Το μεγάλο δίλημμα: "Ή στο ΔΝΤ ή χρεοκοπούμε"

• «Μια εποχή δεν τελειώνει με κρότο, αλλά με έναν λυγμό» είχε γράψει ο T.S. Eliot. Αλλά είχε άδικο. Ο λυγμός ήταν η πρώτη νότα, σε μια συγχορδία κρότου

Του Βασίλη Δαλιάνη
Τα ακραία διλήμματα μου ακούγονταν πάντοτε σαν απειλές που απευθύνουν οι δάσκαλοι σε επτάχρονα παιδάκια, όταν αυτά τους κάνουν μια ερώτηση που τους φέρνει σε δύσκολη θέση. ‘Όταν με λίγα λόγια η ερώτηση ενός επτάχρονου ξεπερνά τις διανοητικές ικανότητες ενός πτυχιούχου πανεπιστημίου. Πράγμα πολύ συνηθισμένο δηλαδή. Τόσο συνηθισμένο που η πολιτική ατζέντα το έκανε παντιέρα. «ΔΝΤ ή χρεοκοπία». «Καραμανλής ή τανκς». «Πράβντα ή Κόκα Κόλα» «Μαζί μας ή εναντίον μας». Τέτοιου είδους διλήμματα μου φαίνονταν τόσο αστεία που η εγκεφαλική μου εντολή ήταν άμεση. Ασύλληπτο γέλιο.
Διότι η κοινωνία είναι εξ ορισμού ένα πολυσύνθετο σύστημα. Δεν εξηγείται με πομφόλυγες και φληναφήματα «αναδιοργανώσεων», «ορθολογισμού της αγοράς» «απελευθέρωσης» και all that jazz. Η κοινωνία είναι μια κυψέλη. Η απομύζηση του μελιού δεν υπήρχε στην ατζέντα της μέλισσας. Μόνο του μελισσοκόμου. Αυτά τα διλήμματα, που αγγίζουν τις άκρες δείχνουν δυστυχώς πόσο έχει επηρεαστεί όλη η πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα από τα θέσφατα της οικονομίας. Του τζόγου μεταξύ μας.
«Παπατζήδες στη σειρά με τα λαμόγια στην αβάντα. Τα ρέστα σου ή πάσο», έγραφε ο Τσιφόρος περιγράφοντας τους κράχτες στο παιχνίδι για τα παιδιά με την τσόχα δίπλα στα Χαυτεία. Και το δίλημμα παραμένει επίκαιρο. «Τα ρέστα σου ή πάσο» Μόνο που πλέον τα απανταχού «επτάχρονα» έχουν μια σημαντική ικανότητα που για κάποιον παράξενο λόγο, διαφεύγει της προσοχής. Χρησιμοποιούν το δυνατότερο όπλο. Την κοινή λογική. Βγήκαμε εξ αρχής στην «αρένα» των αγορών με τέτοιου είδους διλήμματα. «Περίστροφο στο τραπέζι» και «άδεια πουκάμισα». Και καταλήξαμε με ένα άδειο περίστροφο και με πουκάμισο ακομβίωτο. Και τα «επτάχρονα» συνεχίζουν να σκέφτονται. Και μάλιστα εκκωφαντικά.
«Δεν έχω πλέον όνειρα. Κλείνω την τηλεόραση να σταματήσω λίγο να σκέφτομαι το μέλλον μου. Όπως θα έρθει. Μαύρο. Λυπάμαι που στο λέω…» και τα γαλάζια μάτια της βούρκωσαν. Και έμεινα αμίλητος. Δεν ήξερα τι να της πω. Είναι μόλις 20 ετών. Η επόμενη λέξη δεν της βγήκε από το λαιμό. Βρήκε τοίχο σε ένα μικρό, ανεπαίσθητο λυγμό. «Μια εποχή δεν τελειώνει με κρότο, αλλά με έναν λυγμό» είχε γράψει ο T.S. Eliot. Αλλά είχε άδικο. Ο λυγμός της ήταν η πρώτη νότα, σε μια συγχορδία κρότου.
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση