Το απόλυτο χάος με τους (λαθρο)μετανάστες

Όποιος μπαίνει, δικαιούται-δεν δικαιούται άσυλο, μας μένει πεσκέσι…

Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς

Αρκεί μια βόλτα στο υποβαθμισμένο κέντρο της Αθήνας για να σε πείσει ότι ολόκληρες συνοικίες της πόλης τελούν υπό κατάληψη. Υπάρχουν δρόμοι και πλατείες, όπου δεν διανοείται να πατήσει το πόδι του Ελληνας.

Οικοδομικά τετράγωνα περιορισμένης πρόσβασης. Πραγματικές “no go zones”, έξω από τα όρια και την δικαιοδοσία του συμβατικού κράτους.

Εκεί η ζωή κυλάει σε ένα παράλληλο σύμπαν. Αλλόκοτες φυλές έχουν καταλάβει τις γειτονιές και στήνουν τα δικά τους γκέτο, με τους δικούς τους κανόνες νομαδικής συνύπαρξης, έξω από κάθε αναφορά στην ελληνική κοινωνική πραγματικότητα. Το λευκό, ως απόχρωση επιδερμίδας κάτω από την Ομόνοια σπανίζει, εκτός από κάποιους Αφγανούς, το new entry της πιάτσας, με έντονα μογγολικά χαρακτηριστικά. Η μαντήλα όμως περισσεύει. Γυναίκα, χωρίς καλυμμένο το κεφάλι, πολύ δύσκολα μπορεί να διασχίσει τις υπό κατάληψη οδούς.

Κάποιοι μπορεί να βρίσκουν το θέαμα μέχρι και χαριτωμένο. Γραφικό. Συναντάται, λένε, σε όλες σχεδόν τις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Μόνο που ξεχνάνε ότι αυτές οι χώρες στις οποίες αναφέρονται, απλά λούζονται τα επίχειρα της αποικιοκρατικής τους πολιτικής. Αρμέξανε τον τρίτο κόσμο επί αιώνες, στηρίξανε τις οικονομίες τους με το κλεμμένο βιός των ιθαγενών και επιχείρησαν να…εξάγουν πολιτισμό. Ε, σε αυτό το τελευταίο δεν τα κατάφεραν, για αυτό και σήμερα οι απόγονοι τρίτης και τέταρτης γενιάς των κατακτημένων και λεηλατημένων αποικιών, έποικοι πλέον οι ίδιοι στην Ευρώπη, ριζοσπαστικοποιούνται, επαναστατούν και τα κάνουν λίμπα.


Στην Ελλάδα, όμως τι δουλειά έχουν οι Πακιστανοί, οι Αλγερινοί και οι Σομαλοί; Είδαμε και πάθαμε να αφομοιώσουμε το μεταναστευτικό ρεύμα της δεκαετίας του ’90 από τις όμορες βαλκανικές χώρες με προεξάρχουσα την Αλβανία, πραγματικό πρωταθλητή στην εξαγωγή εγκληματικότητας. Στους ασιάτες και τους αφρικανούς τι ακριβώς χρωστάμε για να αναζητούν στην πατρίδα μας το οικογενειακό τους μέλλον;

Ένα λοιπόν βασικό επιχείρημα για μια διαφορετική «πολιτική ασύλου», είναι ότι η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ στην νεότερη ιστορία της αποικιοκρατική δύναμη. Δεν ταλαιπώρησε λαούς για να ταλαιπωρείται σήμερα από αυτούς. Εν ολίγοις δεν χρωστάμε ούτε χάρη και δεν ψάχνουμε εξιλέωση. Το μαγαζί φράκαρε, δεν χωράει άλλους.

Πόσοι είναι στα αλήθεια αυτοί οι εισβολείς που έχουν καταλάβει μεγάλο τμήμα του αστικού κέντρου; Είναι μόνο οι αιτούντες άσυλο και όσοι τελούν σε καθεστώς διεθνούς προστασίας; Δηλαδή καμιά εκατοστή χιλιάδες, σύμφωνα με τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς; Ούτε για αστείο!

Ο εποικισμός των αλλόθρησκων βαστάει τουλάχιστον μια 15ετία. Κάποιοι από τους απρόσκλητους επισκέπτες ζουν ως «πρόσφυγες», κάποιοι άλλοι παρασιτούν λαθραία και οι παλιότεροι έχουν βρει τον τρόπο να βγάζουν το ψωμί τους, στήνοντας παραμάγαζα για τους ομοεθνείς τους, ή και νοικοκυρεμένες επιχειρήσεις, μικρά παντοπωλεία, κουρεία, καταστήματα με ηλεκτρονικά και ψιλικατζίδικα με φανταχτερές επιγραφές σε ακατάληπτες αραβικές γλώσσες.

Ξαναρωτάω όμως: Πόσοι είναι όλοι αυτοί που κυκλοφορούν στην υποσαχάρια ζώνη της Ομόνοιας κάθε μέρα; Κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες; Ένα εκατομμύριο; Παραπάνω; Ουδείς γνωρίζει και ουδείς ενδιαφέρεται να μάθει.

Και τι γίνεται με τους καινούργιους; Αυτούς που στοιβάζονται στα νησιά και την ενδοχώρα περιμένοντας να κριθεί η τύχη τους από τις «επιτροπές ασύλου»; Θα σας πω λοιπόν εγώ τι γίνεται: Όλοι μα όλοι ανεξαιρέτως παραμένουν στην χώρα! Για να καταλήξουν κάποια στιγμή στα γκέτο της Μενάνδρου.

Αυτοί μεν που παίρνουν το πολυπόθητο άσυλο(περίπου οι μισοί από τους αιτούντες) έχουν πλέον και με την βούλα άδεια παραμονής στην χώρα. Αν δεν τους βολέψει κάποια ΜΚΟ, οι υπηρεσίες του ΟΗΕ και τα συναφή κυκλώματα, απλά περιφέρονται ελεύθερα στην πρωτεύουσα, πότε καταλαμβάνοντας την Πλατεία Βικτωρίας και πότε διασκορπιζόμενοι στις γνωστές ζώνες-άβατα.

Για όσους απορρίπτεται η αίτηση και πάλι χαράς Ευαγγέλια. Ο Μηταράκης φροντίζει για την μεταφορά τους στην ενδοχώρα και από κει και πέρα τους αφήνει στην τύχη τους. Ούτε κρατούνται υπό περιορισμό, ούτε βεβαίως απελαύνονται στην Τουρκία ή στις χώρες προέλευσης τους.

Τα νούμερα προς το παρόν είναι σχετικά ελέγξιμα. Προσέξτε όμως: Η λεγόμενη αποσυμφόρηση(μαϊμού)των νησιών το τελευταίο τρίμηνο, που μας έπιασε ζαλισμένους η πανδημία, εξαντλήθηκε στην μεταφορά περίπου 2-3 χιλιάδων μεταναστών από τα τρία νησιά «αιχμής» στην ενδοχώρα. Στο μεταξύ μόνο το πρώτο 15νθήμερο του Ιουνίου, πέρασαν στην Λέσβο 185 νέοι λαθρο-έποικοι από τα μικρασιατικά παράλια. Και αυτό παρά την συνεχιζόμενη κρίση κορωναϊού στην Τουρκία και τις ενισχυμένες περιπολίες του ελληνικού λιμενικού.

Αντιλαμβάνεται κανείς ότι η κυβερνητική πολιτική στο μεταναστευτικό είναι στην κυριολεξία μια τρύπα στο νερό. Φύγε εσύ, έλα εσύ. Και όποιος μπαίνει παράνομα στην χώρα, δικαιούται, δεν δικαιούται άσυλο, μας μένει πεσκέσι. Γιατί όπως λέει η κυρία Αντιγόνη Λυμπεράκη, της Solidarity Now, του Soros: «Η μίζερη κοινωνική πολιτική παράγει μεγαλύτερο κόστος και δημιουργεί αντιθέσεις…Άρα πρέπει να ξοδεύεις σε αστυνομία και καταστολή. Όσο καλύτερα συμβιώσουμε με αυτούς τους ανθρώπους, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η ευημερία για όλους».

Σωστά. Μόνο που σε λίγοι «αυτοί οι άνθρωποι», οι καλοί, δεν θα χωράνε στην ανακαινισμένη Ομόνοια του χαζοβιόλη δημάρχου και θα θέλουν να επεκταθούν λίγο πιο δίπλα. Προς τον…Μεγάλο Περίπατο.

Μακάρι να έφταναν και στο σπίτι της Λυμπεράκη να τους καλοδεχτεί, αλλά δεν το βλέπω. Θα έρθουν να εγκατασταθούν στις γειτονιές των απλών ανθρώπων της καθημερινότητας. Των Ελλήνων που αργοσβήνουν…

HellasJournal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση