Η Τουρκία υπερέβη τα όρια

Κακώς

ανεχόμαστε

τις προκλήσεις

Τον Δεκέμβριο 2004, η πλειονότης της ελληνικής κοινής γνώμης ετάσσετο, υπό προϋποθέσεις, υπέρ της εντάξεως της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και απαντούσε έτσι, διότι αυτό το κλίμα είχε καλλιεργήσει ή πολιτική ηγεσία του τόπου. Τόσο η Κυβέρνηση Σημίτη όσο και η κυβέρνηση Καραμανλή είχαν περάσει την αντίληψη ότι η Ελλάδα προτιμά μία Τουρκία εταίρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά μία Τουρκία εχθρική και απειλητική.
Διπρόσωπη στάση
Όμως αυτό που δεν υπολόγισαν οι πολιτικοί ηγέτες μας όταν συμφώνησαν να αρχίσουν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Ευρωπαϊκής Ενώσεως με την Τουρκία, είναι ότι θα μπορούσαν να συμβούν ταυτοχρόνως και τα δύο: Δηλαδή ή Τουρκία να επιδιώκει την πλήρη ένταξη της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και παράλληλα να προκαλεί και να απειλεί την Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι η τελευταία είναι από 30ετίας πλήρες μέλος της ΕΕ. Εν τούτοις η διπρόσωπη στάση της Τουρκίας ήταν προβλέψιμη.
Σήμερα η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι εκτεθειμένη στο θέμα της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας. Ίσως να είναι και παγιδευμένη… Διότι ενώ ή Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα πού θα έπρεπε να απεύχεται την τουρκική ένταξη, κατήντησε να είναι ο πλέον ένθερμος υποστηρικτής της μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση!!! Και αυτό διότι η όλη πολιτική μας στηρίζεται σε λάθος βάση. Θέλουμε -υποτίθεται- την Τουρκία εντός της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, όχι διότι μας συμφέρει, αλλά διότι θεωρούμε πως έτσι θα αποφύγουμε τις απειλές της γείτονος χώρας!!!
Πρόκειται για σαθρή θέση, η οποία ήδη αντιμετωπίζεται ως αδιέξοδη. Οι Τούρκοι έχουν καταλάβει την υποκριτική στάση μας και αντιδρούν αναλόγως. Κυρίως όμως έχουν καταλάβει πως δεν τολμούμε να πούμε «όχι» στην ενταξιακή τους πορεία. Διαρκώς τους προκαλούμε, αλλά ποτέ δεν προχωρούμε σε εφαρμογή των όσων λέμε. Μετά τις τελευταίες προκλητικότατες παραβιάσεις του εθνικού εναερίου χώρου μας και τις εν ψυχρώ υπερπτήσεις πάνω από ελληνικά νησιά, δεν υπήρχε περιθώριο για περαιτέρω προειδοποιήσεις. Ήταν η ώρα να πούμε ευθέως το «όχι» στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας.
Πριν από ένα χρόνο, στο Βουκουρέστι, η Ελλάδα άσκησε βέτο στην ένταξη του κρατιδίου των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, επειδή αρνούνταν να συμμορφωθεί στις αιτιάσεις μας για το όνομα. Παρ' ότι το θέμα του ονόματος είναι σοβαρό, όλοι γνωρίζουμε ότι είναι μάλλον χαμένη υπόθεση. Αλλά το «βέτο» το ασκήσαμε, με όσους κινδύνους αυτό συνεπάγονταν για την διεθνή θέση της Ελλάδας και για τις σχέσεις της με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Άραγε πως εξηγείται από την μία πλευρά να τηρούμε τέτοια στάση έναντι των Σκοπίων και από την άλλη να επιδεικνύουμε τόση χαλαρότητα έναντι της Τουρκίας; Συμβιβάζονται αυτά τα δύο;
Ηχηρό «όχι»
Στην περίπτωση της Τουρκίας, το ακόμη πιο οξύμωρο είναι πως εκτός από τις παραβιάσεις υφιστάμεθα και τα επίχείρα της απαραδέκτου στάσεως της στο θέμα της λαθρομετανάστευσης.
Η εισροή λαθρομεταναστών από τα τουρκικά παράλια αλλά και από τον Έβρο προς την χώρα μας έχει ξεπεράσει τα τελευταία χρόνια κάθε όριο.
Εν τούτοις η Τουρκία αρνείται να τηρήσει τις διμερείς συμφωνίες για επαναπροώθηση των λαθρομεταναστών στην χώρα από την οποία ήλθαν.
Άραγε τί άλλο πρέπει να κάνουν οι Τούρκοι εις βάρος της Ελλάδος για να αντιδράσουμε πιο σθεναρά;
Τον "Οκτώβριο του 2005, όταν άρχιζαν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι αντιδράσεις στην χώρα μας για την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας ήταν ομολογουμένως περιορισμένες. Σήμερα, τέσσερα χρόνια αργότερα, ακόμη και ο πιο καλόπιστος "Έλληνας έχει καταλάβει το παιχνίδι των Τούρκων και δυσανασχετεί με την αδικαιολόγητη ανεκτικότητα της Ελλάδος. Άραγε θα το συνειδητοποιήσουν αυτό και οι κυβερνώντες, ώστε να πουν ένα ηχηρό «όχι» στους Τούρκους;

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση