Ισλάμ και Μοναχικοί Λύκοι

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Πού είναι οι μεγάλοι πολέμαρχοι του πληκτρολογίου που μετά από κάθε πολύνεκρη επίθεση των παρανοϊκών και βάρβαρων ισλαμοφασιστών κηρύσσουν τον πόλεμο στο… Ισλάμ γενικώς και απαιτούν βομβαρδισμούς (carpet bombing, κατά προτίμηση), boots on ground στο κράτος που βρίσκεται πίσω από όλα αυτά και τα σχετικά;

Δεν είναι πουθενά, ησυχάζουν. Ή μάλλον: ασκούν αλλού τη στρατηγική τους δεινότητα. Έχουν βρει ένα άλλο θέμα σήμερα για να φωνάξουν, μιαν άλλη ευκαιρία — και αύριο θα βρουν κάτι άλλο. Αν μη τι άλλο, ευκαιρίες πάντοτε βρίσκονται. Δεν ξεμένουμε ποτέ από ευκαιρίες. Φέρ’ ειπείν, μπορεί σήμερα κάποιοι από αυτούς να τα βάλουν με τα πατίνια. (Συγχωρέστε μου την υπερβολή, αλλά στ’ αλήθεια δεν είναι και τόσο μεγάλη υπερβολή).

Αλλά, όντως, γιατί δεν επιμένουν στις θέσεις τους; Τι συνέβη; Συνέβη κάτι; Ή δεν συνέβη τίποτε; Γιατί, αν θυμόμαστε καλά (και δόξα τω Παναγάθω θυμόμαστε), την τελευταία φορά που οι παρανοϊκοί και βάρβαροι ισλαμοφασίστες σκόρπισαν μαζικά τον θάνατο, οι μεγάλοι πολέμαρχοι του πληκτρολογίου είχαν —ξανά— εκμανεί όπως όλοι μας και πρότειναν τις δραστικότερες των λύσεων — όπως όχι όλοι μας. Κάποιοι μιλούσαν ακόμη και για χρήση τακτικών… πυρηνικών.

Όμως πλέον σιωπούν. Τι έγινε; Έπεσαν άραγε τα πυρηνικά και νικήθηκε ο εχθρός;

Όχι, δεν έπεσαν. Συνέβησαν κάποια άλλα πράγματα.

Καταρχάς όμως να πούμε ότι όλες αυτές οι φωνές που ακούγονται μετά από κάθε μεγάλο χτύπημα δεν πρόκειται να πάψουν να ακούγονται όποτε θα δίνεται η ευκαιρία. Άλλωστε, τα χτυπήματα των τρομοκρατών εκεί ακριβώς αποσκοπούν. Ή μάλλον, ΚΑΙ εκεί: σε έναν «πόλεμο», σε μία κατάσταση χάους. Ούτε να ανατρέψουν με βόμβες σε κλαμπ τη Δύση θέλουν, ούτε να συνετίσουν τα σατιρικά περιοδικά. Κυρίως θέλουν να μιλούν (και να δρουν) για δαύτους οι μεγάλοι τους εχθροί: οι πολιτισμένοι λαοί της Δύσης. (Κατά κύριο λόγο αυτοί. Και το εννοώ το «πολιτισμένοι λαοί της Δύσης», καθώς θεωρώ τους παρανοϊκούς και βάρβαρους ισλαμοφασίστες παρανοϊκούς και βάρβαρους ισλαμοφασίστες, άρα μη ανήκοντες σε κάποιον ή κάποιους πολιτισμένους λαούς. Όπως και τους θεωρώ ως μη έχοντες σχέση με τη θρησκεία, με το Ισλάμ καθαυτό). Οι τέτοιου είδους τρομοκράτες αποσκοπούν στη σπορά ενός τέτοιας κλίμακας πολεμικού κλίματος, που θα μπορούσε ίσως να οδηγήσει σε έναν ανοιχτό πόλεμο μέσα στις πόλεις: στις πόλεις μας.


Ναι, οι φωνές που ακούγονται μετά από κάθε μεγάλο χτύπημα θα ακούγονται πάντα μετά από κάθε μεγάλο χτύπημα — και θα παύουν μετά από λίγο καιρό, όταν οι άνθρωποι, οι οικείοι των θυμάτων, θα έχουν θάψει και κλάψει τους νεκρούς τους. Είναι φυσιολογικό και ανθρώπινο. Όπως παράλογο είναι να μιλάμε για… πολεμικές εκστρατείες, για βομβαρδισμούς και για «έξυπνα» χτυπήματα όποτε το θυμικό μας μας πνίγει. Όπως επίσης παράλογο (αλλά και ανθρώπινο: όλοι το κάνουν) είναι να προτείνουμε λύσεις σε προβλήματα που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε, σε πράγματα που ξέρουμε μόνο επιφανειακά, επιδερμικά, επιπολής.

Το πρόβλημα με τη διεθνή των ισλαμοφασιστών είναι μείζον, θα κρατήσει πολύ καιρό ακόμη και αφορά όλη τη Δύση, όχι μόνο τα κράτη που έχουν ήδη νιώσει στο πετσί τους τα χτυπήματα. Και, πολύ χοντρικά και πρόχειρα, χωρίζεται σε δύο κύριες κατηγορίες: σε χτυπήματα μεγάλης κλίμακας και έντασης, τέτοια που απαιτούν περίπλοκη οργάνωση, άπλετο χρόνο προπαρασκευής και υπέρογκα κεφάλαια για να χρηματοδοτηθούν, και στα χτυπήματα των Μοναχικών Λύκων. Αναφορικά με τα πρώτα, και καθώς ΔΕΝ υπάρχει ένα συγκεκριμένο κράτος που να τα οργανώνει και να τα κατευθύνει —ένα κράτος τύπου «ναζιστικής Γερμανίας», κάτι πολύ βολικό δηλαδή— αλλά ομάδες συμφερόντων εγκατασπαρμένες σε πολλές χώρες, απλούστατα δεν τίθεται θέμα μαζικής πολεμικής σύγκρουσης, εισβολής και κατοχής. (Ή, δεν τίθεται πια). Χρειάζεται «απλώς» μία ισχυρή βούληση πάταξής του, μεθοδική προσπάθεια αποκλιμάκωσης και απίσχνασής του και μία τιτάνια δουλειά συλλογής πληροφοριών.

Στη δεύτερη περίπτωση, αυτή των Μοναχικών Λύκων, το πράγμα είναι —παραδόξως, θα έλεγε κανείς— ακόμη πιο σύνθετο, καθώς έχουμε να κάνουμε με ανώμαλους (το εννοώ) τύπους που έχουν πάρει ήδη «εντολή» προ πολλού χρόνου (κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ένας σχιζοφρενής «μιλάει» με τους εξωγήινους ή με το FBI) και οργανώνουν μέσα στο κεφάλι τους το ένα και μοναδικό, πρώτο και τελευταίο τους, χτύπημα — που θα γίνει αύριο, ή μεθαύριο, ή του χρόνου. Και που θα αφορά είτε το μαχαίρωμα κάποιων περαστικών σε μια υπαίθρια πασχαλιάτικη αγορά, είτε την επίθεση με αυτόματα όπλα μέσα σε ένα χώρο διασκέδασης, παιδιάς κλπ., είτε το ρίξιμο μιας νταλίκας σε έναν πεζόδρομο (αυτοί είναι οι κυριότεροι τρόποι που μηχανεύονται). Οι άνθρωποι αυτοί, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό τους, όπως έχει αποδειχτεί από τις έως τώρα τρομοκρατικές ενέργειες, είναι πολίτες των χωρών στις οποίες δρουν, και όχι εισαγόμενοι τρομοκράτες, όχι «στρατιώτες του Αλλάχ» που μπερδεύονται ανάμεσα στους αιτούντες άσυλο, ας πούμε. Είναι νέοι, συνήθως, που έχουν πριν από κάποιο καιρό δεχτεί «μηνύματα» και που έκτοτε ζουν σε αυτή την τρανς κατάσταση που κάποια στιγμή ίσως τούς οδηγήσει στο φονικό.

Εξ ου και δεν είναι εύκολοι στόχοι. Δεν μπορείς να τους εντοπίσεις εύκολα. Συχνά, δεν μπορείς καν να τους ξεχωρίσεις, αυτούς τούς πέντε-δέκα, ανάμεσα στους χιλιάδες άλλους παρόμοιων καταβολών με τους ίδιους, ανθρώπους δηλαδή που δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν ανθρώπινες βόμβες και να θυσιάσουν και την ίδια τους τη ζωή για τον «σκοπό» τους. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι αυτοκτονικό ιδεασμό. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Οι κοινότητες μουσουλμάνων που ζουν στη Δύση δεν έχουν στις τάξεις τους παρά ένα μηδαμινό ποσοστό δυνάμει δολοφόνων. (Αν δεν ίσχυε αυτό, δεν θα ήμασταν τώρα εδώ να σερφάρουμε στο ίντερνετ).

Από την άλλη, πολλοί (ΠΑΡΑ πολλοί) από δαύτους —και εδώ είναι το ζουμί— δεν θα προχωρήσουν ποτέ σε ένα χτύπημα, απλούστατα γιατί εξουδετερώνονται. Εξουδετερώνονται πολύ πριν κάνουν αυτό που έχουν στο μυαλό τους. Και ευτυχώς. Δεν θα λείψουν από κανέναν.

Η μυστική συντονισμένη δράση των αντιτρομοκρατικών υπηρεσιών όλων των κρατών της Δύσης δεν θα γίνει ποτέ πρωτοσέλιδο. Εν πάση περιπτώσει, γι’ αυτό και τη λέμε —και είναι— μυστική. Στις τάξεις των ομάδων αυτών δεν υπηρετούν άνθρωποι σαν εσάς και εμένα, και ασφαλώς όχι άνθρωποι σαν τους μεγάλους πολεμάρχους του πληκτρολογίου. Αλλά καλά, θαυμάσια εκπαιδευμένοι στρατιώτες. Δεν φορούν στολή παραλλαγής αλλά τζιν και κοστούμια, αναλόγως, μα η δουλειά τους είναι εξίσου αποτελεσματική. Και εξίσου θανάσιμη.

Θέλω να πω, ΝΑΙ, γίνεται δουλειά, και γίνεται όσο καλύτερα μπορεί να γίνει. Είναι μια δουλειά σκληρή, σε 24ωρη βάση και, εν πολλοίς, βρόμικη. Απαιτεί θηριώδη τεχνογνωσία, μεγάλες και πολύπλευρες δεξιότητες και αυτό που λέμε αυταπάρνηση. Και είναι, ξαναλέμε, αποτελεσματική. Για κάθε χτύπημα Μοναχικού Λύκου, πολλοί άλλοι έχουν τεθεί εκτός παιχνιδιού. Κι αυτό είναι καλό. Αν και οι ίδιοι δεν θα μας το ζητήσουν ποτέ, ας έχουμε λίγη περισσότερη εμπιστοσύνη σε όσους έχουν επιφορτιστεί με την προστασία της ελευθερίας μας.

Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση