Νεο-βυζαντινισμός – Η Ελληνική απάντηση στις προκλήσεις του 21ου αιώνα

Ελλάδα και Κύπρος, ως «χώρες των συνόρων» της ΕΕ και όχι μόνο, έχουν να αντιμετωπίσουν στον 21ο αιώνα ενισχυμένες απειλές, που καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν βιώνει. Η κύρια απειλή θα εξακολουθεί να προέρχεται και στις επόμενες δεκαετίες από «συμμαχική» και εντός του ΝΑΤΟ χώρα (Τουρκία), με την Συμμαχία διαχρονικά απρόθυμη να την θεραπεύσει. Διότι η κυρίαρχη εντός του ΝΑΤΟ δύναμη, οι ΗΠΑ, χωρίζουν τους συμμάχους σε άκρως σημαντικές και σε λιγότερο σημαντικές, υποθάλποντας έτσι έκνομες και καθαρά αναθεωρητικές πολιτικές, όπως της Άγκυρας.

Γράφει ο Σταύρος Καρκαλέτσης*

Δεν είναι μόνο η τουρκική απειλή, όμως, που απαιτεί από Ελλάδα και Κύπρο αμυντική εγρήγορση και επάρκεια ισχύος. Η κομβική γεωγραφική θέση των δύο κρατών στον χώρο των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου, το ότι είναι πλήρη μέλη της Ε.Ε. αλλά και η ιδιότητα της Ελλάδας ως μέλους του ΝΑΤΟ, διευρύνουν την γεωπολιτική τους αξία.

Η εγγύτητα προς τις νέες πλουτοπαραγωγικές ενεργειακές πηγές της θαλάσσιας λεκάνης της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά και η μεταφορά των γεωστρατηγικών κέντρων από την κεντρική Ευρώπη στην νοτιο-ανατολική της περίμετρο, φέρουν νέες προκλήσεις αλλά και ευκαιρίες τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Κύπρο.

Από το 2010 και την μετάπτωση της Ελλάδας σε χώρα μειωμένης εθνικής κυριαρχίας, λόγω τρόικας – δανειστών – μνημονίων, παρατηρείται μία συνειδητή πορεία προς σταδιακή συρρίκνωση του συνολικού αποτρεπτικού μηχανισμού της Ελλάδας και της Κύπρου. Και αυτό, την ώρα που η Τουρκία βρίσκεται υπό «εξοπλιστικό αμόκ» και οι ισορροπίες, ιδίως στο Αιγαίο, γέρνουν όλο και πιο πολύ σε βάρος μας και υπέρ της.

Όλο και πιο τεκμηριωμένη καθίσταται η ανησυχία πως αν συνεχιστεί η απραξία αυτή στην ελληνική άμυνα και αποτροπή, μετά το 2015 οι Ένοπλες Δυνάμεις θα είναι πλέον επικίνδυνα αδύναμες να υπερασπιστούν την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, πόσο μάλλον την Κυπριακή Δημοκρατία ή τις ΑΟΖ των δύο κρατών.

Κινδυνεύουμε με νέο 1453 στο Αιγαίο, στην Κύπρο και στη Θράκη

Από την άλλη μεριά, κι ενώ οι δείκτες «αντοχής» του Έθνους πέφτουν ραγδαία, γεωπολιτικά βρισκόμαστε μπροστά στην αργή αλλά σταθερή οικοδόμηση ενός τρίπολου: ευρωπαϊκός πόλος, ευρωσιατικός, σινικός. Αυτό βέβαια συμφέρει τον ελληνικό κόσμο, υπό την έννοια της δημιουργίας ενός ελληνικού υπο-πόλου, συνδετικού των δύο πρώτων και ανοιχτού προς τον τρίτο. Θυμίζουμε την δυναμική επενδυτική είσοδο της Κίνας στην Ελλάδα, τους ιστορικούς και θρησκευτικούς δεσμούς του Ελληνισμού με τον ρωσικό κόσμο, τα νέα ενεργειακά δεδομένα. Η ιστορία δεν περιμένει, τρέχει. Ενώ ο ελληνικός κόσμος βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, ελέω μνημονίων και όχι μόνο…

Με άνοδο πραγματικά πατριωτικών πολιτικών δυνάμεων και ηγετών (και όχι ασπόνδυλων μνημονιόδουλων νεοραγιάδων) θα μπορούμε ενδεχομένως κάποια στιγμή να μιλήσουμε για επαναποδοχή ενός κάποιου «βυζαντινισμού» στην ελληνική εξωτερική πολιτική και οικονομία. Για έναν νέο-βυζαντινισμό ως συστατικό μέρος ενός Πανεθνικού Στρατηγικού Δόγματος. Μία κοσμοαντίληψη που θα είναι οραματική, σαφώς όχι επεκτατική (με την έννοια του νεο-οθωμανισμού) και θα εκφράζεται στην εξωτερική πολιτική με αυτό που έχω ονομάσει «πατριωτικό πραγματισμό».

Η άνοδος των ευρωσκεπτικιστών σε όλη την Ευρώπη και η «επιστροφή» των πολιτικών και ιδεολογικών δυνάμεων που θέλουν μία Ευρώπη ισχυρών εθνικών κρατών, σε συνδυασμό με την πεισματική άρνηση της Ρωσίας να υποκύψει στις «αγορές», όπως τις εννοεί η «διεθνής» του κεφαλαίου και ο οικονομικός ιμπεριαλισμός συγκεκριμένων δυτικών κέντρων, θα ευνοήσει στο προβλεπόμενο μέλλον μία τέτοια νέο-βυζαντινή (με την έννοια του οράματος πάντα) ελληνική πολιτική.

Αυτή την περίοδο, οι αμερικανοί, μη μπορώντας να ακυρώσουν την δυναμική που προσλαμβάνουν οι διαδικασίες της Ευρασιατικής Ένωσης, αλλά ούτε τις ενεργειακές σχέσεις μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών με τη Ρωσία (π.χ. Ιταλία, Γερμανία), προσπαθούν να παρασύρουν την Ρωσία στο δόλωμα «Ουκρανία», μία χώρα σημαντική για την Ρωσία για λόγους γνωστούς. Αν τελικά δυτική Ευρώπη και Ρωσία συνεννοηθούν, υπάρχει πεδίο για μία τέτοια, άκρως ενεργή ελληνική εξωτερική πολιτική.

Ο βυζαντινός δικέφαλος κοιτούσε προς τη Δύση και προς την Ανατολή. Ο ελληνικός χώρος, «χώρος» ενδιάμεσος δυτικοευρωπαϊκής κα ευρασιατικής πλευράς, συνιστά με την πολυτιμότητά του τον συνδετικό κρίκο των δύο χωρών. Να η μεγάλη πρόκληση.

Εξυπακούεται πως τα πολιτικά υποκείμενα εθνικής ανόρθωσης λείπουν δραματικά αυτές τις τόσο κρίσιμες ώρες. Οι πολιτικοί που δρουν σήμερα υπάρχουν με ευθύνη του ελληνικού λαού, που ψηφίζει κατά συρροή άτομα που δεν είναι σε θέση να διοικήσουν ούτε περίπτερο. Προϋπόθεση αυτονόητη, λοιπόν, τους άχρηστους να αντικαταστήσουν οι άριστοι, ή τουλάχιστον οι ικανοί. Οι σημερινοί χρεωκοπημένοι πολιτικοί, ανθυπαλληλίσκοι του κάθε Τόμσεν, προφανώς δεν ενδιαφέρουν μία νεοβυζαντινή εθνική ανάταση. Δεν θέλουν, δεν μπορούν.

Η ανόρθωση θέλει ηγέτες.

Ας δούμε όμως, την πολιτιστική και θρησκευτική εκδοχή του νεο-βυζαντινισμού, ως μοντέλου εξωτερικής πολιτικής.

Ο παράγων Ορθοδοξία στην Νεοβυζαντινή στρατηγική

Μπορεί να μην αρέσει ως διαπίστωση, αλλά θα πούμε την αλήθεια: Έλληνες και Ελληνισμός συνιστούν πολιτιστική υπερδύναμη σε χειμερία νάρκη. Το γεωπολιτισμικό / γεωθρησκευτικό δυναμικό, ως μέρος του γεωπολιτικού έμψυχου υλικού, είναι πρακτικά ανεξάντλητο αλλά και αναξιοποίητο. Δεν ξέρουμε πόσο σοβαρά ασχολούνται στα ΥΠΕΞ Αθήνας και Λευκωσίας με μία δυνητική αξιοποίηση σε στρατηγικό επίπεδο της συνολικής ισχύος του ελληνικού κόσμου. Μιλάμε για την πολιτισμική και θρησκευτική επίδραση και επιρροή του Ελληνισμού, ενταγμένη μέσα σε ένα Πανεθνικό Στρατηγικό Δόγμα νεοβυζαντινής ιδεολογίας, ώστε να υπάρχει τακτική και στόχευση.

Η πνευματική ακτινοβολία του Ελληνισμού, ακόμη και τώρα που οι κρατικές του υποστάσεις «βουλιάζουν» οικονομικά, παραμένει ισχυρή, γιατί απλά εμπεριέχει διαχρονικές αξίες. Η αρχαία κλασσική κληρονομιά, η ελληνιστική – αλεξανδρινή, η ορθόδοξη – βυζαντινή, αλλά ακόμα και η σημερινή κουλτούρα, πλάι πάντα στην Ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία, δίνουν τη δυνατότητα επιρροής σε ένα χώρο πολύ ευρύτερο από τα σύνορα της χώρας.

Χρησιμοποιώντας το πολιτισμικό «οπλοστάσιό» της, η Ελλάδα (αλλά και από κοντά η Κύπρος, και, πολύ σημαντικό, η ομογένεια) μπορούν να παράξουν ήπια ισχύ διεθνούς βεληνεκούς. Οι ΗΠΑ στερούνται βάθους στον πολιτισμό τους, και όμως αποτελούν το καλύτερο παράδειγμα μίας τέτοιας πολιτικής πολιτιστικού ιμπεριαλισμού της μεταμοντερνιστικής Δύσης, χρησιμοποιώντας την κινηματογραφική βιομηχανία, την μουσική, το facebook, τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, τις νέες τεχνολογίες και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εμείς δεν μιλάμε για πολιτιστικό ιμπεριαλισμό αμερικανικού τύπου, αλλά για μία ουμανιστική επίθεση, ώστε ο Ελληνισμός να αποκατασταθεί στην συλλογική συνείδηση Δύσης και Ανατολής. Όπως επί Βυζαντίου, το οποίο ακτινοβολούσε, με το μεσαίωνα γύρω του, έτσι και στον πολιτιστικό μεσαίωνα του «πλαστικού’ 21ου αιώνα, το ελληνικό ανθρωποκεντρικό ιδεώδες μπορεί να δώσει ιδεολογική τροφή στην ανθρωπότητα.

Να γιατί ο νεοβυζαντινισμός είναι η απάντηση, με όχημα και τον πολιτισμό. Κα την Ορθοδοξία. Η καθημαγμένη Ελλάδα των μνημονίων, μπορεί και πρέπει να ασκήσει τη δική της πολιτιστική επίθεση. Στους ορθόδοξους σλαβικούς λαούς του βαλκανικού βορρά. Στην ομόδοξη Ρωσία. Στη Μέση Ανατολή όπου η Ορθοδοξία διατηρεί δύο τίτλους χιλιετιών. Δεν πρέπει να λησμονείται και ας επαναληφθεί: Ο βυζαντινός δικέφαλος κοιτούσε και προς τη Δύση και προς την Ανατολή.

Δυστυχώς, η σημερινή Ελλάδα, βρίσκεται αντιμέτωπη με τις εχθρικές αντιλήψεις και προκαταλήψεις ενός μεγάλου μέρους της «ελίτ» των πολιτικών και διανοουμένων, μέσα στην ίδια την χώρα. Αυτή η απεθνοποιημένη, μεταμοντέρνα κάστα, θεωρεί την παράδοση και τον εθνοκεντρικό πολιτισμό, αλλά και την Ορθοδοξία, ενοχλητικούς αναχρονισμούς που πρέπει να ξεριζωθούν. Ο γνήσιος πολιτισμός είναι γι αυτούς μία «παραφωνία», που δεν ακολουθεί τις εξελίξεις των μεταμοντέρνων δυτικών προτύπων, αφού είναι ασύμβατος με το δυτικό καταναλωτικό σύστημα.

Είναι τραγικό. Οι πιο εξέχοντες ανθρωπιστές της Δύσης, ακαδημαϊκοί και άνθρωποι του πνεύματος παραδέχονται πως έχουν σαν αφετηρία την αρχαία Ελλάδα, και η εγχώρια «διανόηση» αυτή την κληρονομιά την θεωρεί βάρος! Μόνο που το παρελθόν δεν σε περιορίζει στο παρόν. Αντίθετα, μπορεί να γίνει όπλο.

Κράτη ισχυρά, όπου η τεχνολογία τρέχει, όπου το γεωστρατηγικό τους βάρος αυξάνει, όπου η οικονομία τους ανέρχεται, χρησιμοποιούν θρησκεία και παράδοση ως τέτοια όπλα. Η Ρωσία και το Ισραήλ είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Η Ορθοδοξία έχει λοιπόν την δική της δεσπόζουσα θέση στην περί νεοβυζαντινισμού πρότασή μου. Δεν είναι μόνο θεσμός, πίστη, παράδοση και βίωμα. Είναι ένα ισχυρότατο όπλο πολλαπλής αξίας και σημασίας. Ο Ελληνισμός, έννοια ευρύτερη από το «περιχαρακωμένο» ελληνικό κράτος, έχει την Ορθοδοξία ως πνευματικό θεμέλιο. Η Ορθοδοξία βοηθά το έθνος να συνδέσει το παρελθόν με το μέλλον, αλλά προσδίδει στο έθνος και οικουμενική διάσταση.

Απολύτως κατανοητή, λοιπόν, η «πρεμούρα» των εγχώριων κηρύκων του μεταμοντερνικού νεοφιλελευθερισμού για θρησκευτικό αποχρωματισμό και αποκοπή των Ελλήνων από την κρατούσα θρησκεία τους. Συμπτωματικώς, πρόκειται για τα ίδια κέντρα και πρόσωπα και παράκεντρα, που υποστηρίζουν το πολυπολιτισμικό ιδεολόγημα, την βίαιη μετάλλαξη της ελληνικής κοινωνίας σε πολυφυλετική, τις πολιτικές των εθνικών εκπτώσεων.

Τώρα, λοιπόν, που το έθνος – κράτος δέχεται ανηλεή επίθεση, η θρησκευτική νεοβυζαντινή διπλωματία είναι δραστηριότητα αναγκαία, που θα μπορούσε να συνεισφέρει πολλαπλά. Ιδίως τώρα που Χριστιανισμός και Ορθοδοξία διώκονται στη Μέση Ανατολή και το σκληρό σουνιτικό Ισλάμ έχει εξαπολύσει πογκρόμ κατά της εκεί χριστιανικής παρουσίας. Η προστασία π.χ. των ελληνορθόδοξων κοινοτήτων ανά την υφήλιο (και πολύ περισσότερο στην περιοχή μας) θα όφειλε να συνιστά μία διαρκή υποχρέωση της ελληνικής πολιτείας.

Η Ορθοδοξία συμπορεύεται με το Έθνος, άρρηκτα δεμένη μαζί του, και δεν κατανοώ γιατί η θρησκεία πρέπει σώνει και καλά να δυσφημίζεται ως τροχοπέδη προόδου, προγονοπληξία ή τέλμα. Η Ορθοδοξία δεν είναι βαρίδιο, αλλά όπλο. Η εξέταση των τακτικών της βυζαντινής διπλωματίας, ιδιαίτερα στις θρησκευτικές της προεκτάσεις, θα μπορούσε να βοηθήσει τους σημερινούς, σε πολλά ανεπαρκείς, Έλληνες διπλωμάτες.

Παρατηρούμε άλλες χώρες, με προεξάρχουσα την Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, να επανέρχονται δυναμικά στην ιστορία, με όπλο ιδεολογικό μία νεο-ορθόδοξη αντίληψη, μία αναβίωση της Ορθοδοξίας ως ουμανιστική απάντηση στην επελαύνουσα νεοφιλελεύθερη δουλεία των αγορών και της διεθνούς των τοκογλύφων. Η Ελλάδα θα μπορούσε να παραδειγματιστεί από αυτή τη νέα ρωσική ιδεολογία, το νεοβυζαντινισμό, που καθίσταται βατήρας μίας ισχυρής ευρασιατικής Ρωσίας.

Η Ρωσία ήδη δημιουργεί ένα νέο γεωπολιτικό δόγμα, βασιζόμενο στο νεοβυζαντινό ιδεολόγημα, η Ελλάδα και η Κύπρος γιατί δεν δρουν αναλόγως, με τόσους τίτλους Ορθοδοξίας και Βυζαντίου στον ιστορικό τους πλου;

Δεν μιλάω (και είναι σαφές) για στείρα θρησκοληψία, όπως σίγουρα οι εθνο-αλλλεργικοί θα κατηγορήσουν. Μιλώ για αξιοποίηση του παράγοντα Ορθοδοξία και της δικής μας αυτοκρατορικής μνήμης, ως συνεκτικού στοιχείου του Έθνους και ψυχολογικό όπλο συλλογικής αντίστασης, σε έναν κόσμο όλο και πιο ρευστό, όλο και πιο θολό.

Ελλάδα και Κύπρος: Ο πολύτιμος ενδιάμεσος «σωρός»

Σύμφωνα με όλο και περισσότερες θεωρήσεις, το μέλλον των Βαλκανίων και της Ευρασίας, αλλά και αυτής ακόμη της δυτικής Ευρώπης, θα καθοριστεί από τη σύγκρουση των δυνάμεων της νεο-ορθοδοξίας με αυτές του ισλαμικού νεο-οθωμανισμού. Σημείο επαφής και ίσως σύγκρουσης: τα Βαλκάνια. Η Ελλάδα και η Κύπρος είναι γεωγραφικά και πολιτισμικά μέρος αυτού του κόσμου και η κάποτε αποκλειστικά στρατιωτικής υφής απειλή της Τουρκίας, σήμερα μας κυκλώνει με ένα απροκάλυπτα νεο-ισλαμικό μανδύα.

Ακόμη και αν τελικά αποτραπεί μία κατά Σάμουελ Χάντιγκτον «Σύγκρουση των Πολιτισμών» στην περιοχή μας, οι Έλληνες πρέπει να ανατρέξουν στις δικές τους παραδόσεις και να οικοδομήσουν το κοινό τους όραμα πάνω στη βάση της Ορθοδοξίας.

Στο τριπολικό γεωπολιτικό σχήμα που εξελίσσεται –δυστυχώς- σε συγκρουσιακό, στα όρια της Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής (δυτικό νεο-φιλελεύθερο – ευρασιατικό νεο-ορθόδοξο – σουνιτικό νεο-ισλαμικό), εμείς πρέπει να κάνουμε τις δικές μας επιλογές. Και αν πολιτικά και αμυντικά είμαστε προσδεμένοι στη Δύση, θρησκευτικά και πολιτισμικά πρέπει να ανοιχτούμε και προς την Ανατολή. Ο βυζαντινός δικέφαλος, το επαναλαμβάνω, κοίταζε και προς τις δύο πλευρές.

Πάνω από είκοσι χρόνια από τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου έχουν περάσει, τότε που σχεδόν όλοι στην Ελλάδα πίστευαν ότι η χώρα – μέλος στην τότε ΕΟΚ και στο ΝΑΤΟ, δεν θα είχε ποτέ ξανά να αντιμετωπίσει εξωτερικούς και εσωτερικούς κινδύνους και ασύμμετρες ή συμμετρικές απειλές από το βορρά και την ανατολή. Τα συνθήματα περί ισχυρής Ελλάδας, που θα ήταν μεγάλη τοπική οικονομική δύναμη, πυλώνας περιφερειακής ασφάλειας, μέρος του σκληρού πυρήνα της Ευρώπης και αναπόσπαστο τμήμα του δυτικού κόσμου, ήταν στο καθημερινό λεξιλόγια μίας σήμερα χρεοκοπημένης πολιτικής και οικονομικής ελίτ.

Τώρα πια, οδεύοντας ελέω μνημονίων, εν μέσω κοινωνικών (ελπίζουμε όχι και εθνικών) ερειπίων, όλα αυτά ακούγονται σαν κακόγουστο ανέκδοτο. Οι ελλαδικές κυβερνήσεις απέτυχαν πλήρως να διαγνώσουν και να διαχειριστούν τις διαρκείς προκλήσεις που προέκυψαν και εντείνονται σήμερα. Δυστυχώς η Ελλάδα λειτουργούσε και λειτουργεί σαν ένα τριτοκλασάτο κράτος που αναζητούσε διαρκώς πάτρωνες, και τέτοια κράτη μοιραία αδυνατούν να επιβιώσουν.

Απαιτείται αλλαγή σκέψης και νοοτροπίας. Στο νέο περιβάλλον της ευρύτερης περιοχής μας, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί σήμερα, οι απειλές παλαιές και νέες (τουρκικός αναθεωρητισμός, «μακεδονικός» ψευδοεθνικισμός, αλβανικός μεγαλοϊδεατισμός, λαθρομετανάστευση, οικονομική κρίση, ντόπια και ισλαμική τρομοκρατία) καθώς και τα συγκρουόμενα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων δημιουργούν ένα εκρηκτικό κλίμα.

Ο Ελληνισμός βρίσκεται σε μία από τις πιο κρίσιμες περιόδους της ιστορίας του, παλεύοντας από τη μία να αποφύγει την χρεοκοπία και από την άλλη να διατηρήσει την εδαφική του ακεραιότητα, την εθνική ομοιογένεια, την εθνική ασφάλεια και την κοινωνική συνοχή. Τομείς που είχαν αρχίσει να πλήττονται από την έναρξη της κρίσης χρέους το 2010. ΟΙ «αγορές» επέλεξαν τον ελληνικό λαό (τυχαία;) για να δοκιμαστεί η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας σε υπερεθνικά οικονομικά (διάβαζε τοκογλυφικά) κέντρα, για να επεκταθούν αυτές σε βάρος των κρατών. Με άλλα λόγια, η πατρίδα μας θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ένα ναυαγό που στη μέση του ωκεανού κρατιέται στην επιφάνεια από έναν κορμό δέντρου, και την ίδια στιγμή αιμορραγεί προσελκύοντας καρχαρίες κοντά του, προσπαθώντας να τους απομακρύνει χτυπώντας απελπισμένα το νερό γύρω του.

Ο Ελληνισμός πρέπει να αντιδράσει, αλλιώς σύντομα θα βρεθεί προ τετελεσμένων, τα οποία δεν θα μπορούν να ανατραπούν, παρά μόνο μετά το πέρας γενεών, και αν… Η αντίδραση όμως προϋποθέτει τον συλλογικό μας επαναπροσδιορισμό. Ημών και του κράτους μας, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να το έχουμε…

Ο Ελληνικός «ενδιάμεσος χώρος»

Ας μην φοβόμαστε τις λέξεις. Ο μύθος της ισχυρής Ελλάδας που οικοδομήθηκε στις αρχές του 2000, έχει πλήρως καταρρεύσει. Και κατέρρευσε συν τοις άλλοις διότι δεν υπήρχαν καταγεγραμμένοι στόχοι, τακτικές, στρατηγική. Πορευόμασταν άνευ πυξίδας, για να μην πούμε άνευ ηγεσίας. Γι αυτό το λόγο, στην εποχή της αβεβαιότητας που ζούμε, είναι αναγκαίο όσο ποτέ να καταρτιστεί ένα ολοκληρωμένο, ρεαλιστικό, εφαρμόσιμο, πατριωτικό Πανεθνικό Στρατηγικό Δόγμα νεοβυζαντισμού, με την έννοια της υψηλής στρατηγικής, που θα κάνει τις πολιτικοικονομικού, στρατιωτικού και γεωπολιτικού χαρακτήρα προκλήσεις να αντιμετωπιστούν άμεσα. Η προάσπιση των ζωτικών συμφερόντων της πατρίδας μας είναι απαραίτητη για να διασφαλιστεί η εδαφική μας ακεραιότητα και η εθνική μας ανεξαρτησία στις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην περιοχή μας.

Πρέπει να γίνει σε όλους σαφές και αυτό συνιστά βασική παραδοχή και αξία, ότι η Ελλάδα και η Κύπρος είναι λαός σε μία ιστορική χώρα, και όχι ένας πληθυσμός σε ένα χώρο. Το έθνος – κράτος προσδιορίζει και χαρακτηρίζει τον γεωγραφικό χώρο, την οικονομική – στρατιωτική κατάσταση και οργάνωση, καθώς και το γεωπολιτικό εκτόπισμα που αυτό το σύνολο καταλαμβάνει. Δυστυχώς σήμερα αυτό το άθροισμα δυσλειτουργεί με ευθύνη του λαού και της ηγεσίας.

Μπορούν να διαμορφωθούν κάτω από αυτές τις συνθήκες, προϋποθέσεις υψηλής νεοβυζαντινής πολιτικής;

Η απάντηση είναι πως ναι, ακόμα μπορούν, εφόσον όμως αλλάξουν δύο προαπαιτούμενα. Πρώτον, να διαμορφωθούν οι αντιλήψεις του λαού και της ηγεσίας όχι μόνο γύρω από την κουλτούρα των θεμάτων της άμυνας και των διεθνών σχέσεων της χώρας (που δυστυχώς τη λυμαίνονται απίστευτες ιδεοληψίες) ως προ το τι είναι τελικά η Ελλάδα και ο Έλληνας. Και δεύτερον, οι στόχοι σε μία υψηλή νεοβυζαντινή στρατηγική, να είναι ρεαλιστικοί και να μην αλλάζουν εύκολα, ώστε να είναι πραγματοποιήσιμοι.

Ένα Πανεθνικό Στρατηγικό Δόγμα όπως το νεοβυζαντινό, που επιδερμικά μόνο εισάγω με το παρόν άρθρο, εάν βέβαια βρεθούν τα πολιτικά υποκείμενα υλοποίησής του, θεωρώ πως προσφέρει μία πιθανότητα να γλιτώσουν Ελλάδα και Κύπρος τα χειρότερα. Δεν μιλώ για μία επαναφορά των δύο ελληνικών κρατών στο 2000 ή έστω στο 2010. Μιλάμε για αποφυγή μίας μεγαλύτερης καταστροφής που ετοιμάζεται και για τα δύο ελληνικά κράτη και τον Ελληνισμό συνολικά.

Κοινή, πάντα και τώρα η μοίρα του μητροπολιτικού και του κυπριακού Ελληνισμού. Διότι, τώρα ο χρόνος κυλά αντίστροφα και τα ραντεβού της Ιστορίας μαζί μας γίνονται όλο και πιο αμείλικτα.

Είναι σαφές πως το προταθέν Δόγμα, προϋποθέτει την εμφάνιση ηγετικού υποκειμένου ικανού να το εφαρμόσει. Απαιτεί ακόμα μία κοινωνία που να μπορεί να κάνει αυτό που οι Γερμανοί αποκαλούν «Gestalt», δηλαδή μία απότομη και κυρίως πλήρη αντιστροφή παραδείγματος. Και, βεβαίως, οποιαδήποτε προσπάθεια αξιοποίησης του ελληνικού γεωπολιτικού δυναμικού, προϋποθέτει την αφύπνιση των Ελλήνων πολιτών από το τεχνητό κώμα που έχουν περιέλθει, ώστε να υπάρχει πιθανότητα επιτυχίας. Διότι, πριν την ανύψωση, θα πρέπει να προηγηθεί η σωτηρία. Κι αυτή περνάει μέσα από τη ρήξη και την ανατροπή, ότι και να κράζουν οι εγχώριοι δούρειοι ίπποι της υποταγής και της εξάρτησης.

Ποιος είναι ο εφιάλτης των πιστωτών μας;

Να έρθει αύριο μία αληθινά ελληνική κυβέρνηση. Η οποία, αφού έχει κάνει ότι μπορεί για να αλλάξει το κλίμα στην Ευρώπη και αφού έχει καταστήσει σαφή την αποφασιστικότητά της να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που θα έχει στη διάθεσή της, περιλαμβανομένης και της ψήφου της στα όργανα της ΕΕ και άλλων διεθνών οργανισμών, ισχυρή και υποστηριζόμενη από τον ελληνικό λαό, να πει στις Βρυξέλλες, στο Λονδίνο, στην Ουάσινγκτον, αυτό που προανέφερα: Ο Δικέφαλος δεν κοιτά μόνο προς Δυσμάς. Και ο αητός δεν φέρει δουλοπρέπεια παρά μόνο περηφάνια…

Για να γίνει μία τέτοια πανεθνική αναστροφή και ανάταση, χρειάζονται ανάλογοι Έλληνες ηγέτες, έχοντας δίπλα τους μία δυνατή τεχνοκρατική ομάδα οικονομολόγων, διεθνολόγων και νομικών, που να έχει δουλέψει μήνες πάνω στο δύσκολο αυτό σενάριο. Είναι απαραίτητη μία υψηλοτάτου επιπέδου τεχνοκρατική προετοιμασία, αλλά δεν είναι επαρκής από μόνη της. Όποιος επιλεγεί από την Ιστορία να σώσει το Έθνος, οφείλει να έχει βαθιά γνώση του αντικειμένου και, κυρίως, την απαιτούμενη «ψυχή», να έχει μεταμορφωθεί δηλαδή σε φορέα ιστορικής συνείδησης. Πρέπει να μπορεί να μετατρέψει την τραγωδία της χώρας σε πρόβλημα των εταίρων και συνομιλητών του, για δικούς τους, όχι για ελληνικούς λόγους.

Η διπλή επίθεση που δέχθηκαν Ελλάδα και Κύπρος το δείχνει πεντακάθαρα. Όπως η χρηματοπιστωτική αυτοκρατορία του χρηματιστηριακού κατά βάση μεταμοντερνισμού προετοιμάζεται από τώρα για ένα «τέλος» του Ελληνισμού μέσα στην ιστορία, για την μετατροπή μας από χώρα σε χώρο και από Έθνος σε πληθυσμό, έτσι ας προετοιμαστούμε κι εμείς για μία «ελληνική άνοιξη». Μία άνοιξη που θα επαναφέρει, αν εμφανιστούν και στην υπόλοιπη Ευρώπη ηγέτες και όχι εξαρτημένα ανδρείκελα, το κοινό νεοβυζαντινό – ουμανιστικό και εν τέλει ευρωπαϊκό μας όραμα ως ζητούμενο.

Όπως και να έχει, το μέλλον του λαού μας είναι μέσα στην Ευρώπη και περνά μέσα από αυτό που εμείς μπολιάσαμε την γηραιά μας ήπειρο: ανθρωπισμό, χριστιανισμό, κάλλος και αισθητική, γνώση και επίγνωση.

Ως Ορθόδοξο Έθνος Ελλήνων, σώζαμε την Ευρώπη ακόμη και όταν καταρρέαμε. Το 1453 έπεφτε η Κωνσταντινούπολη, όμως δικοί μας άνθρωποι μετέφεραν τη φλόγα του ουμανισμού στη Δύση και ήρθε η Αναγέννηση. Όπως λίγους αιώνες πριν, πάλι δικοί μας άνθρωποι βάπτισαν την Ανατολή και τον σλαβικό κόσμο στα νάματα της Ορθοδοξίας και των βυζαντινών μνημών.

Στο γεωγραφικό άκρο της ηπείρου μας, όμως στο κέντρο της πολιτισμικά, στο σημείο τομής των παραδοσιακών χερσαίων δυνάμεων της δυτικής Ευρώπης και αυτών της ευρασιατικής ανατολής, μπορούμε να γίνουμε ο πολύτιμος «ενδιάμεσος χώρος» διαμόρφωσης, μέσα από ένα νεοβυζαντινό, πανεθνικό δόγμα με προοπτική. Μίας προοπτικής που θα ακυρώσει τις σημερινές πολλαπλές απειλές που δέχεται το Έθνος μας από εξωευρωπαϊκές δυνάμεις και κέντρα: Ισλάμ (μέσω Τουρκίας και λαθρομετανάστευσης), χρηματοπιστωτική αυτοκρατορία (μέσω μνημονίων και μηχανισμών οικονομικής εξάρτησης), απεθνοποίηση (μέσω των εξελιγμένων μηχανισμών της made in USΑ παγκοσμιοποίησης).

Να, λοιπόν, η μεγάλη πρόκληση και στοίχημα, που αν σωθούμε σήμερα από την απόλυτη καταστροφή, θα μπορέσουμε να το παίξουμε αύριο, στο προσεχές μέλλον: η Ελλάδα και η Κύπρος στην «ενδιάμεση περιοχή» σήμερα, και αύριο στο κέντρο της Παν-Ευρώπης, μίας Ευρώπης πραγματικά ανεξάρτητης και με τον αναδυόμενο Ελληνισμό έπαλξή της αλλά και συνδετήρα της με την καθ’ ημάς Ανατολή, σε πολλαπλούς ρόλους και σε θέση ισχύος.

* Ιστορικός, Πρόεδρος ΕΛΚΕΔΑ

Πηγή περιοδικό "Στρατηγική"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση