Αυτή την Ελλάδα θέλουμε;

Απαιτείται εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση και σχέδιο για την επόμενη μέρα

Γράφει ο Ανδρέας Τσιλογιάννης

Σαφέστατα η κρίση χρέους που υφίσταται η ελληνική κοινωνία έχει και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ονοματεπώνυμο. Κρίση χρέους που ως γνωστόν άρχισε το 2007, με τη χώρα μας ανήμπορη να αντιμετωπίσει τη διεθνή οικονομική κρίση, εξαιτίας ανεύθυνων πολιτικών που οδήγησαν τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας. Δεδομένο πως η ελληνική κρίση είναι πολυεπίπεδη, εμφανής σε πολλούς τομείς της κοινωνίας, χωρίς όμως σχέδιο εξόδου.

Την ώρα της κρίσης, ενώ η ελληνική κοινωνία κατά γενική ομολογία, ομολογία η οποία ξεπερνάει και τα ελληνικά σύνορα, βρίσκεται σε κατάσταση σήψης, κάποιοι παίζουν είτε την υστεροφημία τους είτε ποντάροντας στην κρίση χτίζουν το πολιτικό τους αύριο, ξεχνώντας τα πεπραγμένα του χθες και την πραγματική κατάσταση στην οποία ο λαός βρίσκεται εξαιτίας τους.

Η παροιμία “όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει”, αντικατοπτρίζει πλήρως την εικόνα της νεοελληνικής πολιτικής σκηνής σε συνθήκες πλήρους και συνεχούς μη διαπραγμάτευσης. Η χώρα βρίσκεται στη δεδομένη χρονική στιγμή σ` αυτή την κατάσταση εξαιτίας δυο βασικών δεδομένων με αρκετές προεκτάσεις. Υπάρχουν πολλοί “κοκόροι” οι οποίοι ως αρχηγοί κομμάτων, προβάλλουν τον εαυτόν τους στο ελληνικό εκλογοπελατειακό φιλοθέαμων κοινό ως οι σωτήρες της χώρας και ως αυτοί που θα οδηγήσουν την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση, στις αγορές και στην ανάπτυξη.

Ξεχνούν και δεν θέλουν να θυμούνται το παρελθόν αλλά και το παρόν των ίδιων και των παρατάξεων τους, κυρίως δε θέλουν να αποφύγουν τις ευθύνες αλλά και τα λάθη που έχουν διαπράξει με θύμα τον ελληνικό λαό.

Δεύτερο λάθος του πολιτικού δυναμικού της χώρας είναι ότι αρέσκεται στις συνεχώς βαφτίσεις των μνημονιακών επιταγών ή με πιο ευγενή τρόπο των συμβάσεων που η χώρα έχει υπογράψει με τους δανειστές – εταίρους η μη. Μνημόνιο είναι ένα, πρέπει να το καταλάβουμε, είτε αυτό ονομάζεται πρώτο, δεύτερο, μεσοπρόθεσμο ή πρώτο αριστερό. Αν πραγματικά ενδιαφέρει την πολιτική ηγεσία και τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας να εξέλθει η πατρίδα από την συγκεκριμένη κατάσταση, ας γίνει αντιληπτό πως το μνημόνιο είναι μόνο ένα.

Σ` αυτή τη λογική δεν χωρούν αντιπολιτευτικές κορώνες, αλλά εθνική στρατηγική, ώστε να αντιμετωπιστεί η κατάσταση και αν σχεδιαστεί ένα εθνικό σχέδιο εξόδου, τότε πραγματικά θα υπάρχει φως στο τούνελ.

Το ελληνικό εκλογικό κοινό, έχει προφανώς κουραστεί να διεκδικεί, να βγαίνει στους δρόμους κάθε Κυριακή και να γεμίζει με σκηνές τις πλατείες διαμαρτυρόμενο για τη μνημονιακή σκληρή πολιτική. Πλέον ο Έλληνας διακρίνεται με έπαρση, βαδίζει – κινείται στους αιθέρες, σκέφτεται, ενεργεί, ακούει και κυρίως ψηφίζει χωρίς να έχει επίγνωση της πραγματικότητας. Ο Έλληνας γίνεται θεατής, τοποθετεί και αναλώνεται στην ατζέντα της καθημερινότητας με ζητήματα που αφορούν τους υπερθεματιστές των καναλιών ή τις σχέσεις των ιεραρχών με την κυβέρνηση.

Tο ελληνικό κοινό ενίοτε ασχολείται και με τις σχέσεις εκκλησίας – κράτους και το απασχολεί αν το μάθημα των Θρησκευτικών θα πρέπει ή να αλλάξει ή να προστεθεί στη διδακτέα ύλη η διδασκαλία ύμνων, προερχόμενων από Έλληνες έντεχνους καλλιτέχνες, με ελληνική μεν “αριστερή” δε συνείδηση. Σαφέστατα θέματα σοβαρά, που εάν λυθούν άμεσα, η κρίση στην ελληνική οικονομία θα ξεπεραστεί, οι αγορές θα ανοίξουν αυτόματα και θα έλθει η ανάπτυξη.

Στο έτος 2016 μ.Χ., όταν η ελληνική εκκλησιαστική ιεραρχία -με έργο αδιαπραγμάτευτο κοινωνικό, έργο στήριξης μέσω των δομών προς τον ελληνικό λαό-, συναντιέται με τον πρωθυπουργό της χώρας με αντικείμενο συζήτησης το μάθημα των Θρησκευτικών, σαφέστατα προσβάλλεται η νοημοσύνη του έτσι κι αλλιώς βαθιά θρησκευόμενου ελληνικού λαού, με σχέσεις λαού και εκκλησίας άρρηκτες όταν η ιστορία το απαιτούσε ή το απαιτεί.
Σίγουρα η ελληνική εκκλησιαστική ιεραρχία έχει γνώση των θεμάτων που αφορούν την σκληρά δοκιμασμένη ελληνική κοινωνία, καθώς μέσα από τις θωρακισμένες multimedia λιμουζίνες ο επιβάτης θα παρακολουθεί είτε δελτία ειδήσεων, είτε μέσω της απευθείας και γρήγορης επικοινωνίας με τον Θεό, θα μπορεί να ενημερώνεται για το πώς πραγματικά περνάει την καθημερινότητα ο Έλληνας πιστός.

Η χώρα τη δεδομένη στιγμή, στιγμή ευθύνης, χρειάζεται υπεύθυνη πολιτική με εθνική στρατηγική βασισμένη σε ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση αλλά και σε ένα σχέδιο για την επόμενη μέρα. Ουδείς από παρθενογένεση, άλλωστε η χώρα μικρή, γνωρίζουμε το παρελθόν μας ιδιαίτερα τι έχουμε πει και τι έχουμε κάνει.

Ο Έλληνας ξέρει και θυμάται ποιος πολιτικός φορέας δεν διαχειρίστηκε σωστά την κρίση και τον έβαλε στα μνημόνια, αλλά και ποιος πολιτικός οργανισμός με μοναδικό λόγο τη μη κατάρρευση του κράτους εξαιτίας της άτακτης χρεοκοπίας που ερχόταν κλήθηκε να πάρει αποφάσεις κοιτάζοντας την εθνική συνολική σωτηρία και όχι το μονοδιάστατο κομματικό συμφέρον.

Ο Έλληνας δεν ξεχνάει τον χρήστη αντιμνημονιακού λόγου που μόλις έγινε πρωθυπουργός μετατράπηκε ή σε dealer συμφωνιών ή σε υπερθεματιστή της συνέχισης των μνημονίων αδιαφορώντας για τις υποσχεσιολογίες και τα ευχολόγια που χάριζε στο πελατειακό μεν νευριασμένο και κυρίως εξουθενωμένο σήμερα ψηφοθηρικό κοινό.
Σαφέστατα ουδείς δεν ξεχνάει το μη αποδεκτό email ελληνικής κυβέρνησης προς τους δανειστές εταίρους, ουδείς όμως ξεχνάει και τον χαμένο οπισθοδρομικό χρόνο της μη διαπραγμάτευσης του πρώτου εξαμήνου του 2015.

Η ζημιά στην ελληνική οικονομία έχει ονοματεπώνυμο.
Η ζημιά οφείλεται στον εθνικό διχασμό, σ` αυτούς που καλλιεργούν διχαστικές λογικές επειδή τους συμφέρει αλλά και σε όσους βολεύει να επικρατεί σε συνθήκες κρίσης ένα σκληρό δίπολο στο συγκεκριμένο πολιτικό σκηνικό της χώρας.
Η ζημιά, οφείλεται στη μετάλλαξη του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξη Τσίπρα όπου ψηφίστηκε από τον ελληνικό λαό ως αυτός που θα βγάλει την Ελλάδα από την κρίση και τα μνημόνια, σκίζοντας με ένα νόμο και ένα άρθρο τις μνημονιακές επιταγές των προκατόχων του.

Ευθύνες μεγάλες του αξιότιμου Έλληνα Πρωθυπουργού κ. Τσίπρα ο οποίος εισήλθε -με χαμένο χρόνο – στη σκληρή πραγματικότητα, αρνείται να δει το πραγματικό παιχνίδι που συντελείται στο “νεοφιλελεύθερο” τοπίο χωρίς όρους κοινωνίας ή χωρίς μέσα που πρέπει να προσθέσει ώστε η κοινωνία να μπορεί να προστατευθεί.

Ευθύνες όμως υπάρχουν και στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Κυριάκο Μητσοτάκη. Τρέφει για εσωκομματικούς λόγους τον εθνικό διχασμό, δεν ονοματίζει τον καθαρό φταίχτη της οικονομικής κατάστασης της χώρας, ξεχνάει το παρελθόν της παράταξής του και υπόσχεται ανεφάρμοστες παροχές αλλά και μειώσεις φόρων ζητώντας άμεσα εκλογές.

Στην ιστορία του κοινοβουλευτισμού, όσες αντιπολιτεύσεις υποσχέθηκαν μειώσεις φόρων, ως κυβερνήσεις έφεραν είτε αυξήσεις στη φορολογία ή συμβάσεις με σκληρά εφαρμοσμένα προγράμματα, έπειτα από συμφωνίες με δανειστές εταίρους.

Ας εμπεδώσουμε τα εξής:

• Η χώρα αυτή την περίοδο ΔΕΝ χρειάζεται χαμένο χρόνο και μικροπολιτικές λογικές, είτε αυτές προέρχονται από την πλευρά της κυβέρνησης είτε έρχονται από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που ΘΥΜΙΖΩ, έχει και αυτή υπογράψει το πρώτο αριστερό μνημόνιο που τώρα αντιπολιτεύεται.
• Η χώρα βρίσκεται ακόμα εκτός αγορών σε περίοδο ύφεσης. Άγνωστος ο χρόνος εισόδου σ` αυτές, άγνωστος ο χρόνος που θα έλθει η ανάπτυξη, άγνωστη και χωρίς σχέδιο η επόμενη μέρα της εισόδου στις αγορές.
• Μεταξύ των υποσχεσιολογιών και παρεχολογίας του πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα και του αρχηγού αξιωματικής κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, ανάμεσα στις ιδεολογικές αντιθέσεις και στις πολιτικές διαφορές, υπάρχει ο χαμένος χρόνος που μετατρέπει τις υποσχεσιολογίες σε νέα μέτρα και σε δυσβάσταχτη για τον Έλληνα πολίτη φορολογία.
• Στη χώρα δεν υπάρχουν μόνο οι άνεργοι που κακώς θα γίνουν όσοι εργαζόμενοι στα Μ.Μ.Ε χάσουν την εργασία τους από τις απολύσεις προερχόμενες εξαιτίας του μαύρου των καναλιών. Υπάρχει ένα ποσοστό ανέργων της τάξεως του 27% και ένα ποσοστό Ελλήνων που εξαιτίας της κρίσης μετανάστευσε εκτός χώρας για να βρει εργασία.
• Η χώρα μπήκε σε πολιτικές μνημονίου εξαιτίας ανεύθυνων πολιτικών που δεν ήθελαν να δουν την κρίση κατάματα, πολιτικών που έχασαν διαπραγματευτικό χρόνο καθώς οι Ευρωπαίοι εταίροι δεν ήθελαν να δουν ούτε την πλάτη τους, όπως οι ίδιοι έχουν ομολογήσει, αλλά και εξαιτίας πολιτικών που δεν είχαν ή είχαν και έχασαν τον απαιτούμενο από τους εταίρους στην Ευρωπαϊκή Ένωση χρόνο στη λήψη της απόφασης.
• Eυχολόγια, υποσχεσιολογίες και πανηγυρισμοί δεν χρειάζονται μέχρι να βγει η χώρα από την κρίση.

Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σαφέστατα επηρεάζουν τη διακύμανση της κρίσης στην ελληνική κοινωνία, όμως θα εξεταστούν σε διαφορετικό χρόνο.

Για τη συνέχιση της κρίσης στην Ελλάδα υπεύθυνη είναι και η ίδια η ελληνική κοινωνία. Υπεύθυνος ο ίδιος ο Έλληνας καθώς αυτός αποφασίζει και ψηφίζει ανεύθυνους.

Η ύφεση φεύγει, η ανάπτυξη έρχεται αν και μόνο αν η ίδια η κοινωνία επιθυμεί να βρίσκεται σε συνθήκες προόδου μακριά από λογικές συντήρησης.

ΥΓ.: Η ενδεχόμενη αύξηση μισθών των ανώτατων δικαστικών της χώρας, σε συνθήκες κρίσης, θα εμβαθύνει τον εθνικό διχασμό, με τον ελληνικό λαό πλέον αηδιασμένο, χωρίς περιθώρια αντίδρασης, βλέποντας να υπάρχουν πολίτες δυο κατηγοριών στην σύγχρονη ψωροκώσταινα. Σε “elite” πολίτες, οι οποίοι μπορούν και λαμβάνουν αυξήσεις την ώρα της κρίσης και σε πολίτες που χωρίς αυξήσεις ζουν με μειώσεις μισθών και κοψίματος του ΕΚΑΣ,, αντί της καταβολής της υποσχόμενης 13ης σύνταξης. Πολίτες που δεν μπορούν να αντέξουν τη σκληρή εφαρμοσμένη δημοσιονομική πολιτική η οποία εφαρμόζεται είτε από αριστερές, είτε από δεξιές κυβερνήσεις, με αποτέλεσμα αντί για έξοδο από την κρίση η ελληνική οικονομία να μπαίνει πιο βαθιά στην ύφεση και τον λαό να συνεχίζει να ζει μονίμως σε συνθήκες ανέχειας μέσα σε αδιέξοδο και στην απόγνωση.
Αυτή την Ελλάδα θέλουμε;

Πηγή: Αυτή την Ελλάδα θέλουμε; Απαιτείται εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση και σχέδιο για την επόμενη μέρα http://mignatiou.com/2016/10/afti-tin-ellada-theloume-apetite-ethniko-schedio-exodou-apo-tin-krisi-ke-schedio-gia-tin-epomeni-mera/

* Ο Ανδρέας Τσιλογιάννης είναι δημοσιογράφος Andreas.tsilogiannis@gmail.com Follow on Twitter: @TsilogiannisAnd
Πηγή MIgnatiou

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση