Η Εξωτερική Πολιτική της Τουρκίας προτεραιότητα του Ερντογάν!

Καθώς η Τουρκία κινείται μετά τις εκλογές του περασμένου μήνα προς το μέλλον, οι προκλήσεις της εξωτερικής πολιτικής παραμένουν οξείες, ιδιαίτερα στη Συρία, και υπάρχει ολομέτωπη αντιπαράθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες για τις κυρώσεις στο Ιράν που θα μπορούσαν να ανατρέψουν την πρόσφατη πρόοδο προς την εξομάλυνση των Αμερικανό-Τουρκικών σχέσεων.

Το ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής και της ασφάλειας που θα παραμείνει ρητορικά στην κορυφή της λίστας είναι το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (PKK), ιδιαίτερα το υποκατάστημα της οργάνωσης στη Συρία, το Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης (PYD). Την παραμονή των εκλογών, η Τουρκία εμφανίστηκε έτοιμη να επιτεθεί στο ΡΚΚ στην ιστορική έδρα του στα βουνά Qandil του βόρειου Ιράκ. Είτε πρόκειται για ανακοίνωση αποκλειστικά για πολιτικούς σκοπούς είτε όχι, η βασική βάση του PKK είναι τώρα στη Συρία και οι επιλογές της Τουρκίας είναι περιορισμένες από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η επίλυση του ζητήματος του Manbij θα σημειώσει μικρή πρόοδο, είτε αφορά στην αποκατάσταση των σχέσεων ΗΠΑ-Τουρκίας είτε στη σταθεροποίηση της Συρίας μετά το Ισλαμικό Κράτος (ISIS), εκτός αν οδηγήσει σε μια ευρύτερη μεταβολή της πολιτικής που επιβάλλει μια πιο ισορροπημένη στάση των ΗΠΑ μεταξύ του PYD / PKK και της Τουρκίας . Οι αναταραχές στη διοίκηση του D. Trump και οι προτάσεις για την έξοδο χωρίς συντονισμό από την Τουρκία, υποδηλώνουν ότι αυτή η στρατηγική επαναφορά είναι απίθανη, αλλά η εδραίωση της πολιτικής της Συρίας στον Λευκό Οίκο, μακριά από τις περιοχές της αμερικανικής κυβέρνησης που είναι εχθρικές προς την Τουρκία , θα μπορούσε να οδηγήσει σε εφαρμόσιμες αλλαγές.

Το έγκλημα και η πολιτική φθορά συνεχίζουν να πλήττουν τις κατεχόμενες από την Τουρκία περιοχές στη βορειοανατολική Συρία (Ασπίδα Ευφράτη) και το δυτικό Χαλέπι ( Affrin) όπως συμβαίνει και με τον ανερχόμενο αντάρτικο πόλεμο από το PYD, αλλά υπάρχουν αξιοσημείωτες προόδοi στη διοίκηση αυτών των εδαφών.

Το πιο άμεσο ερώτημα στη Συρία για την Τουρκία μπορεί να αποδειχθεί το Idlib, μία από τις «ζώνες αποκλιμάκωσης» που εκπονήθηκαν στην Αστάνα μεταξύ Τουρκίας, Ρωσίας και Ιράν.

Παρόλο που παρουσιάστηκε ως μέσο για τη μείωση της βίας, η Ρωσία και το Ιράν χρησιμοποιούν τις «ζώνες αποκλιμάκωσης» για να ακολουθήσουν τον πόλεμό τους εξ ονόματος του Προέδρου Bashar Assad. Όπως δήλωσε η Jennifer Cafarella, Διευθυντής του Σχεδιασμού Πληροφοριών στο Ινστιτούτο Μελέτης του Πολέμου: «Οι εχθροπραξίες που σταματούν πραγματοποιούνται μόνο επειδή το καθεστώς ήθελε να αγοράσει χρόνο για να τελειώσει άλλες επιθέσεις.» Αυτές οι επιθέσεις συχνά συνοδεύονται από πολιτικό πόλεμο που οδηγεί όποιον διαφωνεί με τον συνασπισμό του καθεστώτος σε επιδείνωση της θέσης του εκτός, εάν η Δύση και η Συριακή αντιπολίτευση δεχθούν να παραδοθούν χωρίς μάχη. Αυτό το εγχειρίδιο χρησιμοποιήθηκε ενάντια στην ζώνη του νότιου ανταρτικού στην Deraa, η τελευταία ζώνη αποκλιμάκωσης που πρόσφατα ηττήθηκε.

Δεν είναι σαφές εάν οι δυνάμεις υπέρ της Assad σκοπεύουν να κινηθούν εναντίον του Idlib όταν απελευθερωθούν στρατεύματα από τη Deraa. Η Τουρκία έχει δηλώσει ότι η υπεράσπιση του Idlib είναι μια «κόκκινη γραμμή», μια δημόσια επιβεβαίωση μιας μακρόχρονης εθνικής θέσης. Η Τουρκία δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά, υλικά ή πολιτικά, να φιλοξενήσει δύο εκατομμύρια περισσότερους πρόσφυγες, ειδικά δεδομένου ότι το κύμα αυτό θα φέρει μαζί με αυτό οποιοδήποτε αριθμό στελεχών από την Αλ Κάιντα και το ISIS. Πρέπει να ειπωθεί ότι εάν η Τουρκία επέλεγε να παραμείνει στις θέσεις της στο Idlib, όπως συνέβη στην Affrin και στις ανατολικές περιοχές του Idlib, δεν είναι καθόλου προφανές ότι θα υπερισχύσουν τελικά, οι δυνάμεις υπέρ του καθεστώτος.

Η Ρωσία έχει επενδύσει σε μεγάλο βαθμό στην εκμετάλλευση του σχίσματος μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας για να τραβήξει την Τουρκία από την τροχιά της και τελικά να την αποσπάσει από την αρχιτεκτονική της Δυτικής Ασφάλειας. Μια επίθεση του Idlib θα έπληττε αυτή τη ρωσική πολιτική, δείχνοντας στην Άγκυρα ότι η Μόσχα ήταν απρόθυμη, όπως και ανίκανη, να περιορίσει το Ιρανικό υπόβαθρο του συνασπισμού υπέρ του Assad. Θα θέσει επίσης υπό αμφισβήτηση την περίπλοκη σχέση της Τουρκίας με το Ιράν.

Η Τουρκία προσπάθησε για 30 χρόνια και περισσότερο να βρει ένα modus vivendi με την Ισλαμική Δημοκρατία και απέτυχε κάθε φορά επειδή η κυβέρνηση της Τεχεράνης διατηρεί πάρα πολλή υποψία για ένα κράτος τόσο βαθιά δεμένο με τη Δύση όπως η Τουρκία. Το Ιράν αρνείται επίσης να εγκαταλείψει τους δεσμούς του με το ΡΚΚ, ένα βασικό σημείο μόχλευσης ενάντια στην Τουρκία. Αυτή η γεωπολιτική αντιπαλότητα επιδεινώθηκε στη Συρία, όπου η Τουρκία στήριξε την αντιπολίτευση και το Ιράν διέσωσε τον Assad, δύο φορές. Ωστόσο, η Τουρκία συνεχίζει να προσπαθεί και υπάρχουν εμπορικές και πολιτικές συνδέσεις, που μέχρι στιγμής εμπόδισαν μια πλήρη διάρρηξη με το Ιράν.

Η πιο γνωστή από αυτές τις συνδέσεις είναι το εμπόριο «φυσικού αερίου για το χρυσό», το οποίο βοήθησε το Ιράν να αποφύγει τις κυρώσεις. Η αμερικανική δίκη του Mehmet Hakan Atilla, αναπληρωτή γενικού διευθυντή της τουρκικής κρατικής τράπεζας Halkbank για το ρόλο που διαδραμάτισε στο σχέδιο, προκάλεσε περαιτέρω τριβές μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας. Επίσης, όπως δήλωσε ο Saeed Ghasseminejad, ερευνητής στο Ίδρυμα για την Προάσπιση των Δημοκρατιών, απέδειξε ότι «οι ιρανικές κυρώσεις έχουν ευρεία πρόσβαση στους βασικούς αξιωματούχους της Τουρκίας».

«Η Τουρκία έχει καίριο ρόλο στις κυρώσεις της Τεχεράνης για την κατάργηση των δραστηριοτήτων της», δήλωσε ο Ghasseminejad. «Τους τελευταίους μήνες, τα ΗΑΕ, τα οποία ήταν πάντα η νότια πύλη του Ιράν προς τον έξω κόσμο, γίνονται όλο και πιο σκληρά για την Τεχεράνη», δήλωσε, αλλά ήταν απίθανο η Τουρκία να κάνει το ίδιο. » Εμείς είμαστε, έτοιμοι να αντικαταστήσουμε το Ντουμπάι , με το σύμμαχο της Τουρκίας, το Κατάρ «, δήλωσε ο Ghasseminejad. «Πολλές δραστηριότητες του τριγώνου Τουρκίας-Κατάρ-Ομάν για να βοηθούν το Ιράν να αποφύγει κυρώσεις» βρίσκονται στον ορίζοντα, είπε. Η άμεση απόρριψη της Τουρκίας για την απόφαση του Προέδρου Donald Trump τον Μάιο να τερματίσει την πυρηνική συμφωνία με το Ιράν και να επαναφέρει κυρώσεις στην Τεχεράνη, δείχνει ότι αυτή είναι η κατεύθυνση που θα πάρουν τα γεγονότα, μια επικίνδυνη πορεία για την Τουρκία. Σε συνδυασμό με το ζήτημα της Ρωσίας S-400 και την φυλάκιση του Αμερικανού πάστορα Andrew Brunson στην Τουρκία, δημιουργεί πραγματικό κίνδυνο να εφαρμοστούν κυρώσεις από τις ΗΠΑ στην Τουρκία, για πρώτη φορά από το φιάσκο της Κύπρου στα μέσα της δεκαετίας του 1970.

Δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Η Τουρκία κατέληξε σε συμφωνία με το Ιράν και τη Ρωσία για να αντιμετωπίσει την απειλή ασφάλειας που προκάλεσε η πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών κατά της ISIS. Στη σκιά των απειλών του Ιράν και της Ρωσίας να ξεπεράσουν το Idlib και να αποσταθεροποιήσουν την Τουρκία, είναι σαφές ότι αυτό απέτυχε.

Εν τω μεταξύ, η απαγόρευση του PYD / PKK που απειλεί την Τουρκία, τη σταθεροποίηση της Συρίας, την αποχή του ISIS και την εξάλειψη των υπολοίπων εκπροσώπων της Al-Qaeda στο Idlib χωρίς σφαγή και αποσταθεροποιητική πλημμύρα προσφύγων. αυτά είναι συμφέροντα που θα μπορούσαν να ενώσουν την Τουρκία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Μια υπόθεση για να φέρει τους δύο συμμάχους του ΝΑΤΟ στην ίδια σελίδα είναι διαθέσιμη, αλλά θα απαιτούσε προσπάθεια, συμβιβασμούς και συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει τίποτα παραγωγικό στη Μόσχα.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση