Ποιοι άφησαν αμυντικά ανοχύρωτη την χώρα και τώρα "τρέχουμε";

Οι "κατηγορούμενοι" της ΑΟΖ!

Γράφει ο Πάρις Καρβουνόπουλος 

Ποιοι θα πρέπει να απολογηθούν για την κατηγορία της αμέλειας -και ίσως όχι μόνο- να διατηρήσουν στα υψηλότερα επίπεδα το αξιόμαχο της χώρας;
Η υπόθεση της ΑΟΖ θα ανοίξει θέλοντας και μη πάρα πολλά ζητήματα και θα φέρει σε δύσκολη θέση πολλά πρόσωπα που είχαν την ευθύνη να διοικήσουν από πολιτικές και στρατιωτικές θέσεις τις Ένοπλες Δυνάμεις και να πάρουν αποφάσεις. Δεν έκαναν ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Και όπως σε ανύποπτο χρόνο έχουν γράψει -αρκετές φορές- υπόλογοι δεν είναι όσοι έβαλαν υπογραφές για άχρηστα οπλικά συστήματα μέσω των οποίων πλουτισαν. Κάποιους απ΄ αυτούς -ελάχιστους- τους πιάσαμε, αν θυμηθούμε τις περιπτώσεις Τσοχατζόπουλου, Σμπώκου και Κάντα.  
Με εκείνους που αρνούμενοι να κάνουν τη δουλειά τους “πουλώντας” διαφάνεια ποιος θα ασχοληθεί;

Η σκληρή πραγματικότητα είναι η απάντηση. Ας μην γελιόμαστε και ας μην εφησυχάζουμε με τα ωραία λόγια υποστήριξης και θαυμασμού. Ας μην περιμένουμε τα πάντα από το ανθρώπινο δυναμικό το οποίο εξασφαλίζει το εύρυθμο της λειτουργίας της στρατιωτικής μας μηχανής.  
Οι Ένοπλες Δυνάμεις ειδικά την τελευταία δεκαετία αφέθηκαν κυριολεκτικά στην τυχή τους! Η λαίλαπα της διαφθοράς αντιμετωπίστηκε όχι με πραγματική κάθαρση και εξορθολογισμό στον χώρο των εξοπλισμών αλλά με απόλυτη αδιαφορία και με την λογική να αντιμετωπίζονται όλα τα θέματα όσο σοβαρά κι αν ήταν με το… δόγμα “άστο στον επόμενο”!

Πανάκριβα οπλικά συστήματα που αγοράστηκαν με τα λεφτά φορολογουμένων αφέθηκαν να ρημάζουν. Είχαν αγοραστεί έτσι κι αλλιώς χωρίς καμία συμφωνία υποστήριξης να τα συνοδεύει! Παγκόσμια πρωτοτυπία ελληνική που βόλευε τους αγοραστές “πολιτικάντηδες”. Παρουσίαζαν στην κοινή γνώμη “φθηνότερες” τις αγορές ,χωρίς να λένε ότι θα αναγκαζόμασταν να πληρώσουμε “χρυσάφι” για συντηρήσουμε αυτά που αγοράζαμε.

Όσα καμπανάκια κι αν χτυπούσαν οι στρατιωτικοί -τα μεσαία στελέχη της ιεραρχίας που ζουσαν το δράμα- κανείς δεν συγκινούνταν. Οι περισσότεροι Αρχηγοί δεν ήθελαν να στεναχωρήσουν τους υπουργούς, που είχαν πάντα την άποψη “σιγά μην μπλέξω”. Για το μονο που σταθερά υπήρχε… ενδιαφέρον ήταν μήπως κάνουν και νέες αγορές!!!
Κάπως έτσι κάποιοι αποφάσισαν να καθηλώσουν αεροσκάφη,να εγκαταλείψουν τα πλοία του ΠΝ στην τύχη τους, να αφήνουν το θέμα των υποβρυχίων να “σέρνεται”, να παρακολουθούν τους δείκτες διαθεσιμότητας των μαχητικών αεροσκαφών να πέφτουν, να κατρακυλούν και να μην κάνουν τίποτα. Να παραλαμβάνουν αεροσκάφη “του κουτιού” όπως τα C 27 και να ανέχονται να είναι… παρκαρισμένα. Κι άλλα πάρα πολλά...

Ξέραμε από τότε για την ΑΟΖ. Γνωρίζαμε ότι παρά το Διεθνές Δίκαιο που είναι με το μέρος μας θα έπρεπε το δίκιο μας να το επιβάλλουμε στην περιοχή. Είμασταν…ενήμεροι για τις “τουρκικές αγριάδες”.
Αλλά παρόλα αυτά δεν καθήσαμε κάτω να δούμε τι χρειάζεται για να είμαστε έτοιμοι όταν έρθει η ώρα. Γίναμε ασυνεπείς σε πάρα πολλά “ραντεβού” στα οποία μας ανέμεναν για την υπόθεση της ΑΟΖ. Ακόμη και την Κύπρο την… στήσαμε. Και τώρα που φαίνεται ότι φθάνουμε στο… μη περαιτέρω τι θα κάνουμε; Θα αρχίσουμε να κοιταζόμαστε μεταξύ μας;

Είναι πολύ ωραία τα… εμψυχωτικά κείμενα που διαβάζουμε με κάθε ευκαιρία για τις ΕΔ. Τελευταίο παράδειγμα η ΠΑ που γιόρταζε. Αλλά για να περάσουμε και στις δικές μας μεγάλες ευθύνες τις δημοσιογραφικές.
Μήπως είναι καιρός να σταματήσουμε τα “χαϊδέματα” και τις “κολακείες” κυρίως προς το ανθρώπινο δυναμικό των ΕΔ;
Το εξαθλιωμένο ανθρώπινο δυναμικό για το οποίο διαπιστώνουμε το τελευταίο διάστημα ότι από πολλές πλευρές το “συμβουλεύουν” να “ηρεμήσει” αν και δεν έδειξε ποτέ…ανήσυχο.  Καλά τα χτυπήματα στην πλάτη και τα μπράβο και από εμάς τους δημοσιογράφους, καλές οι “πολεμικές ιαχές” και τα συνθήματα, αλλά εκείνοι ξέρουν πως ζουν και πως αναγκάζονται να εργαστούν.
Γιατί κάθε μέρα ο καθένας στην μονάδα του βλέπει τι κατάσταση επικρατεί σχετικά με όσα προαναφέραμε. Καιρός λοιπόν να κάνουμε κι εμείς την αυτοκριτική μας για τα “μπράβο” που λέγαμε στους πολιτικούς που με στόμφο μας ανακοίνωναν ότι “χρήματα υπάρχουν και θα τα βρούμε από την Άμυνα”. Χειροκροτούσαμε οι περισσότεροι τότε την “κοινωνική ευαισθησία”. Τα λεφτά κόβονταν αλλά μόνο στην κοινωνία δεν κατέληγαν όπως διαπιστώσαμε γρήγορα.

Το θέμα είναι τώρα πως θα διαχειριστούμε την κατάσταση. Γύρω μας, με ασύλληπτη ταχύτητα παίζεται ένα σοβαρό γεωπολιτικό και ενεργειακό παιχνίδι, στο οποίο δεν μπορεί να μην παίξουμε κι εμείς. Εκτός αν έχουμε αποφασίσει να εκχωρήσουμε τα πάντα . Και πρώτα απ΄ όλα τα δικαιώματά μας.

Για όλα αυτά είχαμε την άποψη ότι η Ελλάδα το πρώτο που πρέπει να να κάνει είναι να αγοράσει χρόνο και να “συμμαζευτεί”. Το βλέπουμε να συμβαίνει στο Πολεμικό Ναυτικό που δίνει πραγματική μάχη με τον χρόνο, για να είναι έτοιμο σύντομα για να παρουσιαστεί τελείως διαφορετικό στο Αιγαίο. Το παλεύει ο Στρατός με αξιώσεις. Μεγάλα, τεράστια προβλήματα στην Πολεμική Αεροπορία, τα οποία δυστυχώς δεν βλέπουμε να αντιμετωπίζονται με την ταχύτητα που πρέπει. Θα επανέλθουμε σύντομα σ΄ αυτό.

Όπως και να ΄χει η κατάσταση, είμαστε καταδικασμένοι να την αντιμετωπίσουμε. Η αιχμή του δόρατος δεν θα είναι τα “σιδερικά” αλλά οι άνθρωποι. Φάνηκε και στην τελευταία μεγάλη κρίση των Ιμίων αυτό.

Όμως καλό θα είναι με αφορμή όλα αυτά να μάθουμε ποιοι και γιατί άφησαν με αποφάσεις και πράξεις τους μεγάλες “μαύρες τρύπες” στο αμυντικό τείχος της χώρας.

Θα πείτε εδώ δεν μάθαμε γι αυτούς που αποδεδειγμένα πλούτισαν βάζοντας υπογραφές, θα μάθουμε εκείνους που δεν έβαλαν; Σε κάποιες περιπτώσεις όμως προκάλεσαν εξίσου μεγάλη ζημιά…

Συμπέρασμα; Ας είμαστε επιφυλακτικοί για το αν και αυτή τη φορά θα έχουμε πραγματικά σοβαρές εξελίξεις στο θέμα της ΑΟΖ.

Πηγή OnAlert


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση