Η αύξηση της ανεργίας υποσκάπτει τις δημοκρατικές δομές

Η ευρωπαϊκή πολιτική της γερμανίδας καγκελαρίου δέχεται όλο και μεγαλύτερη πίεση. Ακόμα κι ο πρόεδρος της Κομισιόν Μπαρόζο και ο πολιτικός Ενρίκο Λέτα, που επιφορτίστηκε με τον σχηματισμό κυβέρνησης στην Ιταλία, απορρίπτουν την πολιτική της Μέρκελ. Η κατάσταση της οικονομίας διαρκώς επιδεινώνεται και οι ευρωπαίοι πολιτικοί δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν.

Η αύξηση της ανεργίας υποσκάπτει τις δημοκρατικές δομές. Οι Γερμανοί δεν έχουν καταλάβει ότι οι Νοτιοευρωπαίοι, των Γάλλων συμπεριλαμβανομένων, είναι αναγκασμένοι, αργά ή γρήγορα, να αντισταθούν στη γερμανική ηγεμονία. Ειδικά το ντάμπιγκ μισθών της γερμανίας, που ήδη από την αρχή της συγκρότησης της νομισματικής ένωσης προσέκρουε στο πνεύμα των συνθηκών, κάνει τους Νοτιοευρωπαίους να ασφυκτιούν. Μόνο όταν οι Νοτιοευρωπαίοι ενωθούν για να χτυπήσουν τις γερμανικές εξαγωγές, θα ξυπνήσει η Μέρκελ από τον ύπνο του δικαίου.

Το ενιαίο νόμισμα θα μπορούσε να έχει προοπτική και διάρκεια, αν τα συμμετέχοντα κράτη είχαν ακολουθήσει κοινή μισθολογική πολιτική. Επειδή τη δεκαετία του ’90 θεωρούσα δυνατό κάτι τέτοιο, υποστήριζα το ευρώ. Ωστόσο οι κυβερνώντες υπέσκαψαν τους οργανισμούς τους υπεύθυνους γι’ αυτόν τον συντονισμό και προπαντός τον μακροοικονομικό διάλογο. Απεδείχθη φρούδα η ελπίδα ότι το κοινό νόμισμα θα έφερνε, θέλοντας και μη, την οικονομική σωφροσύνη. Σήμερα το σύστημα έχει εκτροχιαστεί.

Ο Hans-Werner Sinn έγραψε πρόσφατα στη Handelsblatt ότι, για να πετύχουμε ξανά σχετικά ισορροπημένη ανταγωνιστικότητα, θα πρέπει χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογλία και η Ισπανία να φτηνύνουν 20 με 30% σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, και η Γερμανία να ακριβύνει κατά 20%.

Αλλά μια τέτοια πολιτική δεν έχει καμία ελπίδα να εφαρμοστεί. Αποδείχθηκε ότι με CDU/CSU, SPD, FDP και Πράσινους αφενός και με τις γερμανικές εργοδοτικές ενώσεις αφετέρου, δεν υπάρχει περίπτωση να αυξηθούν οι μισθοί στη Γερμανία, αν και απαραίτητο. Κι από την άλλη, η μείωση των μισθών κατά 20 και 30% στη νότια Ευρώπη οδηγεί στην καταστροφή.

Αν δεν μπορούμε να κάνουμε αύξηση ή μείωση της αξίας με αυτόν τον τρόπο, τότε πρέπει να εγκαταλείψουμε το κοινό νόμισμα και να επιστρέψουμε σε ένα σύστημα το οποίο επιτρέπει τέτοιες παρεμβάσεις, όπως συνέβαινε στο σύστημα που είχαμε πριν από την νομισματική ένωση. Το ζητούμενο είναι να μπορούμε να ξανακάνουμε δυνατές τέτοιες ελεγχόμενες υπερ- και υποτιμήσεις υπό ένα καθεστώς συναλλαγματικής ισοτιμίας εντός ΕΕ. Γι’ αυτό όμως είναι αναγκαίοι αυστηροί έλεγχοι στην κίνηση του κεφαλαίου, προκειμένουν να ρυθμιστούν οι κεφαλαιακές ροές. Η Ευρώπη έκανε ήδη αυτό το πρώτο βήμα στην Κύπρο.

Στη μεταβατική φάση οι χώρες που θα υποτιμήσουν τα νομίσματά τους, πρέπει να στηριχθούν ακόμα και με παρέμβαση της ΕΚΤ, προκειμένου να μην καταστραφούν.

Προϋπόθεση για ένα ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα είναι επίσης η αναδιάρθρωση του χρηματοπιστωτικού τομέα στο πρότυπο των δημόσιων ταμιευτηρίων (Sparkassen) και ο αυστηρός έλεγχος. Οι εστίες τοκογλυφίας πρέπει να εξαφανιστούν.

Η μετάβαση σε αυτό το σύστημα, που θα επιτρέπει ξανά ελεγχόμενες υπερ- και υποτιμήσεις, πρέπει να γίνει σταδιακά. Η αρχή θα μπορούσε να έχει γίνει με την Ελλάδα και την Κύπρο. Και σίγουρα θα πρέπει να αξιοποιηθεί η πείρα που στο μεταξύ έχει αποκτήσει η Ευρώπη από το νομισματικό σύστημα και το, λεγόμενο, νομισματικό φίδι (ένωση των νομισμάτων των χωρών της ΕΟΚ, που ιδρύθηκε το 1972 για τον περιορισμό της διακύμανσης των συναλλαγματικών ισοτιμιών).

Μετάφραση: Σοφία Κουσιάντζα – «Εποχή»

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση