Συρία: Οι ηθικοί αυτουργοί ζούνε με τον εφιάλτη του μπούμερανγκ

Κανείς δεν θέλει τη... διάχυση του συριακού εμφυλίου πολέμου στις γύρω χώρες, κι όμως όλοι εργάζονται γι’ αυτήν. Μπορεί να ακούγεται παράδοξο, αλλά οι εξελίξεις στη Συρία επιβεβαιώνουν, ακόμη μια φορά, ότι τόσο η Δύση όσο και οι περιφερειακοί «παίκτες» δεν ξέρουν πού πάνε τα τέσσερα, με αποτέλεσμα να συγχέονται οι «μακροστρατηγικές» τους με τους επιμέρους «βραχυπρόθεσμους» στόχους και το όλο σκηνικό να θυμίζει χύτρα ταχύτητας στο παρά πέντε πριν από το σφύριγμα.

Ο βομβαρδισμός επιλεγμένων στόχων επί συριακού εδάφους από το Τελ Αβίβ το περασμένο Σαββατοκύριακο δεν είναι κάτι καινούργιο. Το Ισραήλ το έκανε και τον Ιανουάριο, χωρίς όμως τότε να γίνει μεγάλη φασαρία. Αυτό που κάνει σήμερα τη διαφορά είναι το... τάιμινγκ, καθώς, όσο περνάει ο καιρός και η κρίση παρατείνεται, τόσο αυξάνεται η πίεση και μια «στραβοτιμονιά» είναι αρκετή για να τινάξει τα πάντα στον αέρα.
Επίσημη δικαιολογία του Ισραήλ για τις επιθέσεις ήταν – όπως και την πρώτη φορά – πως το χάος που επικρατεί στη γειτονική χώρα και η αποδυνάμωση του καθεστώτος του Μπασάρ Αλ Άσαντ έχουν αφήσει το πεδίο ελεύθερο για τον εφοδιασμό της λιβανέζικης Χεζμπολά και πως οι βομβαρδισμοί είχαν στόχο την καταστροφή αυτών ακριβώς των όπλων που προορίζονταν για τον υπ’ αριθμόν ένα «εχθρό» του Τελ Αβίβ.
Αυτό, ακόμη και αν έχει κάποια βάση, δεν αλλάζει τίποτε στις πιθανές συνέπειες που απορρέουν από τις επιλογές του Ισραήλ, οι οποίες είναι πολύ πιθανό να μετατραπούν σε μπούμερανγκ για το ίδιο αλλά και για τις ΗΠΑ.

«Ουδέτερες» βόμβες
Από την αρχή του εμφυλίου στη Συρία το Ισραήλ προσπαθεί να εμφανίζεται ως «ουδέτερο», ενώ οι ΗΠΑ κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους προκειμένου να μη χρειαστεί να επέμβουν με άμεσο τρόπο στην περιοχή. Ο βασικός λόγος είναι ότι είχαν προηγηθεί η Αραβική Άνοιξη και η επέμβαση στη Λιβύη, κάτι που δυσκολεύει μια νέα επιχείρηση στο «καπάκι».
Επιπλέον, όμως, η κρίση στη Συρία είναι υπερβολικά πολύπλοκη και δεν υπάρχει καμία «στρατηγική» που να εγγυάται ούτε στις ΗΠΑ ούτε στο Ισραήλ «θετικά αποτελέσματα». Γι’ αυτό η Ουάσιγκτον προσπαθεί να κερδίσει χρόνο και να συγκρατήσει το Ισραήλ, το οποίο θεωρεί πως ο εμφύλιος στη Συρία, στον βαθμό που ενισχύει με έμμεσο ή άμεσο τρόπο τη Χεζμπολά, αποτελεί απειλή για τα εθνικά του συμφέροντα.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το Τελ Αβίβ, αμέσως μετά τους βομβαρδισμούς που σήμαναν συναγερμό στην ευρύτερη περιοχή, αλλά και πέρα από αυτήν, έσπευσε να υποβαθμίσει το περιστατικό επαναλαμβάνοντας σε όλους τους τόνους ότι παραμένει «ουδέτερο» στη συριακή κρίση.
• Τι είχε συμβεί;
• Φοβήθηκε τις απειλές του Άσαντ, ο οποίος ξεκαθάρισε πως την επόμενη φορά «θα απαντήσει» (την ώρα που όλοι γνωρίζουν ότι δεν είναι σε θέση να το πράξει);
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι όλα κρέμονται από μια κλωστή και το Ισραήλ – όπως και οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο – παίζει με τις κόκκινες γραμμές πιστεύοντας ότι μπορεί να διατηρήσει τον έλεγχο της κατάστασης, κάτι διόλου βέβαιο.

Οι τρεις επιλογές
Ας δούμε τα πράγματα πιο σφαιρικά. Το Τελ Αβίβ δεν έχει κάποιον ιδιαίτερο λόγο να ταχθεί υπέρ της μιας ή της άλλη πλευράς του εμφυλίου. Τόσο το καθεστώς Άσαντ – και οι σύμμαχοί του, Ιράν και Χεζμπολά – όσο και οι πάσης φύσεως αντικαθεστωτικοί αποτελούν εν δυνάμει απειλή για το Ισραήλ.
Μάλιστα, εάν ασπαστούμε μια πιο «μακιαβελική» αντίληψη, τότε η Δαμασκός είναι αυτή που θα έπρεπε να προσπαθεί να «παρασύρει» το Ισραήλ στη συριακή κρίση, καθώς κάτι τέτοιο θα αποτελούσε τεράστιο «πλεονέκτημα» για τους καθεστωτικούς: Ποιος «μουσουλμάνος» θα τολμήσει να συνεχίσει να πολεμάει το καθεστώς την ώρα που η χώρα θα δέχεται επίθεση από το Ισραήλ;
Όμως, αυτή η διαπίστωση, όταν μιλάμε για το Ισραήλ και τις... ΗΠΑ, δεν εγγυάται τίποτε. Η αυξανόμενη ένταση στην περιοχή και τα «τσαλιμάκια» του Τελ Αβίβ φέρνουν την Ουάσιγκτον ένα βήμα πιο κοντά στον «τοίχο». Οι πιέσεις που ασκούνται στον Ομπάμα να «αποφασίσει» τι θα πράξει έναντι της Δαμασκού είναι πλέον ασφυκτικές και αρκεί ένα «στραβοπάτημα» για να γείρει την πλάστιγγα από τη μια ή την άλλη πλευρά.

Προς το παρόν τα αμερικανικά ΜΜΕ προκρίνουν τρεις επιλογές για τις ΗΠΑ:
• Η πρώτη είναι η δημιουργία μιας εναέριας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, η οποία θα βοηθήσει εμμέσως τους αντικαθεστωτικούς αδρανοποιώντας ένα από τα ισχυρότερα «όπλα» του Άσαντ, χωρίς όμως να «απαντάει» στο ζήτημα του εξοπλισμού της Χεζμπολάχ.
• Η δεύτερη είναι η διεξαγωγή καίριων «επιλεγμένων» χτυπημάτων (από αυτά που ξέρουμε πού καταλήγουν) με «δηλωμένο» στόχο την καταστροφή οπλοστασίων (και πολλών άλλων, ως συνήθως).
• Η Τρίτη, στην οποία μοιάζει να προσανατολίζεται ο Λευκός Οίκος, είναι ο απ’ ευθείας και μαζικός πλέον εξοπλισμός των αντικαθεστωτικών...
Αυτή η επιλογή φυσικά έχει λιγότερο «άμεσο» κόστος για τις ΗΠΑ, αλλά και τα γνωστά «άγνωστα» αποτελέσματα, αφού, όπως είθισται, η Ουάσιγκτον δεν έχει ιδέα ποιους θα εκπαιδεύσει και θα εξοπλίσει καθώς και ποια στάση θα τηρήσουν οι νέοι της «φίλοι» σε μια «μετα-Άσαντ» εποχή.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση