Πού μας οδηγούν αυτές τις εκλογές;

Μήπως χρειάζεται μία ενωτική πρόταση;

Μήπως κάποια κόμματα πρέπει να ενωθούν έστω και την τελευταία στιγμή για να αντιμετωπίσουν τον σίγουρο όλεθρο που ετοιμάζουν οι «μεγάλοι»;

Περνούν οι ημέρες και βασανίζομαι από την σκέψη σε ποιόν να δώσω την ευθύνη, ποιόν να εμπιστευτώ και ποιος θα είναι αυτός που έχει την δύναμη ψυχής που οι μενετοί ετούτοι καιροί απαιτούν.
Κοιτάζω ξανά και ξανά το «θέαμα» και ξανασκύβω μέσα στις σκέψεις μου, προσπαθώντας να βρω εκείνον τον άνθρωπο που θα σηκώσει την ευθύνη να προστατεύσει την Ελλάδα. Να την προστατεύσει από τους εξωτερικούς της επιβουλείς, αλλά και από τα αδηφάγα τρωκτικά και τους κηφήνες που κυκλοφορούν μέσα στη χώρα και που λυμαίνονται τον κόπο των πολιτών, ενώ την ίδια στιγμή ξεπουλούν όσο-όσο τα πάντα, προκειμένου να απολαύσουν τιμές, δόξα και πλούτη…
Ο κύριος Καραμανλής αποφάσισε να κάνει εκλογές, σε μία κρισιμότατη χρονική περίοδο. Και θέλει να τον πάρουμε όλοι εμείς στα σοβαρά και να τον εμπιστευτούμε, ξαναδίνοντάς του την δυνατότητα για να μας κυβερνήσει τα επόμενα χρόνια, ενώ ο ίδιος παραιτήθηκε από το συνταγματικό δικαίωμά του να ολοκληρώσει το έργο της κυβέρνησής του, εργαζόμενος για άλλα δύο χρόνια προκειμένου να αποδείξει την ικανότητα και την χρησιμότητα της κυβέρνησής του… Και πως άλλωστε να το κάνει αυτό ο Κώστας Καραμανλής όταν έχει να επιδείξει μόνο ήττες απέναντι στις προσωπικές του επιλογές, των υπουργών του που έχασαν κατά κράτος όλες τις σημαντικές πολιτικές μάχες, όλα τα ζητήματα στα οποία κλήθηκαν να δώσουν λύσεις και να προσφέρουν έτσι περισσότερη ασφάλεια στο εσωτερικό της χώρας.
Η περίπτωση Παυλόπουλου είναι βέβαιο πως θα αποτελέσει αντικείμενο προς έρευνα σχετικών επιστημών, κυρίως λόγω της αδυναμίας του να αντιληφθεί την διαφορά μεταξύ δένδρου και δάσους, αλλά κι επειδή κατόρθωσε να διαλύσει κάθε ίχνος ασφάλειας που είχε απομείνει στους Έλληνες πολίτες μέσα από αποφάσεις περί λαθρομετανάστευσης, αντιμετώπισης κρίσεων –κουκουλοφόροι και Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2008-, ενώ η τρομοκρατία μπόρεσε να αναγεννηθεί από τις στάχτες της με την βοήθεια ξένων μυστικών υπηρεσιών, αφού φρόντισε ο κύριος Παυλόπουλος να μετατρέψει την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών σε παραμάγαζο των πολιτικών του υποχρεώσεων και των βολεμάτων των «δικών» του ανθρώπων, αλλά και άλλων γνωστών του…
Η έτερη ειδική περίπτωση, που τελευταία κρατάει αποστάσεις ασφαλείας (η ασθένεια βοήθησε τα μέγιστα, κυρίως στην αποφυγή του σκανδάλου που κατήγγειλε ο κύριος Βγενόπουλος) από τις δυσάρεστες εξελίξεις εντός του κόμματος που η ίδια εργάστηκε σκληρά προκειμένου να γνωρίσει την καταισχύνη των πολιτών, ο ίδιος ο Κώστας ο Καραμανλής (που πρέπει να είναι πολύ μεγαλόψυχος ή πολύ ηλίθιος ή πολύ υποχρεωμένος, για να ανέχεται την συνεχή υπονόμευσή του χωρίς να αντιδρά αλλά συμπεριφερόμενος ως να μην συνέβαινε τίποτε, στήριζε την κυρία Μπακογιάννη για να μπορεί να συνεχίζει το έργο της υπονόμευσης μίας ολόκληρης παράταξης για να μπορέσει και η ίδια να διεκδικήσει κάποτε την πρωθυπουργία και να ικανοποιήσει τα κρυφά της όνειρα). Η Ελληνίδα ΥΠΕΞ δεν χρειάζεται συστάσεις, επειδή όλοι γνωρίζουμε την πολιτική που εφάρμοσε και που κατόρθωσε να δώσει στα Σκόπια το όνομα Μακεδονία, αλλά και να απαιτούν τώρα και εθνικότητα αλλά και γλώσσα Μακεδονική!!! Η ανυπαρξία της πολιτικής της κόρης του κυρίου Μητσοτάκη συνεχίστηκε και κορυφώθηκε στο Αιγαίο, όπου οι Τούρκοι ξεδιάντροπα πλέον απαιτούν ολόκληρες θαλάσσιες περιοχές, ενώ καθημερινά παραβιάζουν τον εναέριο χώρο της Ελλάδας, φυσικά χωρίς να αντιμετωπίζουν μία αποφασιστική στάση, τέτοια που θα τους έκανε να σκεφτούν εκατοντάδες ή χιλιάδες φορές την επόμενη παραβίαση ή πρόκληση κατά της χώρας μας.
«Συνεργός» των δύο παραπάνω, στάθηκε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, ο «πολύς» Μεϊμαράκης, που έκανε οικονομία στα εξοπλιστικά προγράμματα επί 5 συνεχόμενα χρόνια, επειδή «δεν συνέτρεχαν λόγοι εθνικής ασφάλειας»!!! Και αυτό τα λέει όλα… αφού κατάφερε έτσι να ανατρέψει σοβαρούς συσχετισμούς (κυρίως στον στρατό ξηράς) υπέρ της Τουρκίας…
Ο κύριος Παπανδρέου, ζητούσε εκλογές συνεχώς και η αλήθεια είναι πως εργάστηκε με επιμέλεια, με συνεχή ταξίδια στο εξωτερικό όπου φρόντισε να κάνει γνωστό σε ολόκληρο τον πλανήτη, στα κέντρα αποφάσεων, αλλά κυρίως προς τους επενδυτές (υπάρχοντες και μελλοντικούς) πως η Ελλάδα εξαπατά τους πάντες και πως η οικονομία της χώρας καταρρέει με ρυθμό συνεχώς αυξανόμενο. Το όνειρό του να γίνει πρωθυπουργός, φαίνεται πως είναι ισχυρότερο από το τίμημα της χώρας, σε περίπτωση που θα τα καταφέρει… Δεν διστάζει μάλιστα, ο μελλοντικός (πιθανότατα) πρωθυπουργός της χώρας, να διαψεύδει τον εαυτό του και να υπόσχεται πως θα μετατρέψει την χώρα σε παράδεισο και πως θα δώσει στους κατοίκους τους, στους Έλληνες πολίτες, οτιδήποτε χρειάζονται για να ζήσουν αυτοί καλά και αυτός… καλύτερα. Και το παραμύθι τελειώνει κάπου σε αυτό το σημείο, δίνοντας τη θέση του σε έναν εφιάλτη…
Από την Σκύλα στην Χάρυβδη και τανάπαλιν, αφού κανείς δεν φαίνεται ικανός και δεν έχει την παραμικρή διάθεση να προσφέρει πραγματικά διέξοδα και να αντιμετωπίσει τα κύρια (και όχι τα εικονικά) προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος. Τα εθνικά ζητήματα, αποτελούν και για τους δύο υποψήφιους πρωθυπουργούς (και γόνους των πολιτικών οικογενειών που έχουν ταλαιπωρήσει το έθνος επί 50 περίπου χρόνια) ένα απαγορευτικό σημείο και συμπεριφέρονται όπως ο διάολος όταν συναντηθεί με το λιβάνι, κάθε φορά που ζητείται (ή που ζητήθηκε) η τοποθέτησή τους στο ζήτημα του Αιγαίου, της Θράκης και της Κύπρου. Πέρα από σειρά ευχολογίων και άλλων φαιδρών εφευρημάτων της στιγμής, κανείς από τους δύο δεν έχει την ικανότητα ή δεν διαθέτει τον παραμικρό ευπρεπισμό ψυχής και ανδρείας, ώστε να αρθρώσει πολιτικό λόγο ευθύνης, ούτε και φυσικά κάποιο στρατηγικό μακροπρόθεσμο σχέδιο που θα μπορέσει να αποτινάξει τις απειλές που σήμερα υφίσταται η χώρα.
Έτσι, γυρίζουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε την συλλογιστική μας: Ποιόν δρόμο να διαλέξω; Μήπως τελικά θα έπρεπε να κοιτάξω προς την τρίτη πλευρά;
Η τρίτη πλευρά φυσικά δεν μπορεί να είναι το ΚΚΕ, αφού διά μέσω της κυρίας Παπαρήγα διαμηνύθηκε προς τον ελληνικό λαό πως το κομμουνιστικό κόμμα δεν επιθυμεί να κυβερνήσει!!! Φυσικά δεν μας είπε τι πραγματικά θέλει να κάνει, αφού υπάρχει στην πολιτική ζωή, αλλά αυτό μάλλον δεν μας αφορά και είναι καθαρά εσωκομματική η διαδικασία που θα ακολουθηθεί για να βρει το ΚΚΕ το δρόμο του…
Το ΣΥΡΙΖΑ απλά το ξεπερνώ, όπως έχουν ξεπεράσει και οι ίδιοι τους εαυτούς τους, χωρίς να αποδέχονται πως άγονται και φέρονται από τα δημοσιογραφικά στέκια και τα εκδοτικά συμφέροντα, που δοκίμασαν να τους «ανεβάσουν», αλλά η άρνηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ (θυμάμαι ακόμη τον Τσίπρα που δήλωνε πως δεν πρόκειται ποτέ να συνεργαστεί με τον Γιώργο Παπανδρέου και το κόμμα του) κατάφερε να τους ρίξει στην άβυσσο, όπου ακόμη δεν έχουν βρει τον πάτο… Λάθη συστηματικά, εξέθεσαν την παράταξη των συνιστωσών και κατάφεραν να διαλύσουν κάθε υποψία για τους στόχους της (όλοι οι εχθροί της χώρας χαρακτηρίστηκαν ως φίλοι και σύμμαχοι του ΣΥΡΙΖΑ από τα ίδια τα στελέχη του).
Και φτάνω στο ΛΑΟΣ που δεν έχει καταφέρει (σύμφωνα με τις ενδείξεις) να κερδίσει όσα την εμπιστοσύνη των πολιτών σε τέτοιο βαθμό που να μπορεί να διαδραματίσει έναν δραστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Με κύριο άξονα τα εθνικά ζωτικά συμφέροντα και με πρόγραμμα ικανό να προσελκύσει, παραμένει εκτός του άμβωνος λόγω προσωπικών στρατηγικών επιλογών του ίδιου του αρχηγού του, του Γιώργου Καρατζαφέρη. Δημοκρατική Αναγέννηση (Παπαθεμελής) και Δημοκρατικοί, όπως και η Χρυσή Αυγή, βρίσκονται στον ίδιο (περίπου) ιδεολογικό χώρο που αγωνιά για το μέλλον του Ελληνισμού και των απειλούμενων συμφερόντων ακόμη και της Ελληνικής κυριαρχίας σε νησιά, θάλασσα και αέρα του Αιγαίου. Και όμως, δεν μπόρεσαν (ή δεν θέλησαν) να παραγκωνίσουν τις ό,ποιες διαφορές τους και να βοηθήσουν τους Έλληνες πολίτες να απεγκλωβιστούν και να δοκιμάσουν πραγματικό το διαφορετικό. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό;
Γιατί κάποιοι δεν αφήνουν το εγώ τους λίγο πιο πίσω μπροστά στο κοινό καλό των πολιτών και της χώρας;
Γιατί επιτρέπουν στα γνωστά φερέφωνα να τους δημιουργούν προβλήματα και να τους διατηρούν σε αποστάσεις ενώ προέρχονται ή τείνουν προς τον ίδιο ιδεολογικό χώρο;
Μήπως θα έπρεπε τελικά αυτά τα όμορα κόμματα να αντιληφθούν την βαθύτερη σημασία της φράσης «η ισχύς εν τη ενώση»;
Μήπως θα έπρεπε να αντιληφθούν πως οι καιροί απαιτούν από αυτούς να λειτουργήσουν «ως ένα» και να μετατρέψουν έτσι σε πράξη αυτά τα οποία επικαλούνται απέναντι στις αγωνίες και τα ύψιστα εθνικά ζητήματα που γιγαντώνονται πλέον μπροστά μας;
Αναρωτιέμαι, αλλά… δεν μου επιτρέπουν να σηκώσω το κεφάλι και αφού κοιτάξω τους εφιάλτες μου στα μάτια να τους διώξω και να τους στείλω, κυριολεκτικά, από εκεί που ήρθαν…
Ένας αναγνώστης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση