσι απλά, νέτα σκέτα, η κάθε κυβέρνηση. Στην περίπτωσή μας, η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Για όποιον έχει δει το ντοκιμαντέρ, το ευρώ είναι δηλαδή όπως τα Greenbacks που εξέδωσε ο Λίνκολν το 1862. Δεν βασίζονται σε κυβερνητικό χρέος, είναι νόμισμα επειδή έτσι το συμφωνήσαμε, επειδή έτσι το δεχόμαστε. Είναι νόμισμα “χωρίς αντίκρισμα”, να το πούμε έτσι, είναι νόμισμα πρωτογενές. Όπως κάποτε συμφωνούσαμε, όλη η ανθρωπότητα, ότι θα έχουμε για νόμισμα το χρυσό. Ποιο ήταν το αντίκρισμα του χρυσού; Δεν υπήρχε, ήταν από μόνος του νόμισμα. Έτσι και σήμερα με το ευρώ.
Αν λοιπόν υποτεθεί ότι αύριο το πετρέλαιο αρχίζει να τιμολογείται σε ευρώ, οι διεθνείς τράπεζες χάνουν αυτομάτως το υπερεργαλείο που είχαν στα χέρια τους, μέσω του ελέγχου του δολαρίου και του ελέγχου του εμπορίου πετρελαίου. Αυτό θα συμβεί, γιατί το δολάριο θα πάψει τότε να είναι παγκόσμιο νόμισμα και ο έλεγχός του, μέσω της Fed, δεν θα δίνει πια στους αμερικανούς τραπεζίτες την παγκόσμια ισχύ που έχουν σήμερα. Θα περιοριστούν αναγκαστικά σε περιφερειακό ρόλο.
Δεν θα πρέπει να ξεχνούμε ότι ο Σαντάμ χτυπήθηκε όταν αποφάσισε, για να ασκήσει πίεση στις ΗΠΑ, να τιμολογεί το πετρέλαιό του σε ευρώ. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι το Ιράν τιμολογεί εδώ και μερικά χρόνια το πετρέλαιό του σε ευρώ! Το ίδιο και η “κακιά” Ρωσία, τουλάχιστον όταν πουλάει φυσικό αέριο σε Ευρωπαίους, Γερμανούς και άλλους.
Να λοιπόν ένας πολύ σημαντικός λόγος για να χτυπηθεί το Ιράν, κι ένας πολύ σημαντικός λόγος για να χαλάσουν τους αγωγούς του Πούτιν!
Το διακύβευμα δεν είναι το ποιο πετρέλαιο θα πουλιέται περισσότερο, αλλά η διεθνής κυριαρχία των αμερικανικών τραπεζών! Του διεθνούς τραπεζικού και πετρελαϊκού καρτέλ!
Όταν η Αμερική χτυπήθηκε βαριά από την κρίση του 2008, δημιουργήθηκε σοβαρή κρίση εμπιστοσύνης προς το δολάριο. Μετά τις ανεπιτυχείς προσπάθειες του Μπους και του Ομπάμα να βάλουν και την Ευρώπη να πληρώνει για τις ζημιές των αμερικανικών τραπεζών, το ευρώ φάνταζε πια ως το ασφαλέστερο νόμισμα. Η παγκόσμια τιμολόγηση του πετρελαίου σε ευρώ ήταν πια θέμα χρόνου: Οι εμίρηδες φοβούνταν για τα λεφτά τους, αν τα κρατούσαν σε δολάρια. Τόσο απλά. Θα έκαναν τα λεφτά τους ευρώ σε μια νύχτα και, έτσι, το δολάριο θα γινόταν ξανά το νόμισμα μίας και μόνον χώρας, σημαντικής μεν, αλλά μίας και μόνον χώρας.
Ήταν λοιπόν αναγκαίο να χτυπηθεί το ευρώ και να ενισχυθεί το δολάριο.

Η Ευρώπη και τα άτοπα της ελληνικής κρίσης
Το μεγαλύτερο ψέμα που έχει λεχθεί στην ελληνική κρίση δεν είναι το “λεφτά υπάρχουν” ούτε το “τα βρήκαμε τα λεφτά” ούτε τα δήθεν “ψευδή στοιχεία” του Καραμανλή. Το μεγαλύτερο ψέμα είναι άλλο: Είναι η εντύπωση που αφήνουν τα διεθνή ΜΜΕ να διαχέεται σχετικά με το “αν θα μπορέσει η Ελλάδα να εξοφλήσει τα χρέη της”.
Μα, συγγνώμη, ποιο κράτος “μπορεί να εξοφλήσει τα χρέη του”;;; Κανένα απολύτως. Ούτε οι ΗΠΑ, ούτε η Γερμανία, ούτε κανένα. Τα κρατικά χρέη είναι πολύ μεγαλύτερα από τον ετήσιο προϋπολογισμό των κρατών και αν ζητηθεί από οποιοδήποτε κράτος τελεσιγραφικά “πλήρωσε όλα τα χρέη σου με τη λήξη τους”, το κράτος αυτό θα χρεοκοπήσει.
Γιατί λοιπόν τα κράτη συνεχίζουν και μπορούν να δανείζονται, εάν δεν είναι διασφαλισμένη η αποπληρωμή των παλαιών χρεών;
Στην πραγματικότητα, το όλο διεθνές οικονομικό σύστημα βασίζεται στο ότι κράτη και επιχειρήσεις μπορούν να συνεχίσουν δανείζονται επ’ άπειρον. Στο ότι κανένας ποτέ δεν θα τους ζητήσει “πληρώστε τα όλα, στη λήξη τους, και δεν έχει άλλα”. Στηρίζονται στην εμπιστοσύνη που υπάρχει ότι το χρέος, τουλάχιστον, θα εξυπηρετείται, με την έννοια ότι θα πληρώνονται κανονικά οι τόκοι και όσα ομόλογα λήγουν. Και, εξυπακούεται, ότι όταν λήγουν κάποια ομόλογα, μετά είναι σε θέση το κάθε κράτος να εκδίδει καινούργια. Να δανείζεται δηλαδή ξανά εκ νέου, αναπληρώνοντας τα χρήματα, το κεφάλαιο, που έδωσε για τα ομόλογα που έληξαν.
Γιατί λοιπόν ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, αλλά και της Ισπανίας, Πορτογαλίας κλπ., εκφράζονται αμφιβολίες σχετικά με το “κατά πόσο είναι σε θέση να εξοφλήσουν το χρέος τους”;
Είναι προφανές ότι οι αμφιβολίες αυτές δεν είναι καθόλου αθώες, αφού ανατρέπουν μια βασικότατη σταθερά του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος: Το γεγονός ότι, για να επιβιώσει το οικονομικό σύστημα, αποδεχόμαστε στην πραγματικότητα ότι τα χρέη δεν πρόκειται να πληρωθούν, ως σύνολο, ποτέ, αλλά πάντοτε θα ανανεώνονται. Και συνήθως μάλιστα αυξάνονται κιόλας.
Αυτός ακριβώς είναι όμως ο μηχανισμός με τον οποίο η Ελλάδα οδηγήθηκε τάχιστα στη χρεωκοπία: Ανατράπηκε ο βασικός παράγοντας σταθερότητας του συστήματος, ότι δηλαδή ένα κράτος δεν είναι σε θέση να πληρώσει το σύνολο των χρεών του και πάντοτε είναι αναγκασμένο να ανανεώνει το δανεισμό του.
Χτυπώντας την Ελλάδα, ανάγκασαν τη Γερμανία να εγγυηθεί για το ελληνικό (αλλά και το ισπανικό και το πορτογαλικό και όλο το ευρωπαϊκό) χρέος, επιφέροντας έτσι έναν πρώτο κλονισμό στην εμπιστοσύνη στην οικονομική της ισχύ. Η Γερμανία, βέβαια, για να ξεπεράσει το έλλειμμα εμπιστοσύνης, αποφάσισε να επιβάλει στο δικό της λαό σκληρή λιτότητα. Αυτό δεν άρεσε στο διεθνές τραπεζικό καρτέλ, που βλέπουν το ευρώ να αντέχει. Έτσι εξηγούνται οι επικρίσεις του Σόρος κατά της Γερμανίας για το πρόγραμμα λιτότητας και την “κοινωνική αναταραχή, ξενοφοβία κλπ.” που αυτό θα φέρει. Τέτοια πρεμούρα για τη γερμανική κοινωνία! Για την ελληνική κοινωνία βέβαια δεν πολυνοιάζονται, αφού εδώ την αναταραχή τη χρειάζονται, για να χτυπήσουν το ευρώ.
Η μάχη ευρώ-δολαρίου δεν έχει τελειώσει λοιπόν. Όμως η τύχη του ευρώ δεν είναι το μόνο διακύβευμα.

Υπερχρέωση, κρίσεις και ΔΝΤ
Το ντοκιμαντέρ The Money Masters αποδεικνύει, με στοιχεία, πώς το διεθνές (στην ουσία: το αμερικανικό) τραπεζικό σύστημα προκάλεσε την κρίση του 1929. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι, στη συνέχεια, μετά δηλαδή την κορύφωση της κρίσης, αντί να ανατραπούν τα φαινόμενα που προκάλεσαν την κρίση (η στενότητα στην κυκλοφορία χρήματος), ο περίφημος “κεϋνσιανισμός” έδωσε τη “λύση” όχι μέσω της αύξησης της κυκλοφορίας του χρήματος, αλλά μέσω της αύξησης των κρατικών δαπανών (New Deal), η οποία οδήγησε τα κράτη σε υπερχρέωση έναντι των διεθνών τραπεζών.
Μέσω της υπερχρέωσης των κρατών, οι διεθνείς τράπεζες είναι σε θέση να ελέγχουν το σύνολο των κυβερνήσεων ανά τον κόσμο. Όποτε θέλουν, κλείνουν τη στρόφιγγα του δανεισμού και οι χώρες τίθενται υπό τον έλεγχό τους. Βέβαια, αυτά τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν ανοικτά, αλλά γίνονται πάνω-κάτω με τον τρόπο που έγινε στην Ελλάδα. Αρκεί δηλαδή να ανατρέψεις με κάποιον επιτηδευμένο τρόπο την εμπιστοσύνη σε μια οικονομία και η στρόφιγγα του δανεισμού κλείνει, λόγω του φόβου των δανειστών για την οικονομία αυτή.
Τότε, παρεμβαίνει ένας θεσμός που δημιουργήθηκε μετά την κρίση του 1929 και λίγο πριν τη λήξη του Β΄ ΠΠ: Το “Διεθνές Νομισματικό Ταμείο”. Ένας θεσμός απόλυτα ελεγχόμενος από τις διεθνείς τράπεζες, τα συμφέροντα των οποίων και μόνο προσπαθεί να διασφαλίσει.
Το ΔΝΤ ήρθε λοιπόν μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσει το διεθνές τραπεζικό καρτέλ, από το οποίο και ελέγχεται. Δεν ήρθε για να μας “σώσει”. Ήρθε για να μας ελέγξει ως χώρα. Κυρίως, για να ελέγξει το χρήμα στη χώρα μας και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της. Διότι, όπως σωστά επισημαίνει το The Money Masters, μετά από κάθε κρίση ο πλούτος της κάθε χώρας δεν παύει να υπάρχει: Απλώς, αλλάζει χέρια!

Τι πραγματικά συμβαίνει στην Ελλάδα
Όλα τα παραπάνω, μας δίνουν το πλαίσιο της εικόνας, του τι πραγματικά συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα.
Ο Καραμανλής, όταν ξεκίνησε την πολιτική των αγωγών, πέταξε το γάντι στα μούτρα της Νέας Τάξης (του διεθνούς τραπεζικού και πετρελαϊκού καρτέλ), χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει, προφανώς, τι θα τον περίμενε στη συνέχεια. Τα αντίποινα στην πολιτική του, τα είδαμε και τα ζήσαμε όλοι.
Ο Παπανδρέου φέρθηκε ως πειθήνιος εντολοδόχος της Νέας Τάξης, με τις επιλογές της οποίας ανέκαθεν συνέπλεε. Με τις άφρονες δηλώσεις τύπου “Τιτανικού” και άλλες ενέργειες υπονόμευσης της ικανότητας δανεισμού της χώρας (όπως το σκάνδαλο Τ+10) υπέσκαψε τη δυνατότητα της Ελλάδας να δανείζεται από τις αγορές, οδηγώντας την αναγκαστικά στο ΔΝΤ, όπως είχε προαποφασίσει από την επομένη των εκλογών, σύμφωνα με τα όσα μας αποκάλυψε ο υφυπουργός κ. Σαχινίδης στη γνωστή συνέντευξή του στη ΝΕΤ.
Η Ελλάδα έγινε έτσι ο κύριος μηχανισμός κρούσης για να υποσκαφθεί η διεθνής εμπιστοσύνη προς το ευρώ.
Από εκεί προέρχεται η λυσσαλέα υποστήριξη προς τον Παπανδρέου, από τα διεθνή και εγχώρια ΜΜΕ, τα οποία ανέκαθεν ήταν ο ισχυρός βραχίονας της Νέας Τάξης.
Η κατάσταση στην οποία έχει οδηγηθεί η Ελλάδα έχει φέρει τις ελληνικές τράπεζες σε δύσκολη θέση, από εκεί που το ελληνικό τραπεζικό σύστημα θεωρούνταν ένα από τα ισχυρότερα στον κόσμο, μετά το ξέσπασμα της διεθνούς κρίσης, το φθινόπωρο του 2008.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου απίθανο, ένας βασικός στόχος των διεθνών τραπεζών να είναι και ο έλεγχος του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
Δεν είναι επίσης καθόλου τυχαίο ότι η Νέα Τάξη δείχνει ιδιαίτερη πρεμούρα να περάσει το ασφαλιστικό με τους εξοντωτικούς αυτούς όρους για τις ελληνικές συντάξεις.
Σήμερα, ο βασικός πόρος διαβίωσης του Έλληνα συνταξιούχου είναι η σύνταξη, που παίρνει από τους φορείς κοινωνικής ασφάλισης. Πολύ μικρό είναι το ποσοστό αυτών που παίρνουν σύνταξη από ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες.
Τα χρηματικά αποθεματικά, όμως, που προορίζονται για πληρωμή συντάξεων στο μέλλον, είναι ο μεγαλύτερός και σημαντικότερος, διεθνώς, αποταμιευτικός πόρος. Όποιος έχει τον έλεγχό τους, έχει τον έλεγχο του χρήματος.
Εάν η εθνική μας αποταμίευση είναι στα χέρια των κρατικών ασφαλιστικών ταμείων, τότε τον έλεγχο του χρήματος τον έχει το κράτος, μέσω των ταμείων. Το χρήμα αυτό είναι κατατεθειμένο σε τράπεζες στις οποίες έχει έμμεσο έλεγχο το κράτος και, μέσω των τραπεζών αυτών, το κράτος έχει γενικό έλεγχο στην οικονομία. Στη δική μας περίπτωση, τα αποθεματικά των ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων είναι κατατεθειμένα στην Εθνική Τράπεζα, η οποία, για αυτόν ακριβώς το λόγο φάνταζε μέχρι πρότινος το ακλόνητο νούμερο ένα και ο βασικός πυλώνας του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
Αν όλοι εμείς οδηγηθούμε σε σύναψη ιδιωτικών συνταξιοδοτικών συμβολαίων, επειδή θα περιμένουμε (αν περάσει το ασφαλιστικό) ότι θα πάρουμε πολύ μικρή σύνταξη, είναι φανερό ότι, μεσοπρόθεσμα, ο έλεγχος του αποταμιευμένου χρήματος στην Ελλάδα θα περάσει στα χέρια των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών, που με τη σειρά τους βρίσκονται, οι περισσότερες, κάτω από τον έλεγχο του διεθνούς τραπεζικού συστήματος.
Αλλάζει δηλαδή χέρια η κατοχή του χρήματος στη χώρα! Από εκεί που στην Ελλάδα η κατοχή του χρήματος είναι κυρίως κρατική, θα περάσει κυρίως σε ιδιωτικά χέρια! Και, βέβαια, θα κλονιστεί ανεπανόρθωτα ο ελληνικός χαρακτήρας του τραπεζικού μας συστήματος, που θα “διεθνοποιηθεί”. Σε απλά ελληνικά δηλαδή, θα μας το πάρουν οι ξένοι.
Εδώ πρέπει επίσης να σημειωθεί, ότι το ασφαλιστικό τερατούργημα σε καμία αναλογιστική μελέτη δεν βασίζεται, ειδικά όσον αφορά τη δήθεν ανάγκη για δραστική μείωση των συντάξεων.
Αν το διακύβευμα (αυτού) του ασφαλιστικού είναι ο έλεγχος του χρήματος στην Ελλάδα, το διακύβευμα στην υπόθεση “χρεωκοπία της Ελλάδας” είναι ο παγκόσμιος έλεγχος του χρήματος. Η Ελλάδα είναι ένα μικρό, αλλά σημαντικό πεδίο σύγκρουσης για τη Νέα Τάξη.
Το μέλλον;
Όσο ισχυρό και να φαίνεται σήμερα το τραπεζικό-πετρελαϊκό καρτέλ, πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν είναι ανίκητο.
Το ίδιο το ντοκυμαντέρ The Money Masters δείχνει πόσες μάχες είχαν κερδηθεί κατά του τραπεζικού καρτέλ μέσα στις ΗΠΑ, έως το 1913 (έτος ίδρυσης της Fed). Βασική προϋπόθεσή, όμως, για να κερδηθεί η μάχη, είναι να γνωρίζει ο κόσμος το τι ακριβώς συμβαίνει.
Πρέπει πάντοτε να θυμόμαστε πάντοτε τους δύο κανόνες συνωμοσίας που περιέγραψε ο Ουμπέρτο Έκο στο Εκκρεμές του Φουκώ: Η συνωμοσία πρέπει να φαίνεται είτε ότι δεν υπάρχει, είτε ότι είναι ανίκητη.
Η αλήθεια είναι βέβαια, ότι η συνωμοσία και υπάρχει και δεν είναι ανίκητη.
Αν πούμε σε όλους τι πραγματικά συμβαίνει, τότε πολλά μπορούν να αλλάξουν. Ο στόχος, σε τελική ανάλυση, είναι να ξαναπάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Τα λεφτά μας, τις δουλειές μας, τις συντάξεις μας.
Αυτό είναι, τελικά, και το βαθύτερο περιεχόμενο του όρου “εθνική κυριαρχία”. Ο έλεγχος της κάθε κοινωνίας πάνω στη συλλογική ζωή της.
Γι’ αυτό και η “Νέα Τάξη” τραβάει τέτοιο ζόρι με την “εθνική κυριαρχία”, τον “αντιρατσισμό” κλπ. Η εθνική κυριαρχία, η εθνική συνοχή, η εθνική ενότητα, αποτελούν τα κυριότερα εμπόδια στους σκοπούς τους. Και, όπως είναι φυσικό, ένα ιστορικό έθνος όπως οι Έλληνες, παρουσιάζει μεγαλύτερες αντιστάσεις έναντι της κατάλυσης των εθνικών του δομών, από ότι τα λοιπά έθνη.
Το σημαντικό είναι όμως να μην τους φοβηθούμε. Κι αν δεν τους φοβηθούμε και τολμήσουμε τη σύγκρουση, τότε στο τέλος θα νικήσουμε.

Επώνυμος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση