Δεν θα γίνει πόλεμος λόγω Συρίας

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Θα θέσουμε ευθέως το ερώτημα που απασχολεί ολοένα και περισσότερους Έλληνες. Υπάρχει περίπτωση αυτός ο… εισαγόμενος δήθεν εμφύλιος πόλεμος στη Συρία ανάμεσα στον Άσαντ και τους τζιχαντιστές να μετεξελιχθεί σε γενικότερη πολεμική ανάφλεξη που θα συμπεριλάβει την Τουρκία, την Ρωσία και το ΝΑΤΟ; Όχι, είναι η κατηγορηματική απάντηση. Αποκλείεται. Όσο διακαώς κι αν επιθυμεί η Άγκυρα την πολεμική ανάμειξη του ΝΑΤΟ, προκειμένου να αποτραπεί η ίδρυση ημιαυτόνομου κουρδικού κράτους και στη Συρία, στα σύνορά της με την Τουρκία, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί.

Ο λόγος είναι απλούστατος. Τι διακύβευμα αν η Ρωσία συνεχίσει να έχει κάποια επιρροή στα πράγματα της Μέσης Ανατολής μέσω της στήριξης του συριακού καθεστώτος του Άσαντ είναι σαφώς υποδεέστερο για τις ΗΠΑ από μία πολεμική ανάφλεξη παγκοσμίων διαστάσεων, με όλους τους κινδύνους που αυτή εμπεριέχει. Δεν είναι τρελοί οι αμερικανοί, οι οποίοι κυριαρχούν σχεδόν απόλυτα στη Μέση Ανατολή μετά την αποκατάσταση των σχέσεών τους με το Ιράν, να θέσουν σε σκληρή δοκιμασία την κυριαρχία τους στην πιο στρατηγική περιοχή του κόσμου μόνο και μόνο επειδή η Τουρκία θέλει να μην δημιουργηθεί ημιανεξάρτητο κουρδικό κρατίδιο στη Συρία.

Τα ατού του Ιράν

Τριάντα πέντε ολόκληρη χρόνια αναγκάστηκαν να περιμένουν οι αμερικανοί για να επαναπροσεγγίσουν το Ιράν, μετά την ισλαμική επανάσταση του Χομεϊνί. Συμπεριλαμβάνοντας τμήματα της πανάρχαιας Μεσοποταμίας και της αυτοκρατορίας της Περσίας, το Ιράν είναι εδώ και σχεδόν μιάμιση χιλιετία χώρα μουσουλμανική, μη αραβική, με τεράστια εθνική συνοχή και –το κυριότερο για τις ΗΠΑ- είναι χώρα που διακατέχεται από αυτοκρατορική νοοτροπία.

Τα πλεονεκτήματα αυτά καθιστούν το Ιράν εξαιρετικά χρήσιμο για την πολιτική των ΗΠΑ. Πρωτίστως, με αμερικανική βοήθεια, το Ιράν μπορεί να αποτελέσει ρεαλιστικό ανάχωμα στην πρόθεση του Ερντογάν να αναδείξει την Τουρκία ως ηγεμονική δύναμη του συνόλου του μουσουλμανικού κόσμου.

Με την Αίγυπτο να βρίσκεται σε μαύρα χάλια λόγω της στυγνής στρατιωτικής δικτατορίας που έχει επιβληθεί στη χώρα, με τον στρατηγό Αλ Σίσι να αποτελεί όργανο των ΗΠΑ και του Ισραήλ, μόνο το Ιράν έχει τον αναγκαίο πληθυσμό (80 εκατομμύρια κατοίκους) και τη στρατιωτική ισχύ ώστε να διεκδικήσει και αυτό τον ρόλο, του ηγέτη του μουσουλμανικού κόσμου.

Επειδή, μάλιστα, το Ιράν δεν είναι αραβική χώρα, μπορεί να ασκήσει πολύ αποτελεσματική πίεση στη Σαουδαραβία, στο Ιράν ή στα Εμιράτα του Κόλπου, αν κάποιο από τα κράτη αυτά δεν εναρμονίζεται πλήρως με τις εντολές των αμερικανών! Εννοείται, φυσικά ότι αυτό θα γίνεται στο βαθμό που δεν παραβλάπτονται καίρια συμφέροντα του ίδιου του Ιράν.

Σπασμωδικές κινήσεις της Άγκυρας

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει πλήρη γνώση των συμφερόντων της αμερικανικής πολιτικής. Και να μην είχε, άλλωστε, οι ΗΠΑ του το κατέστησαν αυτό πεντακάθαρο, όταν του έδωσαν να αντιληφθεί ότι το ΝΑΤΟ θα τον άφηνε εντελώς μόνο του να αντιμετωπίσει τα ρωσικά αντίποινα, αν ο τούρκος πρόεδρος επιχειρούσε να «θυματοποιήσει» την Τουρκία, κάνοντας παράτολμες επιθετικές κινήσεις στη Συρία.

Αυτό αυξάνει τον εκνευρισμό του Ερντογάν, ο οποίος προβαίνει σε σπασμωδικές κινήσεις. Σε μία εβδομάδα, τρεις(!) φορές άλλαξε θέση η Άγκυρα. Στην αρχή, οι Τούρκοι έκαναν το… βαρύ πεπόνι: ανακοίνωσαν ότι θα εισβάλουν μόνοι τους στη Συρία.

Μεγαλύτερη πολιτική και πολεμική ανοησία από αυτή δεν υπάρχει. Ο τουρκικός στρατός που θα εισέβαλε στη Συρία και τα τουρκικά πολεμικά αεροπλάνα που θα έδιναν κάλυψη από αέρος στα τουρκικά στρατεύματα υπεριπτάμενα του συριακού εδάφους, θα βρισκόταν στο απόλυτο έλεος της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας και των ρωσικών αντιαεροπορικών πυραύλων S-300 και S-400.

Οι ρώσοι θα έπαιρναν επιτέλους εκδίκηση για την κατάρριψη του ρωσικού πολεμικού αεροπλάνου Su-24, προκαλώντας χιλιάδες νεκρούς τούρκους στρατιώτες και καταρρίπτοντας δεκάδες τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη, με το ΝΑΤΟ να παραμένει θεατής των εξελίξεων και να βγάζει ανακοινώσεις καταδίκης της ρωσικής στάσης, αλλά με μηδενική πρακτική ανάμειξή του.

«Συμμαχική χερσαία εισβολή»

Ο Ερντογάν κατάλαβε ότι οι αμερικανοί δεν θα κουνούσαν ούτε το δαχτυλάκι τους για να βοηθήσουν την Τουρκία, οπότε σε δύο εικοσιτετράωρα άλλαξε γραμμή, εγκαταλείποντας τους παλικαρισμούς περί τουρκικής εισβολής στη Συρία.

Άρχισε, λοιπόν, να ζητάει από το ΝΑΤΟ την πραγματοποίηση «συμμαχικής χερσαίας εισβολής» στη Συρία. Και αυτή η τουρκική θέση είναι πλήρως ανεδαφική. Αποκλείεται να πραγματοποιηθεί. Από τη στιγμή που οι Τούρκοι διαπίστωσαν ότι οι ΗΠΑ δεν θα βοηθούσαν τη χώρα τους ακόμη κι αν η Ρωσία διεύρυνε τις πολεμικές επιχειρήσεις κατά της Τουρκίας, ως αποτέλεσμα τουρκικής εισβολής στη Συρία, ευνόητο είναι ότι ο Ερντογάν δεν είχε αυταπάτες για τη στάση της Ουάσιγκτον.

Είναι αποκαλυπτικές οι δηλώσεις του τούρκου υπουργού Εξωτερικών, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, οι οποίες αφενός αποτυπώνουν την προαναφερθείσα πραγματικότητα και αφετέρου καθιστούν φανερά τα αδιέξοδα της τουρκικής πολιτικής στη Συρία.
«Κάποιες χώρες όπως εμείς, η Σαουδική Αραβία και ορισμένες της Δυτικής Ευρώπης, υποστηρίζουν ότι είναι απαραίτητη μία συμμαχική χερσαία επιχείρηση. Ωστόσο, το να περιμένει κανείς να γίνε αυτό μόνο από τη Σαουδική Αραβία, την Τουρκία και το Κατάρ δεν είναι ούτε σωστό ούτε ρεαλιστικό», υπογράμμισε ο Τσαβούσογλου.

«Ζώνη ασφαλείας στο συριακό έδαφος»

Εγκαταλείποντας και τη θέση της «συμμαχικής χερσαίας εισβολής», η Τουρκία ζήτησε στη συνέχεια τη δημιουργία «ζώνης ασφαλείας» μέσα στο συριακό έδαφος, έχοντας εξασφαλίσει αυτή τη φορά και τη σύμφωνη γνώμη της καγκελαρίου της Γερμανίας, της Άνγκελα Μέρκελ, η οποία «καίγεται» πολιτικά να εμφανίσει ότι κάνει κάτι για να εμποδίσει τη συνεχή ροή προσφύγων προς τη Γερμανία, ενόψει και των εκλογών που θα γίνουν σε τρία γερμανικά κρατίδια μέσα στον Μάρτιο.

Στο μεταξύ, οι τούρκοι στρατηγοί προσπαθούν να αξιοποιήσουν τη συμφωνία για έλευση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο προκειμένου να υποσκάψουν το κύρος του Ερντογάν και να αναβαθμίσουν τον δικό τους ρόλο στα πολιτικά πράγματα της γειτονικής χώρας.

«Αν πλοία του ΝΑΤΟ εντοπίζουν στη θάλασσα ανθρώπους που κινδυνεύουν, θα τους διασώζουν όπως επιβάλλει το διεθνές δίκαιο. Αν οι άνθρωποι αυτοί έχουν αποπλεύσει από την Τουρκία, θα επιστρέφουν στις τουρκικές ακτές, όπως έχει συμφωνήσει το ΝΑΤΟ με την Τουρκία», ανέφερε σε δηλώσεις του ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, ο νορβηγός τέως πρωθυπουργός Γενς Στόλτενμπεργκ, ξεκαθαρίζοντας τη θέση της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας.

Στη Στρατιωτική Επιτροπή του ΝΑΤΟ όμως οι τούρκοι στρατηγοί απορρίπτουν(!) την επιστροφή των διασωζόμενων προσφύγων και μεταναστών στην Τουρκία. Ακόμη χειρότερα, η Άγκυρα δηλώνει ότι η ίδια επιθυμεί το πεδίο δράσης του ΝΑΤΟ να είναι ανατολικά του 25ου μεσημβρινού, δηλαδή… δυτικότερα(!) των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, ώστε να εξαιρούνται τα «αποστρατιωτικοποιημένα», κατά τις διεθνείς συνθήκες, Δωδεκάνησα. Σαφής, δηλαδή, η τουρκική προσπάθεια αποκομιδής πολιτικών κερδών.

Προκλητική η Αυστρία

Στο μεταξύ, έξω φρενών είναι η κυβέρνηση Τσίπρα με την εξαπάτηση που έγινε εις βάρος τους από τη Γερμανία. Στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ την περασμένη εβδομάδα ο πρωθυπουργός δέχτηκε τη δέσμευση της Μέρκελ πως μέχρι τις 6 Μαρτίου, οπότε… θα γίνει η νέα Σύνοδος για το προσφυγικό πρόβλημα με τη συμμετοχή της Τουρκίας, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα και όλα τα σύνορα θα παραμείνουν ανοιχτά.

Σε τρεις μέρες όμως –προφανώς κατόπιν γερμανικής υπόδειξης- η ΠΓΔΜ και η Σερβία έκλεισαν τα σύνορά τους, ενώ προχθές η Αυστρία οργάνωσε στη Βιέννη μία… «φραξιονιστική» διάσκεψη κρατών για να κλείσουν τα σύνορά τους! Πριν κλείσει καν μία εβδομάδα!!!

Από την αυστριακή σύσκεψη αποκλείστηκε η Ελλάδα, αλλά προσκλήθηκαν έξι Βαλκανικές χώρες που δεν είναι καν μέλη της ΕΕ (Αλβανία, Βοσνία, Σερβία, Κόσσοβο, Μαυροβούνιο, ΠΓΔΜ) και τρεις βαλκανικές χώρες που είναι μέλη της ΕΕ (Βουλγαρία, Κροατία, Σλοβενία). Με άλλα λόγια, η μοναδική χώρα των Βαλκανίων που αποκλείστηκε από τη διάσκεψη ήταν η Ελλάδα!

«Αστυνομικοί διευθυντές δεν μπορούν να ακυρώνουν αποφάσεις εκλεγμένων ευρωπαίων ηγετών», δήλωσε ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς. Δυστυχώς, όπως αποδεικνύεται στην πράξη, βεβαίως και μπορούν, ειδικά αν μία χώρα θεωρείται της… «φάπας», όπως είναι εδώ και χρόνια η Ελλάδα στην Ε.Ε.

Πηγή περιοδικό «Επίκαιρα», τεύχος 329



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση