Γερμανικές αποζημιώσεις: η αρχή του κακού

Γράφει ο Γιώργος Τσιάπος, Δικηγόρος Σερρών

Γίνεται πολύ λόγος τα τελευταία χρόνια και αίφνης αναζωπυρώθηκε το εθνικό ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων, για τις κτηνωδίες και τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Ναζί του Γ’ Ράιχ στην κατεχόμενη Ελλάδα (1941-1944).

Καταρχάς, να σημειώσουμε ότι μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, επιδικάστηκε στην Ελλάδα από την Διεθνή Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (1946) το ποσό των 7,160 δισ. δολαρίων, για όλες τις καταστροφές που προκάλεσαν τα γερμανικά στρατεύματα.

Επιπλέον, η Ελλάδα κατά την περίοδο της κατοχής υποχρεώθηκε να παράσχει δάνειο προς τους κατακτητές της (η πρώτη φορά στην ιστορία που η χώρα μας δάνεισε!!), το οποίο κατοχικό αναγκαστικό δάνειο ανερχόταν στο ποσό των 3,5 δισ. δολαρίων.

Σημειωτέον ότι τα άνω ποσά υπολογίστηκαν με την αγοραστική αξία που είχε το δολάριο κατά το έτος 1938, το οποίο όμως, αν το αναγάγουμε και το μετατρέψουμε στην σημερινή αγοραστική του αξία, τότε τα άνω ποσά ανέρχονται στα ποσά των 108 δισ. ευρώ & 54 δισ. ευρώ αντίστοιχα.

Σύμφωνα άλλωστε και με επίσημο έγγραφο της Τράπεζας της Ελλάδας, τον Μάρτιο του 2010, το σύνολο των άνω οφειλών ανερχόταν στο ποσό των 162 δισ. ευρώ, δίχως να υπολογίσουμε τους τόκους (π.χ. το ελάχιστο επιτόκιο 3% που ορίζουν τα διεθνή δικαστήρια).

Επιπλέον, τίθενται και ζητήματα αποζημιώσεων των θυμάτων των σφαγών καθώς και επιστροφής των κλεμμένων αρχαιολογικών θησαυρών της χώρας μας από τα πάμπολλα πλιάτσικα.

Για ποιόν όμως λόγο όλες αυτές τις δεκαετίες καμία Ελληνική κυβέρνηση δεν τόλμησε μεταπολεμικά να διεκδικήσει τις άνω οφειλές;  

Προς τι όλη αυτή η συνεχής υποτελής στάση; 

Γιατί όσοι τόλμησαν να φέρουν το θέμα στην επιφάνεια όλα αυτά τα χρόνια «θάφτηκαν» από τα κυβερνητικά Μ.Μ.Ε. και αντιμετωπίστηκαν ως «μπουρλοτιέρηδες» της…Ευρωπαϊκής στέγης;

Ενδεικτικό στοιχείο της (ηθελημένης;) κωλυσιεργίας των εγχώριων κυβερνώντων θα μπορούσε να αποτελέσει και η κάτωθι ιστορία:

Στις 27-11-1995 κατατέθηκε ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, αγωγή της Νομαρχιακής Αυτοδιοικήσεως Βοιωτίας και των συγγενών των θανόντων της σφαγής του Διστόμου Βοιωτίας, κατά του γερμανικού δημοσίου, για την αναγνώριση της υποχρεώσεώς του τελευταίου να καταβάλει στους ενάγοντες το ποσό των 9.448.105.000 δραχμών, ως χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης από την θανάτωση οικείων τους από τα γερμανικά στρατεύματα κατά την περίοδο της κατοχής (συγκεκριμένα στις 10-06-1944), κατά παράβαση των διατάξεων τόσον του τότε ισχύοντος ημεδαπού δικαίου όσο και των διατάξεων του αναγκαστικού διεθνούς εθιμικού δικαίου της Διεθνούς Σύμβασης της Χάγης του 1907 και ειδικότερα της διάταξης περί σεβασμού της ζωής και της ιδιοκτησίας των πολιτών του κατεχομένου Κράτους (Ελλάδας).

Επί της άνω αγωγής εκδόθηκε η με αρ. 137/1997 απόφαση, η οποία δέχθηκε την αγωγή των Διστομιτών και υποχρέωσε το γερμανικό δημόσιο να καταβάλει αποζημιώσεις στους συγγενείς των θυμάτων, καθώς αποφάνθηκε ότι έχουν δικαιοδοσία τα ελληνικά δικαστήρια και ότι δεν απολαμβάνει του δικαιώματος της ετεροδικίας το γερμανικό δημόσιο (ετεροδικία είναι το προνόμιο που έχουν οι υπήκοοι μιας χώρας να δικάζονται σύμφωνα με τους νόμους της χώρας τους, όταν το αδίκημα για το οποίο κατηγορούνται γίνεται σε ξένη χώρα).

Κατά της ανωτέρω αποφάσεως το γερμανικό δημόσιο άσκησε την από 24-07-1998 αίτηση αναιρέσεως ενώπιον του Αρείου Πάγου, η οποία απερρίφθη με την υπ’ αρ. 11/2000 απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, οπότε και επικυρώθηκε η προαναφερθείσα απόφαση και κατέστη αυτή αμετάκλητη. Κατόπιν, ξεκίνησε η διαδικασία κατάσχεσης των γερμανικών κρατικών ιδρυμάτων στην Ελλάδα.

Πλην όμως, για να προβεί κάποιος σε αναγκαστική εκτέλεση κατά αλλοδαπού δημοσίου, πρέπει πρώτα να του χορηγηθεί η σχετική άδεια από τον υπουργό της δικαιοσύνης (άρθρο 923 Κ.Πολ.Δ.), ενώ αντίστοιχα σχετική άδεια απαιτείται και για την λήψη ασφαλιστικών μέτρων κατά αλλοδαπού δημοσίου (άρθρο 689 Κ.Πολ.Δ.).

Η άδεια αυτή βεβαίως ποτέ δεν χορηγήθηκε στους Διστομίτες, καθώς το ελληνικό υπουργείο δικαιοσύνης αρνήθηκε να την εκδώσει, παρακάμπτοντας και ναρκοθετώντας απροκάλυπτα την άνω απόφαση, με αποτέλεσμα ουδέποτε να εκτελεστεί η άνω απόφαση.

Καθώς η ελληνική κυβέρνηση δεν τους χορηγούσε άδεια, το Νοέμβριο του 2008 κηρύσσεται εκτελεστή η άνω απόφαση του ελληνικού δικαστηρίου από τον αντίστοιχο Άρειο Πάγο της Ιταλίας, όπου έλαβε χώρα η συνέχιση της ελληνικής διαμάχης, καθώς οι Διστομίτες προσέφυγαν πλέον εκεί για την δικαίωσή τους, επικαλούμενοι τον Κανονισμό 44/2001 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, σύμφωνα με τον οποίο η ελληνική αμετάκλητη απόφαση του δικαστηρίου της Λιβαδειάς μπορεί να κηρυχτεί εκτελεστή σε άλλο κράτος – μέλος της Ε.Ε.

Η συνέχεια γνωστή, καθώς η Γερμανία προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, οπότε και τελικά δικαιώθηκε αναφορικά με το ζήτημα της ετεροδικίας…

Το άνω περιστατικό, καθώς και οι εν γένει πράξεις όλων των μεταπολεμικών ελληνικών κυβερνήσεων εδώ και 65 χρόνια περίπου, έχουν ευλόγως δημιουργήσει πολλές απορίες σε κάθε μέσο συνετό άνθρωπο αναφορικά με την ενδεχομένως ύποπτη στάση τους. Κάποιος θα φέρει στο μυαλό του σαν παράδειγμα – αιτία ότι ενδεχομένως το σκάνδαλο Siemens, που έχει βαθιές διαχρονικά ρίζες, μπορεί να παίζει και αυτό, μεταξύ άλλων βεβαίως, τον ρόλο του…

Το αποτέλεσμα πάντως είναι ότι, ενώ υπάρχουν σαφώς γερές νομικές βάσεις (πέρα από τα ηθικά ερείσματα) για την διεκδίκηση όλων των άνω οφειλών και αποζημιώσεων, αντιθέτως, η Ελλάδα και όσοι έχουν πληγεί από τα εγκλήματα των Ναζί παραμένουν δίχως δικαίωση.

Και η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι, εντός ενός τέτοιου συστήματος κατευθυνόμενων πολιτικών κριτηρίων και συμφερόντων, η προσδοκώμενη δικαίωση έχει ελάχιστες ελπίδες να ξεφύγει από το χρονοντούλαπο της αφάνειας.

«Στην μάχη ο γενναίος επιζεί, ενώ ο δειλός σκοτώνεται» (Ξενοφών)

…Μακάρι να συμβαδίζαμε από την αρχή με την σωστή πλευρά.

Πηγή: Παράθυρο

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση