Θάνατος της ελπίδας, θρίαμβος της αυτοκρατορίας

Ένας πρώτος διεθνής απολογισμός
της Ελληνικής - Ευρωπαϊκής κρίσης

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ένα μόνο δεν πολυκαταλαβαίνω. Πως τα καταφέρνει ο Τσίπρας και κοιμάται τα βράδυα, όταν όλοι σχεδόν οι νοήμονες ‘Ελληνες έχουν κάποιας μορφής ψυχοσωματικά συμπτώματα.

Ο Θάνατος φτερουγίζει πάνω από την Ελλάδα. Ο θάνατος της ελπίδας. Η συνείδηση ότι σε κοροϊδεύουν και σε βιάζουν ασύστολα και μετά σου ζητάνε, χωρίς να τρέχει τίποτα, να επιβραβεύσεις και να συμμετάσχεις στον βιασμό. Ο ευνουχισμός, η αδυναμία των ανθρώπων να αντιδράσουν, να κάνουν κάτι, μετά την απότομη συνθηκολόγηση και καταστροφή των δύο πολιτικών υποκειμένων που βάσισε το έθνος τις ελπίδες του. Δεν σκότωσαν τους ‘Ελληνες, σκότωσαν όμως την ελπίδα τους. Τουλάχιστο προς το παρόν.

Ο θάνατος είναι άλλωστε η θρησκεία της νέας «Αυτοκρατορίας του Χρήματος», που αναδύεται πίσω από την παγκοσμιοποίηση, αντανακλώντας το πέρασμα από τον νεοφιλελεύθερο στον «καπιταλισμό της καταστροφής». Μια διαφορετική μορφή καπιταλισμού, που δεν χρησιμοποιεί απλώς τις «δημιουργικές καταστροφές» για να προωθήσει την «ανάπτυξη και πρόοδο», αλλά κάνει μόνιμη επιδίωξη την καταστροφή. Κάθε νέο οικονομικο-κοινωνικό σύστημα φέρνει μαζί την «ιδεολογία» και τη «θρησκεία» του.

Με τον όρο «Αυτοκρατορία του Χρήματος» ορίζουμε εκείνη τη μερίδα του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου, που διαθέτει τα μέσα να αποπειραθεί και την επιδίωξη να επιβάλλει μια πλανητική δικτατορία, σε συμμαχία με το αμερικανικό στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Συγκροτείται σήμερα ιδεολογικο-πολιτικά γύρω από τους «νεοφιλελεύθερους» και των «νεοσυντηρητικούς», ο κορμός της είναι οι δέκα μεγάλες παγκόσμιες τράπεζες, κύριο μέσο της ο ασφυκτικός έλεγχος των media, των ευρωπαϊκών θεσμών και των πολιτικών ελίτ. Είδος «λενινιστών των αγορών» (και των στρατιωτικών επεμβάσεων), μιμητές της στρατηγικής Αλκιβιάδη στην Αρχαία Αθήνα, χρησιμοποιούν συστηματικά Σοκ, Πραξικοπήματα και Χάος για να περάσουν την ατζέντα τους.

Η «Αυτοκρατορία» βγαίνει θριαμβευτής μέχρι στιγμής της ελληνικής-ευρωπαϊκής κρίσης του καλοκαιριού.

Οι Μεγάλοι Χαμένοι

Ο ελληνικός λαός. Είδε να «αποκεφαλίζουν» το ‘Όχι του και να χρησιμοποιούν την κεφαλή εναντίον του. Στην ήδη κατεστραμμένη Ελλάδα επιβλήθηκε πολύ χειρότερο μνημόνιο. Εγκαταστάθηκε καθεστώς βαριάς πολιτικής ανωμαλίας και άμεσης εξωτερικής επιτροπείας.

Παραμένουν ορισμένα θετικά. Πρώτο η παρακαταθήκη του 62% ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, απόδειξη, ανεξάρτητα συνέχειας, ότι ο ελληνικός λαός ζει και αντιστέκεται μέσα στη βαριά ευρωπαϊκή και παγκόσμια νύχτα.

Το ελληνικό διεθνοποιήθηκε. Από δω και πέρα οι Πιστωτές θα πληρώνουν τίμημα για τα πλήγματα που επιφέρουν.

‘Ότι και να γίνει στις τυπικά νόμιμες, ουσιαστικά πραξικοπηματικές εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου, όλοι ξέρουν ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, η ΕΕ και το ΔΝΤ επέβαλλαν, υπό τη γενική εποπτεία της Ουάσιγκτων, δικτατορία στην Ελλάδα.

Η Γερμανία υπέστη τη βαρύτερη διεθνή πολιτική ήττα της μετά το 1945. ‘Εχασε κάθε δυνατότητα να ηγεμονεύσει στην Ευρώπη για πολλά χρόνια. Για πολλούς Ευρωπαίους, η Γερμανία αντιπροσωπεύει σήμερα κακή δύναμη, που επιχειρεί με άλλα μέσα αυτά που προσπάθησε στο παρελθόν. Το Βερολίνο πληρώνει τεράστιο πολιτικό κόστος για να κάνει στην Ευρώπη τη δουλειά του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Η Goldman Sachs έχει αναλάβει την οικονομική υπερ-Πρωθυπουργία της Ευρώπης (ΕΚΤ) και οι Γερμανοί πληρώνουν τον (πολιτικό) λογαριασμό!

Σοβαρό πλήγμα δέχτηκε η ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης γενικά και ειδικά η ιδέα μιας ευημερούσας, δημοκρατικής, κοινωνικής και ανεξάρτητης Ευρώπης.

Είναι σοβαρή ήττα και για τη Γαλλία. Επιβεβαιώνει ότι αυτό το κράτος έχει «απαχθεί», έγινε εργαλείο της Ουάσιγκτων, του Χρήματος και των πιο ακραίων νεοσυντηρητικών, σκιά της χώρας που κυβέρνησε ο Ντε Γκωλ. ‘Όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δεν έχει νόημα να συζητάμε πια αν κερδίζει τις εκλογές η αριστερά ή η δεξιά. Πρέπει να ρωτάμε αν τις κέρδισαν οι Ρότσιλντ ή οι Ροκφέλερ.

Η ευρωπαϊκή Αριστερά, φάνηκε ανίκανη ή απρόθυμη να ηγηθεί της ειρηνικής εξέγερσης ενός ευρωπαϊκού λαού για τη σωτηρία του. Η ηγεσία ενός κόμματός της πρόδωσε. Φάνηκε καθαρά ότι δεν διαθέτει στρατηγική, πέραν ενός καταλόγου ευχών για δημοκρατία, κοινωνική και οικολογική Ευρώπη. Δεν διαθέτει σχέδιο να τις πραγματοποιήσει, ούτε επαρκή βούληση να συγκρουστεί μέχρι τέλους με τον χρηματοπιστωτικό ολοκληρωτισμό, όταν χρειάζεται.

Οι εξελίξεις συνιστούν έμμεση, πλην σαφή ήττα της Ρωσίας (και επίσης, σε κάποιο βαθμό της Κίνας και των υπολοίπων BRIICS). Η εξασθένιση έως κατάργηση της ελληνικής κρατικής κυριαρχίας (και της πολλαπλώς συνδεόμενης Κύπρου), συνιστά μείζονα μεταβολή των γεωπολιτικών ισορροπιών στη Μεσόγειο. Συμβάλλει αποφασιστικά στη δημιουργία μεσογειακής περιοχής-κρίκου, στην αλυσίδα ζώνης περικύκλωσης και αναχαίτισης της Ρωσίας, αν όχι πολέμου εναντίον της.

Οι μεγάλοι κερδισμένοι

Το Χρήμα, που κερδίζει σε κάθε σταθμό της κρίσης και τη χρησιμοποιεί για αλλαγή καθεστώτος στην Ευρώπη. ‘Όχι μόνο δεν κατέβαλε κόστος για την κρίση που προκάλεσε αλλά καταστρέφει πάντα την Ελλάδα, χρησιμοποιώντας την καταστροφή και το μη βιώσιμο χρέος για τις πολιτικές του επιδιώξεις. Να στερήσει κάθε περιεχομένου την αστική δημοκρατία (ότι και να ψηφίσεις το ίδιο βγαίνει), να κατεδαφίσει ολοκληρωτικά το κοινωνικό κράτος, να καταστρέψει ολοκληρωτικά τα ευρωπαϊκά έθνη ως πολιτικο-πολιτιστικές ταυτότητες, προς όφελος της επικράτησης άμορφου «Homo Economicus».

Οι ΗΠΑ κατάφεραν να «αποσυναρμολογήσουν» την βόμβα ΣΥΡΙΖΑ, με την επιρροή τους στην ηγεσία του, βόμβα που απειλούσε να αμφισβητήσει σοβαρά την ευρωπαϊκή νεοφιλελεύθερη τάξη, αλλά και την αντιρωσική ενότητα της ΕΕ.

Απέτρεψαν στροφή της Αθήνας προς τη Μόσχα και μετέτρεψαν την ηγεσία μιας πολιτικής δύναμης πολύ κριτικής απέναντι σε ΗΠΑ-Ισραήλ, στον καλύτερο φίλο τους!

Χρησιμοποίησαν την τελικά προδομένη ελληνική εξέγερση για να επιφέρουν σκληρό πλήγμα στις γερμανικές ηγεμονικές φιλοδοξίες και τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις ευρωπαϊκής ανεξαρτησίας.

Επέβαλαν τη συμφωνία σε μια απρόθυμη Γερμανία και μια τρομοκρατημένη Ελλάδα, χρησιμοποιώντας την επιρροή τους σε Παρίσι, Ρώμη, Κομισιόν και ΔΝΤ. Στην πιο κρίσιμη στιγμή της ευρωπαϊκής κρίσης, η Ουάσιγκτων απέδειξε ότι κάνει κουμάντο στην Ευρώπη. Την οποία εξεδίωξε αθόρυβα, στο γεωπολιτικό επίπεδο, από Αν. Μεσόγειο και Βαλκάνια.

Η Αμερική εθεωρείτο ένοχη για τους πολέμους στη Μέση Ανατολή, αλλά και την προσπάθεια διάσπασης της ΕΕ το 2002-03. Εμφανίζεται τώρα ως καλή δύναμη στα μάτια των μισών Ευρωπαίων, ιδίως των θυμάτων της Μέρκελ.

Η ευρωπαϊκή άκρα, «ριζοσπαστική» Δεξιά

Μετά την συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ως ο πιο αξιόπιστος υποδοχέας της δυσφορίας και αγανάκτησης των ευρωπαϊκών κοινωνιών, ιδίως στις βορειότερες και πλουσιότερες χώρες.
Βεβαίως, οι «αγανακτισμένοι» που κατευθύνονται προς τα εκεί, κινδυνεύουν να υποστούν ακόμα πιο μεγάλες απογοητεύσεις και ήττες από αυτές που υπέστησαν με τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν το ξέρουν όμως! Δεν πρέπει εξάλλου να ξεχνάμε ότι η ελληνική χρεωκοπία και πανωλεθρία δεν βαρύνει αποκλειστικά την ηγεσία της ελληνικής (ήδη πρώην) αριστεράς. Βαρύνει επίσης και τη «ριζοσπαστική», δήθεν «εθνικόφρονα» δεξιά, που με την παραλλαγή Αν.Ελλ. συμμετείχε στην κυβέρνηση.

Η ευρωπαϊκή ακροδεξιά μπορεί να παίξει κρίσιμο ρόλο και στο plan B της Αυτοκρατορίας. Αν αποτύχει η προσπάθεια επιβολής της νέας ευρωπαϊκής τάξης με «φιλελεύθερο» περιτύλιγμα, ή αν πάμε σε μια διαλυτική κρίση της ΕΕ, τότε η άκρα, «ριζοσπαστική» δεξιά μπορεί να θέσει την κοινωνική αγανάκτηση που εκφράζει, στην υπηρεσία αυταρχικών λύσεων. Αυτές θα είναι τελικά εξυπηρετικές των συμφερόντων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και των ΗΠΑ, με τον κλασικό μηχανισμό που λειτούργησε στον μεσοπόλεμο. Κάθε έθνος της Ευρώπης πρέπει να υπερασπίσει τον εαυτό του αν θέλει να υπάρχει. Κανένα δεν θα μπορέσει να το κάνει μόνο του, στηριζόμενο στον δικό του «εθνικισμό».

Το Ισραήλ, κατάφερε να διευρύνει αποφασιστικά την έμμεση επιρροή του στην πολιτική της Ελλάδας, χώρας παραδοσιακά πολύ φιλικά διακείμενης στην παλαιστινιακή υπόθεση και τον αραβικό κόσμο. Υπουργός ‘Αμυνας της κυβέρνησης Τσίπρα και στενότατος «φίλος» του Ισραήλ, ο Καμμένος υπέγραψε την πιο προχωρημένη συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με το Τελ Αβίβ που υπέγραψε άλλη χώρα στον κόσμο πλην των ΗΠΑ. Μόνο με τους Αμερικανούς υπήρξε τέτοιος «εναγκαλισμός» της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας και ευρύτερα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, με ξένη δύναμη.

Στρατηγικά, σε περίπτωση διάλυσης της ΕΕ, ένα plan B Αμερικανών-Ισραηλινών, είναι η δημιουργία υπό την αιγίδα τους ολοκληρωμένης Μεσογειακής ‘Ενωσης με αντιρωσικό προσανατολισμό. 

Συμπέρασμα

Ένα πρώτο, κρίσιμης σημασίας και παγκόσμιας αξίας συμπέρασμα είναι ότι δεν είναι δυνατό να αντιμετωπισθεί η «Αυτοκρατορία», είτε οικονομικά, είτε γεωπολιτικά, με ημίμετρα.

Αλλά στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στη Ρωσία, στην Κίνα και παντού, και στην «ριζοσπαστική αριστερά» και στην «ριζοσπαστική δεξιά», παραμένουν ισχυρές οι δυνάμεις που επιδιώκουν βασικά κατευνασμό και συμβιβασμό με την «Αυτοκρατορία», όπως υφίσταται και μια κοινωνική βάση μάλλον παθητική, σε μεγάλη σύγχυση λόγω και της μαζικής πλύσης εγκεφάλου από τα Μέσα, που ελπίζει ότι θα διατηρήσει τα κεκτημένα της χωρίς να μπει στον κόπο και να αναλάβει τα ρίσκα «ρήξης», «σύγκρουσης», «πολέμου». ‘Όταν αφυπνίζονται αυτές οι δυνάμεις είναι συνήθως αργά.

Αυτό, μαζί και η καθαρή στρατηγική που έχει, εν αντιθέσει με τους αντιπάλους της, που δεν διαθέτουν ούτε στρατηγική, ούτε πειστικό όραμα, επιτρέπουν μέχρι τώρα στην Αυτοκρατορία τους θριάμβους της. Και όχι η υλική της δύναμη ή η ανύπαρκτη ακτινοβολία του «σχεδίου» της για τον κόσμο, σχεδίου τόσο αποτρόπαιου που πρέπει να το κρύβει διαρκώς, όπως και τον εαυτό της.

Μόνο η δημιουργία εθνικών και διεθνούς υποκειμένου, αποφασισμένων να συγκρουσθούν με την Αυτοκρατορία, που να διαθέτουν σοβαρό πρόγραμμα υπεράσπισης των πιο στοιχειωδών κατακτήσεων της ανθρωπότητας και της ειρήνης στον κόσμο και πειστικές εναλλακτικές λύσεις, υπό σοβαρή ηγεσία, και με όρους πολύ ενεργού κινητοποίησης και συμμετοχής των λαών, μπορεί να την αντιμετωπίσει.

Πηγή Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση