Μπορούμε να τσακωθούμε για τα Σκόπια κι αργότερα: Η ελληνική κόκκινη γραμμή…

Του Γιώργου Χαρβαλιά 

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να αργήσω πολύ να ξαναγράψω για το Σκοπιανό. Kαι να καταπιαστώ μαζί του όταν έρθει προς έγκριση η θρυλούμενη συμφωνία, προοπτική για την οποία, όπως επανειλημμένως έχω επισημάνει, δεν είμαι καθόλου σίγουρος. Ο προκαταβολικός καυγάς για μια υπόθεση εργασίας μπορεί να βολεύει πολλούς.

Σίγουρα την κυβέρνηση, πιθανότατα δε και την αντιπολίτευση αν αντί να σέρνεται πίσω από τον Καμμένο είχε αντιληφθεί εγκαίρως, ότι της δίνεται μοναδική ευκαιρία να δυσκολέψει τον Τσίπρα «σηκώνοντας» τον πήχη ενός εθνικά αξιοπρεπούς συμβιβασμού.

Προσωπικά θεωρώ ανεπίτρεπτο να ανακυκλώνουμε εικασίες για τα επικείμενα βαφτίσια των Σκοπιανών(σ.σ. προσοχή: κράτους και εθνότητας), χωρίς οι τελευταίοι ούτε να μας έχουν κλείσει το μάτι προς αυτή την κατεύθυνση. Απλά παίζουμε το παιχνίδι της κυβέρνησης που θέλει επειγόντως να μονοπωλήσει την άκρως προβληματική εσωτερική πολιτική ατζέντα με ένα εθνικό θέμα, το οποίο απέχει πόρρω από το να λυθεί.

Ο Τσίπρας δεν έχει κανένα πρόβλημα να καλλιεργήσει ακόμη και αβάσιμες ελπίδες για την επίτευξη μιας λύσης προκειμένου να αποσπάσει το φως της δημοσιότητας από το ζοφερό σκηνικό των νέων μνημονιακών «μεταρρυθμίσεων». Στην προσπάθεια του αυτή, όλοι τον συνδράμουν. Η αντιπολίτευση πέφτει στη λούμπα από την ανυπομονησία της να καταλάβει την εξουσία και στο τέλος θα βρεθεί να απολογείται για θέσεις που έχει προσυπογράψει στο πρόσφατο παρελθόν. Η Εκκλησία του Ιερώνυμου που έχει αφήσει…τέρατα να περάσουν, αίφνης αφυπνίστηκε και σήκωσε το λάβαρο του Μακεδονικού Αγώνα. Και τα μέσα, ως συνήθως, σιγοντάρουν την αντιπαράθεση χωρίς να διερωτούνται το αυτονόητο: Υπάρχουν πράγματι σοβαρές προϋποθέσεις για μία συνολική λύση που πέραν της ονομασίας, θα κλείνει μια κι έξω το ζήτημα της ψευδεπίγραφης εθνότητας και το κεφάλαιο του αλυτρωτισμού;

Προς το παρόν η Ελλάδα έχει δεχτεί το πρώτο γκόλ από τα αποδυτήρια της διαπραγμάτευσης. Κατάφερε να χαρίσει την μισή κληρονομιά της ένδοξης αρχαίας Μακεδονικής ιστορίας στον Ζάεφ. Που προσέξτε: Εμφανίζεται προς τα έξω και διαλλακτικός επειδή, λέει, δεν διεκδικεί το μονοπώλιο του Μέγα Αλέξανδρου…Μονοπώλιο που ανήκει δικαιωματικά, ιστορικά και επιστημονικά στην Ελλάδα! Μόνο εκεί αν είχε καταφέρει να επικεντρωθεί η Νέα Δημοκρατία θα είχε πάρει μαζί της το κοινό αίσθημα. Αλλά που μυαλό, όταν ξυπνούν και κοιμούνται με την αγωνία του τι θα «τουιτάρει» ο Καμμένος…

Πάμε τώρα στην ουσία: Επειδή τα άκουσα από μερικούς φίλους φλογερούς πατριώτες, αλλά και από κάποιους…όψιμους Μακεδονομάχους ξεκαθαρίζω τα ακόλουθα: Φυσικά και δεν θα ήθελα να υπάρχει ο όρος «Μακεδονία» στην ονομασία των Σκοπίων. Αν με ρωτούσατε ούτε το κρατίδιο θα ήθελα να υπάρχει στην σημερινή του μορφή. Γιατί αποτελεί πονοκέφαλο και δυνητική εστία ανάφλεξης για όλες τις όμορες χώρες.

Η πραγματικότητα όμως σήμερα ποια είναι; Ότι χάσαμε κατά κράτος την διπλωματική μάχη στο διάστημα των κυβερνήσεων Μητσοτάκη, Παπανδρέου και Σημίτη και ευτυχώς ήρθε ο Καραμανλής να βάλει ένα φρένο στην κατηφόρα με το Βουκουρέστι. Μαζί με το βέτο, ο τότε πρωθυπουργός επισημοποίησε το τετελεσμένο της υποχώρησης των προηγούμενων, αλλά φρόντισε να χτίσει γερά το ανάχωμα μιας κόκκινης γραμμής. «Ως εδώ το ξεφτιλίκι», είπε και «κόψτε τον λαιμό σας». Το ηχηρό αυτό μήνυμα το εισέπραξαν όλοι. Εχθροί και φίλοι, σύμμαχοι και εταίροι.

Το αν θα μπορέσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να κεφαλαιοποιήσει το «κεκτημένο Καραμανλή» μετουσιώνοντας το σε ένα αξιοπρεπές πακέτο συμβιβασμού, είναι μια άλλη υπόθεση. Προς το παρόν όλα δείχνουν ότι οι Σκοπιανοί εξακολουθούν να μας δουλεύουν με πιο γλυκό τρόπο, αλλά εξίσου…αγρίως, ποντάροντας στις πιέσεις που θα ασκήσουν οι Αμερικανοί. Και τις οποίες ο Καραμανλής είχε αποκρούσει…

Ας περιοριστούμε λοιπόν στις σοβαρές επιφυλάξεις για ένα διαφαινόμενο ναυάγιο το οποίο ασφαλώς θα χρεωθεί η σημερινή κυβέρνηση(μέσα και έξω…) και ας αφήσουμε τις κορώνες για αργότερα. Αν και εφόσον διαμορφωθεί ποτέ μια συμφωνία που θα έρθει προς έγκριση στη βουλή, έχουμε καιρό να καυγαδίσουμε σχετικά με το κατά πόσον εξυπηρετεί ή όχι τους εθνικούς στόχους.

Γιατί προς το παρόν εξακολουθούμε να είμαστε σαν τον κερατά που γελάει μαζί του όλο το χωριό, αλλά ο ίδιος προχωράει με το κεφάλι ψηλά…

MIgnatiou


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση