Aίμα και Δάκρυα

Ένα δίκαιο και λογικό αίτημα, γίνεται παράλογο και «γραφικό»

Του Αλέξανδρου Δρίβα

Το ελληνικό καλοκαίρι, ήταν πάντα και βαθιά πολιτικό. Πόσο μάλλον τώρα που ο κάθε μήνας έχει τη δική του σημασία και μπορεί να φιλοξενήσει εξελίξεις οι οποίες στην περίοδο της «ισχυρής Ελλάδας» και των δανεικών, λάμβαναν χώρα σε ετήσια βάση.
Οι τηλεοπτικές άδειες θα αφήσουν τη θέση τους στη ΔΕΘ και η ΔΕΘ, θα αφήσει τη θέση της στην αξιολόγηση. Εκτός των αριθμών, που έτσι και αλλιώς δεν έβγαιναν από τη μέρα που η Ελλάδα οδηγήθηκε στην απόφαση του Καστελόριζου, πλέον έχουμε ενδείξεις πολιτικής επικοινωνίας οι οποίες οφείλουν να μας προετοιμάζουν για το «ελληνικό ζήτημα». Βέβαια, μην ξεχνάμε πως η Ελλάδα είναι ένα κομμάτι του παζλ με όσα γίνονται τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο και έτσι, είναι προφανές πως θα συμπορεύεται με τις εκάστοτε εξελίξεις.

ΕΛΣΤΑΤ, ελευθερία λόγου και άλλα υποκατάστατα

Οι αριθμοί, μολονότι τέθηκαν στο προσκήνιο από τους εντός και εκτός συνόρων της «τιμωρίας» της Ελλάδας για όσα έκανε και δεν έκανε, σήμερα δε βολεύουν. Δε βολεύουν γιατί δε βγαίνουν. Όπως και σε πολλές δημοσκοπήσεις άλλωστε, έχουμε αρχίσει να βλέπουμε να ευθύνονται οι αριθμοί. Το γνωρίζαμε πως η στατιστική είναι κλάδος για να περιορίσει τις επιρροές τυχαίων και απρόβλεπτων μετρήσιμων αρκεί να συντρέχει όμως μια προύποτιθέμενη μεταβλητή. Να είναι όντως τυχαία…

Ο πολιτικός πολιτισμός μας, δημιουργήθηκε πάνω στην «ελευθερία λόγου». Η ελευθερία έκφρασης, υπακούει στο νομικό πολιτισμό παρέχοντας από τη μία ένα δικαίωμα και από την άλλη, θέτοντας έναν περιορισμό. Έτσι είναι άλλωστε δομημένο οτιδήποτε υπηρετεί τη νομική επιστήμη. Η ελευθερία της έκφρασης, προστατεύει από την προαγάνδα και από την έκφραση που σκοπό έχει τον δόλο. Στον πολιτικό κόσμο, όλα είναι λέξεις και έννοιες. Αυτές, δημιουργούν εικόνες και καταστάσεις. Η συνθηματολογία, όταν μπει από το παράθυρο της ελέυθερης έκφρασης, τότε κάνει λόγω για «ανάπτυξη», για «μεταρρυθμίσεις», για «αλλαγές» κτλ. Ο ελληνικός πολιτικός πολιτισμός, βρίσκεται σε εμβρυακό στάδιο και σε αυτό, δε μας φταίει ούτε το Βερολίνο, ούτε η Ε.Ε. Ωστόσο, οι ευθύνες του πώς έχουμε φτάσει ως εδώ και με αποδείξεις υπάρχουν στο βιβλίο του Κυρίου Ιγνατίου, φαίνεται να υπακούουν στο οτι κάποιοι βρήκαν την καλύτερη δυνατή ευκαιρία στην Ελλάδα για να την καταστήσουν Μάυρο Πρόβατο της δικής τους ανικανότητας. Της ευρωπαϊκής ανικανότητας που αποδεικνύεται σε κάθε κρίση που αντιμετωπίζει σήμερα η Ε.Ε, η οποία δεν μπορεί να προστατεύσει τη ζωή των πολιτών των κρατών-μελών της, ούτε άλλων που επιθυμούν να γίνουν (προσφυγικό ζήτημα). Παρόλα αυτά, για κάποιους που έσπευσαν να υλοποιήσουν τη θέληση επιτροπών και υπο-επιτροπών της Ένωσης, (αποδεδειγμένα εξωθεσμικών) η δημιουργία συζητήσεων σε «λέσχεις σκέψης» που αναλώνονται στο πόσο διεφθαρμένη είναι η Ελλάδα από τα κλασικά χρόνια έως σήμερα, υπάκουσε στην Ελευθερία της Έκφρασης.

Ελευθερία Έκφρασης και «ειλικρίνεια», ονομάστηκαν δηλώσεις κορυφαίων πολιτικών παραγόντων για το πόσο διεφθαρμένοι είμαστε όλοι και ταυτόχρονα, να επιθυμούν να σωθούμε από τις αγορές. Ελευθερία Έκφρασης, (εκπεφρασμένης από τη Δημιουργική Λογιστική) το να εντάσσουμε στα τρέχοντα ελλείμματα, τα προσδοκόμενα πλεονάσματα του επόμενου έτους. Ελευθερία Έκφρασης, ονομάστηκε το να μπορεί γνωστός παράγοντας των ΜΜΕ να λέει (λες και είναι εκλεγμένος βουλευτής) πως «υπερασπιζόμαστε με κάθε κόστος την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας».

Κορυφαίοι οικονομολόγοι παγκοσμίως, νομπελίστες του είδους, που δεν έλαβαν πτυχίο στην ΕΣΣΔ, ούτε είπαν ποτέ να τρέξουμε στο Νομισματοκοπείο, έχουν αρθρώσει πολλές φορές τη γνώμη τους για την εγκληματική διαχείριση που έχει λάβει χώρα στο ελληνικό ζήτημα. Αυτοί οι οικονομολόγοι, ελέω ελευθερίας έκφρασης, ονομάστηκαν «συγγραφείς». Κατά τύχη, έτσι αποκάλεσε πέρυσι ο Κύριος Σόϊμπλε, πρώην εφοριακός και μπλεγμένος σε σκάνδαλα στη Γερμανία κατά την τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα, τον Πωλ Κρούγκμαν του οποίου τα εγχειρίδια συνεχίζουν να εκπαιδεύουν τους καλύτερους οικονομολόγους και managers του πλανήτη. Το σύγχρονο Βατικανό με τα αλάθητά του, δε βρίσκονται στη Ρώμη αλλά κάπου μεταξύ Βερολίνου, Φρανκφούρτης και Βρυξελλών. Με όλα αυτά, έρχεται ένα ερώτημα έτι περαιτέρω του ευλόγου: Τελικά λένε την αλήθεια οι αριθμοί; Και αν ναι, πότε; Έρχεται ο Κόφτης ή πρέπει να βρούμε την τελική λύση για το ελληνικό ζήτημα;

Η πολιτική επικοινωνία που δείχνει καταιγίδα

Ο φετινός Σεπτέμβρης φαίνεται να είναι εκείνος που θα καταστήσει τους αριθμούς το ίδιο αξιόπιστους με τα λόγια των παραπάνω ανθρώπων που για κακή μας τύχη, είχαμε στη χώρα μας μέχρι και πρόπερσι πάμπολλους. Το κακό δεν είναι που έχουν αρχίσει να αλλάζουν γνώμη. Το κακό είναι οτι αλλάζουν γνώμη για τα το εστί σημερινή Ε.Ε, για λόγους, εκτός Ελλάδος. Η μία τράπεζα μετά την άλλη, ο ένας οίκος μετά τον άλλον, αρχίζουν πάλι να δείχνουν την πορεία του τέλματος του πιο αδίστακτου οικονομικού πειράματος που έλαβε χώρα στην Ευρώπη. Μιλάμε για οργανισμούς όπως η Bank of America η οποία υπολογίζει σε πρόωρες εκλογές, εκτός των όσων η κήρυξη αυτών μπορούν να επιφέρουν.

Θα ακούσουμε κατά πάσα πιθανότητα πολλές φορές, «φίλους και εταίρους» της χώρας μας (εντός και εκτός τειχών) οτι το «πρόγραμμα βρίσκεται στον αέρα» πως το «μέλλον της Ελλάδας στην ΕΖ είναι αβέβαιο», πως ακόμη καιαν χρειαστεί θα βρεθούν και άλλα «βιβλία εκτάκτου ανάγκης» στο ντουλάπι του Κυρίου Γιούνκερ. Όλα αυτά, χάρη στην ελευθερία έκφρασης. Το ζήτημα με την ΕΛΣΤΑΤ, καλό είναι να το προσέχουμε αρκετά καθώς σχετίζεται άμεσα με την απολογητική έκθεση που ετοιμάζει το ΔΝΤ το οποίο προσπαθεί να καθαρθεί και να απομονώσει το κομμάτι εκείνο το οποίο προχώρησε στην καταστατική του εκτροπή και οδήγησε τον Κύριο Όλι Ρεν να μας πει «κουράγιο» για τα όσα μέχρι σήμερα είναι ιστορία. Ας προσπαθήσουμε να πάμε στο μέλλον και να εξετάσουμε σε αφηγηματικό χρόνο αυτά που τότε θα διαβάζαμε: «Οι φόροι και η εκτίναξη του δημοσίου χρέους (μετά την είσοδο στα προγράμματα δημοσιονομικής σταθερότητας) σαν λόγος προς το ΑΕΠ, ήταν τα εργαλεία ανάπτυξης της Ελλάδας προκειμένου να βγει από την ύφεση. Επειδή δεν εφαρμόζονταν οι ανεφάρμοστες συνταγές, είπαμε πως ήταν η…εφαρμογή ανοήτοι, όπως είπε με όξος και χολή ο Κύριος Σόϊμπλε». Παράλογα και επικίνδυνα πράγματα που ακόμη και Γερμανοί πολιτικοί παράγοντες από όλο το πολιτικό φάσμα της Γερμανίας, ατενίζουν με απορία.

Στην πραγματικότητα, η Γερμανία έχει συμφέρον να μην έχει κανείς άλλος ανάπτυξη στην ΕΕ εκτός από εκείνη. Ό,τι «διαρθωτικό» γίνεται, γίνεται για να μπορεί η Γερμανία να στραγγαλίζει κάθε συγκριτικό πλεονέκτημα οποιασδήποτε χώρας. Δύο έτη πριν και όταν ο πρώην πρωθυπουργός Σαμαράς, συνάντησε την Κυρία Μέρκελ, πήρε μαζί του και κάποιους νέους που ήθελαν να εξελίξουν τις start up τους. Με κυνική ειλικρίνεια, η Κυρία Μέρκελ είπε στον Κύριο Σαμαρά πως «Ελπίζω να τους έχετε πει την αλήθεια Κύριε Σαμαρά και να σας μιλούν και μετά από τη σημερινή συνάντηση». Με την ίδια ειλικρίνεια, σε ελληνικό μέσο η Κυρία Μέρκελ είχε παραδεχτεί πως στόχος της Ε.Ε, είναι να γίνει πιο ανταγωνιστική σε σχέση με το Μεξικό και τις αναδυόμενες αγορές. Δείγμα των οποίων, είδαμε στους Ολυμπιακούς του Ρίο. Για το μόνο που δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε το δίδυμο Μέρκελ και Σοϊμπλε, είναι για ανειλικρίνεια. Τα χαρτιά τους, είναι ανοικτά εδώ και πολύ καιρό. Εμείς, τι κάνουμε;

Πως ένα δίκαιο και λογικό αίτημα, γίνεται παράλογο και «γραφικό»

Μαζί με τα όσα μας λέει το ζήτημα με την ΕΛΣΤΑΤ, μαζί με όσα ετοιμάζει το ΔΝΤ αναφορικά με το ελληνικό χρέος, μαζί με την αγαπημένη λέξη της Ε.Ε (Nein) έχουμε και άλλα πολλά ζητήματα που προμηνύουν μια νέα σύγκρουση η οποία θα έχει αβέβαιη κατάληξη.

Ο Κύριος Σώρρας, έρχεται για να γραφικοποιήσει ξανά οτιδήποτε μπορεί να διεκδικήσει η Ελλάδα. Οι δυνάμεις που δεν επιθυμούν την επαναφορά ορισμένων δανειστών μας στη νομιμότητα, προωθούν ζητήματα τα οποία στον άνθρωπο που κουράστηκε και μούδιασε από την άσκηση των «ελευθεριών της έκφρασης» που αναφέρθηκαν παραπάνω, εντυπώνονται με συνειρμούς του τύπου «διαγραφή χρέους-Σώρρας-ανέφικτο». Επιπλέον, η Ελλάδα μετά από καιρό (συμπολίτευση) θυμήθηκε το Κατοχικό Δάνειο και τις γερμανικές αποζημιώσεις. Εάν αυτά υπάκουαν σε μια στρατηγική, είναι καλοδεχούμενες διεκδικήσεις οι οποίες μάλιστα, θα έχουν και διεθνή αντίκτυπο καθώς πέραν 2-3 κρατών, όλοι στην Ευρώπη έχουν εξαντληθεί από τη γερμανική κακοδιαχείριση η οποία πήρε στα χέρια της μια Ευρώπη με μέλλον και την καταδίκασε στο να έχει πιθανότητες εξέλιξης ενός σωστού γεωπολιτικού μουσείου.

Στη συγκεκριμένη περίσταση, το Κατοχικό Δάνειο και οι γερμανικές αποζημιώσεις, είναι μια ρήτρα απελπισίας που θέτει ο ελληνικός παράγοντας για την Αξιολόγηση που δε θα βγει, που δεν υπήρχε περίπτωση να βγει, από τον περασμένο Αύγουστο. Είναι απλά, ένα σημάδι μιας πιθανής «Εξόδου του Μεσολογγίου». Παρόλα αυτά, υπάρχει και ένα σημαντικό πολιτικό γεγονός, περιφερειακού χαρακτήρα που θα λάβει χώρα στην Ελλάδα και αυτό είναι η Μεσογειακή Διάσκεψη. Η Ευρώπη, θελοντας και μη, έπεσε στην αυτεκπληρούμενη προφητεία της Συνθήκης του Μάαστριχτ όταν για χάρη της ΕΖ και χωρίς να έχουν τεθεί αρχικά σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες (τις τελευταίες τελικά, τις έθεσε ο ισχυρός…) η Ε.Ε «νομιμοποιήθηκε» να έχει «δύο ταχύτητες». Αυτές οι ταχύτητες πλέον έχουν ένα τεράστιο εύρος απόστασης και το οποίο, η γερμανική διαχείριση δεν επιθυμεί να έρθει σε σύγκλιση.

Ταυτόχρονα, ένας νέος εμπορικός πόλεμος μεταξύ Γερμανίας-Ε.Ε και ΗΠΑ διεξάγεται με αφορμή την Apple και με βαθύτερη αιτία την γερμανική αδιαλλαξία και την έωλη εξέλιξη του ΤΤΙΡ. Μέσα σε όλα αυτά, αναμένουμε την ελευθερία έκφρασης που θα μας φωτίσει για το πώς γίνεται να αναμένει η City Group 7% ύφεση στην Ελλάδα και 40% πληθωρισμό…

Πηγή MIgnatiou


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση