H δεδηλωμένη και τα ύποπτα βαλιτσάκια
Να εξετάσουμε ίσως το ενδεχόμενο να μετατραπεί το πολίτευμά μας σε (ημι)Προεδρική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία
Από τον Μανώλη Κοττάκη
Η φετινή επέτειος της αποκατάστασης της δημοκρατίας στην πατρίδα μας εορτάζεται σε κλίμα βεβαρημένο και ζοφερό. Αν ισχύουν οι καταγγελίες της κυβέρνησης για απόπειρα εξαγοράς βουλευτών της πλειοψηφίας από ρωσικά συμφέροντα και πως αυτή απετράπη από τις μυστικές υπηρεσίες, που αντελήφθησαν τη συναλλαγή και ενημέρωσαν το Μαξίμου, τότε πρέπει να ομολογήσουμε στους εαυτούς μας το εξής:
Η δεδηλωμένη στην πατρίδα μας προστατεύεται από τους μηχανισμούς ασφαλείας. Οχι από τους ίδιους τους βουλευτές, που έχουν ορκιστεί πίστη στο Σύνταγμα και στους νόμους. Αν, επίσης, είναι αληθείς οι φήμες ότι βουλευτές που «πέρασαν» από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, της ΔΗΜ.ΑΡ., του Ποταμιού κατευθύνονται τώρα προς τη Ν.Δ. ή και το ανάποδο, τότε εύλογα δημιουργείται η απορία ποια θέση έχει στο πολίτευμά μας και στο Κοινοβούλιό μας η προσήλωση στις ιδέες και στη συνέπεια. Από ό,τι φαίνεται, καμία.
Αν επίσης είναι ακριβής η καταγγελία που έκανε πρόσφατα στο Κοινοβούλιο ο πρόεδρος της Αρχής Απορρήτου Επικοινωνιών, ότι επιχειρηματίες πέραν του κράτους έχουν έξι βαλιτσάκια παρακολούθησης τηλεφωνικών επικοινωνιών των πολιτών, τότε με βεβαιότητα μπορεί να μιλά κανείς για ατιμώρητο παρακράτος και όχι για δημοκρατία.
Αν ισχύουν, τέλος, οι καταγγελίες πρώην βουλευτών ότι επιχειρηματίες μισθώνουν κόμματα και ηγεσίες για την εξυπηρέτηση άνομων επιδιώξεων, είναι απολύτως φανερό πως κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτό το βασίλειο.
Οπως σάπιο είναι και συγκεκριμένο, μάλιστα, να μαθαίνουμε ότι μηνύονται εισαγγελείς προς εκφοβισμό από ελεγχομένους.
Να αισθανόμαστε ότι οι διωκόμενοι γίνονται διώκτες των θεσμών, χωρίς κανείς να τολμά να αρθρώσει λέξη. Δυστυχώς, στην πατρίδα μας, όπου μέσα στο 2018 άρχισε να ανθεί και ένα νέο φρούτο, η εκτέλεση συμβολαίων θανάτου (ακόμη και κατά αστυνομικών λειτουργών), αρχίσαμε να συνηθίζουμε το παρακράτος. Τη δράση συμφερόντων παρά τη δημοκρατία. Επειδή μάλιστα πάσχουμε από μιθριδατισμό και βλέπουμε την Ελλάδα από μέσα, δεν καταλαβαίνουμε πόσο αποκρουστικοί έχουμε γίνει. Συνηθίσαμε στην ασχήμια και στον τραμπουκισμό.
Αν την αντικρίσουμε όμως από έξω, θα τρομάξουμε. Ποια Κολομβία; Εμείς! Το ρωσικό σίριαλ, στο μέτρο που ισχύει, δείχνει πόσο ασθενής είναι η κοινοβουλευτική μας δημοκρατία. Από το 2007 και μετά η δεδηλωμένη υποφέρει.
Η δεδηλωμένη πιέζεται. Η δεδηλωμένη κάμπτεται. Το μέγα μας ζήτημα είναι θεσμικό. Πρέπει να πούμε στον εαυτό μας την αλήθεια και ίσως να προχωρήσουμε σε τολμηρές αναθεωρήσεις. Η διαπλοκή και ο ξένος παράγων στις ποικίλες αποχρώσεις του εκμεταλλεύονται τις οριακές πλειοψηφίες, αγοράζουν συνειδήσεις (αν πιστέψουμε τα καταγγελλόμενα), γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τη λαϊκή κυριαρχία και την κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Υπάρχει ένα «υποτίθεται», όμως. Υποτίθεται πως δομήσαμε γερά και σε νέες βάσεις τη δημοκρατία μας για να μη ζήσουμε νέο 1965, με εξαγορές και εκμαυλισμούς συνειδήσεων πολιτικών ανδρών.
Και η πρόοδός μας ποια είναι; Πενήντα χρόνια μετά να συνεχίζονται τα ίδια, ενώ ολιγάρχες που έχουν ΠΑΕ, Α.Ε., ΜΜΕ, εξουσία σε λίγο θα ανέβουν στις πλάτες των πρωθυπουργών για να κυβερνήσουν και τη χώρα; Αλήθεια;
Νομίζω ότι πλησιάζει η ώρα της αλήθειας. Το πολίτευμά μας είναι η Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Ισως πρέπει να εξετάσουμε το ενδεχόμενο να μετατραπεί σε (ημι)Προεδρική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Σε συνθήκες απλής αναλογικής (άρα, θεσμικής παραλυσίας) κάποιος πρέπει να συγκαλεί το ΚΥΣΕΑ και το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών και να αποφασίζει για την Αμυνα, τα εξωτερικά, τη Δικαιοσύνη και τις ανεξάρτητες Αρχές. Για να έχει ελπίδες διακυβέρνησης ο τόπος. Αυτός δύσκολα μπορεί να είναι ένας πρωθυπουργός όμηρος μίας οριακής δεδηλωμένης.
Αυτός μπορεί να είναι μόνον ένας: ένας Πρόεδρος που εκλέγεται από τον λαό και δεν έχει ανάγκη τη δεδηλωμένη. Οπως στην Κύπρο, όπως στη Γαλλία, όπως και στη Ρωσία. Το παρόν πολίτευμα εξεμέτρησε το ζην. Δυστυχώς.
Δημοκρατία
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...