Ζούμε μία οικονομική κρίση ή μήπως ξεχάσαμε και όλες τις υπόλοιπες κρίσεις;

• Η οικονομική κρίση αποτελεί μόνο την κορυφή του παγόβουνου προβληματικών καταστάσεων που έχουν αλώσει την Ελλάδα
• Μήπως θα ήταν καλύτερα εάν βλέπαμε και τις υπόλοιπες μορφές κρίσης που έχουν αλώσει προ καιρού αυτή την χώρα;

Έχουμε βαρεθεί να ακούμε για επιτόκια δανεισμού, για χρέος, για έλλειμμα, για μέτρα ανάκαμψης και άλλα παρόμοια.
Αγγίζει, πλέον, τα όρια της παράνοιας ο καθημερινός βομβαρδισμός μας με όλα αυτά, γεγονός που πέραν των άλλων συνεπειών, τσακίζει ψυχολογικά τον απλό πολίτη, που αισθάνεται γύρω του τα πάντα να καταρρέουν.
Ας το πάρουμε απόφαση λοιπόν. Ζούμε σε εποχή κρίσης.
Όμως, αναρωτιέμαι, η κρίση αυτή είναι μόνο οικονομική; Το μόνο πρόβλημα δηλαδή
είναι κάποιοι οικονομικοί δείκτες, που δεν είναι όπως τους θέλουν οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης της οικονομίας; Και αν υποθέσουμε ότι, με κάποιον τρόπο αυτούς τους αριθμούς τους διορθώσουμε,τότε η κρίση θα τελειώσει;
Ποιος μπορεί να το ισχυριστεί αυτό; Ας το διερευνήσουμε.
Όλοι γνωρίζουμε,δύσκολα όμως το ομολογούμε, ότι η κρίση είναι βαθύτερη, διαπερνά, οριζοντίως και καθέτως, όλα τα κοινωνικά στρώματα και όλο το φάσμα των κοινωνικών δράσεων.
Aγγίζει τις συμπεριφορές του καθενός μας,αλλά την διακρίνουμε μόνο στις συμπεριφορές των άλλων.
Ποιές είναι οι αξίες μας, οι οποίες θα μας οδηγούσαν ακόμη και στην αυτοθυσία, ιδανικό που, από μόνο του είναι αντίδοτο στην κρίση;
Γνωρίζουμε, ας πούμε, από την ιστορία ότι πολλοί θυσιάστηκαν για την Πατρίδα ανιδιοτελώς και με υπερηφάνια. Σήμερα, πόσοι θα το κάναμε αυτό; Και για ποια πατρίδα, αφού καταφέραμε να δημιουργήσουμε ενοχικά σύνδρομα ακόμα και στην αναφορά σ’ αυτή;
Η ιστορία ενός έθνους, αποτελεί τον συνδετικό κρίκο των γεννεών, είναι αυτή που προσδίδει την συλλογική ταυτότητα,αναγκαία προϋπόθεση για την ενίσχυση της ατομικής και γεννάει συναισθήματα περηφάνιας, δόξας, κύρους που είναι ικανά να δημιουργήσουν στον πολίτη, αλλά και συνολικά στο λαό, την διάθεση της θυσίας, ακόμη κι αν είναι βαριά, της υπομονής και της πειθαρχίας σε δύσκολες στιγμές κρίσης όπως τώρα. Αυτά είναι γενικές παραδοχές που δεν επιδέχονται καμία αμφισβήτηση.
Είναι, λοιπόν, τουλάχιστον ανόητη η προσπάθεια ακύρωσης ή υποτίμησης, ανάλογα με τις ιδεολογικές εμμονές, ιστορικών γεγονότων που συμβάλλουν στην ενίσχυση της συλλογικής μνήμης και αυτοεκτίμησης του λαού. Όλοι, π.χ γνωρίζουμε την καταστροφή της Σμύρνης (ζουν ακόμη κάποιοι) και όχι τον συνωστισμό στο λιμάνι της ή ότι το 1821 έγινε επανάσταση και όχι αναστάτωση που πρόσφατα γράφτηκαν σε σχολικό βιβλίο.
Έχουμε βάλει τον πήχυ της συλλογικής και ατομικής ηθικής πολύ χαμηλά.
Μας ενοχλούν τα αυθαίρετα… των άλλων, μας εκνευρίζουν οι… άλλοι κακοί οδηγοί. Οι φοροφυγάδες είναι ανήθικοι, αλλά όταν το κάνουμε εμείς είμαστε μάγκες. Οι πολιτικοί μας, είναι κατώτεροι των περιστάσεων, δεν έχουν όραμα, αλλά κι αν έχουν δεν πείθουν πια ότι τους ενδιαφέρει η προκοπή του τόπου. Πρόσφατα κάποιος από αυτούς ομολόγησε φωναχτά, αυτό που οι περισσότεροι πιστεύουν, ότι το «νόμιμο είναι και ηθικό».
Η διαπαιδαγώγηση της κοινωνίας έχει περάσει σε επικίνδυνα χέρια. Ποια είναι τα πρότυπα που προβάλλονται; Πόσους επιστήμονες ή ανθρώπους του μόχθου βλέπουμε στα ΜΜΕ; Πόσους νέους,φοιτητές ή εργαζόμενους με ιδανικά και αξίες προβάλλουν ώστε να τους μιμηθούν και άλλοι;
Απεναντίας, πόσους ή πόσες βλέπουμε, που μόνο με τα φυσικά τους (ή τεχνητά) κάλλη βομβαρδίζουν τη νεολαία; Είναι απείρως δυσανάλογος ο χρόνοςπου διαθέτουμε ως κοινωνία για να ασχοληθούμε με τις πραγματικές ανάγκες των νέων, σε σύγκριση μ’ αυτόν για χαζοχαρούμενες συζητήσεις που τις περισσότερες φορές προσβάλλουν την ανθρώπινη φύση.
Η καθημερινότητα, όπως προβάλλεται, δίνει την αίσθηση ότι σ’ αυτόν τον τόπο δεν γίνεται τίποτα καλό, ότι μόνο διαφθορά, σήψη και σκότος επικρατεί. Πόση αλήθεια μπορεί να περιέχει αυτό; Δεν το ξέρουμε, γιατί έχει επικρατήσει η παρακμιακή λογική του καλού μύλου που όλα τα αλέθει και το προϊόν του είναι ένας χυλός που εύκολα καταπίνεται αμάσητος.
Ακόμη και θεσμοί, αναχώματα σ’ αυτή τη λογική, έχουν κατρακυλήσει. Η παιδεία σε όλες τις βαθμίδες της έχει χάσει εντελώς τον προσανατολισμό της, δημιουργεί κουρασμένους νέους, που δύσκολα μπορούν να σηκώσουν κεφάλι κάτω από τις κοινωνικές συνθήκες που προανέφερα. Οι εξαιρέσεις, που σίγουρα υπάρχουν, απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα...!
Η Εκκλησία, εκ του ρόλου της θεσμός κοντά στον άνθρωπο και μάλιστα στον ανήμπορο, έχει εισέλθει κι αυτή στη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία της ελάχιστης προσπάθειας και η κυριότερη αγωνία της δείχνει να είναι η φορολόγηση της περιουσίας και οι επενδυτικές της δραστηριότητες. Περιπτώσεις φωτισμένων λειτουργών που με τη δράση και την προσωπικότητά τους δείχνουν πως θα έπρεπε να είναι, κατά τη γνώμη μου δεν μεταβάλλουν την γενική εικόνα.
Ο συνδικαλισμός, στη συντριπτική του πλειοψηφία, απλώς τροφοδοτεί τα κόμματα με στελέχη και ενίοτε το δημόσιο με αργόσχολους.
Για τη δικαιοσύνη δεν φαντάζομαι ότι πιστεύει κανείς ότι μπορεί να ανακόψει την κατρακύλα, ενώ η τοπική αυτοδιοίκηση έχει απολέσει το δρόμο της προ πολλού.
Είναι λοιπόν η κρίση μόνο οικονομική; Προσωπικά, πιστεύω πως όχι. Μακάρι να ήταν...
Υπάρχει διέξοδος απ’αυτή; Δεν γνωρίζω. Οι σπουδές μου στην Θεολογία δεν μου έδωσαν ιδιότητες που μόνο ο Θεός έχει (με απλά λόγια, ας ελπίσουμε πως ο Θεός θα μας βοηθήσει...).
Του Γεωργίου Ντασιώτη

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση