Εγκλωβισμένοι Ελληνοκύπριοι απολαμβάνουν το "μεγαλείο" του Οθωμανισμού

Ημέρες εορτών, μεγάλων... Ημέρες που οι ευχές των ανθρώπων διαδέχονται η μία την άλλη... Ημέρες που ενώ θα έπρεπε να θυμόμαστε, εμείς προτιμάμε να ξεχνάμε και να ρίχνουμε στην λήθη εκείνους που υποφέρουν, επειδή απλά είναι Έλληνες...
Το κείμενο που ακολουθεί, είναι μία προσφορά προς την κυρία Δραγώνα και όλους τους ομοϊδεάτες της, που ευελπιστώ να λειτουργήσει ως εφαλτήριο πραγματικής ανθρωπιστικής σκέψης... Υπάρχουν έλληνες που γεύονται το μεγαλείο του νεο-οθωμανισμού, έλληνες τους οποίους αγνοεί η μεγαλοσύνη και η διάννοια της κάθε Δραγώνα. Έλληνες που στενάζουν υπομονετικά, περιμένοντας όλους εμάς, τους υπόλοιπους έλληνες, να ευαισθητοποιηθούμε και να αγωνιστούμε για τα δικά τους, τα ξεχασμένα δίκαια.
"Ο ήλιος στέλνει τις ακτίνες του στη θάλασσα των χελώνων, από την οποία αντικαθρεφτίζεται το φως.Η παραλία είναι έρημη και διαταράσσεται μόνο από το κύμα που σβήνει στην άμμο την ξανθή. Μαζί της, σβήνονται οι εντάσεις και οι συζητήσεις στις ελεύθερες περιοχές. Οι εμβολιασμοί, οι χούλιγκαν και οι κοκορομαχίες φτάνουν στην Καρπασία σαν απόηχος. Ρωτάς τους εγκλωβισμένους τι λένε για όλα αυτά και σε κοιτάζουν ωσάν να σου λένε «ο διάολος δουλειά να κάνει δεν είχε» ή «από εκεί δεν έχουν δουλειά να κάνουν».
Ατενίζουμε για λίγο ακόμη την παραλία και αναχωρούμε. Ριζοκάρπασο και μονή Αποστόλου Ανδρέα. Τόσες φορές επισκεφθήκαμε τον Απόστολο Ανδρέα, αλλά αργήσαμε να συνειδητοποιήσαμε ότι στην Καρπασία υπάρχουν δεκάδες μοναστήρια. Κάθε σπίτι και μοναστήρι. Και σε κάθε μοναστήρι ένας-δυο άνθρωποι. Κάθε φορά που πας λείπει και κάποιος. Μόνοι στα σπίτια τους χειμώνα καλοκαίρι. Τις Τετάρτες στο μοναδικό ελληνοκυπριακό καφενείο για παραλαβή των τροφίμων και έπειτα πάλι σπίτι. Κι αν οι άνδρες επισκέπτονται για λίγο το καφενείο, για τις γυναίκες δεν υπάρχει άλλη διέξοδος. Σπίτι και πάλι σπίτι. Όλες τις ώρες της ημέρας, όλους τους μήνες του χρόνου, όλα τα χρόνια κάθε δεκαετίας. Και οι γείτονες κουβαλητοί. Τα πρώτα χρόνια σκότωναν, έδερναν, έκλεβαν, απειλούσαν, εκβίαζαν, άρπαζαν τη σοδειά. «Έπειτα κύλησε ο καιρός κι η ιστορία» και ήρθαν πιο υποφερτές μέρες. Έκλεψαν ό,τι ήτανε να κλέψουν, σκότωσαν όσους είχαν χρήματα κρυμμένα στα σεντούκια και στα στρώματα, ξεθύμαναν μικροί και μεγάλοι και σήμερα τα Τουρκάκια μιλούν και παίζουν με τα παιδιά των εγκλωβισμένων. Τα παιδιά που συνήθως θυμόμαστε στις τελικές γιορτές της κάθε σχολικής χρονιάς. Δεν βαριέσαι, δεν αποτελεί είδηση η τελική γιορτή ενός δημοτικού σχολείου ή ενός γυμνασίου. Δεν ήταν γιορτή όταν περάσαμε για να δούμε τους μαθητές του δημοτικού σχολείου Ριζοκαρπάσου. Για άλλη μια φορά συγκινηθήκαμε. Ήταν το συσσίτιο του μεσημεριού στο σχολείο που μας θύμισε τα παιδικά μας πρωινά; Ήταν το γεγονός ότι οι Τούρκοι δεν εγκρίνουν το διορισμό λογοθεραπευτή ο οποίος είναι απολύτως απαραίτητος στο σχολείο; Ήταν η ρωγμή που δεν φρόντισαν εδώ και μήνες να κλείσουν στον τοίχο του σχολείου οι τεχνικές υπηρεσίες του υπουργείου Παιδείας;
Γονείς μαθητών ζητούν από το υπουργείο να συνεχίσει τις προσπάθειες για να αποδεχτούν οι Τούρκοι το διορισμό λογοθεραπευτή. Είναι απάνθρωπο. Έξι από τα δεκαπέντε παιδιά του δημοτικού χρειάζονται τη βοήθεια λογοθεραπευτή αφού αντιμετωπίζουν πρόβλημα στην εκφορά του προφορικού λόγου ενώ παρουσιάζουν προβλήματα και στα γραπτά. Παράλληλα, όπως μας ελέχθη, ένα-δυο παιδιά φαίνεται ότι χρειάζονται και ψυχολογική στήριξη. Είναι μήπως υπερβολικοί οι γονείς; Αν παρουσιαζόταν αυτό το πρόβλημα σε ένα σχολείο των ελευθέρων περιοχών θα διαρρηγνύαμε τα ιμάτιά μας. Όμως εκεί πρόκειται για παιδιά εγκλωβισμένων. Δεν βαριέσαι. Μήπως αδικούμε τους αρμόδιους λειτουργούς του υπουργείου; Πόσες παραστάσεις έκαναν στα Ηνωμένα Έθνη; Σε ποια σώματα ήγειραν το ζήτημα;
Η ζωή στο σχολείο συνεχίζεται. Στην πρώτη και στη δευτέρα τάξη φοιτούν εννέα μαθητές, στην τρίτη και τετάρτη έξι και στην πέμπτη και έκτη τέσσερις μαθητές. Στη 1μ.μ. ήταν η ώρα του συσσιτίου. Οι μαθητές του δημοτικού συγκεντρώθηκαν στην τραπεζαρία, όπου μοιράστηκε το φαγητό. Κριθαράκι και γιαούρτι. Κάθε μέρα κι ένα φαγητό. Τα παιδιά τρώνε το φαγητό τους και ύστερα βγαίνουν από την αίθουσα. Συσσίτιο λοιπόν. Το γεύμα των παιδιών των εγκλωβισμένων. Πριν μερικές δεκαετίες λειτουργούσε συσσίτιο και σε άλλα δημοτικά σχολεία. Σε μια γωνιά ένας σάκος με πατάτες - μάλλον μαύρου χρώματος. Στο σάκο γράφει ότι είναι ολλανδικές. Και γιατί παρακαλώ; Παράγουμε τόσες πατάτες και εισάγουμε από την Ολλανδία για τους εγκλωβισμένους; Όπως πληροφορούμαστε, φρέσκες πατάτες δεν φτάνουν ποτέ στους εγκλωβισμένους. Κάποιοι από αυτούς εκφράζουν παράπονα και για την ποιότητα άλλων τροφίμων, ενώ άλλοι δηλώνουν ικανοποιημένοι. Οι νεότεροι θεωρούν ότι θα ήταν καλύτερα να αυξανόταν η χορηγία προς τους εγκλωβισμένους ώστε να μπορούν να προμηθεύονται ό,τι επιθυμούν από τον μπακάλη, ενώ οι μεγαλύτεροι θεωρούν ότι ο μπακάλης ίσως τους κλέβει, οπόταν είναι καλύτερα να συνεχιστεί η μεταφορά τροφίμων μέσω του Ερυθρού Σταυρού. Η κ. Στέλλα έχει κι ένα λόγο παραπάνω να υποστηρίζει τη μεταφορά τροφίμων. «Αν μας τα κόψουν και αυτά θα μας ξεχάσουν εντελώς», λέει και γελά. Άλλοι υπενθυμίζουν πως προηγήθηκαν και εποχές που δεν υπήρχε δυνατότητα αποστολής χρημάτων, οπόταν η μεταφορά τροφίμων μέσω του Ερυθρού Σταυρού ήταν σωτήρια.
Λήγει η κονσέρβα
Η κονσέρβα από βοδινό κιμά περιλαμβάνεται στα τρόφιμα που χορηγείται στους εγκλωβισμένους. Η κ. Στέλλα λέει ότι το περιεχόμενο της κονσέρβας μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κεφτέδες. Όταν τη ρωτάμε αν είναι ληγμένη, διαβεβαιώνει ότι μόλις πριν μερικές μέρες την έφερε ο Ερυθρός Σταυρός. Όταν την κοιτάζουμε καλύτερα, ο φωτογράφος μάς υποδεικνύει ότι φέρει ημερομηνία παρασκευής 11/1/2006 και ημερομηνία λήξης 11/1/2010. Δηλαδή παρασκευάστηκε σχεδόν πριν από τέσσερα χρόνια και λήγει ύστερα από ενάμιση μήνα. Γιατί λοιπόν τις δίνουν τώρα στους εγκλωβισμένους; Τις βρήκαν στις εκπτώσεις; Τις είχαν στις αποθήκες; Ή μήπως ζητάμε πολλά; Και για να μη σπεύσει κανείς να πει ότι «την ξέχασε η γριά στο ντουλάπι», αναφέρουμε εκ των προτέρων ότι δεν είδαμε κονσέρβες με την ίδια ημερομηνία μόνο σε ένα σπίτι. Φυσικά δεν είναι ληγμένη αλλά εμείς θα την αγοράζαμε από την υπεραγορά αν έληγε σε 1-2 μήνες και τέσσερα χρόνια μετά την παρασκευή της;"
Έστω και αν δια της βίας η κυρία Δραγώνα έγινε Ελληνίδα, οφείλει να φέρεται ως ελληνίδα και να υπερασπισθεί των δικαίων αυτών των δεινοπαθούντων εκ του τουρκισμού ελλήνων, ειδάλλως, ας αποποιηθεί αυτό που με βία της επέβαλαν και ας οικειοποιηθεί οτιδήποτε άλλο η καρδιά της ποθεί... Αυτούς τους ανθρώπους, όμως, αυτούς τους Έλληνες, οφείλει να τους υπερασπισθεί με την ίδια θέρμη που δείχνει και για τους λαθρομετανάστες...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση