Ο ναρκισσισμός και ο εξευτελισμός της Αριστεράς

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Η φράση «θα διοικούν οι πολλοί και θα υπακούουν οι λίγοι» που ξεστόμισε στη Λάρισα ο ανίδεος συνταγματικά πρωθυπουργός φανερώνει και την απόγνωση που αισθάνεται μπροστά στην ώρα της κάλπης. Γιατί στην δημοκρατία οι πάντες υπακούουν στους νόμους και όχι ο ένας στον άλλον. Αυτό συμβαίνει μόνο στα ολοκληρωτικά καθεστώτα των οποίων παραμένει και σήμερα, κρυφός αλλά ένθερμος οπαδός.

Πόσο ανησυχητικός είναι ο «πολιτικός αυτισμός» του Αλέξη Τσίπρα, όταν θεωρεί ότι η υπακοή είναι θέμα μεγέθους; Εξαιρετικά επικίνδυνος αν υποθέσουμε ότι μπορεί να κατασκευάσει φαντασιακά το μέγεθος των «πολλών» προκειμένου να επιβάλει στους υποτιθέμενους «λίγους» την δική του «υπακοή». Όπως ακριβώς κατασκεύασε και την έννοια «λαός» την οποία χρησιμοποιεί κατά βούληση, οπουδήποτε τον συμφέρει.

Από τις πιο δυνατές εκμυστηρεύσεις στη «Σονάτα του Σεληνόφωτος» του Ρίτσου είναι ο στίχος «Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα, μοναχός στη δόξα και στο θάνατο». Επική ρήση σε ένα λυρικό αριστούργημα. Αλλά και ο πιο εμβληματικός τόνος της Αριστεράς σε όλες τις δεκαετίες που ακολούθησαν μετά την ήττα του Εμφυλίου.

Άλλωστε, η ήττα οδηγεί αναπόφευκτα στην αναζήτηση του ηρωικού προτύπου που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να εμφορείται από το μεγαλείο του δικαίου, να πεθαίνει μόνο, αποκαμωμένο από την πάλη της επανάστασης και να ερωτεύεται τους συντρόφους του...


Η σαγήνη όλων αυτών μας ταξίδεψε και στην μεγαλύτερη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Με τα τραγούδια, τις αφηγήσεις και τους στίχους του «ερωτικά ηττημένου».

Από εκεί και πέρα, ξεκίνησε ο εκφυλισμός. Της δόξας, του θανάτου και του έρωτα. Εκείνο το «μόνος», που συνόδευε πάντα τον αριστερό «ήρωα» προς την έπαρση του ηθικά ανώτερου ή την πτώση του θανάτου, τελείωσε. Αντικαταστάθηκε από το «όλοι μαζί». Στο συνδικάτο, στην παρέα των δημοσίων υπαλλήλων, στην άλωση του συστήματος.

Το χειρότερο, όμως, που συνέβη ήταν η μετάλλαξη του αριστερού έρωτα σε αριστερό ναρκισσισμό. Σε φιλαρέσκεια, σε φιλαυτία και σε εσωτερική αποθέωση του «ηθικού πλεονεκτήματος». Ο «αυτοέρωτας» που αισθάνεται ο αριστερός, όταν «αυτοκανοποιείται» με την αυθεντία, την ιδεολογία, την ηδονή της απαλλαγής του από τη συστημική ευθύνη της τριβής μέσα στο σύνολο. Η ευχαρίστηση από την αδράνεια του βολεμένου στη συνειδησιακή του χαλάρωση.

Και για του λόγου το αληθές, οι σημερινοί κυβερνώντες. Η ομάδα των ομογενοποιημένων συνδικαλιστών και των άεργων ιδεοληπτικών που έφτασαν στην εξουσία διαφημίζοντας με θράσος τον ναρκισσισμό τους. Την ερωτική εγωπάθεια που αναγορεύτηκε σε επαναστατική ουτοπία, προκειμένου να εκτονώσει τη μνημονιακή αγανάκτηση των Ελλήνων.

Αλλά η αποτυχία δεν τους πτόησε. Αντίθετα, τους έκανε ακόμα πιο αδίστακτους, αφού ο χρόνος περνάει και βλέπουν μπροστά τους την απώλεια της εξουσίας να πλησιάζει.

Είναι τόσο σίγουροι, εν τω μεταξύ, για την αξία των ναρκισσιστικών τους συναισθημάτων, που η ανασφάλεια θα μεγαλώνει επικίνδυνα όσο αμφισβητείται η κυριαρχία τους. Όσο θα βλέπουν γύρω τους να μειώνεται η στήριξη του «ειδικού κοινού» που τους ψήφισε και να λιγοστεύουν τα ερείσματα της πολιτικής τους.

Ας ελπίσουμε μόνο ότι η εποχή του αριστερού ναρκισσισμού που ταλάνισε τη χώρα για πάνω από επτά δεκαετίες, τελειώνει. Μένουν πολλά ακόμα για την «ερωτική ζωή» των Ελλήνων, αλλά αυτό μέχρι τώρα ήταν το πιο καταστροφικό για τον πολιτικό μας βίο. Αρκεί κανείς να μελετήσει «ερωτικά» τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη και θα καταλάβει τα πάντα...

Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση