Ανακοίνωση της "Επιτροπής των Είκοσι" για την τουρκική κοινοτική ένταξη

Τα «υπέρ» και τα «κατά» της ενδεχόμενης

ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση

Το Συμβούλιο Υπουργών της Ευρωπαϊκής Ένωσης «αξιολογεί» την πρόοδο της Τουρκίας στην εκπλήρωση των υποχρεώσεων της προκειμένου να συνεχιστεί απρόσκοπτα η ενταξιακή της πορεία που ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 1999 στο Ελσίνκι (με την αναγνώριση της Τουρκίας σαν ισότιμο ως προς τα άλλα υποψήφια προς ένταξη μέλη) και σημαντικό σταθμό την 3η Οκτωβρίου 2005 (έναρξη επίσημων ενταξιακών συνομιλιών Ε.Ε. – Τουρκίας).
Για την Ελλάδα, αλλά και για κάθε Ευρωπαίο πολίτη, η Τουρκική ένταξη αποτελεί ένα πολύ σοβαρό ζήτημα το οποίο απαιτεί μια πολύ προσεκτική προσέγγιση. Για να σχηματίσουμε μια κάπως καλύτερη εικόνα για το θέμα αυτό, ας αξιολογήσουμε τα βασικά «υπέρ» και τα «κατά» της (πιθανής) ένταξης της Τουρκικής Δημοκρατίας στην Ε.Ε.
Τα «υπέρ», σύμφωνα με τους υποστηρικτές της Τουρκικής ένταξης, είναι –μεταξύ άλλων- τα εξής:
(1) Το πιο βασικό επιχείρημα της πανίσχυρης Ευρω-αμερικανικής ελίτ (συνδυασμός επιχειρηματικών συμφερόντων και στρατηγικών επιλογών) που «κινεί» την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας είναι ότι χωρίς την Τουρκία η γεωπολιτική δομή της Δύσης δεν μπορεί ούτε να ολοκληρωθεί ούτε και να προστατευτεί. Η Δύση χρειάζεται σταθερά σύνορα όσο το δυνατόν ανατολικότερα, τα οποία θα εγγυώνται τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας στα οποία υπάρχει αφ’ ενός μεν αφθονία ενεργειακών πόρων, αφ΄ ετέρου δε στρατηγικές ιδιαιτερότητες όπως αναβίωση του ριζοσπαστικού ισλάμ, η εμπόλεμη Μέση Ανατολή, η μετεξέλιξη της Κίνας σε υπερδύναμη κ.α.. Όλα αυτά δεν αντιμετωπίζονται (σύμφωνα πάντα με την πανίσχυρη Ευρω-αμερικανική ελίτ) αποτελεσματικά παρά μόνο με την διάδοση των κοινωνικών δομών της Δύσης μέσω της πλήρους ένταξης της Τουρκίας στους θεσμούς της και στην Ε.Ε. (ανοιχτή οικονομία, δημοκρατικές δομές, πλουραλισμός). Με τον τρόπο αυτό παρέχεται όχι μόνο μεγαλύτερη πολιτική σταθερότητα σε ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή αλλά και μακροπρόθεσμη στρατηγική βιωσιμότητα στην ευρω-αμερικανική ηγεμονία.
(2) Το βασικό επιχείρημα των Ελλήνων υποστηρικτών της Τουρκικής ένταξης είναι ότι θα εξομαλυνθούν σταδιακά οι σχέσεις Ελλάδος – Τουρκίας με την επίλυση των προβλημάτων που υπάρχουν ανάμεσα στις δύο χώρες (συνοριακές αμφισβητήσεις, Κυπριακό, χωρικά ύδατα, εναέριος χώρος κ.α) ενώ θα έχουμε και θετικές επιπτώσεις στον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, Ίμβρου, Τενέδου καθώς και στα θέματα ατομικών και κοινοτικών περιουσιών, θρησκευτικών και εκπαιδευτικών ελευθεριών κ.α.
(3) Στα υπέρ καταγράφονται και πολλές αρνητικές συνέπειες που θα έχει ενδεχόμενη απόρριψη της Τουρκίας σαν μέλους της Ε.Ε.:
(α) για τα Δυτικά συμφέροντα στην Μέση Ανατολή, τον Καύκασο, την Κασπία και την Κεντρική Ασία με την πιθανότατη ενίσχυση των σχέσεων Ρωσίας - Τουρκίας και στόχο την συρρίκνωση της στρατηγικής παρουσίας της Δύσης στην περιοχή. (β) με την αποσταθεροποίηση των Βαλκανίων μέσω της υποκίνησης των διάσπαρτων μουσουλμανικών μειονοτήτων (Βουλγαρία, Ελληνική Θράκη κ.α.) τις οποίες η Τουρκία έχει μετατρέψει σε «εργαλείο» της με την εφαρμογή ενός σχεδίου πολλών δεκαετιών.
(γ) ειδικά για την Ελλάδα, θα αντιμετωπίσει απροκάλυπτη Τουρκική επιθετικότητα σαν συνέπεια της επιδείνωσης της εσωτερικής κατάστασης της Τουρκίας, την ισχυροποίηση των στρατιωτικών και το «Βαθύ Κράτος» σε εντονότερη δράση από ποτέ.
Τα «κατά», σύμφωνα με τους πολέμιους της Τουρκικής ένταξης, είναι –μεταξύ άλλων- τα εξής:
(1) Η Τουρκία αποτελεί την πιο αμφιλεγόμενη προς ένταξη χώρα, από την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, με δεδομένη την επιφυλακτικότητα μεγάλου μέρους της Ευρωπαϊκής κοινής γνώμης. Η Τουρκία είναι μία χώρα που δεν ανήκει γεωγραφικά στην Ευρώπη (το 97% του εδάφους της ανήκει στην Ασία) με διαφορετικά πολιτιστικά, πολιτισμικά αλλά και θρησκευτικά στοιχεία (το 99% των κατοίκων της είναι μουσουλμάνοι). Επί πλέον έχει ένα αυταρχικό και καταπιεστικό (όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα) καθεστώς με κρατική ιδεολογία τον νεο-οθωμανισμό και τον παντουρκισμό, μεγάλες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες (το δικαίωμα της απεργίας απαγορεύεται δια νόμου), επικροτεί εθνικές και θρησκευτικές διακρίσεις, διαθέτει πανίσχυρο στρατιωτικό κατεστημένο και εντονότατο εθνικιστικό στοιχείο (Βαθύ Κράτος) με ανεξέλεγκτη δράση. Με δυο λόγια η Τουρκία (η κεντρική και η ανατολική, με εξαίρεση ένα τμήμα της δυτικής) δεν έχει καμιά σχέση με κανένα «επίπεδο» της Ευρώπης, κάτι άλλωστε που φαίνεται από τους αυτό-απομονωμένους Τούρκους που ήδη ζουν σε Ευρωπαϊκές πόλεις.
(2) Τα 70 και πλέον εκατομμύρια των κατοίκων της Τουρκίας με το ένα τέταρτο περίπου του μέσου Ευρωπαϊκού επιπέδου εισοδήματος και ζωής, θα απορροφούν το 10% του ετήσιου προϋπολογισμού της οικονομικής βοήθειας της Ε.Ε. (όσο θα λαμβάνουν οι δέκα νέες χώρες που εντάχθηκαν στην Ε.Ε. το 2004), θα διαθέτουν τον μεγαλύτερο αριθμό ψήφων στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων της ΕΕ, τους περισσότερους αντιπροσώπους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και θα αυξήσουν το ποσοστό των μουσουλμανικών πληθυσμών μέσα στην Ένωση από το 3% στο 20%, με ότι αυτό συνεπάγεται στην «πολιτισμική ισορροπία» μέσα στην Ευρώπη, ιδίως με δεδομένο τον ραγδαίο δημογραφικό δυναμισμό των μουσουλμανικών πληθυσμών σε αντίθεση με την σταθεροποίηση ή και την μείωση των παραδοσιακών Ευρωπαϊκών πληθυσμών.
(3) Το βασικό επιχείρημα των Ελλήνων που δεν συμφωνούν με την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. αποτελεί ο κίνδυνος «μεταναστευτικού ρεύματος» που θα μετατρέψει μέσα σε ελάχιστες δεκαετίες ολόκληρη την Ελλάδα σε αποικία της Τουρκίας. Η τεράστια πληθυσμιακή διαφορά των δύο χωρών (μόνο η Κωνσταντινούπολη έχει πλέον τόσο πληθυσμό, που αντιστοιχεί στον διπλάσιο περίπου πληθυσμό ολόκληρης της Ελλάδας) και η ελευθερία «κυκλοφορίας» Τούρκων πολιτών μέσα στα Ευρωπαϊκά σύνορα, αποτελεί κίνδυνο-θάνατο για την επιβίωση της Ελλάδος, η οποία ούτως ή άλλως αποτελεί επεκτατικό στόχο της Τουρκίας τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Ελληνική Θράκη. Αντίθετα, η μη ένταξη της Τουρκίας, μετατρέπει τα Ελληνικά σύνορα σε Ευρωπαϊκά και εξασφαλίζει την απόλυτα αναγκαία και στοιχειώδη προστασία τόσο της Ελλάδος όσο και της Ευρώπης από το αναπόφευκτο μεταναστευτικό «τσουνάμι» μουσουλμανικών πληθυσμών.
Συμπέρασμα: Η διενέργεια δημοψηφίσματος σε κάθε κράτος μέλος (και οπωσδήποτε στην Ελλάδα) αποτελεί βασική, απόλυτα δημοκρατική απαίτηση κάθε Ευρωπαίου πολίτη ώστε ενδεχόμενη ένταξη της Τουρκίας να μην επιβληθεί από την Ευρω-αμερικανική ελίτ ερήμην των λαών της Ευρώπης, αλλά να αποτελεί ελεύθερη έκφραση της βούλησής τους.
Τα ποικιλώνυμα και πολύπλοκα συμφέροντα στις δύο όχθες του Ατλαντικού έχουν θέσει τους δικούς τους στόχους. Ορισμένοι Ευρωπαϊκοί λαοί επίσης - υπέρ ή κατά της Τουρκικής ένταξης. Είναι ώρα και οι Έλληνες να θέσουμε, δημοκρατικά και συνειδητά, τους δικούς μας στόχους: Να απαιτήσουμε την έκφραση της βούλησής μας μέσα από ένα δημοκρατικό δημοψήφισμα χωρίς τεχνικά κουκουλώματα με κοινοβουλευτικές ή άλλες νοθευμένες «πλειοψηφίες».
* Η «Επιτροπή των Είκοσι» αποτελείται από Ευρωπαίους επιχειρηματίες, δικηγόρους, καθηγητές και επιστήμονες με γνώση των ιδρυτικών αρχών της Ε.Ε. καθώς και με συνεχή μελέτη των πολιτικών και γεωπολιτικών δεδομένων των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής τα τελευταία πενήντα χρόνια.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση