...τα αποφάγια και πως και γιατί φτάσαμε στην πείνα

Προμελετημένη η επισιτιστική κρίση!!!

Οι πεινασμένοι που ληστεύουν σούπερ μάρκετ ή ζητιανεύουν στις λαϊκές αγορές σίγουρα δεν είναι η εικόνα που περιμέναμε να δούμε στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα. Τα τελευταία 50 χρόνια, η οικονομική ανάπτυξη στον δυτικό κόσμο στηρίχθηκε στην ιδέα πως έπρεπε να μειωθεί στο ελάχιστο ο αγροτικός πληθυσμός και να αυξηθεί αντίστοιχα ο τομέας των υπηρεσιών.

Αυτό επιτεύχθηκε. Ας ζήσουμε τώρα με τις συνέπειές του.

Η Σύνοδος Κορυφής του Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ, που ολοκληρώνεται στη Ρώμη, με τη συμμετοχή 40 ηγετών κρατών και κυβερνήσεων, έγινε για τους αγρότες, αλλά χωρίς τους αγρότες.

«Ενώ το 80% των τροφίμων του κόσμου προέρχονται από τη δουλειά τους, οι αγρότες δεν εκπροσωπήθηκαν επαρκώς στη σύνοδο» λέει ο Αντόνιο Ονοράτι της οργάνωσης ΙΡC, η οποία εκπροσωπεί μικρούς αγρότες, αλιείς και άλλους εργάτες της γης.

«Τα πόστα τους είχαν καταληφθεί από ανθρώπους που εκπροσωπούσαν τα συμφέροντα μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων της αγροτικής βιομηχανίας και οικονομικών θεσμών όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που ζητούν περισσότερη απελευθέρωση των αγροτικών αγορών, η οποία θα φέρει ακόμη πιο ανεξέλεγκτη άνοδο των τιμών των τροφίμων».

Ένα πιάτο φαΐ για όλους είναι ένα αυτονόητο ανθρώπινο δικαίωμα.

Ας δούμε όμως την περιπέτειά του τις τρεις τελευταίες δεκαετίες.

Το 1981, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ διακήρυξε πως «η εκπαίδευση, η εργασία, η περίθαλψη, η σωστή διατροφή και η εθνική ανάπτυξη είναι ανθρώπινα δικαιώματα».

Το ψήφισμα εγκρίθηκε με ψήφους 135-1.

Η μοναδική αρνητική ψήφος προερχόταν από τις ΗΠΑ.

Έναν χρόνο αργότερα, η Γενική Συνέλευση πρότεινε ένα πανομοιότυπο ψήφισμα. Εγκρίθηκε με ψήφους 131-1.

Η μοναδική αρνητική ψήφος ήταν πάλι αμερικανική.

Το 1983 έγινε νέα σχετική πρόταση που εγκρίθηκε με ψήφους 132-1.

Δεν χρειάζεται να πούμε τίνος ήταν η μοναδική αρνητική ψήφος.

Το 1996, ο ΟΗΕ διακήρυξε «το δικαίωμα όλων να έχουν πρόσβαση σε ασφαλή και θρεπτική τροφή».

Με κυβέρνηση Κλίντον, οι ΗΠΑ επέμειναν να αρνούνται το «δικαίωμα στην τροφή». Αντίθετα, υποστήριξαν ότι το ελεύθερο εμπόριο είναι το κλειδί για την εξάλειψη της φτώχειας και της πείνας.

Και εξέφρασαν φόβους ότι, αν αναγνώριζαν το «δικαίωμα στην τροφή», αυτό θα οδηγούσε σε προσφυγές εκ μέρους φτωχών χωρών που θα ζητούσαν ειδικό εμπορικό καθεστώς.

Φυσικά, η κατάσταση δεν βελτιώθηκε με τον Μπους.

Το 2002, στη Ρώμη, οι ΗΠΑ απέρριψαν πάλι το «δικαίωμα στην τροφή».

Η ευρωπαϊκή στάση δεν είναι λιγότερο σκανδαλώδης.

«Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή χρησιμοποίησε τη σύνοδο της Ρώμης για να ζητήσει περισσότερη απελευθέρωση του παγκόσμιου αγροτικού τομέα», λέει ο Ονοράτι.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση κατήργησε τη δική της αγροτική τάξη για να «προσλάβει» φθηνότερα την αγροτική τάξη των φτωχών χωρών.

Μπορεί κανείς να κατηγορήσει αυτές τις χώρες επειδή, τώρα που έπεσε η πείνα, προτιμούν να ταΐσουν πρώτα τους δικούς τους λαούς κι αν περισσέψουν αποφάγια να τα στείλουν στους Ευρωπαίους;

Ρούσσος Βρανάς
i-Reporter