Ως πότε πειθαρχημένοι ευρωλιγούρηδες;

Γράφει ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος 

Αν έχει απομείνει κουκούτσι μυαλού στο ελληνικό (και κυπριακό) πολιτικό προσωπικό, οφείλει να ενεργήσει άμεσα τροποποιώντας ριζικά την πολιτική πλήρους και καθολικής συμπόρευσης με τις δυνάμεις που αρχίζουν τώρα στην Ευρώπη (μετά τη Μέση Ανατολή και την Αφρική) άτυπο, πλην πραγματικό «τρίτο (ή τέταρτο αν προτιμάτε) παγκόσμιο πόλεμο», έστω κι αν η ύπαρξη πυρηνικών όπλων εμποδίζει μάλλον την πλήρη ανάπτυξή του. Ελλάδα και Κύπρος πρέπει να πάρουν άμεσα πρωτοβουλία για διακοπή της ψυχρο- και θερμο-πολεμικής κλιμάκωσης στην Ευρώπη. Αν το κάνουν θα βρουν απροσδόκητους συμμάχους διεθνώς. Μετά την οικονομική, όσα συμβαίνουν συνεπάγονται τη γεωπολιτική «αυτοκτονία» του ελληνισμού, της Ελλάδας και της Κύπρου. Εδώ και πεντακόσια, αν όχι χίλια χρόνια, το «σχέδιο» της νεώτερης Ελλάδας, σχέδιο δημοκρατικό και «αντισταυροφορικό», «σχέδιο των ξεσηκωμένων» για τους μαθητές του Σβορώνου, στηρίζεται εξωτερικά σε δύο «πνεύμονες»....

α) στην «ομόδοξη» Ρωσία, γεωπολιτικό αντίβαρο της Τουρκίας, αλλά και μιας Δύσης που υπήρξε για τους ‘Ελληνες, όπως και για τους Ρώσους «μεγάλος δάσκαλος κι ακόμα μεγαλύτερος εχθρός» (Τρότσκι, Εισαγωγή στην Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης)

β) στον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό (που κινδυνεύει κι αυτός να μας τελειώσει, αρχής γενομένης από τα Μνημόνια και τις Δανειακές)

Γι’ αυτό λέμε ότι η συστηματική καταστροφή των ελληνορωσικών και κυπρορωσικών σχέσεων τα τελευταία χρόνια (όπως και η παραίτησή μας από τα πλήρη δικαιώματα των κρατών μελών της ευρωζώνης και της ΕΕ με την υπογραφή των Δανειακών και των Μνημονίων) συνιστά ολοκλήρωση της οικονομικής και με γεωπολιτική αυτοκτονία του ελληνικού λαού. Πρόκειται για «αλλαγή καθεστώτος». Το καθεστώς που αρχίζει από δω να «αλλάζει» είναι το αστικό δημοκρατικό πολίτευμα και η οργάνωση των λαών στα σχετικά δημοκρατικά έθνη-κράτη, που προέκυψαν από τη Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση και τα κινήματα που ενέπνευσε διεθνώς, περιλαμβανομένου του δικού μας 1821.

Η άρχουσα τάξη και το πολιτικό προσωπικό Ελλάδας και Κύπρου έχουν «παραδοθεί», έχουν «λιώσει», όπως η καρδιά των αντιδραστήρων στα σοβαρά πυρηνικά δυστυχήματα. Δεν υπερασπίζονται το Κράτος, αλλά χωρίς Κράτος δεν επιβιώνει Γένος σε αυτό το σημείο του πλανήτη, υπό συνθήκες παγκοσμιοποίησης και μαζικών μεταναστευτικών ροών. Ακόμα και στην εποχή της αμερικανοκίνητης στρατιωτικής δικτατορίας είχαμε περισσότερη εθνική αυτονομία από όση διαθέτουμε σήμερα! Ο Παπαδόπουλος αρνήθηκε να δώσει διευκολύνσεις στους Αμερικανούς για την επίθεση στους ‘Αραβες.

Θα μου πείτε, δηλαδή θα μου πει η άρχουσα τάξη που κάνει κουμάντο, δηλητηριάζοντας όλο το έθνος με την ευτέλειά της, μπορεί να πάει η Ελλάδα κόντρα στους δυνατούς; Μα τι άλλο έκανε αίφνης ο Ανδρέας Παπανδρέου στον οποίο, πολλά μπορεί να προσάψει κανείς, κατάφερε όμως να εκτινάξει μια μικρή χώρα στο επίκεντρο των παγκόσμιων εξελίξεων αρνούμενος, σε ανάλογη περίπτωση, να συνυπογράψει τις κυρώσεις για το νοτιοκορεατικό Τζάμπο και πρωτοστατώντας στην περίφημη «Πρωτοβουλία των ‘Εξη» για τα πυρηνικά; ‘Η που έστειλε ελληνικά πλοία να απελευθερώσουν από την Βυρηττό τον πολιορκημένο Αραφάτ και τους πολεμιστές του. Η Ελλάδα όχι μόνο δεν έπαθε τίποτα κάνοντάς τα αυτά, «διπλωματική υπερδύναμη» έγινε τότε. ‘Οσο για την παγκόσμια δραστηριότητα και ακτινοβολία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και του «Γιατρού» Βάσσου Λυσσαρίδη, μέχρι τώρα φωτίζει και προστατεύει την Κύπρο η λάμψη της.

‘Εχουμε άλλωστε το παράδειγμα, δίπλα μας, της Τουρκίας που κάνει ότι γουστάρει, απαγορεύει στους Αμερικανούς να χρησιμοποιήσουν το έδαφός της για την εισβολή στο Ιράκ, φτιάχνει, παρά τις πιέσεις, τον αγωγό αερίου Blue Stream, επιτίθεται στο Ισραήλ για την πολιτική του στα κατεχόμενα και δεν παθαίνει τίποτα, αυξάνει την ισχύ και το κύρος της με αυτές τις ενέργειες. Σε αντίθεση με τις διαρκώς υποτελείς Ελλάδα και Κύπρο που έχουν τώρα το θλιβερό προνόμιο να καταστρέφονται υποτασσόμενες, να υποτάσσονται καταστρεφόμενες. Στην ιστορία υπάρχουν πολλοί που υπετάγησαν για να μην καταστραφούν, κατεστράφησαν για να μην υποταγούν. Εδώ συνδυάσαμε και τα δύο.

Η ιστορία μας δεν μας προσφέρει μόνο την πείρα του Ανδρέα και του Μακάριου. Πολεμήσαμε τους Μπολσεβίκους στην Ουκρανία και σε αντάλλαγμα έγινε αποδεκτή από τους Αγγλογάλλους η σφαγή των χριστιανών της Μικρασίας. Πολεμήσαμε τον κομμουνισμό στην Κορέα και σε αντάλλαγμα κρέμασαν τον Καραολή και τον Δημητρίου και έβαλαν τους Τούρκους να διώξουν τους ‘Ελληνες από την Πόλη. Κάναμε, ως πειθαρχικοί «ευρωλιγούρηδες», ότι ακριβώς μας πρόσταξαν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο και τώρα μας καταστρέφουν παραδειγματικά. Αυτός είναι ο ρεαλισμός της υποτέλειας.

Μπορεί, θα αναρωτηθείτε, αλλά δεν μπορούν να το πουν οι κυβερνώντες, μια «αποικία χρέους» να ασκήσει ανεξάρτητη πολιτική; Μα ασκώντας την, ακριβώς και μόνο ασκώντας την, μπαίνει στο δρόμο της απελευθέρωσης και από την οικονομική αποικιοκρατία, αλλά και σφυρηλατεί απαραίτητες για να το κάνει συμμαχίες εντός και εκτός Ευρώπης.

Με την ευκαιρία θυμίζουμε ότι και η αντιπολίτευση πρέπει να «ξυπνήσει». Δεν γνωρίζουμε που οφείλεται ο «ύπνος» της, μάλλον «λήθαργος» περί τα ρωσο-ουκρανικά, αλλά πρέπει να σταματήσει. Μιλάμε για τη μεγαλύτερη παγκόσμια κρίση μετά την πτώση της ΕΣΣΔ με τεράστιες στρατηγικές-οικονομικές επιπτώσεις. Τι κάνει άραγε και η «ευρωπαϊκή αριστερά»; Γιατί τηρεί ουσιαστικά στάση ίσων αποστάσεων; Είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνεις τη διαφορά ανάμεσα σε μια νίκη των ανθρακωρύχων του Ντονιέτσκ και στην επικράτηση των φασιστών του Κιέβου και του Λβωφ, όπως μερικοί δεν καταλάβαιναν τη διαφορά ανάμεσα στη νίκη των σοβιετικών και στη νίκη των ναζί, του Χίτλερ και του Στάλιν στη δεκαετία του 1940; Με τέτοια (μη) πολιτική, κινδυνεύει να αποδειχθεί θέμα λίγου χρόνου να οικειοποιηθεί και εκφράσει το μεγαλύτερο μέρος της ευρωπαϊκής αμφισβήτησης η «εθνικιστική» άκρα δεξιά.

Τελειώνουμε υπενθυμίζοντας ότι οι «ουκρανικές» δυνάμεις, δηλαδή οι φασιστικές μιλίτσιες που οργανώνει το αμερικανικό κράτος και παρακράτος (Blackwater κλπ., δεν υπάρχει άλλωστε καν ουκρανικό κράτος στην πραγματικότητα) διεξάγουν απαίσια πογκρόμ όπως την ενθουσιώδη πυρπόληση ζωντανών ίσως και εκατό διαδηλωτών στο κτίριο των συνδικάτων της Οδησσού, ή τον αδιάκριτο σκοτωμό περαστικών στη Μαριούπολη, ή τον βομβαρδισμό κατοικημένων περιοχών. Μήπως το ελληνικό κράτος, οι πολιτικές δυνάμεις, η Εκκλησία πρέπει κάτι να πουν για όλα αυτά (πέραν και ανεξαρτήτως της άποψης που έχει ο καθείς για την ουσία της διαμάχης); Η αλληλεγγύη, η συμπαράσταση, πόσο μάλλον ο «διεθνισμός» δεν μπορούν να είναι μονόδρομος! Ούτε μπορούμε να ζητάμε και να μη δίνουμε...

Πηγή ΕΛΚΕΔΑ
* Δημοσιογράφος, συγγραφέας, συνεργάτης ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση