Κραυγή Αγωνίας

28 Οκτωβρίου 2014, σημαδιακή ημέρα

Αν δεν μπορέσουμε να συνεννοηθούμε και να συναινέσουμε τουλάχιστον στα εθνικά μας θέματα και να χαράξουμε κοινή πορεία, είμαστε χαμένοι από χέρι.

Όπως κάθε Έλληνας πολίτης με κοινό νου και στοιχειώδη αίσθηση πατριωτισμού, παρακολουθώ με αγωνία τις τρέχουσες απροσχημάτιστες τουρκικές προκλήσεις με προδιαγεγραμμένο στόχο

• την αμφισβήτηση, κατ’ αρχάς, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας και, σε δεύτερη φάση,
• τη δυναμική διεκδίκηση της ισότιμης συμμετοχής στη νομή των υδρογονανθράκων στην Κυπριακή αλλά και στην Ελλαδική ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη).

Αντίθετα με εμάς, οι Τούρκοι έχουν μακροχρόνιο σχεδιασμό και ενιαία φωνή, τουλάχιστον προς τα έξω, που εκφράζεται από έναν ικανότατο όσο και άκρως ριψοκίνδυνο Πρόεδρο – Σουλτάνο, τον Ταγίπ Ερντογάν που δεν εμποδίζεται από ανύπαρκτες δημοκρατικές διαδικασίες και ενεργεί επιθετικά μεν απέναντί μας, διαφορετικά όμως απέναντι όλων των άλλων σε ό,τι αφορά στα τουρκικά συμφέροντα.

Παράδειγμα: Μουσουλμάνος ο ίδιος, κρατά αποστάσεις από το πρόβλημα της ίδρυσης και εδραίωσης του Ισλαμικού Κράτους και παράλληλα ενθαρρύνει ή, έστω, αφήνει τους Κούρδους να επωμιστούν το βάρος της αντίστασης στην Τζιχαντική θύελλα στην υπεράσπιση του Κομπάνι στη Συρία, με αποτέλεσμα να υφίστανται τεράστιες απώλειες μαχητών και αμάχων, ακόμα και παιδιών.

Έτσι, ξεφορτώνεται τους ενοχλητικούς Κούρδους που εξολοθρεύονται και ο ίδιος δεν προκαλεί τους φανατικούς ομόθρησκούς του. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Διαβολικά έξυπνη τακτική. Έμπειρος στο αλισβερίσι, διαπραγματεύεται με πανάκριβο αντάλλαγμα τις ελάχιστες παραχωρήσεις που κάνει στους Αμερικανούς για τις ανάγκες των βομβαρδιστικών επιδρομών τους. Αυτό δα και αν είναι διπλωματία. Ενώ εμείς!!!

Εμείς, πώς αντιδρούμε στους θανάσιμους κινδύνους που απειλούν άμεσα την ύπαρξή και την επιβίωσή μας;; Άθελά μου, έρχεται στη μνήμη το τραγούδι του αείμνηστου Νίκου Ξυλούρη «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί… κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά…».

Με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις, το ήμισυ του πολιτικού μας προσωπικού αγωνίζεται να διατηρήσει τα έδρανα και τα προνόμιά του, ενώ το άλλο ήμισυ αγωνίζεται να τους τα πάρει, με όποιον τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στο έθνος, στην κοινωνία και στους πολίτες.

Οι πολιτικές μας ηγεσίες θεωρούν ότι εκπληρούν το χρέος τους κάνοντας κάποια δηλωσούλα, έτσι, για την τιμή των όπλων, μεμονωμένα και ασυντόνιστα, κάποιοι μάλιστα με μικροκομματικούς αστερίσκους .

Οι κυβερνώντες, εκφράζουν μεγάλη ικανοποίηση αν, αξιωματούχοι της Ε.Ε., του ΟΗΕ, οι άλλοι «φίλοι», προβούν σε κάποια χλιαρή αλλά χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα δήλωση – νουθεσία προς την Τουρκία και καμιά φορά και στις δύο πλευρές, σαν τάχα θύτης και θύμα να είναι το ίδιο. Οι αντιπολιτευόμενοι κάνουν ό,τι μπορούν να απαξιώσουν την ολίγον, έστω, θετική εντύπωση, σαν να επρόκειτο για μιαν άλλη, εχθρική χώρα.

Το έργο με τους «φίλους, συμμάχους και εταίρους» το έχουμε ξαναδεί στη Σμύρνη, στην Κωνσταντινούπολη, στην Κύπρο και αλλαχού. Το δίδαγμα: «Αλλοίμονο σ’ όποιον δεν έχει νύχια να ξυστεί». Στη διεθνή διπλωματία και πολιτική, μετρά μόνον το συμφέρον. Δεν ισχύουν φιλίες και κουμπαριές. Τα πάντα με μοναδικό γνώμονα το εθνικό τους συμφέρον. Αυτό είναι ένα μάθημα που δεν φαίνεται να μάθαμε ποτέ.

Η κατάσταση περιπλέκεται από το πλούσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων (πετρέλαιο και φυσικό αέριο) που έχουν εντοπιστεί και είναι έτοιμα για εκμετάλλευση εντός των Ελλαδικών και Κυπριακών ΑΟΖ. Μια, κατ΄ αρχήν σημαντική εξέλιξη που θα μπορούσε να είναι ευλογία αλλά και να αποβεί κατάρα, αν λάβουμε υπόψη την εμπειρία γειτονικών χωρών (Λιβύη, Ιράκ, Συρία, κ.λπ.), ενώ η Κύπρος ήδη συνθλίβεται ανάμεσα στις συμπληγάδες των συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων και των γεωπολιτικών ανταγωνισμών. Η θετική για μας, αν και χλιαρή, στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν πιστοποιεί, κατ’ ανάγκην θέση αλληλεγγύης, αλλά υπαγορεύεται από την ανάγκη της να εξασφαλίσει, μερική έστω ενεργειακή επάρκεια.

Σήμερα γιορτάζουμε τη μεγάλη εθνική επέτειο, το Αλβανικό Έπος, όταν σύσσωμος ο ελληνικός λαός, σε ένα αυθόρμητο ξέσπασμα πατριωτισμού και ομοψυχίας, έκαμε τη μεγάλη υπέρβαση για τη σωτηρία της πατρίδας.

Τώρα, που εξ ίσου και περισσότερο σοβαρός είναι ο κίνδυνος που μας απειλεί, αλλά πιο επικίνδυνος πιο ύπουλος, και πιο περίπλοκος, και απειλεί όχι μόνον η εθνική κυριαρχία και η εδαφική μας ακεραιότητα, αλλά και την εθνική και πολιτιστική μας ταυτότητα, την εθνική μας συνείδηση, τη συνέχιση της ύπαρξής μας είναι ώρα να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας.

Μαζί με την αμυντική μας θωράκιση, είναι ανάγκη να θωρακίσουμε και την Οικονομία μας που, υπό τις παρούσες διεθνείς συνθήκες, αποτελεί και αυτή εθνικό θέμα. Να ξεχάσουμε αυτά που μας χωρίζουν και να δούμε αυτά που μας ενώνουν.Να προτάξουμε το «εμείς» αντί του «εγώ».

Τώρα προέχει το εθνικό και κοινωνικό συμφέρον. Να δημιουργήσουμε πλεονάσματα, όχι επιβάλλοντας απάνθρωπα σκληρή λιτότητα, περικόπτοντας μισθούς και φορολογώντας ανάλγητα τους αδύναμους αλλά δουλεύοντας, παράγοντας και εξάγοντας με πνεύμα ομαδικότητας και αλληλεγγύης. Έτσι θα ανατάξουμε την εθνική μας οικονομία, θα βγούμε από την κρίση και θα ανακτήσουμε την εθνική και προσωπική μας αξιοπρέπεια.

Αυτές τις δύσκολες μέρες, έρχεται στη μνήμη μου η ρήση του αείμνηστου Γιώργου Γεννηματά: «Το πώς βγαίνει το εθνικό εισόδημα δεν είναι θέμα ιδεολογίας… το πώς κατανέμεται είναι. Και πάνω σ’ αυτό ας συγκρουστούμε, αν χρειαστεί».

Δεν είχαμε ποτέ και δεν έχουμε τώρα άλλη επιλογή. Κυβέρνηση, Αντιπολίτευση, βουλή, ευρωβουλευτές, κόμματα, πολίτες, να αναλάβουμε τις προσωπικές και συλλογικές μας ευθύνες και επιδεικνύοντας γενναιότητα και ομοψυχία, με μια βούληση, με ενιαία φωνή (μόνον έτσι θα μας ακούσουν οι ξένοι συνομιλητές μας), να κάνουμε τη ΜΕΓΑΛΗ ΥΠΕΡΒΑΣΗ για τη σωτηρία της πατρίδας, της κοινωνίας, των οικογενειών μας και του μέλλοντος των παιδιών μας.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση