Ο Παπανδρέου, συνοδοιπόρους στο δρόμο για τα Σούσα δε θα βρει

• Το ΔΝΤ δεν ήταν μονόδρομος (Μέρος Πρώτο)

Ρώτησα έναν παλιό τραπεζίτη πώς βλέπει τα πράγματα. Δεν είχε και πολλά κέφια. «’Ακου αγαπητέ μου. Είχαμε έναν βαριά ασθενή και αντί να πάρουμε αμέσως τα μέτρα μας, προσπαθούσαμε επί μήνες να τον κάνουμε καλά με το… νερό του Καματερού. Τον παρακολουθούσαν και κάτι ατζαμήδες γιατροί. Στο μεταξύ, όπως συμβαίνει συνήθως, η κατάστασή του επιδεινώθηκε. Ε, τότε φωνάξαμε τους ειδικούς και τον βάλαμε στην... εντατική! Και τώρα μας ζητάνε να εγκρίνουμε τη θεραπεία! Και ξέρεις όσο περισσότερο παραμένεις στην εντατική, τόσο οι πιθανότητες είναι εναντίον σου. Και καμιά φορά, ο ασθενής καταλήγει από ένα τυχαίο γεγονός…»
Αδιέξοδος μονόδρομος
Ο κ. Παπανδρέου μαζί με το σύστημα που τον έφερε στην εξουσία, προσπαθούν να μας πείσουν ότι η παράδοση της χώρας στο ΔΝΤ είναι μονόδρομος.
Μπορούν, όμως, να μας εγγυηθούν ότι ο... μονόδρομος αυτός δεν καταλήγει σ’ ένα οδυνηρό αδιέξοδο;
Μπορούν, επίσης, να μας εξηγήσουν, ποια άλλα εναλλακτικά σχέδια εξέτασαν και απέρριψαν για να καταλήξουμε σ’ αυτό;
Οδηγώντας τη χώρα στο ΔΝΤ ο κ. Παπανδρέου απώλεσε κάθε ίχνος αξιοπιστίας. Θα μείνει στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός του ΔΝΤ!
Η Ελλάδα, και επισήμως, είναι πλέον μια χώρα περιορισμένης κυριαρχίας. Ο ελληνικός λαός θα βιώσει, τουλάχιστον για την επόμενη τριετία, μια βίαιη λιτότητα.
Και ο πρωθυπουργός, αντί να ζητήσει συγνώμη από τους έλληνες πολίτες, μια και τους ξεγέλασε προεκλογικά, λέγοντας ότι λεφτά υπάρχουν, προσπαθεί να φορτώσει τη δική του ανικανότητα και τις δικές του ευθύνες στις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης. Επιδιώκει να μας καταστήσει όλους συνυπεύθυνους για την προσωπική του αποτυχία, αν και ασκεί την εξουσία μ’ ένα πρόγραμμα που ουδέποτε εγκρίθηκε από τον ελληνικό λαό.
Αναζήτησαν άλλες λύσεις;
Ο κ. Παπανδρέου οδήγησε την Ελλάδα στο ΔΝΤ, επειδή ο ίδιος δεν είχε καμιά άλλη λύση και κανένα πρόγραμμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν άλλες λύσεις. Απλώς ο ίδιος δεν τις αναζήτησε. Και δολίως οδήγησε τα πράγματα μέχρις εδώ.
Ποιος κατέστησε το ΔΝΤ μονόδρομο κ. Παπανδρέου;
Μήπως η αγχωμένη προσπάθειά σας να φορτώσετε στην Κυβέρνηση Καραμανλή, ακόμα και το… προπατορικό αμάρτημα;
(Μόλις προχθές η κα. Μέρκελ, σας υπενθύμισε τον τρόπο με τον οποίο ενταχθήκαμε στην ΟΝΕ από την Κυβέρνηση της οποίας ήσασταν προβεβλημένο στέλεχος;)
Μήπως η συστηματική δυσφήμιση της χώρας, την οποία παρουσιάζατε στο εξωτερικό ως άντρο διαφθοράς με μια οικονομία στα πρόθυρα της χρεοκοπίας;
Ήταν ποτέ δυνατόν να σας εμπιστευτούν οι αγορές με τέτοια επιχειρηματολογία;
Μήπως η ανικανότητά σας να παρουσιάσετε ένα σοβαρό και αξιόπιστο πρόγραμμα εξόδου της χώρας από την κρίση;
Μήπως το γεγονός ότι, έξη μήνες τώρα, δεν μπορείτε να καταλήξετε σ’ ένα φορολογικό νομοσχέδιο;
Μήπως οι γκάφες και οι δηλώσεις περί «εντατικής», ότι «δεν υπάρχει σάλιο» , τιτανικός και τα πιστόλια πάνω και κάτω από το τραπέζι;
Μήπως τα ήξεις αφίξεις για το αν χρειαζόμαστε οικονομική βοήθεια, την οποία στην αρχή δεν χρειαζόμασταν και τις τελευταίες μέρες παρακαλάμε γονυπετείς για να μας δοθεί;
Μήπως οι λεονταρισμοί προς τους κερδοσκόπους, οι οποίοι την επομένη μας έδιναν και ένα ηχηρό χαστούκι για να μας γελοιοποιήσουν;
Με όλα αυτά παραλάβατε τα spreads στις 147 μονάδες και με την πολιτική σας τα φτάσατε στις 1000! Ποιος να το έλεγε ότι η Ελλάδα θα είναι η πρώτη υποψήφια προς πτώχευση χώρα παγκοσμίως! Αυτό είναι το επίτευγμα του κ. Παπανδρέου!
Όμως, στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν μονόδρομοι!
Σ’ άλλα καθεστώτα οι πολίτες βρίσκονται σε μονόδρομο.
Στις δημοκρατίες, τις λύσεις τις δίνει ο λαός για αυτό ακριβώς και το Σύνταγμα μας προβλέπει έκτακτη προσφυγή σε εκλογές, όταν συντρέχει μείζον εθνικός λόγος. Αν η προσφυγή στο ΔΝΤ, δεν είναι σπουδαίος εθνικός λόγος, τότε ποιος είναι; Συνένοχους στην πορεία σας αυτή δε θα έχετε κ. Παπανδρέου. Είναι δική σας η επιλογή, δική σας η απόφαση, δική σας και η ευθύνη.
Και άλλοι... μονόδρομοι;
Η λογική των… μονόδρομων είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για μια δημοκρατία. Επωάζει το αυγό του φιδιού. Συνιστώσα αρχή της δημοκρατίας είναι η αντίθετη άποψη και ο σεβασμός της. Το δικαίωμα των πολιτών να επιλέγουν. Μια δημοκρατική κυβέρνηση δεν μπορεί να κυβερνά με εκβιαστικά διλλήματα και …μονοδρόμους. Ούτε με... διατάγματα.
Αν αύριο ο κ. Παπανδρέου φέρει στη Βουλή μια πρόταση νόμου που να εκχωρεί το μισό Αιγαίο στην Τουρκία και μας πει ότι η ψήφισή του είναι μονόδρομος, διότι στην αντίθετη περίπτωση ΔΝΤ και ΕΕ θα διακόψουν το πρόγραμμα στήριξης, θα τη δεχθούμε;
Αν την επόμενη, αποδεχθεί τη χρήση του ονόματος Μακεδονία από τα Σκόπια, με το ίδιο επιχείρημα, θα συμφωνήσουμε;
Αν στη συνέχεια αποφασίσει, να στείλει χίλιους έλληνες στρατιώτες στο Ιράκ, θα πούμε πάλι ναι;
Αυτά τα εκβιαστικά διλήμματα, αυτοί οι μονόδρομοι εκτός από μια τρανή ομολογία αποτυχίας, υποκρύπτουν και μια έφεση προς τον αυταρχισμό, που, με τη σειρά της, υποσκάπτει τους κανόνες του δημοκρατικού μας συστήματος.
Η ευθύνη της Νέας Δημοκρατίας
Είναι προφανής και χοντροκομμένος ο στόχος της κυβέρνησης. Μιλώντας για μονόδρομο επιχειρεί να… ποινικοποιήσει τις αντιδράσεις! Θέλει να καταστείλει την κριτική και την αντίθετη άποψη. Ό,τι όσοι αντιδράμε, είμαστε πολιτικά ανεύθυνοι! Σε λίγο θα μας πουν και εθνικούς μειοδότες!
Από κοντά, βγαίνουν και κάποιοι κρατικοδίαιτοι νεοφιλελεύθεροι και ισχυρίζονται ότι το ΔΝΤ, θα είναι η σωτηρία μας!
Από πότε η σωτηρία ενός λαού προϋποθέτει την εξαθλίωσή του;
Από πότε η σωτηρία μιας χώρας, εξασφαλίζεται με την εκχώρησή της εθνικής της κυριαρχίας σε Διεθνείς Οργανισμούς;
Εγώ ήξερα ότι ο νεοφιλελευθερισμός πρεσβεύει τα ακριβώς αντίθετα!
Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Ο μηχανισμός οικονομικής ενίσχυσης της χώρας μας είναι μια τελειωμένη υπόθεση. Με τις λεπτομέρειες ασχολούνται. Η κυβέρνηση κάνει πως δήθεν διαπραγματεύεται ενώ στην ουσία αποδέχεται τετελεσμένα. Το σχέδιο είναι συμπεφωνημένο, ασχέτως από τη στάση που θα τηρήσει η αντιπολίτευση. Ισα-ίσα, αν ο Πρωθυπουργός ήξερε τα βασικά της θεωρίας των διαπραγματεύσεων, θα ζητούσε από την αντιπολίτευση και τα συνδικάτα να είναι ήδη στους δρόμους για να διαδηλώνουν εναντίον των μέτρων, μήπως και υπό το βάρος της πολιτικής και κοινωνικής πίεσης, επιτύχει ηπιότερα μέτρα. Αλλά πού;
Αλήθεια, αναρωτήθηκε ο κ. Παπανδρέου, αν τα μέτρα αυτά μπορεί να τα αντέξει ο αμειβόμενος με το βασικό μισθό ή ο συνταξιούχος των 500 ευρώ;
Πολύ φοβούμαι ότι αυτό δεν είναι σχέδιο διάσωσης, αλλά σχέδιο αιχμαλώτισης της χώρας. Κανένας πολιτικός, που σέβεται τη χώρα του και τον εαυτό του, δεν θα δεχόταν να του υπαγορεύουν την πολιτική που θ’ ακολουθήσει.
Η Ν.Δ. πρέπει να απαντήσει με ένα ξεκάθαρο όχι στο κ. Παπανδρέου.
Ένα όχι στην εξαθλίωση της χώρας.
Ένα όχι στην εκχώρηση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων σε διεθνείς οργανισμούς.
Ένα όχι στον πρωτοφανή εμπαιγμό του ελληνικού λαού.
Ένα όχι στη τρομοκράτηση του απλού πολίτη, που βλέπει τη ζωή του να αναστατώνεται, τον ετήσιο προγραμματισμό του να τινάζεται στον αέρα και το μέλλον του να διαγράφεται ζοφερό και αβέβαιο.
Το σχέδιο αυτό δεν είναι μονόδρομος. Ο κ. Παπανδρέου το εμφανίζει ως μονόδρομο για να δικαιολογήσει την ανεπάρκεια και την παταγώδη αποτυχία του. Και ζητά συναίνεση! Αυτός που συστηματικά τορπίλιζε κάθε προσπάθεια της κυβέρνησης Καραμανλή από το 2007.
Ο κ. Παπανδρέου, συνοδοιπόρους στο δρόμο για τα Σούσα, για να παραδώσει «γη και ύδωρ», δε θα βρει.
Αυτό το δρόμο θα τον περπατήσει μόνος του, μέχρι το τέλος.
Κώστας Ροδινός

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση