Ώρα για νέα στρατηγική

Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος 

Έχουμε μπροστά μας μια φθινοπωρινή γεωμετρική κλίμακα διεργασιών. Σε εθνικό αλλά πιθανότατα και σε διεθνές επίπεδο. Σε αυτήν την νέα πραγματικότητα, φαίνεται ότι, στα καθ ημάς, θα καθορισθούν, θα μορφοποιηθούν και θα ταξινομηθούν νέοι μικροί και μεγάλοι ρόλοι και θέσεις, από τις εξής κυρίως εξελίξεις:

• Την κινητικότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για την ανεργία, την απασχόληση, την ανάπτυξη, δηλαδή την αναζήτηση νέας ατζέντας μέχρι το 2020.
• Τα «προηχογραφημένα» προεκλογικά μηνύματα των κυβερνητικών δυνάμεων και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με εφαπτόμενη γραμμή το ευρωπαϊκό πλαίσιο διαπραγμάτευσης του χρέους και την αξιοποίηση του ΕΣΠΑ.
• Τον «χορό των δαιμόνων» στο ΠΑΣΟΚ και γύρω από την υπόθεση της «κεντροαριστεράς».
• Και τις δόσεις σεναρίων για την εκλογή Προέδρου και τις εθνικές εκλογές.

Οι διεργασίες σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο έρχονται σε μια παγκόσμια σκηνή όπου κυριαρχεί η αναταραχή και ανοίγουν νέες πληγές αντί να κλείσουν πρόσφατες και παλαιότερες.

Ωστόσο η οικονομική κρίση ειδικότερα είναι παρούσα. Επιμένει σε ένταση και διάρκεια. Συσχετίζεται με τα άλλα συμβαίνοντα, σε διεθνές και περιφερειακό επίπεδο. Και επαναφέρει συνεχώς το κεντρικό ερώτημα: Πώς βγαίνουμε από την κρίση αυτή...;

Είναι καιρός, να ανοίξει η συζήτηση, για την διευθέτηση του χρέους, σε παγκόσμια και περιφερειακή βάση, εάν εννοούμε πραγματικά την ανάγκη προώθησης της ειρήνης και της προόδου στον κόσμο.

ΤΟ ΔΙΛΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
Σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο, επιβάλλεται μια σαφής απάντηση στο δίλημμα : Έξοδος από την κρίση στην βάση των μέχρι τώρα και των επόμενων αποφάσεων αυτής της πολιτικής, με βελτιώσεις συντονισμού και εξισορροπήσεις...; ΄Η έξοδος από την κρίση με μια νέα στρατηγική...;

Η εμπειρία και η επίσημη αξιολόγηση των μέχρι τώρα εξελίξεων αναγνωρίζουν:

• Λάθη, ατέλειες, ανεπάρκειες κ.α. στον πολιτικό και τεχνικό σχεδιασμό του προγράμματος για την Ελλάδα αλλά και στην εφαρμογή του.
• Εξάντληση των κοινωνικών περιθωρίων ανοχής και αντοχής αφού οι προσαρμογές τύπου μνημονιακών πλαισίων και συνταγών έχουν υπερβεί τα πολιτικά, ηθικά και κοινωνικά όρια.
• Ακανθώδη πορεία. Και αναποτελεσματική, σε ορατό χρόνο, όποια αλλαγή ρυθμού στον αργό, παρακουλουθητικό, διστακτικό τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης από την Ευρώπη. Άλλωστε αυτή η πολιτική στάση, στο πρώτο στάδιο της κρίσης, έφερε κλυδωνισμό στο οικοδόμημα, αντί να «κερδηθεί το παιχνίδι». Κάτι που ήταν τότε εφικτό και πιο σημαντικό από το να «κερδηθεί χρόνος», όπως χαρακτηριστικά λεγόταν.

Στην πατρίδα μας, η αμηχανία, η ανικανότητα και οι μικροκομματικοί και μικροπροσωπικοί υπολογισμοί κυβερνώντων και ιθυνόντων, μέσα σε ένα κράμα σκοπιμοτήτων από ορισμένους, για το πώς και που απέδιδαν την «υπακοή σε αλλότριους εντολείς», μετέτρεψαν την κρίση, από πρόβλημα ευρωπαϊκό και εθνικό, σε ζήτημα υπαρξιακό, στον «αγώνα πολιτικής κυριαρχίας και επικυριαρχίας στην εξουσία».

Η Ευρώπη, με την συμπεριφορά της, επέκτεινε και μεγέθυνε μια «ήσσονος» σημασίας κρίση σε μια μικρή οικονομία. Αντί να κρύψει το κεντρικό πρόβλημα της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής, το αποκάλυψε. Και τώρα «δυσκολεύεται» να το αντιμετωπίσει. Με αποτέλεσμα, η κρίση να είναι εδώ και να διαψεύδει τα χρονοδιαγράμματα του τέλους της.

ΤΟ «ΤΡΙΛΛΗΜΑ» ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΡΟΚΛΗΣΗΣ
Για να μην επαναληφθούν τα ίδια στην πατρίδα μας, είναι ώρα και ανάγκη, να μιλήσουμε, για μια καινούργια, σαφή στρατηγική, καθαρή σε περιεχόμενο και χρόνο. Και να απαντήσουμε θετικά στην πρόκληση του εξής «τριλλήματος»:

• Εξυγίανση και σταθερότητα, με διαφάνεια και σοβαρές σε βάθος αλλαγές, στα δημοσιονομικά, οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά εργαλεία, τους μηχανισμούς και τους θεσμούς, με πολιτικές ουσίας, που να ξεπερνούν την ρητορική και την διακήρυξη.
• Κοινωνική συνοχή, μέριμνα και αλληλεγγύη, με συλλογική συμμετοχή και συνειδητοποίηση. Απασχόληση και ένταξη των νέων στην παραγωγή, ειδικά των εξειδικευμένων, με στοχευμένο πρόγραμμα επανεισαγωγής των νέων ψηφιακών τεχνολογιών στην παραγωγική διαδικασία.
• Ανάπτυξη, ανασυγκρότηση και στόχους για το μέλλον, με στροφή στην σύνδεση πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα. Σχεδιασμένη αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης, με κριτήριο την παραγωγικότητα για την κοινωνία. Και συνδυασμένη ένταξη, αξιοποίηση, βελτίωση των φυσικών, ανθρώπινων και πολιτιστικών πόρων και κεφαλαίου που διαθέτει η χώρα, από την ναυτιλία, τον τουρισμό, το εμπόριο έως το κλίμα και την ενέργεια, την ποιότητα του περιβάλλοντος. Δηλαδή ένα πραγματικά νέο παραγωγικό μοντέλο.

Η φυγή από τα αμφιλεγόμενα, τα ασταθή, τα αβέβαια και την κίνηση του εκκρεμούς προϋποθέτει δημοκρατικό μετασχηματισμό, σχέδια ζωής και προόδου.

Τέλος στην αέναη «μετάβαση» από την παλαιά μεταπολίτευση στην νέα. Που τείνει να εγκατασταθεί, με χειρότερους, πιο ανορθολογικούς και πελατειακούς όρους στην διαχείριση της δημόσιας πολιτικής, της δημόσιας περιουσίας, των δημόσιων κοινωνικών αγαθών και συμφερόντων.

Εάν μια νέα ατζέντα συμφωνηθεί και συγκροτηθεί άμεσα, γίνει υπόθεση συνδιαμόρφωσης με τους πολίτες και διεκδικηθεί με νέα προσανατολισμένη κοινωνική ενότητα, τότε η ελπίδα μπορεί να γίνει αληθινή, με ορίζοντα ολοκλήρωσης στην πραγματικότητα το 2020 να αλλάξουμε την πραγματική οικονομία και ζωή,την χώρα.

* Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι κάτοχος MSc στην Δημόσια Διοίκηση, πρώην πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ
Πηγή "Η Αλήθεια"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση