Ευρωπαϊκή Ένωση και Ελλάδα: H δολοφονία ενός έθνους

Η Ελλάδα προορίζεται να γίνει το πεδίο δοκιμών των μεθόδων με τις οποίες μια χώρα μπορεί να οδηγηθεί στην απόλυτη καταστροφή…

Της Anna Filimonova 
Κέντρο Στρατηγικών Μελετών της Μόσχας
22 Αυγούστου 2013 
Απόδοση: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Στα τέλη Ιουλίου, οι υφυπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης ενέκριναν άλλη μια δόση δανείου προς την Ελλάδα: το ποσό των 6,8 δισ. ευρώ (ενώ στο παρελθόν είχε ανακοινωθεί ότι θα διατεθούν στην Αθήνα κονδύλια ύψους 8,1 δισ. ευρώ). Αρκετές ημέρες νωρίτερα, το Ελληνικό Κοινοβούλιο ενέκρινε την πιο πρόσφατη από μια σειρά πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, η ψήφιση των οποίων αποτελούσε προαπαιτούμενο για τη παραλαβή δανείων από τους διεθνείς πιστωτές της χώρας: το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Για να προωθηθεί όσο γινόταν πιο σύντομα η νομοθεσία, οι βουλευτές κλήθηκαν εσπευσμένα από το Θερινό Τμήμα της Βουλής. Η ψηφοφορία αυτή ήταν η πρώτη «δοκιμασία αντοχής» για το νέο κυβερνητικό σχήμα, το οποίο ανέλαβε καθήκοντα στις 25 Ιουνίου, μετά την αποχώρηση του κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς (ΔΗΜΑΡ) από το κυβερνητικό συνασπισμό με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.

Μέσω της προβλεπόμενης διαδικασίας, το Κοινοβούλιο ενέκρινε ένα νέο φορολογικό κώδικα, αλλά και ένα σύστημα απολύσεων, σύμφωνα με το οποίο θα μεταταχθούν περίπου 12.500 δημόσιοι υπάλληλοι στα πλαίσια ενός «προγράμματος κινητικότητας». Το τελευταίο σημαίνει ουσιαστικά ότι η Δημοτική Αστυνομία θα καταργηθεί και 3.500 δημοτικοί αστυνομικοί θα τεθούν σε διαθεσιμότητα. Επιπλέον, 3.500 εκπαιδευτικοί, 2.500 σχολικοί φύλακες και 2.500 υπάλληλοι της τοπικής αυτοδιοίκησης και εργαζόμενοι σε υπουργεία αναμένεται να υποβληθούν στην ίδια διαδικασία. Οι εργαζόμενοι σε εφεδρεία θα πληρώνονται το 75 % του μισθού τους. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός και αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς ανακοίνωσε ότι μέσα σε δύο χρόνια, 15.000 από τους συνολικά 700.000 εργαζόμενους του δημόσιου τομέα θα έχουν απολυθεί. Οι υπάλληλοι θα τίθενται σε διαθεσιμότητα αναγκαστικά, εάν αρνηθούν να το πράξουν εθελοντικά. Όποιος αρνείται να κινηθεί προς τη νέα του θέση, ως μέρος των «μετατάξεων», θα απολύεται αναγκαστικά. Τα σχέδια αυτά έχουν ήδη προκαλέσει μαζικές διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, ανάμεσα στις οποίες ήταν και κάποια μαζικά συλλαλητήρια μπροστά στο Κοινοβούλιο. 

Όταν η Ελλάδα έγινε δεκτή στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το έπραξε με την προϋπόθεση ότι θα ιδιωτικοποιήσει τις στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις της που ελέγχονταν από το κράτος. Κατά συνέπεια, αρκετές σημαντικές βιομηχανίες και πέντε μεγάλες τράπεζες ιδιωτικοποιήθηκαν. Το μερίδιο του κράτους στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος αρχικά μειώθηκε στο 50 % και στη συνέχεια στο 33 %. Αμέσως μετά τις τράπεζες, ήρθε η σειρά να ιδιωτικοποιηθούν η δημόσια εταιρεία τηλεπικοινωνιών (ΟΤΕ) και τα εργοστάσια παραγωγής δομικών υλικών. Ενώ η χώρα διέθετε αρκετά εργοστάσια παραγωγής ζάχαρης και κλωστοϋφαντουργίας, δεν υπάρχει πλέον ούτε ένα για δείγμα. Ακόμη και η παραγωγή του φημισμένου κονιάκ Μεταξά παραδόθηκε στα χέρια της βρετανικής εταιρείας Grand Metropolitan. Η κυβέρνηση αποσύρθηκε επίσης από την εξαιρετικά κερδοφόρα δραστηριότητα της ναυτιλίας και έχει αρχίσει το ξεπούλημα των ναυπηγείων της χώρας, τα οποία έχουν πλέον σχεδόν εξαφανιστεί, όπως και τα λιμάνια της. Σύμφωνα με οδηγίες της ΕΕ, συρρικνώθηκαν η αλιεία, η αμπελουργία και ο αριθμός των εργοστασίων οινοποιίας, καθώς και πολλές άλλες γεωργικές επιχειρήσεις.

Μέχρι ενός σημείου, το λεγόμενο «ελληνικό θαύμα» βασίστηκε στις αμερικανικές μεταπολεμικές επιδοτήσεις και στη συνέχεια, πιο πρόσφατα, στη στήριξη από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας πολιτικής τάξης, της οποίας το κατ’ εξοχήν δόγμα ήταν η τυφλή εμπιστοσύνη και εξάρτηση από τη βοήθεια διεθνών πιστωτών. Δημιουργώντας ένα κράτος πρόνοιας με «ενέσεις» που προέρχονταν από χρηματοπιστωτικά κέντρα της Δύσης, η Ελλάδα υπονόμευσε το σύστημα της ίδιας της αυτοδιαχείρισης και ανεξαρτησίας της.

Εν τω μεταξύ, ο στόχος της διεθνούς κοινότητας κάθε άλλο παρά ήταν η διατήρηση της δομής της εξουσίας ή της δίκαιης ισορροπίας μεταξύ των στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας. Στόχος της, στην πραγματικότητα, ήταν η πτώχευση της χώρας. 

Θα πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι η Ελλάδα είναι μία ανάδελφη χώρα μέσα στο σημερινό ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αφού επίσημη θρησκεία του κράτους είναι η Ορθοδοξία.

Μόλις το επίπεδο του εξωτερικού χρέους στην Ελλάδα και η εξαθλίωση ενός σημαντικού μέρους του πληθυσμού ξέφυγαν από τον έλεγχο της κυβέρνησης, ο διεθνής κορπορατισμός άρχισε να αγοράζει τμήματα της ελληνικής επικράτειας και ελληνικά ομόλογα.

Η Ελλάδα προορίζεται να γίνει το πεδίο δοκιμών των μεθόδων με τις οποίες μια χώρα μπορεί να οδηγηθεί στην απόλυτη καταστροφή. Η ιδέα της διεθνούς «οικονομικής βοήθειας» (σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδος, το 2010, το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας είχε φτάσει τα 432,500,000,000 ευρώ) όχι μόνο δεν εμποδίζει την κατάρρευση της οικονομίας, αλλά στην πραγματικότητα έχει το αντίθετο αποτέλεσμα και την επιταχύνουν. Οι συμφωνίες που συνυπογράφτηκαν από κοινού με την Ευρωπαϊκή Ένωση τον Οκτώβριο του 2011 και είχαν υποτίθεται ως στόχο την διαγραφή του 50 % του χρέους της Ελλάδας στην πραγματικότητα εφαρμόζονται μόνο για να διαγραφούν τα χρέη του ιδιωτικού χρηματοπιστωτικού τομέα (τραπεζών, επενδυτικών κεφαλαίων και ούτω καθεξής).

Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που εφαρμόζονται από την ελληνική κυβέρνηση υπό την πίεση της "τρόικας" (ΔΝΤ, Ευρωπαϊκής Επιτροπής και Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας) απέκτησαν απροκάλυπτα εκβιαστικό χαρακτήρα, ενώ τα μέτρα για μείωση του προϋπολογισμού κυριολεκτικά κατέστρεψαν όλες τις προοπτικές για οικονομική ανάπτυξη της χώρας.

Το 2011 οι κυβερνώντες την Ελλάδα ίδρυσαν το ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, αφού λανσάρισαν το σλόγκαν «Πρόοδος μέσω της ιδιωτικοποίησης». Στόχος ήταν η εκποίηση του εθνικού πλούτου της χώρας - παραλίες, δάση, νησιά, αρχαιολογικοί χώροι – προκειμένου να πουληθούν σε εύπορους ξένους. 

Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν η αύξηση του φόβου και της απελπισίας των Ελλήνων, η μαζική έξοδος των πολιτών στους δρόμους (οι απεργίες, καταγγελίες κατά εργοδοτών και κυβέρνησης και οι διαδηλώσεις έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο), καθώς και η μονοπώληση της εξουσίας καθώς ενισχύεται προοδευτικά η εξωτερική εξάρτηση.

Όταν η αριστερά στην Ελλάδα αρνήθηκε να συμμετάσχει στη νέα κυβέρνηση συνασπισμού στις αρχές του 2012, σχηματίστηκε οικουμενική κυβέρνηση από τρεις κοινοβουλευτικές ομάδες – του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας και του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού (ΛΑΟΣ) – αφού έγιναν συμφωνίες που αφορούσαν στη συνεργασία στο επίπεδο της εφαρμογής της δημόσιας πολιτικής. Ωστόσο, η "τρόικα" δεν άργησε να αντιταχθεί στα προσυμφωνημένα μεταξύ των μελών αυτής της κυβέρνησης συνασπισμού, προτείνοντας νέα αυστηρά προαπαιτούμενα και περιορίζοντας τον ρόλο και τις κινήσεις της πολιτικής ηγεσίας της χώρας. Αυτό προκάλεσε μια εσωτερική πολιτική κρίση τον Φεβρουάριο του 2012. Η αυξανόμενη κοινωνική αναταραχή δεν εκδηλώνεται μόνο μέσω απεργιών και διαδηλώσεων, αλλά και μέσω επιθέσεων εναντίον πολιτικών (κυρίως του Πρόεδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια) και βίαιων επεισοδίων στους δρόμους της ελληνικής πρωτεύουσας.

Στις 20 Φεβρουαρίου 2012, οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης συμφώνησαν τελικά να δοθεί στην Ελλάδα ένα δεύτερο πακέτο «βοήθειας», ύψους 130 δισ. ευρώ. Ωστόσο, η χώρα μπορούσε να παραλάβει το ποσό αυτό μόνο μέσω ενός ειδικού ταμείου που ελέγχεται από τον κύριο χορηγό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τη Γερμανία, η οποία στο πλαίσιο του διαλόγου με την Ελλάδα άλλαξε ύφος και άρχισε να μιλάει τη γλώσσα της ισχύος και της υπαγόρευσης: 

«Δεν έχουμε καμία πρόθεση να διορίσουμε επιτρόπους για να ελέγχουν τον κάθε Έλληνα υπουργό» δήλωσε αξιωματούχος σε συνεδρίαση της Ομοσπονδιακής Βουλής (Bundestag) της Γερμανίας, «αλλά πρέπει να βεβαιωθούμε ότι όλες οι φορολογικές υποχρεώσεις θα τηρηθούν. Και γι' αυτό απαιτείται στενή επιτήρηση».

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ελέγχει αυτή τη στιγμή τις ελληνικές αρχές, προκειμένου να βεβαιωθεί ότι εφαρμόζονται τα μέτρα τα οποία η ελληνική κυβέρνηση ανέλαβε την υποχρέωση να εφαρμόσει. 

«Από τώρα και στο εξής», αναφέρει ένας αναλυτής του Reuters, «η Ελλάδα αποτελεί ιδιοκτησία της παγκόσμιας ελίτ»...

Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να δοθεί προσοχή σε μία σημαντική λεπτομέρεια. Ενώ τα γερμανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης λειτουργούν ως καλειδοσκόπιο προσβλητικών χαρακτηρισμών του ελληνικού λαού, όπως «γουρούνια που καταβροχθίζουν δάνεια», «επαγγελματίες της τσαγκαροδευτέρας», και «λαός για καρναβάλια», τα γερμανικά τραστ αμυντικής βιομηχανίας απολαμβάνουν χειροπιαστά οφέλη από την πώληση γερμανικών όπλων προς την Ελλάδα. Όσον αφορά το ποσοστό του προϋπολογισμού που διατίθεται σε αμυντικές δαπάνες, η Ελλάδα κατέχει τη δεύτερη θέση μεταξύ των χωρών του ΝΑΤΟ μετά τις ΗΠΑ (3 % του ΑΕΠ). Μετά την Πορτογαλία, η Ελλάδα είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος εισαγωγέας γερμανικών όπλων. Επί πρωθυπουργίας Γιώργου Παπανδρέου, η Angela Merkel τον προειδοποίησε, όχι μόνο σχετικά με την υποχρέωση της Ελλάδας να σεβαστεί όλες τις συμφωνίες αγοράς όπλων από τη Γερμανία που υπέγραψε, αλλά του υπενθύμισε την σκοπιμότητα της σύναψης νέων συμφωνιών.

Παραθέτω μερικά ακόμη στοιχεία για λόγους σύγκρισης: Ενώ οι δαπάνες για κοινωνικά προγράμματα μειώθηκαν κατά 9 % (2 δισ. ευρώ) κατά τις δραματικές περικοπές του προϋπολογισμού, οι συνδρομές της Ελλάδας προς το ΝΑΤΟ αυξήθηκαν κατά 50 % (60 εκατ. ευρώ) και οι αμυντικές δαπάνες στα πλαίσια του ΝΑΤΟ αυξήθηκαν κατά 18,2 % (1,3 δισ. ευρώ).

(Συνεχίζεται): Β' Μέρος

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Η αναδημοσίευση ενυπόγραφων άρθρων και μεταφράσεων του ιστολογίου επιτρέπεται μόνο με έγγραφη ενεργή αναφορά στο ιστολόγιο, ως ένδειξη σεβασμού προς τον γράφοντα, αλλά και ως αναγνώριση, έστω και δια της αντιγραφής, πως γινόμαστε καλύτεροι... 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση