Ο Μακρόν και ο λόγος της ερωτικής του εξομολόγησης σε Ελλάδα και Κύπρο

Η Γαλλία (του Σαρκοζί, τότε) ήταν ένας από τους μεγαλύτερους αποσταθεροποιητές της Λιβύης, που κυριολεκτικά διέλυσαν τον Καντάφι ελπίζοντας και προσδοκώντας σε κυρίαρχο ρόλο στην περιοχή την επόμενη μέρα. Ξεκίνησαν το 2011 υποκινώντας (ή καλύτερα υποδαυλίζοντας μαζί με τους πραγματικούς υποκινητές) ειρηνικές διαδηλώσεις κατά του καθεστώτος, στο πνεύμα, υποτίθεται, της διάλυσης των δεσποτικών καθεστώτων των αραβικών χωρών.

Οι εξεγέρσεις αυτές, που σάρωσαν τον αραβικό κόσμο, συγκέντρωσαν την συμπάθεια των πολιτών των ευρωπαϊκών χωρών, οι οποίοι απέτυχαν φυσικά να δουν ότι στις πάλαι ποτέ αποικίες, δεν αναπτυσσόταν απλώς το βασικό σχέδιο της οικονομικής/ πολιτικής/πολιτισμικής παγκοσμιοποίησης (το οποίο άρχισαν να υποψιάζονται μόνο όταν άρχισαν τα μεταναστευτικά κύματα), αλλά και ο τυχοδιωκτισμός και ο καιροσκοπισμός κυβερνήσεων και ηγεσιών που από εδώ και πέρα θα βρίσκουν έδαφος να "αναπτύξουν τα ταλέντα" τους και να ξεδιπλώσουν τα στρατηγικά τους σχέδια στο περιθώριο που τους επιτρέπουν αυτοί που έχουν τον οικονομικό έλεγχο.

Επιπλέον οι Ευρωπαίοι ήταν μακριά νυχτωμένοι σε σχέση με το ιδεολογικό υπόβαθρο των κινημάτων αυτών. Κι αυτό είναι απολύτως λογικό, διότι οι λαοί της Ευρώπης δεν έχουν καμία απολύτως γνώση ή κατανόηση αυτών των χωρών, των κατοίκων, του πολιτισμού και της νοοτροπίας τους, που απέχουν κόσμους από τη δυτική ελληνορωμαϊκή/χριστιανική αντίληψη.

Ακριβώς λόγω αυτής της αντίληψης που ξεκίνησε στην Αθήνα τον 5ο αι π.Χ., δεν μπορούμε, οι Ευρωπαίοι, να καταλάβουμε ότι κάποιοι ζουν ευχαρίστως αλλιώς, όπως μας διδάσκει ο Αισχύλος με το όνειρο της Άτοσσας, αλλά και την απάντηση, σε αυτήν, του αγγελιοφόρου : "οι Αθηναίοι δεν είναι ούτε σκλάβοι, ούτε υποκείμενα κανενός" .


Άλλωστε έχουμε και την μαρτυρία των οφθαλμών μας, κάθε φορά που ένας αυταρχικός τύραννος αποθεώνεται από το λαό του, και αυτό δεν συμβαίνει μόνο με το ισλάμ, αλλά και με άλλες ολοκληρωτικού τύπου ιδεολογικές νόσους που εμφανίστηκαν με την ιδιότητα του ενδημικού σε συγκεκριμένους (δυστυχώς ΚΑΙ ευρωπαϊκούς) τόπους, ως κρίσεις ολικής επαναφοράς στη βαρβαρότητα.

Η δύναμη και η λάμψη της Δημοκρατίας δεν κάνει τους πάντες να εκστασιάζονται. Και είναι, πάντως, ασυμβίβαστη με το Ισλάμ, ασχέτως αν, όπως είχε δηλώσει κάποτε ο Ερντογάν ως δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, ανεβαίνουν στο τραίνο της (Δημοκρατίας) μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους(!)... τα τζαμιά είναι τα στρατόπεδά τους, οι μιναρέδες οι ξιφολόγχες τους και οι πιστοί μουσουλμάνοι οι στρατιώτες τους (ο Ερντογάν είχε πάει φυλακή γι αυτά τα παραληρήματα, τα οποία είχε εκτοξεύσει προ της ανόδου των ν-ισλαμιστών. Παρεμπιπτόντως και ο Χίτλερ χρειάστηκε το χρόνο του μεταξύ φυλακής, ανόδου και πτώσεως).

Εδώ πάντως αναρωτιέμαι, αν "το τραίνο της Δημοκρατίας" του Ερντογάν φτάνει στον τελικό του προορισμό, ή έχει φτάσει προ πολλού, και ο "πολιτισμένος" κόσμος συζητάει μαζί του ακόμη, όπως τότε που χάϊδευαν τον Αδόλφο κι έκλειναν συμφωνίες μαζί του μέχρι την τελευταία στιγμή.

Πάντως οι Ευρωπαίοι εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν ότι όταν ο άλλος έχει ως ύψιστο και απόλυτο Νόμο τον Αλλάχ, δεν θα τον δελεάσεις με την διάκριση των εξουσιών, τον σεβασμό στην αξία του ανθρώπου, την επίκληση του Διεθνούς Δικαίου και άλλα τέτοια ντιντίδικα.

Η αντι-κανταφική λοιπόν εξέγερση στη Λιβύη, στηρίχθηκε από τη Γαλλία με παροχή οπλισμού και βομβαρδισμούς σε θέσεις του Καντάφι που οδήγησαν στην πτώση και στη δολοφονία του, και η Γαλλία δέχτηκε ακολούθως και σε βάθος χρόνων, από το 2012 και μετά, φρικτά τρομοκρατικά χτυπήματα με εκατόμβες νεκρών.

Και τί βλέπει τώρα, ο Μακρόν, μετά από όλα αυτά; Μα την πιθανότητα να καταφέρουν μετά από τις θυσίες της Γαλλίας, να δεσπόζουν, όχι μόνο στην Λιβύη, αλλά και σε ολόκληρη σχεδόν τη Μεσόγειο, η Ρωσία και η Τουρκία! Αποκλείοντάς τον τελείως από τον... "δρόμο του υδρογονάνθρακα" (σύγχρονο δρόμο του μεταξιού), και το χειρότερο, πετώντας τον τελείως έξω.

Η Ρωσία και η Τουρκία λοιπόν, είναι οι επίδοξοι κυρίαρχοι του παιχνιδιού στη κεντρική και ανατολική Μεσόγειο και Β. Αφρική, και η τελευταία μάλιστα ασύδοτη με συμφωνίες βγαλμένες από τις "Χίλιες και μία νύχτες", όπως αυτή την ανεκδιήγητη για τις θαλάσσιες ζώνες με τη Λιβύη, λόγω της σκανδαλώδους υποστήριξης των ΗΠΑ και της επιτήδειας και ελεεινά συμπεριφερόμενης Γερμανίας.

Τώρα η δική μας θέση ποιά θα είναι;

Θα συνεχίσουμε έτσι βολεμένοι στη θέση του καρπαζοειαπράκτορα; του πρόθυμου που θα ευγνωμονεί και θα ευχαριστεί αενάως διάφορους από βήματος Βουλής, πατώντας πιστά στις προφητείες της Άννας Ψαρούδα - Μπενάκη μέχρι να δώσουμε και το φύλλο συκής;

Ή θα βγούμε από το comfort zone και θα εκπλαγεί η γειτονιά;

Είναι λίγο κωμικό πάντως, που ο πολύ θυμωμένος με την Τουρκία Μακρόν, μοιάζει να πιστεύει ότι είμαστε η τελευταία του ελπίδα!

Για να μην πω πόσο κωμικό και τραγικό ταυτόχρονα είναι το γεγονός ότι στη συγκυρία αυτή, με τον αφηνιασμένο δίπλα, ο Γάλλος Πρόεδρος μας ζητά να ενώσουμε δυνάμεις με την Κύπρο.

Δέσποινα Κοντζόγλου 


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση