Υπάρχει συγκυβέρνηση με αριστερό πρόσημο;

Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος

Ο Ευ. Βενιζέλος, επικεφαλής του ανύπαρκτου πλέον ΠΑΣΟΚ, που δεν θέτει ως κόμμα καν υποψηφιότητα στις επερχόμενες εκλογές, αλλά βρίσκει κέλυφος στην από τη συγκρότησή της μη αποδεκτή από τους πολίτες Ελιά, ως αμετανόητος εξουσιαστής εκβιάζει τους πολίτες ότι, αν δεν του παραχωρήσουν διψήφιο ποσοστό, θα μετατρέψει την Ελλάδα σε Ουκρανία. Πώς; Ακυρώνοντας τη συμμετοχή του κόμματος στην κυβέρνηση συνασπισμού. Αυτός ο πραγματικά μισητός πολιτικός, που έχει καταψηφιστεί από τους πολίτες σε κάθε εκλογική διαδικασία, είτε σε εσωτερική για την προεδρία του κόμματος είτε σε εθνικό επίπεδο για τη διακυβέρνηση της χώρας, απειλεί τη μάζα, τον λαό των πληβείων, όπως τους αντιμετωπίζει από την υπεροπτική θέση στην οποία έχει θέσει τον εαυτό του, ότι, αν του συμβεί εκλογικό «ατύχημα», θα καταστρέψει τη χώρα, θα «πέσει μετά των αλλοφύλων». Σε έναν τέτοιο πολιτικό της ευτέλειας και της κακοδαιμονίας για τη χώρα και τον λαό της αξίζει μια καθ' όλα δίκαιη τιμωρία: να αφανιστεί μέσα από τις κάλπες. Τι θα γίνει μετά; Δεν είναι πρόβλημα όλων, αλλά των «συντρόφων» του στο πρώην ΠΑΣΟΚ να τελειώσουν τη δουλειά. Ο Βενιζέλος στις 26 Μαΐου όχι μόνο πρέπει να θεωρείται αλλά και να είναι πολιτικά νεκρός.

Στη ζώνη της Κεντροαριστεράς υπάρχει η κυρίαρχη δύναμη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα με αυτού του τύπου τη μετακομμουνιστική, μεταμοντέρνα Αριστερά είναι ότι είναι ένα «μετά» χωρίς «πριν». Από τον συνασπισμό των συνιστωσών και των «γκρουπούσκουλων» του Αλαβάνου, την πολιτική κάλυψη των κουκουλοφόρων, των εξτρεμιστών αριστεριστών και των δικτύων των λαθρομεταναστών, μετετράπη μέσα από τις συνθήκες οικονομικού κραχ και εθνικής υποτέλειας σε κυρίαρχη πολιτική δύναμη, σε κόμμα διεκδίκησης με σοβαρούς όρους της εξουσίας. Το ερώτημα που τίθεται είναι, αν ανοίξει ο δρόμος από τις κάλπες του Μαΐου για εθνικές εκλογές και βρεθεί στη θέση του πρώτου σε ισχύ, έδρες και ψήφους κόμμα, τι θα κάνει αυτή την εξουσία; Γνωρίζει να τη διαχειριστεί; Προφανώς όχι και αυτό είναι όχι μόνον προφανές απ' όσα συμβαίνουν με τις εσωτερικές δομικές διαφωνίες με το Αριστερό Ρεύμα του κ. Λαφαζάνη ή με τα προερχόμενα από το ΠΑΣΟΚ στελέχη του σε μια σειρά από κορυφαία ζητήματα, όπως η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, ο εθνικοκεντρισμός, η διαχείριση της εξόδου από τα Μνημόνια, αλλά και σε απλούστερα ζητήματα, όπως η συγκρότηση των ψηφοδελτίων ή μη αποδοχή των εκβιασμών του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή. Ο ΣΥΡΙΖΑ δικαιούται και θα πάρει ψήφο εμπιστοσύνης από μεγάλη μερίδα πολιτών, αλλά θέλει πολύ μεγάλο προβληματισμό για το αν θα του παραχωρηθεί το δικαίωμα να αναλάβει την εξουσία στη χώρα. Η παρέα του Αλέξη μπορεί να θέλει, αλλά είναι πολύ αμφίβολο αν μπορεί, και τον λογαριασμό θα πληρώσουν οι πολλοί, ως συνήθως, και όχι οι λίγοι της ολιγαρχίας.

Υπάρχει η ΔΗΜ.ΑΡ., που ο ρόλος της είναι πλέον απολύτως συστημικός και ελάχιστα πολιτικός: να στηρίξει μια κυβέρνηση συνασπισμού σε όλες τις περιπτώσεις, διαφορετικά θα διαλυθεί όπως κάποια στιγμή ο ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη. Υπάρχει το Ποτάμι, που θα καταγράψει τα πρώτα αποτελέσματά του στην κάλπη και θα αποκτήσει εκπροσώπους στην Ευρωβουλή πριν ακόμη από το Εθνικό Κοινοβούλιο. Ενδιαφέρον εγχείρημα κινήματος του «μεσαίου χώρου», με νεανικά για το κομματικό μας σύστημα χαρακτηριστικά, που προτίθεται να συγκυβερνήσει, αλλά σίγουρα δεν έχει προδιαγραφές για να κυβερνήσει. Είναι άξονας και όχι δομή.
Πέραν αυτών είναι και το ΚΚΕ, που προτίθεται απλά να βρει τον δρόμο για το 10% στην κάλπη και τίποτα παραπέρα. Δεν συμμετέχει στις πραγματικές διεργασίες για την τύχη της Ελλάδας.

Αποτέλεσμα: Συγκυβέρνηση με αριστερό πρόσημο απλά δεν υπάρχει…

Πηγή "Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση