Μητσοτακισμός: Το ανώτατο στάδιο της κοινοβουλευτικής αχρειότητας

Ο αμοραλισμός είναι η θεωρητική αδιαφορία για το ηθικό πρόβλημα και όχι η καθαυτό ανηθικότητα. Το σύμμετρο του αμοραλισμού στον παπικό Μεσαίωνα (επιζεί ακόμα) ήταν ο Ιησουϊτισμός. Το δόγμα του: «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ο σκοπός φυσικά ήταν πάντοτε μια καθαγιασμένη ατιμία και απανθρωπιά…
Το πολιτικό ισοδύναμο όλων αυτών ήταν ο Μακιαβελισμός.
Η αρχή του: Με οποιοδήποτε μέσον πρέπει να φτάσεις στον «άγιο» σκοπό της επικράτησης πάνω στους άλλους και εξόντωσης των αντιπάλων, αν είναι δυνατόν…
Ο χρεοκοπημένος αστικός κοινοβουλευτισμός, οι πολιτικοί του και οι λακέδες του (τα ΜΜΕ) χρησιμοποιούν στην πολιτική πάλη, για να στηριχθούν στα πόδια τους, «κάθε μέσο»: το μέσο της απάτης, της ψευτιάς, της διαβολής, της πλαστογράφησης των πάντων και της συκοφαντίας.
Στην Ελλάδα, ο μητσοτακισμός αποτελεί την πλέον μακάβρια γκριμάτσα αυτής της κοινοβουλευτικής αχρειότητας και παρακμής: Η απάτη του παλαιοκομματισμού στην πιο αποκρουστική της μορφή…
Και αυτό το μοχθηρό, «ιστορικό πρόσωπο» του Μητσοτακισμού έχει καταγραφεί στην κοινωνική συνείδηση:Την έχει σφραγίσει ανεξίτηλα…
Η Ντόρα θα ηττηθεί, ακριβώς, γιατί αποτελεί την καρικατούρα αυτής της ιστορικής μοχθηρίας της κοινοβουλευτικής παρακμής.
Αυτός είναι και ο λόγος που στο στρατόπεδό της συνωστίζεται όλη η παλαιοκομματική «σκουριά», όλοι οι «γενίτσαροι» και οι «μπράβοι» της καθεστωτικής παρακμής: Από τους ιδεολογικούς απολογητές της αμοραλιστικής κοινοβουλευτικής αχρειότητας μέχρι τους «μακιαβέλιδες» της «διαπλοκής»: ΜΜΕ και πολιτικάντηδες…
Αυτό που δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί, στοιχειωδώς, αυτό το «στρατόπεδο» είναι τούτο το απλό: για την ελληνική κοινωνία και τη «συνείδησή» της συμβολίζει το παλιό και το σάπιο.
Συνακόλουθα δεν είναι σε θέση, αυτό το στρατόπεδο, να ερμηνεύσει το γιατί ο Σαμαράς δημιουργεί «ρεύμα», το οποίο γιγαντώνεται ανάλογα με τον πόλεμο που του γίνεται.
Δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι ο «ιστορικός συμβολισμός» του μητσοτακισμού είναι που προβάλλει το Σαμαρά σαν κάτι το «νέο» και ελπιδοφόρο, σαν μια φωτεινή διέξοδο από την ασφυξία της πολιτικής αθλιότητας και παρακμής.
Σημείωση: Για μας δεν αποτελεί καμιά διέξοδο ο Σαμαράς. Αυτό, όμως, που μετράει στο πολιτικό γίγνεσθαι, δεν είναι οι αναλύσεις και οι αντιλήψεις οι δικές μας, αλλά το ΤΙ, το ΠΩΣ και το ΓΙΑΤΙ εκφράζει και καταγράφει ο Σαμαράς μέσα στην ελληνική κοινωνία και στη λαϊκή συνείδηση, σε αυτή τη φάση της πολιτικής ασφυξίας και απελπισίας.
Το επαναλαμβάνουμε: Ο Σαμαράς αποτελεί, σήμερα, την ατομική προσφορά σε μια ομαδική ζήτηση ελπίδας.
Έχει φτάσει σε τέτοια εξαθλίωση η πολιτική, έχει διογκωθεί σε τέτοιο βαθμό η απελπισία του ελληνικού λαού και είναι τόσο αποτρόπαιο το πρόσωπο του μητσοτακισμού που όλα αυτά έχουν καταστήσει τον Αντώνη Σαμαρά «κόμβο» ελπίδας και διεξόδου…
Γι’ αυτό βλέπουμε ότι ο Σαμαράς δεν νιώθει την ανάγκη να απαντήσει σε καμία πρόκληση. Δεν χρησιμοποιεί τα όπλα των «αντιπάλων» του. Δεν τα έχει ανάγκη, ακριβώς γιατί αυτά τα όπλα των αντιπάλων του τον προβάλλουν ακόμα πιο πολύ σαν «αντίπαλο» του παλιού και σάπιου, σαν ηγέτη που στέκεται πάνω από τις αθλιότητες των μακιαβέλιδων του παλαιοκομματισμού.
Οι ίδιοι αυτοί μακιαβέλιδες προβάλλουν τον Σαμαρά σαν ηγέτη μιας ελπιδοφόρας και μακράς πνοής…
Όταν οι «μακιαβέλιδες» παρελαύνουν στα ΜΜΕ αδιάκοπα και αφηνιασμένα χρησιμοποιώντας αυτό το υστερικό τηλεθέαμα για να πλήξουν ποικιλότροπα το Σαμαρά, αυτό και μόνο το γεγονός καθιστά τον Αντώνη Σαμαρά «εχθρό» του παλαιοκομματικού ψεύδους, το πολιτικάντικου καιροσκοπισμού και της μητσοτακικής ταχυδακτυλουργίας και αθλιότητας.
Όταν συστρατεύονται όλα τα ΜΜΕ και εν χωρώ εξαπολύουν ποικίλες χυδαιότητες εναντίον του Σαμαρά, σαν αυτές του Πολύδωρα και άλλων, τότε ο Σαμαράς μεγεθύνεται στα μάτια του ελληνικού λαού.
Όταν ο Άρης Σπηλιοτόπουλος μιλάει σαν να ζει στον πλανήτη «Άρη», εξοργίζει τον ελληνικό λαό, ακριβώς γιατί ο ελληνικός λαός ζει εδώ και δεν μπορεί να του προσβάλεις τόσο βάναυσα τη νοημοσύνη του: Ότι δηλαδή η «διαπλοκή» και τα μεγάλα συμφέροντα προβάλουν το Σαμαρά και είναι εναντίον της Ντόρας!!!
Είναι τέτοιος ο πανικός του συνασπισμένου παλαιοκομματισμού που βγάζει στον αφρό όλο το χυδαίο και μακάβριο μακιαβελικό οπλοστάσιό του. Κινητοποιεί ακόμα και τις «ακροδεξιές» εφεδρείες του. Κάνει, έτσι, απαστράπτουσα τη σήψη του και τη χρεοκοπία του…
Από την άλλη ο Σαμαράς, με τον αέρα που του δίνει η κοινωνική δυναμική του στέκεται μακριά από τέτοιου είδους αθλιότητες και «σκουριές». Φιλοτεχνεί το ηγετικό προφίλ του πολιτικού που δεν χώνει τη μύτη του στις ακαθαρσίες, αλλά στέκεται υπεράνω των αθλιοτήτων και έχει προσηλωμένο το βλέμμα του σε ιδέες και οράματα, στο αύριο και όχι στο χθες…
Ο Σαμαράς ακολουθεί τη συνταγή του Γκαίτε, συνταγή των ανθρώπων με ηγετική, χαρισματική στόφα: «Τον βόρβορο που σηκώνει η δύνη άστον να πέσει από εκεί που ήρθε»…
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση