Η ημέρα της γυναίκας

της Δώρας Παπαδάκη*

Kάποιοι μειδιούν στο άκουσμα αυτής της μέρας. Τι σκοπό εξυπηρετεί, αναρωτιούνται. Μήπως οι γυναίκες είναι είδος προς εξαφάνιση; Ακριβώς το αντίθετο. Οι γυναίκες αυξάνονται, ενώ οι άνδρες μειώνονται. Αλλά αυτό που είναι σε εξαφάνιση είναι -κάποια, άλλοτε λίγα και άλλοτε πολλά από- τα δικαιώματά τους. Οι γυναίκες μπορεί ως σώματα να είναι περισσότερες από τους άντρες παγκοσμίως (52% του πληθυσμού) και πιο παραγωγικές, τόσο ως εργαζόμενες όσο και ως μητέρες, αλλά ως πνεύματα , αν και εξίσου ικανά, δεν αξιοποιούνται. Και οι λόγοι είναι καθαρά κοινωνικοί.
Στις υπανάπτυκτες χώρες, οι γυναίκες δεν έχουν καν δικαίωμα του εκλέγειν, ενώ στις ανεπτυγμένες, μπορεί να έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν, αλλά η δομή της κοινωνίας τους στερεί στην πράξη το δικαίωμα του εκλέγεσθαι, με αποτέλεσμα τη μηδαμινή, σχεδόν, συμμετοχή τους στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Η Ελλάδα έχει, στο φαινόμενο αυτό, θλιβερή ευρωπαϊκή πρωτιά.

Τεράστιο ποσοστό γυναικών παγκοσμίως αντιμετωπίζεται χειρότερα και από τα ζώα. Χιλιάδες γυναίκες πωλούνται σε διεθνή σκλαβοπάζαρα, σαν να είναι όχι άνθρωποι, αλλά σκέτα κομμάτια κρέας. Oι γυναίκες αυτές βρέθηκαν σε αυτήν την κατάσταση, είτε μετά από εξαπάτηση, είτε μετά από απαγωγή τους και υφίστανται κάθε είδους εξευτελισμούς. Προέρχονται, συνήθως, από χώρες υπανάπτυκτες και από τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, αλλά και από τις ανεπτυγμένες.
Το εμπόριο αυτό λευκής -και μη- σαρκός αποδίδει κέρδη σχεδόν εφάμιλλα του εμπορίου όπλων και ναρκωτικών. Και μακάρι να ήταν το μόνο δείγμα κτηνώδους εκμετάλλευσης της Γυναίκας. Κι όμως: Στις μουσουλμανικές χώρες οι γυναίκες φορούν μπούργκα και δεν συμμετέχουν στην κοινωνική ζωή.
Γυναίκες θανατώνονται, κατόπιν αποφάσεως «οικογενειακών συμβουλίων» ή «τοπικών συμβουλίων», όχι γιατί εγκλημάτισαν, αλλά γιατί υπήρξαν ΘΥΜΑΤΑ εγκλημάτων και ειδικά θύματα βιασμού.
Σε υπανάπτυκτες χώρες, εγκλήματα κατά της ζωής και της ακεραιότητας γυναικών δεν τιμωρούνται, όταν τελούνται από τον σύζυγο ή την μητέρα του!... Σε κάποιες αφρικανικές χώρες οι γυναίκες ακρωτηριάζονται στα γεννητικά τους όργανα, γιατί… είναι φτιαγμένες μόνο για να υποφέρουν και όχι να απολαμβάνουν…
Ακόμη και στην Ελλάδα, 3 στις 5 γυναίκες υφίστανται βίαιη συμπεριφορά, που ενίοτε φτάνει ως την κακοποίηση, από τον «σύντροφό» τους. Από τα δελτία ειδήσεων, μάλιστα, ακούγονται αρκετά συχνά περιπτώσεις δολοφονίας γυναικών από τους συζύγους τους.
Σοβαρότατα εγκλήματα διαπράττονται κατά της γυναίκας και των παιδιών της από τον «σύντροφο» σύζυγο και πατέρα -η μη- και όλοι γνώριζαν αλλά δεν μιλούσαν…
Ταυτόχρονα, η γυναικεία ανεργία καλπάζει, σε σχέση με την αντρική. Ακόμη, όμως και οι γυναίκες που έχουν εργασία, δεν απολαμβάνουν σε αυτήν πάντα ισότιμη μεταχείριση με αυτήν των ανδρών. Ενώ, οι γυναίκες που εγκαταλείπονται από τον πατέρα του παιδιού τους -σύζυγο η μη- εγκαταλείπονται δυστυχώς και από την Πολιτεία.
Στην Ελλάδα του 2009 τα πράγματα χειροτερεύουν συνεχώς, αντί να καλυτερεύουν, με ευθύνη της Κυβέρνησης, αλλά και καθενός μας ξεχωριστά. Όλα τα προπεριγραφόμενα φαινόμενα οξύνονται -ανεργία, κακοποίηση, παντελής έλλειψη βοήθειας στην ανατροφή παιδιών κ.λ.π.- ενώ προστίθενται και άλλα. Συνδικαλίστριες δέχονται επιθέσεις από «αγνώστους», τηλεοπτικοί σταθμοί ανεβάζουν την τηλεθέασή τους προβάλλοντας προκλητικές υπάρξεις, σχεδόν ημίγυμνες να παρουσιάζουν εκπομπές, ακόμη και τμήματα δελτίων ειδήσεων, διαμορφώνοντας, έτσι, συνειδήσεις παιδιών και ενηλίκων!...
Για να λυθούν ή να καλυτερεύσουν έστω τα πολλά προβλήματα της σημερινής Γυναίκας, δεν είναι τόσο απαραίτητη η υιοθέτηση νομικών διατάξεων (σημαντικότατες από τις οποίες, εξάλλου, είχε ψηφίσει η προηγούμενη Κυβέρνηση), όσο η άμεση εφαρμογή ισχυρών ελεγκτικών μηχανισμών αφενός και ευέλικτων διαδικασιών αφετέρου.
Η Κυβέρνηση αυτή δεν φαίνεται, όμως, να έχει ούτε τη διάθεση ούτε την ικανότητα να λάβει τα προαναφερόμενα μέτρα. Πρέπει, λοιπόν, να συνειδητοποιήσουμε πως εμείς είμαστε υπεύθυνοι, τόσο για την νομοθετική και εκτελεστική εξουσία που επιλέγουμε για να διαμορφώσει το παρόν και το μέλλον ημών και των παιδιών μας, όσο και για αυτά που απαιτούμε ή που δεν απαιτούμε…

*Η Δώρα Παπαδάκη είναι Δικηγόρος ΑΠ, με DEA και DEE στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο, Πολιτευτής ΠΑΣΟΚ Α΄ Αθήνας και
Μέλος του Τομέα Γυναικών του ΠΑΣΟΚ και υπεύθυνη της Επιτροπής του για την ενδοοικογενειακή βία.
Από NEXTOK

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση