Της ιεροσύνης ήλιε νοητέ...

Τα τυχερά των παπάδων
και η ατυχία των ανέργων

Μίλησε και για τα τυχερά των παπάδων ο αρχιεπίσκοπος, τα ευλόγησε.
"Ό,τι οι άνθρωποι δίνουν φιλότιμα, προαιρετικά θα το κάνουν δεκτό. Ό,τι όμως είναι εκτροπή από αυτό, είτε εκμετάλλευση, είτε πίεση θα απαγορεύεται αυστηρά".Για να δούμε πόσο το εννοεί, είναι ένα τεστ κι αυτό γιατί όλοι έχουμε νοιώσει σε χαρές και λύπες το βλέμμα κάποιου παπά στα χέρια μας...
Στα νεκροταφεία δε, μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει το άθλημα "τρισάγιο μετ΄εμποδίων", σε αυτό διαγωνίζονται συνήθως δύο παπάδες για το ποιός θα προλάβει να πάει πρώτος στους τεθλιμμένους συγγενείς.
Είναι πολύ ωραίο και θεαματικό άθλημα με τους παπάδες να πηδάνε πάνω από τάφους με ολυμπιακές ταχύτητες και το ράσο να ανεμίζει χαρωπά, το δε μούσι να παίρνει κλίση λόγω του αέρα και της ταχύτητας με την οποία κινείται ο ιερωμένος αθλητής.
Στο άθλημα αυτό το ένα χερι του αθλητού κραταέι το καπέλλο να μη φύγει και χαθεί πολύτιμος χρονος.
Με όλα αυτά έχω την εντύπωση ότι δεν είναι άσχετες και οι αντιδράσεις ορισμένων ιερωμένων στο σύμφωνο συμβίωσης και στην πολιτική κηδεία.
Αλλά η πραγματική κηδεία είναι αυτή που γίνεται σε πλήθος ανέργων εξαιτίας ιερωμένων.
Για να γίνω σαφέστερος, αναφέρομαι στο δικαίωμα της διπλής εργασίας των ιερέων. Και όταν λέω διπλή εργασία, δεν εννοώ τίποτε άλλο από την εργασία στο δημόσιο.
Είναι τόσο πολλές οι γνώσεις των περισσοτέρων εξ αυτών, που το δημόσιο και κυρίως ο εκπαιδευτικός χώρος, τους αναζητά σαν "μάννα εξ ουρανού".
Μην ξεστομίσω τώρα τίποτε βαρύ...
Και παιδιά, που τελειώνουν πανεπιστήμια, επειδή μπήκαν με την αξία τους και όχι λόγω ράσου, μένουν εκτός. Άνεργοι και καταδικασμένοι να φιλάνε και τα χέρια αυτών που τους στερούν το ΔΙΚΑΙΩΜΑ στην εργασία και μάλιστα στην εργασία που αξίζουν να έχουν.
Αλλά, φυσικό είναι να συμβαίνει κάτι τέτοιο, όταν οι παπάδες σήμερα κυκλοφορούν σαν σερίφηδες στην άγρια δύση και επιβάλουν (λόγω του σεβασμού προς το ράσο τους) το δικό τους βόλεμα, παρά των πιστών.
Είπε κανείς τίποτε; Μην ανοίξω αυτό το κεφάλαιο, θα πονέσουν πολλοί και πολύ.
Σήμερα, αν θέλεις να γίνεις δημόσιος υπάλληλος, τα πράγματα είναι εύκολα. ΓΙΝΕ ΠΑΠΑΣ. Πιάσε έναν παπά κολλητό και σε 1 μήνα είσαι διάκος. Υπόθεση χρόνου να γίνεις ιερέας και αμέσως μετά άνετα γίνεσαι δημόσιος υπάλληλος. Το επόμενο βήμα (αν αντέχεις τον εξευτελισμό από τους ενορίτες), αφήνεις το ράσο και κρατάς τη θέση στο δημόσιο.
Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα.
Εν καιρώ θα καταθέσω και άλλα για παπάδες. Για παπάδες που αφήνουν το ράσο και γυρίζουν στα μπαράκια. Για παπάδες που ανοίγουν την εκκλησία όποτε δεν έχουν τίποτε άλλο χρησιμότερο να κάνουν. Για παπάδες που αλλάζουν αμάξι κάθε 3 χρόνια (πόθεν έσχες δεν υπάρχει άραγε γι αυτούς;)
Δεν αντέχω άλλο, να βλέπω την εκκλησία να γίνεται έρμαιο κάποιων επιτήδειων και να βεβηλώνεται από τακτικές και πρακτικές ανθρώπων που προς χάριν του ράσου απέκτησαν τον σεβασμό της κοινωνίας, ενώ (εάν δεν το είχαν το ράσο) θα αποκτούσαν μόνο τη γνωστή χειρονομία του Έλληνα (φάσκελα), στην καλύτερη γι αυτούς περίπτωση.
Άντε στην υγειά μας... και καλό παράδεισο να έχουμε (λέτε αυτοί οι ιερείς να κάνουν προείσπραξη από τώρα, από τον εδώ κόσμο;)

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση