Οι μεταναστευτικές ροές θα αυξηθούν δραματικά

Της Οντίν Λιναρδάτου

Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει δεχτεί συγκριτικά με τον πληθυσμό του ίδιο αριθμό μεταναστών όπως οι ΗΠΑ. Η Γερμανία και η Σουηδία δέχτηκαν πολλούς περισσότερους. Αυτή τη στιγμή στις Ηνωμένες Πολιτείες ζουν περίπου 45 εκατομμύρια άνθρωποι που έχουν γεννηθεί σε άλλη χώρα. Έντεκα έως 12 εκατομμύρια ζουν παρανόμως εκεί. Το ένα τέταρτο των νεαρών Αιγυπτίων θέλει να μεταναστεύσει. Περισσότεροι από τους μισούς κατοίκους της Νότιας Αφρικής και της Κένυας θέλουν να φύγουν από τις χώρες τους, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Pew, ενώ το ίδιο θέλουν και τα τρία τέταρτα των Νιγηριανών και των Γκανέζων. Σε όλες αυτές τις χώρες, μάλιστα, αυτοί που θέλουν να μεταναστεύσουν ανήκουν στο πιο μορφωμένο δυναμικό.

Όπως εξηγεί σε άρθρο του στο «Antlantic» ο Ντέιβιντ Φραμ, δεν πρέπει να κοιτάμε τις μεταναστευτικές ροές βραχυπρόθεσμα, γιατί μπορεί μια χρονιά να είναι μειωμένες και την επομένη λίγο αυξημένες. Η παγκόσμια τάση όμως δείχνει πως τις επόμενες δεκαετίες οι (αναγκαστικές) μετακινήσεις των πληθυσμών θα έχουν αυξητική πορεία. Μέχρι το 2027 το ποσοστό του πληθυσμού των Ηνωμένων Πολιτειών που θα έχει γεννηθεί σε άλλη χώρα θα φτάσει το 14,8%. Πρόκειται για ένα ποσοστό-ρεκόρ που είχε καταγραφεί ξανά μόνο το 1890.


Αυτό το νέο μαζικό κύμα μετανάστευσης έφερε πολλά καλά στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και στην Ευρώπη, όσο και αν οι Σαλβίνι και Τραμπ των ημερών μας προσπαθούν να το δαιμονοποιήσουν. Από τους 122 Αμερικανούς που πήραν το βραβείο Νόμπελ από το 2000 μέχρι το 2018, οι 34 ήταν μετανάστες. Τέσσερις στους πέντε Αμερικανούς που πήραν το 2016 το Νόμπελ είχαν γεννηθεί σε ξένη χώρα. Από τις 41 εταιρείες των 500 του Fortune που ιδρύθηκαν μετά το 1985, οι οκτώ ιδρύθηκαν από μετανάστη. Η γηραιά ήπειρος και η Αμερική είναι από πολλές πλευρές πιο δυνατές, πιο πλούσιες και έχουν μεγαλύτερο δυναμισμό εξαιτίας της μετανάστευσης.

Εξίσου ξεκάθαρο είναι όμως και το γεγονός πως η μεγάλης κλίμακας μετανάστευση επιφέρει κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές. Και αυτές πρέπει τα κράτη να τις αντιμετωπίσουν. Το 2018, σε μια προφητική ομιλία, η Χίλαρι Κλίντον είχε προειδοποιήσει τους Ευρωπαίους πως οι μαζικές μεταναστευτικές ροές θα αποδυναμώσουν τη δημοκρατία και θα ενδυναμώσουν τους λαϊκιστές και ακροδεξιούς. Πράγματι αυτό συνέβη.

Σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις το 63% των Γάλλων πιστεύει πως ζουν υπερβολικά πολλοί μετανάστες στη χώρα του. Ένας στους τρεις Βρετανούς που ψήφισε υπέρ του Brexit στο δημοψήφισμα του 2016 δήλωσε πως ο κύριος λόγος που το έκανε ήταν η μετανάστευση (αν και το Ηνωμένο Βασίλειο έχει δεχτεί ελάχιστο αριθμό προσφύγων), στη Γερμανία το 38% εκτιμά πως το μεταναστευτικό είναι το πιο σημαντικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα.

Αυτό το γενικευμένο αίσθημα αντίδρασης στην ιδέα της μετανάστευσης οδήγησε στην κυβέρνηση τα ακροδεξιά κόμματα στην Ιταλία, την Πολωνία, την Τσεχία και την Ουγγαρία. Και, βεβαίως, ήταν αυτό που έφερε τον Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο.

ΗΠΑ: Είσοδος μόνο για τους έχοντες

Η κυβέρνηση του κ. Τραμπ αποφάσισε να σκληρύνει τη στάση της και άλλο. Μετά το τείχος που χτίζει στα σύνορα της χώρας με το Μεξικό, προχωράει και στον αποκλεισμό των νόμιμων φτωχών μεταναστών που επιθυμούν να παραμείνουν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Από τον Οκτώβριο, που θα εφαρμοστεί ο νέος κανονισμός, όταν αυτοί οι άνθρωποι κάνουν αίτηση για να γίνουν μόνιμοι κάτοικοι, να πάρουν δηλαδή την πολυπόθητη πράσινη κάρτα, θα αξιολογηθούν πια με βάση τα οικονομικά τους στοιχεία.

Φτωχοί μετανάστες που παίρνουν επιδόματα και δεν μπορούν να συντηρήσουν τον εαυτό τους χωρίς τη βοήθεια του αμερικανικού κράτους, δεν θα παίρνουν πια την πράσινη κάρτα. Οι πολύ ευκατάστατοι μετανάστες που μπορούν να περάσουν το σκληρό τεστ των Αρχών θα την παίρνουν.

Ο κανονισμός του Τραμπ δεν θέτει ακαδημαϊκά ή άλλου είδους κριτήρια. Εξαιρεί μόνο όσους έχουν ήδη πράσινη κάρτα, τους πρόσφυγες, τις εγκύους και τα παιδιά. Εδώ και πολύ καιρό ο Αμερικανός πρόεδρος έχει καταστήσει σαφές πως στις ΗΠΑ θα είναι καλοδεχούμενοι μόνο όσοι έχουν χρήματα. Ο ίδιος έχει επανειλημμένα δηλώσει πως θα κάνει τα πάντα για εμποδίσει τους φτωχούς μετανάστες από χώρες της Αφρικής, της Ασίας, της Κεντρικής Αμερικής και της Καραϊβικής να πάνε στη χώρα. Τι και αν η πλακέτα του 1903 στο Άγαλμα της Ελευθερίας προσκαλεί στην αλλοτινή «γη της Επαγγελίας τις κουρασμένες, φτωχές και ταλαιπωρημένες μάζες».

Την ίδια ώρα, στην Ιταλία ο υπουργός Εσωτερικών Ματέο Σαλβίνι βλέπει τα ποσοστά του να εκτοξεύονται ακριβώς εξαιτίας της σκληρής αντιμεταναστευτικής πολιτικής του. Η ιταλική κυβέρνηση δεν κάνει πίσω στην απόφασή της να βάζει πρόστιμο 1 εκατομμύριο ευρώ σε όποιο πλοίο τολμάει χωρίς να έχει άδεια να φέρνει πρόσφυγες και μετανάστες στις ακτές.

Οι δημαγωγοί σηκώνουν το γάντι

Το μεταναστευτικό πρόβλημα δεν θα εξαφανιστεί με έναν μαγικό τρόπο και όπως έχει δείξει η Ιστορία οι δημαγωγοί δεν μιλούν ποτέ για ασήμαντα θέματα. Οι δημαγωγοί αποκτούν πολιτική δύναμη γιατί συζητούν για τα ζητήματα που απασχολούν τον κόσμο. Με αυτά τα ζητήματα που οι παραδοσιακοί πολιτικοί φοβούνται να καταπιαστούν, γιατί δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Το 1930 το μείζον θέμα ήταν ανεργία, το 1960 το έγκλημα, τώρα είναι η μαζική μετανάστευση. Οι ψηφοφόροι αποφασίζουν ποια είναι τα προβλήματα της χώρας τους. Και κάθε φορά που τα δύσκολα προβλήματα δεν αντιμετωπίστηκαν σοβαρά από τους υπεύθυνους ηγέτες, δημιουργήθηκε ο χώρος για να τα εκμεταλλευτούν οι ανεύθυνοι, με ολέθριες συνέπειες για την ανθρωπότητα.

Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο
Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση