Οι αυτοκτονίες Τούρκων αξιωματικών, η ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ και το βαθύ κράτος

Του Σάββα Καλεντερίδη
Το βαθύ κράτος στην Τουρκία
Το βαθύ κράτος στην Τουρκία έχει τις ρίζες του στις μυστικές παρακρατικές και παραστρατιωτικές οργανώσεις που έδρασαν στις αρχές του 20ού αιώνα στο οθωμανικό κράτος και τον οθωμανικό στρατό, με κεντρικό πυρήνα το λεγόμενο Κίνημα των Νεοτούρκων.
Οι μηχανισμοί αυτοί, που σχεδίασαν και εκτέλεσαν τη Γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής τη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα, συνέχισαν απρόσκοπτα τη δράση τους και μετά την κατάληψη της εξουσίας από τον Μουσταφά Κεμάλ, δολοφονώντας και εξαλείφοντας οτιδήποτε μπορούσε να θεωρηθεί ως απειλή για το φασιστικό κεμαλικό καθεστώς και τη λεγόμενη «αδιάσπαστη ενότητα του τουρκικού έθνους και κράτους».
Μετά το θάνατο του Μουσταφά Κεμάλ και την ανάληψη της εξουσίας από τον Ισμέτ Ινονού (1938), οι μηχανισμοί συνέχισαν τη δράση τους, με κύριο στόχο πλέον, εκτός από τους πολιτικούς εχθρούς του καθεστώτος, τους εναπομείναντες Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου. Οι μηχανισμοί αυτοί είναι υπεύθυνοι για το Φόρο Περιουσίας (Βαρλίκ Βεργκισί) που εξόντωσε οικονομικά τον ελληνισμό της Πόλης, για τα Γεγονότα του 1955, για τις Απελάσεις του 1964 και γενικά για την άσκηση τρομοκρατίας που ασκήθηκε και συνεχίζει να ασκείται μέχρι σήμερα στους ελάχιστους πλέον Έλληνες της Πόλης, της Ίμβρου και του της Τενέδου και στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Η κύρια πηγή εξουσίας του βαθέος κράτους ήταν παραδοσιακά οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις και το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, που ίδρυσε ο Μουσταφά Κεμάλ το 1923, ενώ οργανωτικά ο σχεδιασμός και η δράση των διαφόρων μηχανισμών είχε ανατεθεί στη Διεύθυνση Ανορθοδόξου Πολέμου, που μετονομάστηκε σε Διοίκηση Ειδικών Δυνάμεων (Özel Harp Dairesi, τώρα Özel Kuvvetler Komutanlığı) του τουρκικού ΓΕΕΘΑ και ειδικώτερα στην Υπηρεσία Επιθεώρησης και Επιστράτευσης (STK, Seferberlik Tetkik Kurulu), που υπάγεται στη Διοίκηση Ειδικών Δυνάμεων.
Η ίδρυση της ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ
Ενώ μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90 οι μηχανισμοί του βαθέος κράτους δρούσαν «αποτελεσματικά» εναντίον των παραδοσιακών εχθρών, που ήταν οι Έλληνες, οι Αρμένιοι, μετά το 1960 οι αριστεροί και μετά το 1980 οι Κούρδοι, η εμφάνιση δυο νέων παραμέτρων στο πολιτικό και γεωπολιτικό σκηνικό της περιοχής, επέβαλε τον εκσυγχρονισμό των δομών του βαθέος κράτους και τη δημιουργία μηχανισμών που θα μπορούσαν να εξουδετερώσουν τις νέες απειλές.
Οι δυο νέες παράμετροι-απειλές για το βαθύ κράτος ήταν η εμφάνιση στο προσκήνιο του πολιτικού Ισλάμ και η πολιτική των ΗΠΑ στο Ιράκ και συγκεκριμένα η πρόθεση της Ουάσιγκτον να ιδρύσει ένα αυτόνομο (στην αρχή) κουρδικό κράτος στο Νότιο Κουρδιστάν (Β. Ιράκ).
Η πρώτη παράμετρος από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 προσωποποιείται στον Ρετζέπ Ταγίπ Εντρογάν και στο Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), που, σύμφωνα με τη λογική του βαθέος κράτους, απειλεί τον κοσμικό χαρακτήρα του τουρκικού κράτους και την ίδια την Τουρκική Δημοκρατία, και θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με μια σειρά ενεργειών, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται παρασκηνιακές κινήσεις και επεμβάσεις στα πολιτικά κόμματα και σε προσωπικότητες της πολιτικής ζωής, στις τάξεις της Δικαιοσύνης και των υψηλόβαθμων δικαστικών λειτουργών, στις τάξεις της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, των πρυτάνεων και των καθηγητών, των ΜΜΕ κλπ.
Η δεύτερη παράμετρος, δηλαδή η πολιτική των ΗΠΑ στο Κουρδικό, που έχει δυο κύρια σκέλη, το κουρδικό κράτος του Νοτίου Κουρδιστάν και τους πολιτικούς σχηματισμούς των Κούρδων στην Τουρκία, με κυρίαρχο το ΡΚΚ, σύμφωνα πάντα με τη λογική και τις εκτιμήσεις του βαθέος κράτους, συνιστά άμεση απειλή εναντίον της «αδιάσπαστης ενότητας του τουρκικού έθνους και κράτους».
Για να αντιμετωπιστούν οι δυο νέες παράμετροι-απειλές, το βαθύ κράτος αποφάσισε να προχωρήσει στην ίδρυση ενός μυστικού υπερκράτους, ισχυρότερου από το θεσμικό κράτος, το οποίο θα είναι σε θέση να εξουδετερώσει την «ισλαμική απειλή» και την «κουρδική απειλή», στο βαθμό που αυτή αντλούσε δύναμη και δυναμική από την πολιτική των ΗΠΑ στην περιοχή.
Η οργάνωση αυτή ονομάστηκε ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ και άρχισε να δρα από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 σε όλους τους προαναφερόμενους τομείς.
Η σύγκρουση ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ-Ερντογάν
Η ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ ήταν η δύναμη που υποχρέωσε την κυβέρνηση του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης και την τουρκική βουλή να αρνηθεί τη διέλευση αμερικανικών στρατευμάτων, την 1η Μαρτίου του 2003, παραμονές της επιχείρησης των ΗΠΑ για την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν, ενώ ανάμεσα στα «έργα» της απαριθμούνται δεκάδες παρεμβάσεις στην πολιτική ζωή της Τουρκίας, στο Κυπριακό και την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν, δικαστικά πραξικοπήματα, σχέδια δολοφονίας προσωπικοτήτων, μεταξύ των οποίων και του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, καθώς και οι δολοφονίες του Αρμένιου δημοσιογράφου Χραντ Ντινκ, του καθολικού ιερέα Σαντόρο στην Τραπεζούντα, των χριστιανών της Μαλάτειας κλπ.
Σε κάποια στιγμή, η κυβέρνηση Ερντογάν, εκμεταλλευόμενη τις αντιπαλότητες που υπάρχουν ανάμεσα στις τάξεις της Αστυνομίας, της ΜΙΤ και του Στρατού, κατάφερε να θέσει υπό τον έλεγχό της τη Γενική Διεύθυνση Ασφάλειας της Τουρκίας και μέσω των ενισχυμένων από την κυβέρνηση με αρμοδιότητες και τεχνικό εξοπλισμό μηχανισμών της άρχισε να συλλέγει στοιχεία και αποδείξεις για την παράνομη δράση των μηχανισμών και των στελεχών της ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ, με αποτέλεσμα να τεκμηριώσει κατηγορίες και να παραπέμψει το θέμα στη δικαιοσύνη, η οποία με τη σειρά της έκανε ανακρίσεις και προέβη σε συλλήψεις και διώξεις ατόμων που φέρονται ως ύποπτοι για συμμετοχή στη φασιστική-παρακρατική τρομοκρατική οργάνωση ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ.
Στα πλαίσια των ανακρίσεων και της άσκησης διώξεων συνελήφθηααν, προφυλακίστηκαν και παραπεμφθήκαν σε δίκη πολλές δεκάδες άτομα, μεταξύ τους δεκάδες αξιωματικοί, με κορυφαίους δυο πρώην αρχηγούς κλάδων των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, γεγονός πρωτοφανές για τα δεδομένα της Τουρκίας.
Το περίεργο είναι ότι ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη η δίκη των στελεχών της ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ, οι μηχανισμοί του βαθέος κράτους συνεχίζουν τον πόλεμο εναντίον του Ερντογάν και της κυβέρνησής του, η οποία με τη σειρά της συνεχίζει να συλλέγει στοιχεία και να στέλνει στον εισαγγελέα υπόπτους αξιωματικούς των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων. Τη στιγμή, μάλιστα, που γράφονται αυτές οι γραμμές, βρίσκεται σε εξέλιξη επιχείρηση έρευνας των εισαγγελέων στο επιτελείο της Περιφερειακής Διοίκησης Άγκυρας της Υπηρεσίας Επιθεωρήσεων και Επιστράτευσης, για συλλογή στοιχείων που σχετίζονται με σχέδιο δολοφονίας του Προέδρου της Δημοκρατίας, Γκιούλ, του Πρωθυπουργού Ερντογάν και του βοηθού Πρωθυπουργού, Αρίντς.
Αποτέλεσμα του αδυσώπητου και αμφίρροπου αυτού αγώνα, είναι μια σειρά αυτοκτονιών Τούρκων αξιωματικών που με τον έναν ή άλλον τρόπο ενέχονται στην υπόθεση αυτή.
Ας δούμε όμως το ιστορικό των αυτοκτονιών αυτών.
Οκτώ εύγλωττες αυτοκτονίες Τούρκων αξιωματικών σε δυο χρόνια
Με την αυτοκτονία του αντισυνταγματάρχη Αλί Τατάρ (Yarbay Ali Tatar), στις 21 Δεκεμβρίου 2009, ο αριθμός των Τούρκων αξιωματικών που επέλεξαν την οδό της αυτοκτονίας, για να μην υποβληθούν στη «βάσανο» της ανάκρισης ως ύποπτοι για την υπόθεση της φασιστικής-παρακρατικής-τρομοκρατικής οργάνωσης ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ, έφθασε στους οκτώ.
Οι αξιωματικοί που ήταν ύποπτοι για συμμετοχή στην ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ και έχασαν τη ζωή τους τα δυο τελευταία χρόνια είναι εξής:
Συνταγματάρχης ΠΝ (ε.α.) Μπιρόλ Ατακάν (Birol Atakan, 2 Μαΐου 2007)
Έχασε τη ζωή του σε ύποπτο αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο δρόμο Άγκυρας-Κωνσταντινούπολης. Ο Ατακάν γνώριζε κρίσιμες πληροφορίες για την οργάνωση ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ. Ο Ατακάν διατέλεσε υπασπιστής των πρώην αρχηγού του τουρκικού πολεμικού ναυτικού (ΤΠΝ), ναυάρχου Γενέρ Καραχάνογλου (Yener Karahanoglu), ενώ συνεργάστηκε και με τον επίσης αρχηγό του ΤΠΝ ναύαρχο Οζντέν Ορνέκ (Ozden Ornek), στο προσωπικό ημερολόγιο του οποίου υπήρχαν λεπτομερείς αναφορές και στοιχεία για πραξικοπήματα που σχεδίαζαν να διαπράξουν, με τη συνέργεια της ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ, οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, εναντίον της κυβέρνησης Ερντογάν.
Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Ατακάν, που ήταν ο σύνδεσμος μεταξύ Καραχάνογλου και Ορνέκ, θεωρήθηκε ως ένας από τους υπόπτους για τη διαρροή του προσωπικού ημερολογίου του Ορνέκ στον τύπο.
Αντισυνταγματάρχης υγειονομικού Νουρσάλ Γκεντίκ (Nursal Gedik , 11 Νοεμβρίου 2007)
Αυτοκτόνησε με το υπηρεσιακό του πιστόλι στο γραφείο του, στη Ναυτική Διοίκηση Βόρειας Θαλάσσιας Περιοχής, στην Κωνσταντινούπολη. Ακόμα δεν έχουν φωτιστεί τα αίτια της αυτοκτονίας. Αναφέρθηκε ότι δολοφονήθηκε επειδή έγινε γνώστης μυστικών πληροφοριών.
Συνταγματάρχης στρατοχωροφυλακής (ε.α.) Αμπντουλκερίμ Κιρτζά (Abdulkerim Kirca, 10 Ιανουαρίου 2009)
Αυτοκτόνησε με το υπηρεσιακό του πιστόλι στο σπίτι του, στο Ετισμεσγούτ της Άγκυρας. Ο Κιρτζά βραβεύτηκε το 2004 με το Μετάλλιο Τιμής του Τουρκικού Κράτους, επειδή σε συμπλοκή με τους αντάρτες του ΡΚΚ, το 1998, τραυματίστηκε, με αποτέλεσμα να μείνει παράλυτος από τη μέση και κάτω. Το όνομα του Κιρτζά, που διετέλεσε διοικητής της Περιφερειακής Διοίκησης JITEM* του Ντιγιαρμπακίρ, αναμείχθηκε στην ανάκριση που έγινε για την ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ. Ο Αμπντουλκαντίρ Αϋγκάν (Abdulkadir Aygan), πρώην στέλεχος του ΡΚΚ που φέρεται να αυτομόλησε και να συνεργάστηκε για ένα διάστημα με τη JITEM και στη συνέχεια διέφυγε και ζήτησε πολιτικό άσυλο στην Ευρώπη, σε δηλώσεις που έκανε για τη δράση των εγκληματικών παρακρατικών οργανώσεων στο Κουρδιστάν ανέφερε ότι ο Κιρτζά έδινε τις εντολές για την δολοφονία δεκάδων Κούρδων πατριωτών.
Μπεχτσέτ Οκτάυ (Behcet Oktay), διευθυντής της Υπηρεσίας Ειδικών Επιχειρήσεων της Κρατικής Ασφάλειας (27 Φεβρουαρίου 2009)
Ο επί δεκατρία χρόνια διευθυντής της Υπηρεσίας Ειδικών Επιχειρήσεων της Κρατικής Ασφάλειας της Τουρκίας (Emniyet Ozel Harekat Dairesi), Οκτάυ, στις 27 Φεβρουαρίου 2009 αυτοκτόνησε στο γραφείο του με το υπηρεσιακό του περίστροφο. Ο Οκτάυ περνούσε δύσκολες στιγμές, λόγω της εμπλοκής του ονόματός του στις ανακρίσεις της ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ και σχετικά δημοσιεύματα του τουρκικού τύπου. Επίσης, ο Οκτάυ εθεωρείτο δεξί χέρι του Ιμπραήμ Σαχίν (Ibrahim Sahin) απόστρατου υψηλόβαθμου αξιωματικού της αστυνομίας, που φέρεται να ανέλαβε ρόλο επικεφαλής ομάδας εκτελέσεων για λογαριασμό της ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ.
Ο διευθυντής του Γραφείου Ειδικών Επιχειρήσεων της Ασφάλειας του νομού Ελαζίγκ (Elazig Emniyeti Ozel Harekat Sube Muduru), Αϋχάν Αταμπέκ (Ayhan Atabek) και ο επικεφαλής του Συγκροτήματος Ειδικών Επιχειρήσεων της Ασφάλειας του νομού Αττάλειας (Antalya Ozel Hareket Grup Amiri), Σερβέτ Καϋνάκ (Servet Kaynak), στις καταθέσεις που έδωσαν στον εισαγγελέα που διεξήγαγε την ανάκριση της ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ, ως κατηγορούμενοι για συμμετοχή στις ομάδες εκτελέσεων που συγκρότησε ο Ιμπραήμ Σαχίν κατέθεσαν ότι έλαβαν εντολή από τον Μπεχτσέτ Οκτάυ.
Ο Οκτάυ ήταν βοηθός του Σαχίν, όταν εκείνος υπηρετούσε στην Γενική Διοίκηση Ασφάλειας της Τουρκίας, ως υπαρχηγός του Τμήματος Ειδικών Επιχειρήσεων.
Αρχαίος λοχαγός Ολγκούν Ουράλ (Olgun Ural, 26 Μαρτίου 2009)
Αυτοκτόνησε στη Γιάλοβα με «εξ επαφής» βολή στο κεφάλι με το υπηρεσιακό του περίστροφο. Υπηρετούσε στη Διοίκηση Εκπαίδευση του Καραμουρσέλ (Karamurselbey Egitim Komutanligi), του ΤΠΝ. Το όνομά του αναφέρθηκε στην πρώτη δίκη της ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ, στο μέρος που αφορούσε τα αποδεικτικά στοιχεία. Στο κατηγορητήριο αναφερόταν τα εξής:
«Είναι αλεβίτης και κατάγεται από το Γκεμερέκ της Σεβάστειας (Sivas Gemerek). Προσλήφθηκε από τον Αλί Τατάρ, όταν ήταν στο βαθμό του λοχαγού».
Ο Ουράλ αυτοκτόνησε μετά την ανακοίνωση του κατηγορητηρίου της δεύτερης δίκης της ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ.
Αντισυνταγματάρχης Δικαστικού ΤΠΝ Τανζού Ουνάλ (Tanju Unal, 26 Ιανουαρίου 2009)
Ο Τανζού Ουνάλ στις 26 Ιανουαρίου 2009 βρέθηκε νεκρός στο γραφείο του, στη Ναυτική Διοίκηση Νότιας Θαλάσσιας Περιοχής (Guney Deniz Saha Komutanligi), που εδρεύει στη Σμύρνη. Ήταν ο πρόεδρος του δικαστηρίου που καταδίκασε τον πρώην αρχηγό του ΤΠΝ, Ιλχαμί Ερντίλ (Ilhami Erdil) για οικονομικές ατασθαλίες και συμμετείχε στην τελετή καθαίρεσης και υποβάθμισής του στο βαθμό του ναύτη . Αναφέρθηκε ότι ο Ουνάλ έπαιξε ρόλο στην αποδιάρθρωση της Χεζμπολάχ, που αποτελούσε δημιούργημα μηχανισμών του τουρκικού βαθέος κράτους.
Συνταγματάρχης (ε.α.) Μπελγκουτάυ Βαριμλί (Belgutay Varimli, 21 Νοεμβρίου 2009)
Ο Βαριμλί έδωσε τέλος στη ζωή του, πηδώντας από το μπαλκόνι του σπιτιού του, που βρίσκεται στον ένατο όροφο πολυκατοικίας στο Μπόζτεπε της Σμύρνης. Ο Βαριμλί, που διετέλεσε διευθυντής της Διεύθυνσης Επιθεώρησης του Υπουργείου Άμυνας, ήταν ένας από τους αξιωματικούς που συμμετείχε στην τελετή καθαίρεσης και υποβάθμισης του πρώην αρχηγού του ΤΠΝ, Ιλχαμί Ερντίλ και θεωρείται ένας από τους υπόπτους αξιωματικούς για τη διαρροή των σχεδίων πραξικοπήματος με τους κωδικούς «Sarikiz» και «Ayisigi», των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων και της ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ.
Αντισυνταγματάρχης Αλή Τατάρ (Ali Tatar, 21 Δεκεμβρίου 2009)
Ο Αλή Τατάρ συνελήφθη στις 7 Δεκεμβρίου, στα πλαίσια της ανάκρισης που βρίσκεται σε εξέλιξη μετά την εύρεση, στο γραφείο δικηγόρου που κατηγορείται για συμμετοχή στην ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ, στη συνοικία Ποϋράζκιοϊ της Κωνσταντινούπολης, στοιχείων που αφορούν σχέδιο δολοφονίας ναυάρχων του ΤΠΝ, και αφέθηκε ελεύθερος μετά από εννιά ημέρες, στις 16 ντοκουμέντων Δεκεμβρίου 2009. Στις 20 Δεκεμβρίου το δικαστήριο διέταξε εκ νέου τη σύλληψή του και στις 21 Δεκεμβρίου, λίγο πριν την εκ νέου σύλληψή του, ο Αλί Τατάρ αυτοκτόνησε στο σπίτι του, με το υπηρεσιακό του περίστροφο. Στην κηδεία του Τατάρ παρευρέθη και ο νυν αρχηγός του ΤΠΝ, ναύαρχος Εσρέφ Ουγούρ Γιγίτ (Eşref Uğur Yiğit), ο οποίος, σύμφωνα με τα στοιχεία που βρέθηκαν, ήταν ανάμεσα στα υποψήφια θύματα του αυτόχειρα. Να σημειωθεί ότι ο αρχηγός του ΤΠΝ το προηγούμενο δίμηνο νοσηλεύτηκε δυο φορές για δηλητηρίαση, ενώ συμμετείχε στην κηδεία με εντολή του αρχηγού ΓΕΕΘΑ, φορώντας …αλεξίσφαιρο γιλέκο τύπου κέβλαρ κάτω από τη στολή του!
Γιατί αυτοκτονούν οι Τούρκοι αξιωματικοί;
Γιατί όμως αυτοκτονούν οι οι Τούρκοι αξιωματικοί; Ας δούμε τι λέει για το θέμα ο καθηγητής ψυχιατρικής, Νεβζάτ Ταρχάν (Dr. Nevzat Tarhan), που προέρχεται από τις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις, από τις τάξεις των οποίων αποχώρησε με το βαθμό του Γενικού Αρχιάτρου, ενώ υπηρετούσε στη Στρατιωτική Ιατρική Ακαδημία Γκιουλχανέ (GATA).
Ο Ταρχάν, που μίλησε στον δημοσιογράφο της εφημερίδας ΤΑΡΑΦ, Μπουρχάν Εκιντζί (Burhan Ekinci), αναφερόμενος στις αυτοκτονίες των Τούρκων αξιωματικών είπε ότι αυτές μπορεί να στηρίζονται στη λογική του «καλύτερα να πεθάνω, παρά να ζήσω στη φυλακή». Επίσης υπάρχει και η λογική «καλύτερα να αυτοκτονήσω, παρά να αποκαλύψω μυστικά», που κυριαρχεί σε αξιωματικούς που έχουν αναλάβει ειδικές αποστολές.
Υπάρχει μια κατάσταση που δεν πάει καλά
Ο καθηγητής Ταρχάν αναφέρει ότι οι αυτοκτονίες αξιωματικών δεν είναι μια συνηθισμένη πρακτική. Συγκεκριμένα είπε:
«Οι αυτοκτονίες αξιωματικών δεν είναι κάτι το συνηθισμένο. Κανονικά, αυτό που συνηθίζεται στις υπηρεσίας της ασφάλειας και των ενόπλων δυνάμεων, είναι οι αυτοκτονίες κυρίως στρατιωτών. Οι συγκεκριμένες αυτοκτονίες των αξιωματικών είναι μια αφύσικη κατάσταση, αυτό σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά, υπάρχει μια κατάσταση που δεν πάει καλά.
Θα πρέπει να δούμε αν οι αξιωματικοί αυτοί, πριν αυτοκτονήσουν, είχαν νοσηλευτεί σε ψυχιατρικές κλινικές και αν λάμβαναν φάρμακα. Αν όμως αυτοκτόνησαν στα καλά καθούμενα, χωρίς προηγούμενο ψυχιατρικό ιστορικό, τότε υπάρχει κάτι άλλο, υπάρχει ιδεολογική διάσταση στις αυτοκτονίες αυτές».
«Είναι πιθανό να πρόκειται για πράξεις διαμαρτυρίας»
Ο καθηγητής Ταρχάν, αναφερόμενος στις αυτοκτονίες, υπενθύμισε τη φράση του στρατηγού Βελή Κιουτσούκ (Veli Küçük), που είναι ένας από τους κατηγορουμένους για ηγετικό ρόλο στον επιχειρησιακό τομέα της ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ. Ο Βελή Κιουτσούκ, μετά την αποτυχημένη απόπειρα του επίσης κατηγορουμένου για συμμετοχή στην ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ και υφισταμένου του στον επιχειρησιακό τομέα της φασιστικής-παρακρατικής οργάνωσης, απόστρατου αξιωματικού Μουζαφέρ Τεκίν (Muzaffer Tekin) είχε πει: «Αυτός δεν κατάφερε ούτε να αυτοκτονήσει».
Ο Ταρχάν στη συνέχεια είπε:
«Η κατάσταση αυτή μας κάνει να αναρωτούμαστε αν υπάρχει η δέσμευση «προτιμότερη είναι η αυτοκτονία από την αποκάλυψη μυστικών» που αφορά άτομα που ανέλαβαν ειδικές αποστολές. Και οδηγούμαστε σε αυτή τη σκέψη γιατί οι αυτοκτονίες αυξάνονται όσο είναι σε εξέλιξη οι έρευνες και οι ανακρίσεις.
Οι αυτοκτονίες μπορεί να εκληφθούν και ως πράξεις διαμαρτυρίας των αυτοχείρων αξιωματικών, όταν θεωρήσουν ότι τους «πούλησαν» οι ανώτεροί τους.
Υπάρχει η εξής ψυχολογική κατάσταση στους αξιωματικούς αυτούς: «Εμείς ό,τι κάναμε το κάναμε κατόπιν εντολών και τώρα δεν μας στηρίζουν και δεν μας προστατεύουν απόλυτα».
Τέλος, αναφερόμενος στη σοβαρότητα της κατάστασης ο καθηγητής Ταρχάν είπε:
«Ανάμεσα στους αυτόχειρες υπάρχουν συνταγματάρχες, αντισυνταγματάρχες και ταγματάρχες, ανώτεροι αξιωματικοί. Αυτό σημαίνει ότι έχουν συναίσθηση της σοβαρότητας της κατάστασης αλλά και των πράξεών τους. Κλήθηκαν και έδωσαν κατάθεση πολλές φορές στους ανακριτές και τους εισαγγελείς. Δεν μπορούν να δώσουν εξήγηση στο πώς παγιδεύτηκαν. Νοιώθουν ότι είναι τα θύματα της υπόθεσης. Αν δεν υπήρχε πρόβλημα, θα πήγαιναν χωρίς καμία αναστολή στον εισαγγελέα να καταθέσουν. Η όλη κατάσταση και οι αυτοκτονίες δείχνουν ότι υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να αποκαλυφθούν. Αν δεν υπάρχει κάποια κλινική κατάσταση, η αυτοκτονία είναι ένα εγχείρημα που επιλέγεται τη στιγμή που τελειώνει κάθε ελπίδα. Αν δεν μιλήσεις, αρχίζει μια βασανιστική κατάσταση. Αυτή την κατάσταση δεν την αντέχουν όλοι. Έτσι, όσοι δεν θέλουν να μιλήσουν και να αρχίσουν μια νέα ζωή που θα τους φέρει στον αντίποδα της προηγούμενης ζωής τους, προτιμούν τον θάνατο».

Πηγή: Εφημερίδες Ταράφ, Μιλλιέτ, Χουριέτ, Ζαμάν και περιοδικό Ακσιόν
* Η JITEM, τα αρχικά της Υπηρεσίας Πληροφοριών και Καταπολέμησης της Τρομοκρατίας, που δρα στα πλαίσια της Γενικής Διοίκησης Στρατοχωροφυλακής της Τουρκίας, μαζί με τις Ομάδες Θανάτου, της Διοίκησης Ανορθοδόξου Πολέμου του Τουρκικού ΓΕΕΘΑ, είναι υπεύθυνη για 17.000 ανεξιχνίαστες δολοφονίες που έγιναν τη δεκαετία του ’90, κυρίως εναντίον Κούρδων πατριωτών. Η JITEM, που μέχρι πρόσφατα δρούσε χωρίς κανένα νομικό πλαίσιο και την ύπαρξή της αρνούνταν επιμόνως οι τουρκικές ένοπλές δυνάμεις, αντλούσε τη δύναμη και την αρμοδιότητα να σκοτώνει ανθρώπους κατά το δοκούν, από άτυπες αποφάσεις που λάμβανε το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας, με τη συμμετοχή του προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας, του πρωθυπουργού, υπουργών, του αρχηγού ΓΕΕΘΑ και των αρχηγών των κλάδων των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση