Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μιλήσει, επιτέλους, καθαρά;

Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Παρακολουθούμε (όλο αυτό το διάστημα μετά τις εκλογές της 25 Ιαν.) τηλεοπτικές (και κοινοβουλευτικές) συζητήσεις επί συζητήσεων, μεταξύ των νυν και των πρώην κυβερνητικών στελεχών, σχετικά με τη “διαπραγμάτευση” με τους “δανειστές”.

Το κυρίως θέμα κάθε συζήτησης, εστιάζεται στο “ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ”, από τη θέση που βρίσκεται σήμερα, ώστε η κοινωνία της να έχει δικαίωμα στο μέλλον, στη ζωή και στην πρόοδό της.

Σ' αυτή τη μεγάλη συζήτηση, έχει φανεί ότι δύο είναι τα ενδεχόμενα, στο ένα εκ των οποίων θα καταλήξει, θέλουμε δεν θέλουμε, αυτή η διαπραγμάτευση.

1η ΕΚΔΟΧΗ

Η ΑΠΟΔΟΧΗ της οικονομικής αιχμαλωσίας της Χώρας από τους “δανειστές” της (όπως αυτή περιγράφεται στις “Δανειστικές Συμβάσεις” και στα “Μνημόνια”) και η, ως εκ τούτου, συνέχιση τής τήρησης των όρων της, όπως αυτοί θα διαμορφωθούν μετά τη διαπραγμάτευση τών ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

2η ΕΚΔΟΧΗ

Η ΜΗ ΑΠΟΔΟΧΗ αυτής της οικονομικής αιχμαλωσίας και η απόδραση τής Ελληνικής κοινωνίας από αυτήν (με καταγγελία και ακύρωση των όρων της).

Η Ελληνική κοινωνία (με ευθύνη, κυρίως, της κυβέρνησης) όλο αυτό το διάστημα, τό μόνο που ακούει (διότι αυτό μόνο αναδεικνύεται σε όλες τις συζητήσεις που παρακολουθεί, τόσο μέσα στο κοινοβούλιο όσο και στα πορτοπαράθυρα της τηλεόρασης), είναι ένα μπακάλικο αλισβερίσι “τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, τρεις το λαδόξυδο”.

Οι “κόκκινες γραμμές”, με τις οποίες μας έχουν πρήξει τα ούμπαλα ο ένας και ο άλλος της πρώην και της νυν κυβέρνησης, βρίσκονται κάπου στο ύψος και στους τόπους εφαρμογής του ΦΠΑ, στην κοπή ή μη κοπή του 13ου μισθού, στο δικαίωμα ή στο μή δικαίωμα της απεργίας, στην περαιτέρω μείωση ή στη μή μείωση των μισθών και των συντάξεων, στην ημερομηνία λήξεως του ΕΝΦΙΑ, κοκ.

Όλα αυτά, όμως, περιλαμβάνονται και προϋποθέτουν την αποδοχή της 1ης εκδοχής, δηλαδή την ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΉΣ ΑΙΧΜΑΛΩΣΊΑΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑΠΌ ΤΟΥΣ “ΔΑΝΕΙΣΤΈΣ” ΤΗΣ, η οποία (αιχμαλωσία) δεν στηρίζεται επάνω στα προαναφερόμενα σημεία, αλλά θεμελιώνεται στους όρους των Δανειστικών Συμβάσεων και των Μνημονίων που αναφέρονται:

• Στην υποθήκευση (υπέρ των δανειστών) κάθε δημόσιας και Ιδιωτικής περιουσίας του Ελληνικού Κράτους
• Στην παραίτηση, εκ μέρους του δανειζόμενου κράτους, κάθε διεθνούς ασυλίας για την προστασία της Δημόσιας περιουσίας του
• Στην αποδοχή, εκ μέρους του δανειζόμενου (δηλαδή του Ελληνικού Κράτους) ότι η μη πληρωμή μίας δόσης καθιστά ληξιπρόθεσμο (και απαιτητό αμέσως) όλο το ποσό του δανείου (δηλαδή και τις μελλοντικές δόσεις)
• Στην αποδοχή ότι η υποχρέωση τού κράτους προς τους δανειστές προηγείται κάθε άλλης (και αυτής ακόμα της υποχρέωσης προς την κοινωνία του)
• Στην αποδοχή ότι η Ελλάδα δε μπορεί πλέον να ζητήσει δανειακή βοήθεια από άλλη δύναμη εκτός των δανειστών της
• Στην αποδοχή της υπαγωγής των συμβάσεων αυτών στο Αγγλικό Δίκαιο
• Και σε άλλες διατάξεις αυτής της κατεύθυνσης, τις οποίες μπορεί να βρεί ο καθ' ένας (και μάλιστα διατυπωμένες και τεκμηριωμένες με νομική ορολογία) στο σχετικό επιστημονικό έργο του καθ. Γιώργου Κασιμάτη (και όχι μόνον αυτού).

Άκουσε κανένας σας να γίνεται συζήτηση για κάποιο από αυτά τα σημεία;

Ρωτώ, διότι εγώ δεν άκουσα...

Όμως, η αποδοχή αυτών των σημείων (και μόνον αυτών) είναι που καθιστά κάποιον “Μνημονιακό”ή “Αντι-Μνημονιακό” και όχι αν ο ΦΠΑ θα είναι ή δεν θα είναι στη Μύκονο και στη Σαντορίνη ή αν ο 13ος μισθός ισχύσει από τον Δεκέμβρη του 2015 ή τον Απρίλη του 2016, ή αν θα προσληφθούν όλες οι καθαρίστριες ή οι μισές.

Όταν, μέσα σ' ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως, η κύρια συζήτηση γίνεται αποκλειστικά και εξαντλείται στην καλυτέρευση του συσιτίου, στο ωράριο του αυλισμού, στη συχνότητα των επισκέψεων και στην καθαριότητα των αφοδευτηρίων (όλα αυτά, εξαιρετικά σημαντικά για την καθημερινότητα της ζωής των αιχμαλώτων), τότε σημαίνει πως το όραμα της απόδρασης έχει χαθεί από τους κρατούμενους. Η βολική “ιδρυματοποίησή” τους, έχει ευνουχίσει τη θέληση για απόδραση και ελευθερία, που είναι οι πρώτες υποχρεώσεις κάθε ελεύθερου ανθρώπου απέναντι στην οντότητά του, όταν του στερούν την Αυτοδιάθεσή του.

Αν και όταν επισυμβεί αυτός ο ευνουχισμός, οι δεσμοφύλακές τους έχουν κερδίσει οριστικά την ησυχία τους... Οι κρατούμενοι αυτοφυλάσσονται!!... Ο καθένας βολεύει την αφεντιά του μέσα σ' ένα “υποφερτής καθημερινότητας” περιβάλλον ζωής, που, μάλιστα, δεν θέλει να το διακινδυνεύσει με μία απόπειρα δραπέτευσης του...

Σ' αυτό το σημείο έχουν φέρει την Ελληνική κοινωνία, οι εξουσιαστές της!!!...

Η δεύτερη εκδοχή (η μη αποδοχή της υπάρχουσας αιχμαλωσίας) δεν συζητείται από κανέναν από τους παρελαύνοντες και παρελαύνουσες στα κανάλια, βουλευτές και βουλευτίνες, της πρώην και της νυν κυβέρνησης.

Η συζήτηση αυτής της εκδοχής, όταν έρχεται στην κουβέντα, έρχεται με μισόλογα που σχεδόν πάντοτε καταλήγουν να κουκουλώνονται με το περίβλημα του διλημματικού “ΕΥΡΩ Ή ΔΡΑΧΜΗ” και έρχεται μόνο για να αναδειχθεί (από τους υποστηρικτές της διαιώνισης της αιχμαλωσίας) η (κατ' αυτούς) καταστροφή που συνεπάγεται η χρήση εθνικού νομίσματος, παρ' ότι η δραπέτευση από την αιχμαλωσία, δεν συνεπάγεται, υποχρεωτικά, έξοδο από το Ευρώ.

Και, απορώ γιατί η κυβέρνηση δεν φέρνει ευθέως στη Βουλή, τη συζήτηση αυτής της υπαρκτής αιχμαλωσίας, κατηγορώντας ανοιχτά όσους αποδέχτηκαν και στήριξαν (με την ψήφο τους ή τη ρητορεία τους) την αποδοχή της σε εξωχώριες δυνάμεις.

Ή, μήπως, η σημερινή συγκυβέρνηση δεν συμμερίζεται την Αλήθεια ότι η Ελληνική κοινωνία τελεί υπό (οικονομική και όχι μόνο) αιχμαλωσία;

Διότι, αν δεν συμμερίζεται αυτή την Αλήθεια, αν πιστεύει πως είναι αντιμνημονιακή διότι η διαπραγμάτευσή της εξαντλείται στο αλισβερίσι της οριοθέτησης της φτώχειας της κοινωνίας, χωρίς να αγγίζει την ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ της και την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ, τότε, όλοι εμείς που θεωρούμε ότι είμαστε αιχμάλωτοι των δανειστών, με δεσμοφύλακες την πρώην και τη νυν κυβέρνηση, θα πρέπει να ανασυνταχθούμε για να δραπετεύσουμε, έχοντας καταλάβει πως, με τις τελευταίες εκλογές, εναποθέσαμε τις ελπίδες μας στο άλλο κεφάλι του τέρατος της Σκύλλας / Χάρυβδης.

Κάποιες νύξεις του πρωθυπουργού και μάλιστα σε επίσημες ομιλίες του, αλλά και άλλων γύρω του, δίνουν ελπίδες πως συμμερίζεται αυτή την Αλήθεια (πως η Χώρα είναι αιχμάλωτη εξωχώριων δυνάμεων).

Ελπίζουμε η, εκ μέρους της κυβέρνησης, παραγκώνιση αυτής της Αλήθειας από τον δημόσιο διάλογο, να οφείλεται σε στρατηγικό σχεδιασμό, για να επιτευχθεί, τελικά, η απόδραση της Ελληνικής κοινωνίας προς την Αυτοδιάθεσή της, χωρίς την οποία, όλα τα άλλα δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα...


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση