Τι συμβαίνει στο Γερμανικό πολιτικό παρασκήνιο; Ποιο νέο ρόλο ετοιμάζεται να αναλάβει η Γερμανία και ποια η σχέση της με την Ρωσία;

Οι νέες γερμανορωσικές

σχέσεις και η σημασία τους

Ο εκ των ηγετών των Γερμανών Πρασίνων κ. Γιόσκα Φίσερ, δήλωνε πριν μερικά χρόνια, όταν ήταν ακόμα Υπουργός Εξωτερικών: «Η γερμανική εξωτερική πολιτική στηρίζεται για 50 ολόκληρα χρόνια, από το 1951 ως σήμερα, σε δύο θεμέλια: στην ενοποίηση της Ευρώπης και στη συμμαχία με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Από αυτή την άποψη δεν πρόκειται για "προοδευτική" αλλά για συντηρητική πολιτική».

Η γερμανική εξωτερική πολιτική, ένα perpetuum immobile, ένα αιώνιο «μία από τα ίδια»; Από την άποψη των στρατηγικών επιλογών, ασφαλώς. Σε τακτικό επίπεδο όμως όλο και κάτι κινείται, ενίοτε μάλιστα σε βαθμό παροξυσμού. Εξάλλου και μόνο οι αλλαγές που συμβαίνουν τόσο στο εσωτερικό της Γερμανίας όσο και στον διεθνή χώρο, όπως π.χ. με την επικείμενη αλλαγή της κυβέρνησης στην Ουάσιγκτον, αναγκάζουν τους Γερμανούς διπλωμάτες να αναπροσαρμόζουν συνεχώς τις τακτικές τους.

Στο συνέδριο της Μασσαλίας διαπιστώσαμε ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η Γερμανία δείχνει να διαισθάνεται τον διευρυμένο ρόλο που αποκτά ξαφνικά, μετά τη σχετική ανατροπή του καπιταλιστικού μοντέλου που στηριζόταν στην Wall Street..

Παρά το γεγονός ότι και η ίδια βρίσκεται μπροστά στο φάντασμα της ύφεσης, εξακολουθεί να διατηρεί εντούτοις πρωτεύουσα θέση μέσα στη συγκριτικά ασφαλέστερη οικονομική δύναμη του πλανήτη, που είναι «η ζώνη του Ευρώ».
Ο πρωταγωνιστικός της ρόλος όμως προκαλεί ανησυχία σε κάποιους νηφάλιους παρατηρητές, διότι όσα βλέπουμε να διαδραματίζονται τον τελευταίο καιρό στο εσωτερικό των κομματικών αντιπαραθέσεων στην Γερμανία, είναι παράδοξα. Έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνισή του ένας "νεοεθνικισμός", σε τέτοιο σημείο μάλιστα, που αναγκάστηκε ο πρώην σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής κ. Χανς-Ούλριχ Κλόζε πριν λίγο καιρό να πει: ««Πώς μπορεί να είναι κανείς εθνικά υπερήφανος στη Γερμανία ύστερα από το Άουσβιτς;».
Αυτό φανερώνει ότι το πρόβλημα έχει αρχίσει να παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις, με αποτέλεσμα, το φάντασμα ενός «Τέταρτου Ράιχ» να επανέρχεται σιγά σιγά στη διεθνή συζήτηση και ας μπαίνει κατ' αρχάς μόνο «από το παράθυρο». Η αφετηρία είναι ένα ντοκουμέντο που εκπόνησαν οι υπάλληλοι του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών το 1943, επί Χίτλερ. «Επιδιώκουμε τη δημιουργία ενός ενιαίου ευρωπαϊκού συστήματος δασμών και μιας ευρωπαϊκής κοινής αγοράς με σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες, με τον απώτερο στόχο μιας Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης» αναφέρεται στο εκπληκτικό αυτό έγγραφο που είναι σχεδόν ταυτόσημο με τα σημερινά, όχι μόνο σε ό,τι αφορά τους στόχους αλλά και τη γλώσσα.
«Είναι επόμενο να επανεξετάζουμε τέτοια γραπτά όταν ορισμένοι πολιτικοί ηγέτες της Γερμανίας χρησιμοποιούν και πάλι τον εθνικισμό ως πολιτικό μέσο» έλεγε Βρετανός διπλωμάτης στο Βερολίνο. «Από τη μία θεωρούμε μεν βλακεία την άποψη ότι η μεταπολεμική πολιτική ελίτ της Γερμανίας χρησιμοποιεί την Ευρωπαϊκή Ένωση ως Δούρειο Ίππο για την επίτευξη των στόχων του Τρίτου Ράιχ. Η πολιτική των μεταπολεμικών κυβερνήσεων, όμως, από τον Αντενάουερ και τον Μπραντ ως τον Κολ και τον Σρέντερ, αποδεικνύει το εντελώς αντίθετο. Από την άλλη, όμως, δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στο γεγονός ότι κάποιοι πολιτικοί, έστω και αν δεν είναι στην κυβέρνηση, δίνουν στους σημερινούς στόχους μεγαλοϊδεατική χροιά»..
Μία από τις μεγάλες φροντίδες του Βερολίνου είναι να πνίξει τέτοιους φόβους εν τη γενέσει τους αναιρώντας την υπόνοια ότι ο εθνικισμός αποτελεί τη νέα αθέατη «εσωτερική» ράγα επάνω στην οποία κινείται το τρένο της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής.

.

Η σχέση με την Ρωσία
.
Εντούτοις, με αφορμή την αιφνιδιαστική αλλαγή σκυτάλης στο γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα το οποίο θα κατέβει στις επόμενες εκλογές με υποψήφιο καγκελάριο τον σημερινό υπουργό Εξωτερικών Στάινμάγερ, η ρωσική Iswestija, έγραφε πρόσφατα: «Ο Φρανκ Βάλτερ Στάινμαγερ είναι φίλος της Ρωσίας. Σε περίπτωση που το κόμμα του κερδίσει τις επόμενες εκλογές οι σχέσεις Ρωσίας και Γερμανίας μπορούν να επιστρέψουν στη χρυσή εποχή του Γκέρχαρντ Σρέντερ. Για τη Μόσχα η νίκη του Στάινμαγερ είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη. Σε αντίθεση με την σημερινή καγκελάριο Μέρκελ, ο Στάινμαγερ δεν κοιτάει κάθε τόσο προς τις ΗΠΑ όταν εξετάζει τις σχέσεις της χώρας του με τη Μόσχα».
Και η γαλλική Liberation, για το ίδιο θέμα: «Έναν χρόνο πριν τις εκλογές η Γερμανία βρίσκεται αντιμέτωπη με την πολιτική παράλυση της χώρας. Στην κυβέρνηση υπάρχουν κάθε τόσο τριβές. Ο διάλογος μεταξύ της καγκελαρίου Μέρκελ και του υπ. Εξ. Στάινμαγερ γίνεται όλο και πιο δύσκολος. Πολλές φορές οι δύο έχουν εκφράσει δημόσια τις διαφωνίες τους. Ο υπουργός είναι υπέρ το διαλόγου με τη Μόσχα ενώ η καγκελάριος ασκεί κριτική στην ρωσική ηγεσία. Η ίδια υποδέχεται στο Βερολίνο τον Δαλάι Λάμα την ώρα που ο Στάινμαγερ δείχνει να αδιαφορεί. Και την ώρα που η οικονομία αρχίζει να ξεφουσκώνει δεν μπορεί κανείς σε αυτό το αρνητικό κλίμα να περιμένει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις».
Το δικό μου συμπέρασμα είναι ότι το Βερολίνο έχει κάνει καταμερισμό εργασίας. Η καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ ασκεί στη Ρωσία πιέσεις για περισσότερη δημοκρατία και σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ο επί των Εξωτερικών υπουργός της αναζητεί μια πραγματιστική βάση συνεργασίας με το Κρεμλίνο.
Όσοι γνωρίζουν την νοοτροπία των Γερμανών, αντιλαμβάνονται ότι κάτι κινείται στο παρασκήνιο της γερμανικής πολιτικής, το οποίο μάλλον θα μας αιφνιδιάσει.
Ας κρατήσουμε όμως, καθώς παρατηρούμε τις εξελίξεις, αυτό που είχε δηλώσει ο (γερμανοεβραίος στην καταγωγή) Αμερικανός πολιτικός Χένρυ Κίσινγκερ: ««Αν έρθουν πολύ κοντά Γερμανία και Ρωσία, ο κίνδυνος μιας ηγεμονίας είναι ορατός».

AlkimosArchive

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση