Η επιστολή του Έλληνα που συνάντησε τον Βάσκο Γκλιγκορίεβιτς

Ο μοναδικός επισκέπτης του Βάσκο,

που τον είδε και του μίλησε, αφηγείται…



Η επιστολή στα Ελληνικά
Αυτή είναι η ιστορία μου από την αποστολή στα Σκόπια. Ήμουν με την αντιπροσωπεία, αλλά πήγα στα Σκόπια μία ημέρα νωρίτερα. Έφτασα στο νοσοκομείο (εννοεί την ψυχιατρική κλινική) την Τρίτη, στις 6 το απόγευμα… Στην πόρτα, ο οδηγός του ταξί που με οδήγησε στην σωστή διεύθυνση, προσποιήθηκε τον διερμηνέα μου (με 5 ευρώ μπορείς να κάνεις πολλά).

Στην είσοδο, δεν εμφανίστηκε κανένα πρόβλημα. Μόνο το ασυνήθιστο θέμα της επίσκεψής μου, όντας κάποιος ξένος (από άλλη χώρα), ήταν μία μικρή έκπληξη γι αυτούς. Βρισκόμουν στο κτίριο όπου βρισκόταν και ο Vasili.
Έφτασα στην είσοδο και χτύπησα το κουδούνι. Ένας γιατρός άνοιξε την πόρτα. Δεν μιλούσε Αγγλικά.
Τώρα ήταν το δύσκολο μέρος του εγχειρήματος, γιατί ποτέ πριν δεν είχα συναντήσει τον Vasili πρόσωπο με πρόσωπο και επίσης γνώριζα πως ούτε αυτός θα με αναγνώριζε. Και θα μπορούσε να σταθεί ως αιτία διακοπής της απόπειρας επαφής μαζί του. Καθώς πλησίαζε, ρωτήθηκε από έναν γιατρό εάν με γνώριζε. Του απάντησε, πως όχι, δεν με γνώριζε.
Από το AMAC, το MOTW (αυτά είναι τα φόρουμ στα οποία συναντιόμασταν και συζητούσαμε), του φώναξα. Προς ανακούφισή μου, η έκφρασή του άλλαξε. Γύρισε και είπε στους γιατρούς ότι με γνωρίζει. Ζητήσαμε να μείνουμε κάπου χωρίς να μας ενοχλούν.
Έμοιαζε να μην υπάρχει κάποια ειδική εντολή για επισκέπτες που επισκέπτονται τον Vasili.
Θα αναφέρω μία λίστα με μερικά στοιχεία που αξίζουν να αναφερθούν και που δεν παραβιάζουν την ιδιωτικότητά του.- Συνελήφθη από την αστυνομία- Ο υπολογιστής του πάρθηκε από την αστυνομία (εδώ σηκώνει πολλά ερωτηματικά)- Ήταν δεμένος και υπό την επήρεια ναρκωτικών κατά τις πρώτες ημέρες της σύλληψής του- Αφού τον ενημέρωσαν για όλες τις εξελίξεις που είχαν υπάρξει και τις οποίες δεν γνώριζε, τον ενημέρωσα και πως μερικά από τα ΜΜΕ των Σκοπίων τον κατηγόρησαν ως σχιζοφρενή- Επίσης αναφέρθηκαν στα πολλά ονόματα που χρησιμοποιούσε.
Μου απάντησε πως αυτά δεν ισχύουν και πως δεν είναι αλήθεια.
Ήταν ένα καλοστημένο σχέδιο συνωμοσίας εναντίον του μέσω της προπαγάνδας και πως στην ουσία έτσι δυσφημούσαν της πολιτικές του απόψεις.
Όσον αφορά τους λόγους για τους οποίους βρισκόταν εκεί, αναφέρθηκε σε ένα μόνο μέρος και δεν επέμενα περισσότερο για να βρω την αιτία. Μπορεί κάποιος άνθρωπος να έχει κάποια θέματα τα οποία δεν επιθυμεί να γίνουν γνωστά σε περισσότερους.
Πρέπει να γίνει σεβαστό αυτό από όλους μας και φυσικά προσωπικά δεν επιθυμώ καμία δημοσιότητα από τα ΜΜΕ σχετικά με αυτό το θέμα, λόγω των επιβλαβών επιπτώσεων που θα υπάρξουν για τον ίδιο και την οικογένειά του.
Προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε μέσω των συγγενών του τηλεφωνικά (οι ασθενείς δεν έχουν την δυνατότητα να χρησιμοποιούν το τηλέφωνο της κλινικής), αλλά δεν μπορέσαμε να έρθουμε σε επαφή μαζί τους.
Τότε, μου έγραψε σε ένα κομμάτι χαρτί, τα στοιχεία των γονιών του για να προσπαθήσω να επικοινωνήσω μαζί τους όταν θα έβγαινα έξω από την κλινική.
Μου ζήτησε να εκφράσω σε όλους τους ανθρώπους, που βοήθησαν με κάθε τρόπο, την ευγνωμοσύνη του που επέδειξαν τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για τον ίδιο (ήταν το πρώτο πράγμα που είπε όταν συναντηθήκαμε…)
Κάποια στιγμή πρόσθεσε: Αυτό είναι σουρεαλιστικό…
Αφού έφυγα από την κλινική, προσπάθησα να έρθω σε επαφή με την οικογένειά του, αλλά δυστυχώς, δεν μπόρεσα να τους βρω και να τους ενημερώσω για τις εξελίξεις.
Την επομένη ημέρα, Τετάρτη, πήγα και πάλι στο νοσοκομείο, προσπαθώντας να φτάσω πριν από την Ελληνική αντιπροσωπεία.
Αυτή τη φορά η εικόνα ήταν λίγο διαφορετική…
Ο φύλακας στην είσοδο μου ζήτησε ταυτότητα και μετά από μία τηλεφωνική κλήση μου είπε ότι έπρεπε να πάω να συναντήσω τον διευθυντή.
Ένας από τους φύλακες με οδήγησε στα διοικητικά γραφεία. Στο γραφείο του διευθυντή δύο (2) άτομα με περίμεναν.Η Παυλίνα Βάσκοβα και ένας άντρας που δεν μιλούσε Αγγλικά. Ήταν ευγενικοί και η συνομιλίας μας ήταν αποκαλυπτικότατη… Ο άντρας με τα γκρίζα μαλλιά που συστήθηκε ως διευθυντής και καθόταν απέναντί μου ενώ η κυρία Βάσκοβα καθόταν στο γραφείο.
Η συζήτησή μας ξεκίνησε ρωτώντας με: «Ποιος είναι ο σκοπό της επίσκεψής σας στον Vasili;»
Απάντησα πως ήμουν φίλος από το διαδίκτυο και ότι τον είχα επισκεφθεί και τον είχα δει την προηγούμενη ημέρα και ότι με περίμενε (μόνο εγώ γνωρίζω τον Vasko από το MOTW, αλλά αυτό μάλλον ήταν λίγο δύσκολο να το εξηγήσω…)
Η κυρία Βάσκοβα πήρε τον λόγο και μου είπε πως υπήρξε κάποιο θέμα και ως εκ τούτου ήταν αδύνατο να δω τον Vasili εκείνη την ημέρα.
Της είπα ότι θα έφευγα αργότερα το ίδιο βράδυ, αλλά επέμενε λέγοντάς μου ότι ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθεί επίσκεψη εκείνη την συγκεκριμένη ημέρα.
Εκείνη τη στιγμή, γνωρίζοντας πως είμαι Έλληνας, συμπεριφερόντουσαν παρανοϊκά για τους δικούς τους λόγους, μου είπαν.
Παρανοϊκά για ποιόν λόγο; Ρώτησα…
Συνέχισαν, εξηγώντας μου πως η Ελληνική αντιπροσωπεία ήταν στα σύνορα με κάμερες κ.λ.π. και ερχόντουσαν να δούνε τον Vasili.
Στη συνέχεια, μου τόνισαν με έμφαση: «Για το δικό του το καλό και λόγω της κατάστασης, πρέπει να είστε προσεκτικός και να μην πείτε σε κανέναν ότι τον είδατε χθες»… Αυτό μου το επανέλαβαν τρεις (3) φορές κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας και με άφησαν να αναρωτιέμαι, γιατί να θέλουν τόσο πολύ να αρνηθώ το γεγονός ότι ο Vasili ήταν εκεί…
Μέχρι αυτό το σημείο δεν γνώριζαν ότι εγώ γνώριζα για την Ελληνική αντιπροσωπεία.
Γι αυτούς, μου το ξεκαθάρισαν, εγώ είχα πλέον την ευθύνη!!!
Σε μία τελευταία προσπάθεια που έκανα, τους ζήτησα να τον δω μία τελευταία φορά και να του πω ένα αντίο πριν φύγω, επειδή θα έβγαινα από τη χώρα εκείνη την ημέρα, ήταν αμετακίνητοι στην άρνησή τους.
Έκανα μία χειραψία με τον άνθρωπο με τα γκρίζα μαλλιά που δεν μιλούσε Αγγλικά και έφυγα από το γραφείο. Δεν έφυγα από το Νοσοκομείο και περίμενα από έξω την Ελληνική αντιπροσωπεία.
Σύντομα άρχισαν να καταφθάνουν οχήματα των ΜΜΕ και δημοσιογράφοι. Το πράγμα άρχισε να παίρνει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον…
Μίλησα με ορισμένους τοπικούς δημοσιογράφους και μου είπαν πως ήρθαν για να πάρουν μία δήλωση από τον διευθυντή και πως πολύ σύντομα στον χώρο θα βρισκόταν και η Ελληνική αντιπροσωπεία.
Περίμενα και μετά από κάποιο χρονικό διάστημα έφτασε το μπλε λεωφορείο. Οι Έλληνες ήταν εδώ… Όλοι οι ρεπόρτερς έπαιρναν φωτογραφίες και ήταν εμφανής μία ιδιαίτερη ένταση που επικρατούσε στα ΜΜΕ.
Διπλωματικά θέματα επρόκειτο να ξεδιπλωθούν…
Η επίσκεψη αυτή, ίσως θα έπρεπε να ήταν λιγότερο τυπική, αλλά δεν υπήρχε λόγος να μην επιτραπεί τουλάχιστον σε ένα άτομο, χωρίς κάμερες κ.λ.π. να έρθει σε επαφή και να συζητήσει μαζί του (με τον Vasko).
Άλλωστε, πολλοί άνθρωποι ανησυχούν πραγματικά γι αυτόν!
Τότε ήρθε η κυρία Πάβλοβα χαμογελώντας και τηρώντας τακτική διπλωματική γραμμή υποστήριξε πως της ήταν αρχικά δύσκολο να γνωρίζει εάν ένας άνθρωπος με το συγκεκριμένο όνομα ήταν εκεί, λόγω του μεγάλου αριθμού των ασθενών του νοσοκομείου εκείνη την εποχή, προσπαθώντας να αποφύγει το κυρίως θέμα.
Αφού δεν κατέληξαν πουθενά, οι δύο πλευρές αποχώρησαν…
Τότε ήταν η ημέρα που γνώρισα τον κύριο Χουχούλη!!! Χωρίς αυτόν οι επόμενες κινήσεις δεν θα ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθούν!
Ο Χουχούλης αποφάσισε να μην ανέβει στο λεωφορείο και να μείνει εκτός της αντιπροσωπείας. Μαζί συναντήσαμε τον ευχάριστο Αλβανό οδηγό ταξί ο οποίος φυσικά με χρήματα, άνοιξε τον δρόμο σε όλα τα υπόλοιπα βήματα που απαιτούνταν για να προχωρήσουμε.
Την επόμενη ημέρα προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε και πάλι την οικογένεια του Vasili, αλλά όπως μάθαμε τα μέσα ενημέρωσης των Σκοπίων τους είχαν ήδη βρει και τώρα πλέον ήταν περισσότερο από εμφανές πως οι άνθρωποι αυτοί (γονείς του Vasili) απέφευγαν τα τηλέφωνα και την δημοσιότητα…
Δυστυχώς, η οικογένεια του Vasili ζούσε μία δυσάρεστη κατάσταση η οποία βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη. Πήγαμε στο σπίτι της οικογένειας, αλλά δεν βρήκαμε κανέναν. Αφήσαμε ένα σημείωμα με τα στοιχεία επικοινωνίας μας.
Την επόμενη ημέρα αποφασίσαμε να πάμε στο νοσοκομείο για μία τελευταία προσπάθεια να τον δούμε.
Για μία ακόμη φορά μας μετέφεραν στο γραφείο των διευθυντών, όπου περίμενε η Βάσκοβα. Αυτή τη φορά είχε αποφασίσει να περάσει στην επίθεση. Μου είπε ότι της είχα πει ψέματα και ότι ο Βάσκο δεν ήθελε να δει πλέον κανέναν και ειδικά εμένα. Μου τα έλεγε κουνώντας μου επιδεικτικά το δάχτυλο του χεριού της, σε μία πολύ αυστηρή στάση. Επίσης με κατηγόρησε πως της είπα ψέματα και δεν ήμουν μόνος, αλλά ήμουν με τον Τύπο (από την Ελλάδα).
Τότε εγώ την κατηγόρησα πως δεν μας επιτρέπει να τον δούμε, πως είπε ψέματα στον Τύπο (τους Έλληνες που πήγαν στο ψυχιατρείο) και πως έκρυψε το γεγονός πως ο Βάσκο ήταν εκεί και μου είχε ζητήσει να αποκρύψω κι εγώ αυτή την πληροφορία.
Κι ενώ τα επιχειρήματα και οι κατηγορίες συνεχίζονταν μεταξύ μας, ο Χουχούλης ξαφνικά είπε «Εάν ο Vasili δεν θέλει να τον δει, τότε μπορεί να δει εμένα…».
Η Βάσκοβα έβγαζε ατμούς… Είπε, εντάξει και ζήτησε το διαβατήριο του Πέτρου. Επίσης, ζήτησε και έγραψαν από την είσοδο το όνομα του Αλβανού ταξιτζή που ήταν μαζί μας και την μάρκα του αυτοκινήτου που οδηγούσε!
Έφυγε από την αίθουσα και μας άφησε να περιμένουμε… Μία γυναίκα μας έφερε καφέ και ήταν τότε που άρχισα να ανησυχώ πως είχε καλέσει αστυνομία και μπορεί να βρισκόταν ήδη καθ’ οδόν.
Μετά από 20 λεπτά η Βάσκοβα επέστρεψε περπατώντας και κρατώντας στα χέρια της ένα κομμάτι χαρτί.
«Εντάξει», είπε, «εδώ έχω μία δήλωση από τον Vasili, που εν ολίγοις γράφει «Λόγω των περιστάσεων, εγώ, ο Βασίλι Γκλιγκόροβ, αρνούμαι να συναντήσω οποιονδήποτε μέχρι να βγω έξω»…
Ζήτησα να δω με τα ίδια μου τα μάτια το χαρτί, για να το συγκρίνω με το χαρτί που μου είχε γράψει ο ίδιος ο Vasili για να επικοινωνήσω με την οικογένειά του. Ήθελα να συγκρίνω τον γραφικό χαρακτήρα…
Η Βάσκοβα αρνήθηκε ισχυριζόμενη ότι θα μπορούσα να φωτογραφίσω το χαρτί. Αυτή η δικαιολογία ήταν γελοία, γιατί δεν είχα μαζί μου κάποια φωτογραφική μηχανή ή κάμερα.
Ήταν περισσότερο από προφανές (η γνωστή ηλιθιότητα – κουτοπονηριά των Σκοπιανών) πως προσπαθούσε να απαλλαγεί από εμάς, αφού πρώτα είχε φροντίσει να μάθει ακριβώς ποιοι είμαστε.
Τότε ήταν που ήρθε και το καλύτερο (γελοιότερο επιχείρημά της). Ισχυρίστηκε πως ο φρουρός της κύριας εισόδου της μετέφερε πως προσπαθήσαμε να τον δωροδοκήσουμε και πως ίσως θα έπρεπε να φωνάξουν την αστυνομία!!! Ένα κάρο μαλακίες!!! Η Κομμουνιστική νοοτροπία ενός κρατιδίου του πρώην ανατολικού μπλοκ ήταν η απόλυτη κυρίαρχος εκεί πέρα…
Πριν να φύγουμε για τα σύνορα, υπήρχε μία τελευταία κίνηση που έπρεπε να κάνουμε: ο Ερυθρός Σταυρός. Αρχικά, πήγαμε σε κάποιο άλλο κτίριο, θεωρώντας ότι ήταν ο Ερυθρός Σταυρός, αλλά τελικά ήταν μία δημόσια υπηρεσία υγειονομικής περίθαλψης. Όταν ζητήσαμε το τμήμα του Ερυθρού Σταυρού, ένας άνδρας γύρω στα 50 μας ρώτησε από πού είμαστε. Όταν του είπαμε ότι είμαστε από την Ελλάδα, τότε μας πήρε σε μία άκρη και μας είπε ότι γνώριζε τον λόγο που βρισκόμασταν εκεί και πως θα έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί…
Ένιωθα πως βρισκόμουν σε κάποια ταινία ή σε κάτι τέτοιο τέλος πάντων…
Μετά λέγοντάς μας κάποια περίεργα και αινιγματικά πράγματα, μας σημείωσε τον δρόμο προς το κτίριο του Ερυθρού Σταυρού. Μπαίνοντας στο κτίριο του Ερυθρού Σταυρού ένιωσα πως βρίσκομαι και πάλι στον πολιτισμό. Το κτίριο ήταν καθαρό, οι άνθρωποι μιλούσαν καλά Αγγλικά, έδειχναν μορφωμένοι και έδειξαν πραγματικό ενδιαφέρον για μας εξηγήσουν για το που έπρεπε να υποβάλουμε την αίτησή μας.
Ήταν το μοναδικό Ευρωπαϊκό σημείο που είδα στα Σκόπια (εκτός από την πίτσα και το εστιατόριο κρασιού)!!!
Αφού κάναμε την αίτησή μας για τον Βάσκο, αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε τη χώρα. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο που θα μπορούσαμε να κάνουμε, εκτός από το απολαύσουμε ένα καλό γεύμα.
Μετά και από αυτά φύγαμε και κατευθυνθήκαμε προς τα σύνορα με πολύ κακές καιρικές συνθήκες (χιονόπτωση). Καθώς πλησιάζαμε στα σύνορα με την Ελλάδα, ο καιρός άλλαξε και το χιόνι σταμάτησε. Κοιτάζοντας προς την Ελληνική Μακεδονία, ο ομιχλώδης ορίζοντας είχε φύγει, είχε διαλυθεί…
Αφού περάσαμε τα σύνορα, μετά από 3 ακριβώς λεπτά, χτύπησε το τηλέφωνο του Χουχούλη και μας ενημέρωσαν πως η οικογένεια του Βάσκο είχε υποβάλει αίτηση σύλληψής μου επειδή διατάραξα την ειρηνική οικογενειακή τους ζωή…
Δεν θέλω να αρχίσω να περιγράφω την παρενόχληση που δέχθηκαν από τα ΜΜΕ των Σκοπίων… Έτσι κι αλλιώς, δεν έχω καμία διάθεση να επιστρέψω στην συγκεκριμένη χώρα, των αγαλαμάτων του Alexandrovski και του Filippovski και των λοιπών ηρώων κόμικ…
Το μόνο που ήθελα πια ήταν να οδηγήσω μέχρι τη Θεσσαλονίκη, μέσα από τις πεδιάδες της Μακεδονίας και να φτάσω στην Αθήνα. Οδηγώντας σε έναν καλό δρόμο, αισθάνθηκα και πάλι μετά από 3 ημέρες και πάλι το αίσθημα της ελευθερίας…
Η επιστολή στα Αγγλικά
This my story of the mission to Skopje.
When Vasili went 'missing', there were quite a few of us who knew him through the forums, that got worried.
A mass email frenzy was almost immediately unleashed, informing all sorts of international organizations, the media ets.
http://www.macedoniaontheweb.com/for...y-flat-33.html
His 'hard' line, against his current government practices, his active opposition to pseudo-macedonianism, made most of us suspect, that his arrest might have had 'hidden' political motives.
http://vardaraxios.wordpress.com/
http://www.americanchronicle.com/authors/view/3645
After a couple of weeks, a 'delegation' was put together with the purpose of visiting Vasko.
In fact, I called in to volunteer as soon as I heard about it.
After few days though, I started seeing the 'political' dimension the issue was gaining, and it started to dawn on me that the nature of the visit,
with the media and the politicians, was not such a good idea after all.
Getting up there in FYROM before them, was now imperative.
The only thing that was any good about the 'fuss' around Vasko, was that the Skopjans knew that we knew. His 'safety' was thus partly guaranteed.
Having read all those strange stories about that clinic, one could understandably not leave much room for optimism.
http://www.medkb.com/Uwe/Forum.aspx/...zi-Angelkovski
Avoiding attention, checking if Vasili was really in the clinic and for what reasons, informing him of what was going on, and ultimately getting him out of there?,
had now become 'the mission'.
On Sunday night, I found out that the Greek 'delegation' was due to Skopje on Wednesday.
Time was now pressing.
I had one day to find Vasili, one day of an advantage.
I took the car and headed for Skopje the next day.
Arrived in the hospital, Tuesday, at 6 in the evening,
At the main entrance, the taxi driver who drove me there,
acted as my interpreter. (5 euro can get you far with a taxi man)
There seemed to be no problems for me to see him.
Only the unusual nature of my visit,
being a foreigner, was a bit of a surprise to them.
I was led to the building were Vasili was staying.
Arriving in Vaskos ward, I rang the bell.
A doctor unlocked the door. He spoke no English.
This was the hard part, cause now, having never met Vasili face to face,
I knew he would not recognize me. It was the make or brake situation.
As he approached, he was asked by the doctor If he knew me.
He said that he did not.
From AMAC, MOTW.. (This are the forums of witch we know each other with call signs)
To my relief, his expression changed. He told the doctors that he knew me.
We asked to stay private.
It seemed that there was no special directive from 'above', preventing visitors from seeing Vasili.
In order to give a clear picture of what has been going on,
I will list a few things witch are worth mentioning, but would not infringe on his privacy.
-He was arrested by the police.
-His computer was taken by the police! (raises question marks)
-He was tied and drugged for the first few days..
-I informed him of all the developments, of wich he had heard none.
He was surprised from the 'movement' his case had caused.
-I let him know that some of the FYRoM media accused him of being a skitsofrenic, ie, the various names he used, ets.
He assured me that this was not the case, that this was not true.
In a pang of conspiracy theorizing, we assumed that this was just sheer table talk 'propaganda', that was suitable to some for discrediting his political views.
-As for the reasons he was in there,
he spoke of some party, some issues with his family.
I did not persist in finding out the reason.
He may have issues witch he did not want me or the public to know.
One has to respect that.
What I can say is that his frequent 'partying', and the nature of his political activism, did not seem to sink very well with his parents.
-After listening to the developments, we decided that the important thing had now become to avoid the media from getting on his case.
He wanted to avoid the consequences this would have on him, but especially his family.
We tried to contact his relatives through my phone, (patients were not allowed to use the clinic phone), so that they would take him out the next morning, before the delegation arrived.
He was confident that they would agree to sign his release once they found out of what was about to happen.
This did not mean that he was against the delegation, or that he did not wish to speak to them, or that he did not appreciate the act of concern from our part,
but rather, he wished thus, in order to protect his family from the imminent and unwanted explosion of publicity that was about to unfold..
We concluded that the media attention would only make things worst for him, and his safety whilst in FYRoM.
Unfortunately, we were unable to get in touch with them.
On a piece of paper, he wrote down his parents contact info, so that I would try again once I got out.
-He asked me to express to all of the people who had helped in any way, his gratitude for showing such an interest.
(that was actually the FIRST thing he said)
At one point, he added: This is surreal..
It was..
After leaving the hospital, I tried a several times to get in touch with his family,
but unfortunately, was unable to find them and inform them of the issues.
The next day, Wednesday, I went to the hospital again, trying to make it there before the delegation arrived.
This time, the picture was a bit different..
The guard at the entrance, asked for my id, and after making a phone call, he told me that I had to go see the director.
I was led to the directors office by a guard, and there, in the office,
2 people were w8ting for me.
Pavlina Vaskova, and a man who did not speak English.
They were polite, and the conversation was.. revealing..
The man with gray hair,the alleged Director, sat besides me, and Mrs Vaskova sat on the heads desk.
She began by asking me in a formal manner, ''What is your purpose in visiting Vasili?''
I answered that I was his 'friend', and that I had seen him the previous day, and that he was expecting me.
(I only know Vasko from from MOTW, but I guess this was a bit difficult to explain...)
She replied that there has been an issue, and that it was impossible to see Vassili that day.
I told her that I was leaving later in the evening, but she kept saying that seeing him that day was not possible.
By that time, knowing I was Greek, they had their reasons for being paranoid.
Paranoid for what? I ask..
She then explained that a Greek delegation was at the border, with cameras ets, coming to see Vasily.
Then she stressed out with some emphasis:
''For his own good, and due to the situation, you must be careful not say to anybody that you saw him yesterday''
She repeated this 3 times during our conversation.
I could not help but wonder, why would they want to withhold the fact that he was there..
Up to that point, they did not know that I knew about the delegation.
For them, having shown up again, I had now become a liability.
In a final attempt to get through, I kept claiming that I was leaving the country that day, and that I just wanted to say a final goodbye.
Their position would not budge.
We shook hands with the gray haired man who spoke no English and I left the office.
I did not leave the Hospital, I w8ted outside for the delegation.
Soon enough, media vehicles and reporters started gathering. This was getting interesting..
I spoke with some local reporters, and they told me they were about to take a statement from the director, and that a Greek delegation was arriving soon.
We w8ted, and after some time, the blue bus arrived.
The Greeks were here..
All the reporters were now taking pictures, and the media frenzy was evident.
Diplomatic situations were about to unfold.
The visit, should have maybe been less formal, but there was no reason, not to let at least 1 person, with no cameras ets, to get in and speak to him.
After all, many people have been genuinely worried!
Mrs Pavlova then came all smiling, and recited her pre-scheduled diplomatic lines, argued at first that it was hard to know if a man with this name was there,
due to the large number of patients the hospital had at the time, and other such avoiding stuff.
After getting nowhere, the game ended in a stale mate, and the 2 sides went back their ways..
http://www.youtube.com/watch?v=TCdaZp7oxGs
Now, that was the day I met Mr Houhoulis!!
Without him, the next moves would not have been possible!!
Houhoulis decided to stay behind and not leave with the delegation bus.
We met this pleasant Albanian taxi driver, who with money of course,
lead the way to all the remaining paces we needed to go.
The next day, we tried to locate his family again, but, as we found out, the media (FYROM Media) had already got to them,
and it was more than evident,
that they were now avoiding phones and publicity..
Unfortunately, an uncomfortable situation for the family was unfolding.
We went to the family house, but found nobody. Left a note,
with our contact details.
The next day
We decided to go to the hospital for a final attempt to see him.
Once again, we were taken to the directors office, were Vaskova was w8ting.
This time, she was on the attack.
She told me that I had lied to her, and that Vasko did not want to see anybody and especially me,
she said pointing her finger..
Vaskova kept accusing me that I lied to her on various occasions, that I was with the press ets.
I accused her instead for not letting us see him, for lying to the press by withholding the fact that he was there, and for asking me to hide that information myself..
Arguments and accusations came and went, and then Houhoulis suddenly said:
'If Vasily does not want to see him, he said, then he can see me...'
Vaskova was now fuming..
She said Ok, and asked for Petros passport.
She also asked and wrote down, the name of the Albanian taxi driver that was with us, and the type of car he was driving.
She left the room, we were left waiting.. A woman brought us coffee.
It was there that I started to worry, that they will be calling the police, and that trouble was maybe on the way.
After 20 minutes, Vaskova walked in with a piece of paper in her hand.
'Ok', she said, here is a written statement from Vasili: In short, it went something like this:
''Due to the circumstances, I, Vasili Gligorov, refuse to see anybody until I get out.''
I asked to see the paper myself, for I had the paper in witch Vasko had written me the contact details for his family,. In that way, I would be able to compare the handwriting.
Vaskova refused by saying that I would film the paper!!
Something witch was totally ridiculous, since I had brought no camera with me, and as if I would have done any such thing in front of her..
It was more than obvious that they were trying to get rid of us . They first made sure though, that they knew exactly who we were.
And then came the best part:
She told us that the guard on the main door said that I tried to bribe him, and that he was filling a law suit with the police!!
What a load of bullshit. East block ex-communist mentality at a petty shade, came out clear there.
Think about it, instead of letting visitors see a patient, they were now blackmailing us..
Think about it..
We got up and left..
Before heading off towards the border, a final move had to be made:
The Red Cross.
Initially, we entered another building, thinking it was the Red Cross, but it looked like a public health care department.
When we asked were the red cross department was, a man, around his 50's asked us were we were from.
When we said Greece, he took us aside and told us, that he knew why we were there, and that we should be careful.
I felt I was in a movie or something..
After telling us some weird enigmatic stuff, he pointed us to the direction of the Red Cross building.
Entering the building, for the first time, I felt I was somewere civilized.
The building was clean, people spoke proper English, looked educated, and they showed genuine interest in what we had to report.
The only Europe I probably ever saw in FYROM!
(Besides the Pizza and Wine restaurant)
That done, we decided to leave the country.
There was nothing else we could do, except perhaps a good meal.
The last nigh in the hotel, I was at the bar and was talking about stuff with a nice guy from FYROM.
I asked him what was that fuss about with that clinic and the Greeks..
His friend, sitting besides me on the bar, said:
''This guy is going to get killed..''
Anyway, we left and headed for the border in heavy snow conditions.
Reaching the border of FYROM and Greek Macedonia, the snow stopped.
In the Greek Macedonia, the fogy horizon was gone..
Having passed the border, literally 3 minutes latter, Houhoulis phone rang, and we were informed that Vaskos family had filled a law suit for my arrest,
for disturbing the peace on their privacy...
I can not begin to imagine how much harassment they must have got from the media..
In any case, I have no intention in going back in that country..
Enouph of Alexandrovski and Phillipovsky statues and the other comic illusions of the type...
All I wanted now, was to drive down to Thessaloniki, on proper roads, through the plains of Μακεδονία, back to Athens.
Once over the Greek side, I felt again, for the first time after 3 days, free..

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση