Πόσο Ακρίτα πια...

Γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας

«Όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη».
Μου θυμίζει κάποιες γυναικούλες που έχουν την τηλεόραση όλη μέρα ανοιχτή στο σαλόνι και κάνουν συνέχεια την διαδρομή κουζίνα - σαλόνι, σαλόνι - κουζίνα μην χάσουν τίποτα και τις πιάσουν αδιάβαστες οι γειτόνισσες.
Που στο ένα χέρι κρατούν την κουτάλα και στο άλλο το κοντρόλ της τηλεόρασης.
Που είναι συνέχεια στο διαδίκτυο μην τυχόν και χάσουν την κάθε παπαριά που θα πει ο κάθε ένας, για να απαντήσουν αμέσως μετά και να τον βάλουν τάχα στην θέση του.
Άσε να πέσει Βασίλω και τίποτα κάτω.
Δεν είναι όλα τα θέματα για σχολιασμό και αναλύσεις.
Ηρέμησε λίγο.
Ποιά η ανάγκη να έχεις άποψη για όλα και μάλιστα να έχεις δίκιο σε όλα..
«Η ανάγκη να έχεις πάντα δίκιο, σφραγίδα ενός χυδαίου πνεύματος».
Έλεγε ο Αλμπέρ Καμύ.


Έχεις κάνει τόσα σπουδαία πράγματα στην ζωή σου και είναι κρίμα να τα ακυρώνεις κάθε λίγο και λιγάκι.
Είναι κρίμα να θαμπώνεις τα «φώτα πορείας» σου και να αναλώνεσαι επί παντός επιστητού.
Είναι κρίμα να ρίχνεις τόσο χαμηλά μια προσπάθεια τόσων χρόνων.
Ξεκατινιάσματα κάποτε με τον Μ. Σεφερλή, μετά με τον Χ. Χωμενίδη, με την Ε. Στάη, αργότερα με τον Γ. Χρονά, κριτική για το βιβλίο του «Ντάνου», επίθεση στην Β. Φλέσσα, άποψη για την Ε. Αντωνιάδου, χολή χθες για το οικονομικό φόρουμ των Δελφών και τους ομιλητές του και σήμερα μας κουνάς το δάχτυλο «κατηγορώντας» μας για προίκες και κληρονομιές με αφορμή τα γεγονότα στον Έβρο.
Αύριο ποιος ξέρει γιατί και μεθαύριο για κάτι άλλο.
Φαιδρά και σοβαρά πρόσωπα, σημαντικά και ασήμαντα θέματα όλα σε ένα τσουβάλι.
Αρκεί να πούμε κάτι, να σχολιάσουμε κάτι.
Με την ίδια μάλιστα γραφή όπως εκείνης της εποχής του Ταχυδρόμου και των Νέων, που σου έχει γίνει ένα δεύτερο πετσί κολλημένο πάνω στο πρώτο σου.
Με το ίδιο ύφος, την ίδια αισθητική, τις ίδιες λέξεις και φράσεις που τα έχει ξεπεράσει πια ο χρόνος και δεν έχουν τίποτα να πουν.
Μια στείρα τυποποίηση, επαναλαμβανόμενη στο ίδιο πάντα μοτίβο.
Σαν έναν ηθοποιό που έχει εγκλωβιστεί για 40 χρόνια στην ίδια μανιέρα και έχει κουράσει τον θεατή του.
Το ίδιο και αυτή. Εδώ και 40 χρόνια μια από τα ίδια.
Κάτι από χιούμορ και ειρωνεία μαζί, με μια ελιτίστικη αργκό.
Και αν τα πρώτα χρόνια ήταν ένα καινούριο ύφος και είχε κάποιο ενδιαφέρον, τώρα πάλιωσε και μόνο θυμηδία προκαλεί.

Δεν χρειάζεται να διαβάσει κανείς το άρθρο της για να καταλάβει που θα το πάει, γιατί ξέρει εκ των προτέρων το περιεχόμενο του, λόγω της στρατευμένης πολιτικής της θέσης.
Κριτής και τιμωρός των πάντων εκτός του ΣΥΡΙΖΑ.
Εδώ και πέντε χρόνια κάποιες άσφαιρες βολές και μια ομολογία: «Ενθουσιάστηκα σαν μικρό παιδί με τον ΣΥΡΙΖΑ, πέρασε στη διάψευση των ελπίδων και την απογοήτευση». «Δεν έψαξα για δικαιολογίες. Είπα έκανα λάθος. Είχα μια ελπίδα με τον Τσίπρα. Έκανα λάθος. Το αναγνωρίζω».
Πέρα από αυτό, καμία ουσιαστική κριτική και αναφορά για τα αίσχη της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ και για τον ρόλο των αλληλέγγυων ΜΚΟ σε μία προσπάθεια μάλλον, να διεκδικήσει με αξιώσεις τον ρόλο που έπαιζε κάποτε ο Τσαντιροτσαρλατάνος μέσα από την δική της στρατευμένη αρθρογραφία.
Τιμωρός, κριτής και εισαγγελέας για όλους και για όλα, αφήνοντας εκτός κριτικής το δικό της περιβάλλον.
Ο Αλέξης και οι κωλοτούμπες του στο απυρόβλητο.
Καταπέλτης για την ανηθικότητα των άλλων αλλά για την δική της ηθική κουβέντα.
Κάθε τέλος του μήνα έπαιρνε για 45 (1965-2010) χρόνια «ντάγκα ντάγκα» «νόμιμα» και «ηθικά» την σύνταξη του πατέρα της.
Με έναν πρόχειρο υπολογισμό κοντά στο 1.000.000 Ευρώ ( για την ακρίβεια 976.000 Ευρώ όπως τα υπολόγισε το «Athens magazine»).
Και να ο έπαινος και οι αναδημοσιεύσεις των θαυμαστών χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να ψάξουν αν αυτά που γράφει είναι ακριβή, αν τα γράφει υπηρετώντας κάποιες σκοπιμότητες, η αν είναι η μισή αλήθεια που ακυρώνει την πραγματικότητα.
Τους αρκεί που τα έγραψε η Βασίλω

Αυτή η χώρα κυρά Βασίλω είναι προίκα όλων των Ελλήνων και εμείς οι κληρονόμοι της. Και στα καλά και στα άσχημα.
Είμαστε κληρονόμοι της ιστορίας της και του πολιτισμού της και μαζί με μας, αυτά τα κληρονόμησε και όλη η ανθρωπότητα.
Προίκα μας όμως είναι το χρέος της. Μόνο που αυτό και τις συνέπειες του το σηκώνουμε και θα το σηκώνουμε μόνοι μας, χωρίς την βοήθεια κανενός.
Σε αυτό δεν θα βάλει πλάτη κανείς.
Αυτό το χρέος είναι η προίκα μας και θα το πληρώνουν για πολλές δεκαετίες οι νόμιμοι πολίτες αυτής της χώρας και όχι αυτοί που έχουν έρθει παράνομα στην χώρα μας.
Γιατί όπως θα ξέρεις κυρά Βασίλω μου, μια κληρονομιά με χρέη μπορείς να την αποποιηθείς. Μπορείς δηλαδή να πας στο Ειρηνοδικείο και να πεις. «Δεν την θέλω, σας την χαρίζω».
Το χρέος της χώρας σου και των συνεπειών του όμως το κουβαλάς στις πλάτες θες δεν θες, φταις δεν φταις, μόνο εσύ και κανένας άλλος.

Μην μας μιλάς λοιπόν κουνώντας μας το δάχτυλο για προίκες και κληρονομιές για να δικαιολογήσεις και να πεις τι;
Ότι η χώρα αντέχει την παρουσία όλων αυτών των κατατρεγμένων και αξιολύπητων κατά τα άλλα ανθρώπων;
Και αυτοί γιατί επιχειρούν να μπουν στην Ευρώπη μόνο από τα δικά μας σύνορα και όχι από της Βουλγαρίας ας πούμε που είναι ένα μέτρο παραδίπλα;
Μήπως γιατί είναι όργανα και αυτοί με η χωρίς την θέληση τους από κάποιον, σε ένα βρόμικο πολεμικό παιχνίδι εναντίον της χώρας μας και κάποιοι από μας που επιθυμούν την είσοδό τους, γίνονται χωρίς να το καταλαβαίνουν συνεργοί του;
Και ποια είναι η λύση που προτείνεις, μας λες;
Την είσοδο 4.000.000 εκατομμυρίων ανθρώπων όπως θέλει ο Ερντογάν σε μια χώρα που δεν μπορεί να θρέψει τα 10.000.000 εκατομμύρια πολιτών της;
Αυτό προτείνεις για να καταλάβουμε, γιατί έχει χαθεί πια το μέτρο σε αυτή την χώρα.
Γιατί είναι πολύ εύκολος ο σχολιασμός, η κριτική αλλά και η επίδειξη της ευαισθησίας κάποιων απέναντι σε αυτούς τους ταλαίπωρους ανθρώπους, λες και η αλληλεγγύη είναι ηθικό προνόμιο των ΜΚΟ και των αλληλέγγυων και όλοι οι υπόλοιπο χαίρονται με την δυστυχία τους.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση