Καμένη γη

Το να αναφέρεται κανείς σε ασύμμετρες απειλές είναι μάλλον ανόητο, αφού τα δικά μας σφάλματα είναι εκθετικά μεγαλύτερα από τα σχέδια των «εχθρών» μας – πόσο μάλλον όταν ακόμη και στην άκρη του γκρεμού, όταν φαίνεται καθαρά πως η πατρίδα μας καταρρέει μετατρεπόμενη σε ένα αποτυχημένο κράτος, επικρατεί ο ατομισμός και η εσωστρεφής μικροπολιτική σε ολόκληρο το εύρος της κοινωνίας.

«Στην ιστορία και στις μέρες μας οι φυσικές καταστροφές δεν είναι σπάνια φαινόμενα. Αυτοί που τυχόν τις υποκινούν, ενδέχεται να είναι εσωτερικά εγκληματικά στοιχεία αλλά και εξωτερικά. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις η απουσία ελέγχων οφείλεται σε κρατικό έλλειμμα. Το ίδιο ισχύει και για την ανεπάρκεια των μέσων αντιμετώπισης ή την ελλιπή οργάνωση. Παρά το ότι στην ανοχύρωτη Πολιτεία μας (μια Πολιτεία δεν είναι οχυρωμένη εάν τα ιδεολογήματα θεωρούν το κράτος και την κρατική κυριαρχία περιττά και αναλώσιμα) η ελπίδα είναι μάταιη, ας ελπίσουμε ότι οι πυρκαγιές δεν θα αποτελέσουν, όπως αποτέλεσαν οι «Ρώσοι κατάσκοποι», αντικείμενο εσωτερικών μικροπολιτικών παιγνίων.

Περαιτέρω όσον αφορά τους επίκαιρους εμπρησμούς που προκάλεσαν τεράστιες ανθρώπινες, περιβαλλοντολογικές και οικονομικές καταστροφές, η έκταση, η πυκνότητα, ο συγχρονισμός στην εκδήλωσή τους και η σχέση τους με ζωτικά οικονομικά, ενεργειακά και πολιτισμικά αγαθά, προκαλεί εύλογους λογικούς συνειρμούς. Αναμφίβολα, στον αχανή και αόρατο κόσμο των μη κρατικών δρώντων και των συχνά διαπλεγμένων με αυτούς υπηρεσιών διαφόρων κρατών, είναι εξαιρετικά δύσκολο να εντοπιστούν οι δράστες. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να προσδιοριστούν οι αναλογίες μεταξύ εγχωρίων ασύμμετρων δρώντων (οικοπεδοφάγοι ή πυρομανείς) με τους διεθνικούς ή διακρατικούς ασύμμετρους δρώντες.

Οι σκοποί τώρα που επιδιώκουν να εκπληρώσουν οι δράστες ασύμμετρων απειλών, αν και τόσο κυμαινόμενοι, όσο και ποικιλόμορφοι, έχουν ως κύρια επιδίωξη την πρόκληση ζημιών δυσανάλογων με τα μέσα που χρησιμοποιούν. Μεταξύ άλλων, κύριοι στόχοι είναι το ηθικό της κοινωνίας, το γόητρο των κρατικών θεσμών, η αξιοπιστία της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, η κοινωνικοπολιτική συνοχή και η συσπείρωση ηγεσίας και λαού γύρω από θεμελιώδεις στρατηγικούς σκοπούς και προσανατολισμούς.

Η μεγαλύτερη πάντως «ασύμμετρη απειλή» είναι η βλακεία του εκάστοτε παθόντος (κράτους). Το «μέσον» είναι τα ανύπαρκτα γραμμάρια μυαλού, ενώ κατά περίπτωση οι συνέπειες είναι απρόβλεπτες και δυνητικά ανυπολόγιστες.  Όπως σε κάθε ζήτημα διεθνών σχέσεων, υπενθυμίζουμε από το Θουκυδίδη τα λόγια του Περικλή όταν είπε τα εξής: «Περισσότερο φοβούμαι τα δικά μας σφάλματα, παρά των εχθρών τα σχέδια» (Π. Ηφαιστος,  με παρεμβάσεις)».

Η Ελλάδα, μία εξ’ ορισμού αποτυχημένη χώρα πλέον (ανάλυση), είναι εντελώς ανοχύρωτη, ενώ βαδίζει ολοταχώς προς το χάος – με ευθύνη όλων αυτών που επέτρεψαν στην Τρόικα να την καταστρέψει ολοσχερώς, ψηφίζοντας και εφαρμόζοντας όλους τους νόμους, καθώς επίσης τα καταστροφικά μνημόνια που τους συνόδευαν και συνεχίζουν να τους συνοδεύουν (πηγή).

Η χώρα είναι ανοχύρωτη από όλες τις πλευρές, κυριολεκτικά έρμαιο σε κάθε εθνικό ή διεθνές συμβάν – όπως οι πυρκαγιές, οι οποίες μετέτρεψαν τεράστιες εκτάσεις σε καμένη γη, πυρπολώντας επί πλέον τα σπίτια δεκάδων Ελλήνων. Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να συμβεί με την «κατάξερη» πια οικονομία της, εφόσον θα μεσολαβούσε μία μικρότερη ή μεγαλύτερη ευρωπαϊκή ή/και παγκόσμια κρίση – αφού δεν προστατεύεται πλέον από τίποτα, ενώ θα υπήρχαν πολύ περισσότερα θύματα από όσα θρηνούμε σήμερα.

Στα πλαίσια αυτά, το να αναφέρεται κανείς σε ασύμμετρες απειλές είναι μάλλον ανόητο, αφού τα δικά μας «σφάλματα» στην οικονομία, στην εξωτερική πολιτική, στην προστασία του Πολίτη, στην άμυνα κοκ. είναι εκθετικά μεγαλύτερα από τα σχέδια των «εχθρών» μας – πόσο μάλλον όταν ακόμη και στην άκρη του γκρεμού, όταν φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού πως η πατρίδα μας καταρρέει, επικρατεί ο ατομισμός και η εσωστρεφής μικροπολιτική σε ολόκληρο το εύρος της κοινωνίας.

Μίας κοινωνίας που βιώνει μία συντονισμένη πολιτική, οικονομική και πολιτισμική κρίση άνευ προηγουμένου – ενώ την ίδια στιγμή εγκαταλείπεται μαζικά από όλους όσους έχουν συνειδητοποιήσει πως δεν υπάρχει πλέον καμία προοπτική για το μέλλον. Από εκείνους που δεν είναι πρόθυμοι να μείνουν και να πληρώσουν τα υπέρογκα χρέη που συσσώρευσε το κομματικό-πελατειακό κράτος ενώ τα αύξησαν ακόμη περισσότερο οι δανειστές του – διακινδυνεύοντας επί πλέον τη ζωή τους από πυρκαγιές, από άλλες φυσικές καταστροφές που δεν μπορεί πια να αντιμετωπίσει το χρεοκοπημένο κράτος, από το διαλυμένο σύστημα υγείας κοκ.

Προφανώς θεωρούν ότι, είναι καλύτερα να αναζητήσουν μία ήρεμη, ασφαλή και πολιτισμένη ζωή ως οικονομικοί μετανάστες, όπως οι Πολίτες εκείνων των χωρών της Ασίας ή της Αφρικής που έχουν χάσει πια όλες τους τις ελπίδες – αναλαμβάνοντας τεράστια ρίσκα που όμως τους φαίνονται λιγότερο επικίνδυνα, από την παραμονή στις πατρίδες τους.

Ολοκληρώνοντας, είναι τεράστια και πολλά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι Έλληνες – ενώ το να γράφει κανείς πως θα είναι ακόμη μεγαλύτερα στο μέλλον, όπως άλλωστε φάνηκε από τις πυρκαγιές (η αντιμετώπιση των οποίων ασφαλώς εξαρτάται από τα οικονομικά και λοιπά μέσα που διαθέτει ή δεν διαθέτει μία χώρα), μοιάζει ίσως ως ένας μακάβριος επικήδειος. Εν τούτοις, η μη τεκμηριωμένη αισιοδοξία είναι ακόμη χειρότερη, αφού δεν συμβάλλει καθόλου στη λήψη των κατάλληλων προληπτικών μέτρων αντιμετώπισης του δυσμενέστερου σεναρίου – τόσο από τους Πολίτες, όσο και από την Πολιτεία.

Μπορεί δε να είναι σημαντική η εύρεση των ενόχων και η απόδοση ευθυνών, αλλά δεν μειώνει καθόλου το τίμημα που πληρώνουν τα θύματα τους – το οποίο τίμημα σήμερα ήταν οι δεκάδες ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν από τις φωτιές, αποτελώντας δυστυχώς μόνο το θλιβερό πρελούδιο της νέας μας τραγωδίας που θα ξεκινήσει με το τέταρτο, τεσσαρακονταετές μνημόνιο.

ΥΓ: 25 άνθρωποι βρέθηκαν νεκροί στο Κόκκινο Λιμανάκι. Οι περισσότεροι εξ’ αυτών σε ένα οικόπεδο μια ανάσα από τη θάλασσα. Οι άνθρωποι αυτοί προσπάθησαν όχι να σώσουν την περιουσία τους, αλλά να σώσουν τη ζωή τους. Και δεν τα κατάφεραν. Επρόκειτο για μόνιμους κατοίκους της περιοχής και παραθεριστές, οι οποίοι εγκλωβίστηκαν από τη φωτιά και προσπάθησαν να προσεγγίσουν την παραλία στο Κόκκινο Λιμανάκι, στην περιοχή Αργυρή Ακτή για να τους παραλάβουν τα πλοιάρια που από νωρίς επιχειρούσαν διασώσεις. Ωστόσο, όπως φαίνεται δεν τα κατάφεραν.

Σύμφωνα με τους κάτοικους της περιοχής, οι άνθρωποι που εντοπίστηκαν νεκροί στο χωράφι ανέβαιναν με τα ΙΧ τους την οδό Δημοκρατίας ψάχνοντας διέξοδο προς την Μαραθώνος. Ωστόσο εγκλωβίστηκαν. Η φωτιά τους πλησίαζε και εφόσον είδαν ότι δεν μπορούν να βγουν σε κεντρικό δρόμο, εγκατέλειψαν τα ΙΧ στη μέση του δρόμου και προσπάθησαν να βρουν διέξοδο προς τη θάλασσα. Στο σημείο όμως που είχαν βρεθεί, από κάτω υπάρχει γκρεμός και έτσι εγκλωβίστηκαν στο χωράφι και έχασαν όλοι τη ζωή τους. Κάποιοι βρέθηκαν νεκροί με εγκαύματα από τη φωτιά, κάποιοι άλλοι είχαν πνιγεί από τους καπνούς. Κάποιοι από τους νεκρούς, ανάμεσα στους οποίους υπήρχαν και οικογένειες με μικρά παιδιά, βρέθηκαν αγκαλιασμένοι. Προφανώς, κάποια στιγμή, αντιλαμβανόμενοι ότι δεν υπάρχει σωτηρία, αγκαλιάστηκαν (πηγή).

Analyst


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση