Δι’ εὐχῶν…

Ἡ ἀµηχανία µά καί ἡ ἀπογοήτευση ὅλων µας µπροστά στίς πρόσφατες διεθνεῖς ἐξελίξεις, σέ Κύπρο κι ὄχι µόνο, δέν ἔχει λόγο νά µείνει κρυφή. Τόσο ἡ ρωσική στάση ἔναντι τῆς Κύπρου, ὅσο καί τά σηµεῖα µιᾶς διαρκῶς ἰσχυροποιούµενης Τουρκίας, ἄν συνδυαστοῦν µέ τό ἑλλαδικό τραγικό τοπίο τῶν ἡµερῶν µας, σκιαγραφοῦν ἕνα πολύ ζοφερό τοπίο γιά τό µέλλον τοῦ ἑλληνισµοῦ. Θά προσπαθήσουµε λοιπόν νά διατυπώσουµε τή γνώµη καί τήν πρότασή µας γιά τό σήµερα καί τό αὔριο, µέ τόν µεγαλύτερο δυνατό πραγµατισµό.

Ἡ ρωσική ἀπουσία

Πῶς ἀκριβῶς καταλήξαµε στήν παράδοση τῆς Μεγαλονήσου στά χέρια τῆς σαδιστικῆς Τρόικας δέν τό µάθαµε καί ἴσως νά µήν τό µάθουµε ποτέ. Ὅµως εἶναι σαφές ὅτι ἡ Ρωσία σ’ αὐτή τήν κρίσιµη στιγµή ἄφησε τήν Κύπρο ξεκρέµαστη γιά 5-6 δισεκατοµµύρια, ποσό ἀστεῖο γιά τά µεγέθη της. Ἤταν πρόβληµα ἡ παρουσία τοῦ Ἀναστασιάδη στήν κυπριακή ἡγεσία; Ἦταν πίεση γιά τήν ἀπόκτηση µεγαλύτερων ἀνταλλαγµάτων (στρατιωτική βάση) στό νησί; Ἠταν πού δέν θέλησε ἡ Μόσχα νά ἐµπλακεῖ στήν εὐρωκυπριακή ἤ στήν κυπροτουρκική (βλ. δηλώσεις Μεντβέντεφ) σχέση; Δέν ἤθελε νά ἐµπλακεῖ στήν περιοχή ὅπου οἱ ΗΠΑ διευθετοῦσαν τίς δουλειές καί τούς συµµάχους τους; Τό ἀποτέλεσµα εἶναι ἕνα: ἡ Ρωσία ὑπονόµευσε καίρια τήν εἰκόνα της ὡς στρατηγικοῦ φίλου τῆς Κύπρου καί ταυτόχρονα ἄφησε ἔκθετους ὅσους Ἑλλαδίτες ἤλπιζαν σέ δραστική ρωσική παρέµβαση γιά τήν διάσωσή µας ἀπό τά νύχια τῆς Γερµανίας. Ποιός µπορεῖ πλέον νά µιλήσει γιά ἑλληνορωσικές σχέσεις πού θά µποροῦσαν νά προσφέρουν οὐσιαστική βοήθεια στήν καταρρέουσα πατρίδα µας, ὅταν ὁ Πούτιν δέν κούνησε τό δαχτυλάκι του ἀκόµα καί γιά τά ρώσικα κεφάλαια πού κινδύνευαν στήν Κύπρο;

Ἡ ἀναπάντεχη συγγνώµη

Τό ἄλλο ὄντως ἐντυπωσιακό νέο ἦταν ἡ συγγνώµη τοῦ Νετανιάχου πρός τήν Τουρκία καί ἡ ὑπόσχεσή του γιά ἀποζηµίωση τῶν οἰκογενειῶν τῶν 9 θυµάτων τοῦ «Μαβί Μαρµαρᾶ». Ἀσχέτως τοῦ ὅτι προέκυψε ἀπό τήν πίεση τοῦ Ὀµπάµα καί τῶν συνθηκῶν στήν περιοχή – Συρία, Ἰράν – ἦταν ἀναµφίβολα ἄλλη µιά ἀπόδειξη τῆς ἀποδυνάµωσης τοῦ ἑβραϊκοῦ κράτους (προηγήθηκε ἡ ἦττα στόν Λίβανο ἀλλά καί ἡ …ἰσοπαλία στή Γάζα) καί ἄλλη µία ἀπόδειξη τῆς ἐνδυνάµωσης τῆς Τουρκίας. Ποῦ ἀκούστηκε νά ζητᾶ συγγνώµη τό Ἰσραήλ, πού εἶχε τήν πειρατεία γιά ἐπίσηµη πολιτική ἐπί δεκαετίες καί πού δέν σκοτίστηκε νά ἀπολογηθεῖ οὔτε στή βύθιση τοῦ Liberty τό 1967 ἔναντι τῶν ΗΠΑ; Προφανῶς ὁ Ἐρντογάν ἤξερε τήν κατάσταση, γιαυτό καί ἔθεσε σταθερό στόχο τήν συγγνώµη αὐτή – καί τήν πέτυχε παρά τά ὅσα ἔσερνε δηµοσίως στόν διεθνή σιωνισµό τρία χρόνια τώρα! Ἡ τουρκοϊσραηλινή σύγκλιση φαίνεται νά ἐπανακάµπτει καί νά δοῦµε τί ἄλλο φέρνει…

Ποιό µέλλον λοιπόν διαγράφεται γιά τούς ἀνάδελφους καί παρακατιανούς τῆς Εὐρωζώνης, πού οὔτε οἱ Ρῶσοι τούς συνδράµουν οὔτε οἱ Ἰσραηλινοί τούς ὑπολογίζουν; Σέ τί µποροῦµε νά ἐλπίζουµε µέ δεδοµένη τήν κυριαρχία τῶν ἀγορῶν, τήν παρακµή τῆς Δύσης καί τήν δική µας κατάρρευση, µέσα σέ ἕνα τέτοιο διεθνές περιβάλλον; Ἡ γνώµη µας εἶναι πώς δέν µᾶς φταίει κανείς (Γερµανός, Τοῦρκος, Ἀµερικανός ἤ ἄλλος) ὅσο ὁ ἑαυτός µας. Καί µιλᾶµε ὄχι µόνο γιά τό λεγόµενο ἑλληνικό κράτος ἀλλά καί γιά τόν ἑλληνικό λαό, ἀφοῦ κανείς δέν µπορεῖ νά ἀπεκδυθεῖ τῶν εὐθυνῶν του. Ἡ γνώµη µας εἶναι πώς ἄν δέν ἀλλάξει κάτι θεαµατικά – καί …θαυµατουργικά – µέσα στά ἑπόµενα ἕνα δύο χρόνια, θά ζήσουµε ὁπωσδήποτε µιά τεράστια (ἄν ὄχι τήν τελειωτική) ἐθνική καταστροφή. Τί µπορεῖ νά ἀποτρέψει τό µοιραῖο; Ὁ ἐξελληνισµός τοῦ κράτους καί ὁ ἐπανελληνισµός τῆς κοινωνίας.

Τό τουρκικό παράδειγµα

Δέν εἶναι κακό νά µάθουµε ἀπό τόν γείτονα, πού ἔφτασε σέ τέτοιο σηµεῖο ἰσχύος, ξεκινώντας µάλιστα ἀπό πολύ µειονεκτική θέση. Ὁ Μουσταφά Κεµάλ πῆρε τό ἀπολειφάδι τῆς ὀθωµανικῆς αὐτοκρατορίας, καί στό συνοθύλευµα τῶν λαῶν πού τό κατοικοῦσαν ἔφτιαξε νέο κράτος, µέ νέα πρωτεύουσα, νέα γλῶσσα, νέο ἀλφάβητο, νέα συνείδηση. Ὅλα κατασκευασµένα στό ἐργαστήριο, ὅλα ἐπιβεβληµένα ἄνωθεν, ὅλα στηριγµένα στό ψέµµα καί στή βία, ὅµως σύν τῷ χρόνῳ περπάτησαν. Καί µετά τό ‘80 ἄρχισαν νά προκόβουν, γιά νά ἐκτοξευθοῦν στίς µέρες τοῦ AKP. Τό µυστικό τῆς ἐπιτυχίας ἦταν ὄχι µόνο στήν ὀργάνωση σύγχρονου κράτους ἀλλά καί στή διάσηµη φράση «τί εὐτυχία νά λές εἶµαι Τοῦρκος»: ὁ τουρκικός ἐθνικισµός ὡς κρατική ἰδεολογία συνεῖχε δοµές καί ἀνθρώπους στό ὅλο οἰκοδόµηµα καί παρά τόν πρωτογονισµό του λειτούργησε ὡς βάση ἀνασύνταξης. Σήµερα σ’ αὐτό προστέθηκε ἡ ἰσλαµική ταυτότητα καί µέ τήν ἀνάπτυξη τῶν πρώην περιφερειακῶν χωρῶν (BRIC κτλ) ἦρθαν τά ἀποτελέσµατα.

Ἐµεῖς ποῦ εἴµαστε; Σέ τροχιά ἀντίθετη τῶν γειτόνων, ἀπό 30ετίας τό κράτος µαραίνεται καί οἱ ἰδιῶτες ὀργιάζουν µέ δανεικά καί κλεψιµέικα. Μπήκαµε στήν καταναλωτική, ἀτοµιστική Δύση ἀλλά δέν φύγαµε οὔτε ἀπό τόν κακό κρατικό ἑαυτό µας οὔτε βεβαίως κι ἀπό τήν βαλκανανατολίτικη γειτονιά µας. Ἦρθε κι ὁ ἐθνοµηδενιστικός ψευτοεκσυγχρονισµός καί µᾶς ἀποτέλειωσε.

Καί τώρα; Τώρα χρειαζόµαστε ἄµεση ἀλλαγή παραδείγµατος καί πορείας. Καλά τά σχέδια ἐπί χάρτου γιά παραγωγική ἀνασυγκρότηση, εὔηχες καί οἱ παρόλες γιά «κάθαρση» καί «αὐτοκριτική» ἀλλά δέν µπορεῖ µιά κοινωνία αὐτοµισούµενη, µέ τέτοια ἐλεεινή κυβερνώσα ἐλίτ καί µέ τέτοιους «διανοούµενους», νά ἐπιβιώσει µέ τά εὐχολόγια. Στερούµαστε δραµατικά αἰσθήµατος τοῦ συνανήκειν καί εἰδικά τῆς ἑλληνικότητας. Ἄν δέν γίνει κοινή συνείδηση τό τί ἐκπροσωποῦµε ζώντας στά χώµατα αὐτά, µιλώντας τή γλῶσσα αὐτή καί φέροντας τό ἐθνώνυµο αὐτό, δέν ὑπάρχει ἐλπίδα. Ἄν δέν γίνει (καί) κρατική ἰδεολογία ἡ ὑπεράσπιση τῆς ἰδιοπροσωπίας µας καί τῆς µοναδικῆς πολιτιστικῆς µας κληρονοµιᾶς, ἄν δέν νιώσουµε τί πρεσβεύουµε στόν γενέθλιο τόπο τῆς ἀνθρωπότητας, ποῦ µποροῦµε νά σταθοῦµε; Προχθές λ.χ., στήν ἐπέτειο τῆς ἐθνικῆς µας παλλιγενεσίας, ἔβριθαν τά ΜΜΕ ἀπό τίς καθιερωµένες προστυχιές καί ἰδεοληψίες καθηγητάδων καί δηµοσιογραφούντων γιά τήν κρατική «ἀφήγηση» τοῦ ‘21, γιά τήν «κατασκευή τῶν ἐθνικῶν µύθων» κτλ. Ἐντάξει, σέ κάθε χώρα ὑπάρχουν καί οἱ «αἱρετικές» φωνές, ἀλλά ἐδῶ δέν ὑπάρχει …καµµία ἄλλη!

Ἡ ἑλληνική ταυτότητα

Ἄν θέλουµε ὡς κοινωνία νά ζήσουµε (πού κι αὐτό παίζεται, ὅπως δείχνει ἡ δηµογραφία) πρέπει νά ἀλλάξουµε ἄµεσα στάση σέ θεµελιώδη ζητήµατα κοσµοθεωρίας. Μέ στόχο τήν δηµιουργία ἀληθινῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, τά σχολεῖα καί τά ΜΜΕ πρέπει νά γίνουν τά βασικά ἐργαλεῖα. Νά νιώσουµε πρῶτα ἐµεῖς τί σηµαίνει ἡ Ἑλλάδα γιά τήν πνευµατική ἱστορία τοῦ κόσµου. Νά προσπαθήσουµε νά συντονιστοῦµε µέ τό βαθύτερο νόηµά της. Νά ἐπανασυνδέσουµε τήν συνείδησή µας µέ τήν ρωµηοσύνη. Νά δοῦµε τό σκανδαλῶδες προνόµιο πού µᾶς δόθηκε νά ζοῦµε στόν ἅγιο τοῦτο τόπο καί νά τόν σεβαστοῦµε δεόντως. Νά τόν διαφυλάξουµε καί νά τόν προβάλουµε στόν κόσµο πού τόν χρειάζεται ἐπειγόντως.

Τά ὑπόλοιπα θά ἔρθουν µᾶλλον εὔκολα. Δέν θά χρειαστοῦµε πολλά, ἄλλωστε. Ἕνα τσιπάκι ἤ ἕνα αὐτοκίνητο πού µέχρι χθές φτιαχνόταν µόνο στήν Ἀµερική, σήµερα κατασκευάζεται (καί καλύτερο καί φθηνότερο) καί στήν Κορέα, αὔριο καί στό Πακιστάν. Ὅµως τό ἑλληνικό – πνευµατικό καί τουριστικό – προϊόν κανείς ποτέ δέν θά τό φτιάξει, οὔτε κἄν παρόµοιο. Αὐτό, µαζί µέ ὅλα τά συµπαροµαρτοῦντα, θά ἔφτανε γιά νά ζήσει πρῶτα καθένας µας µιά ζωή ἀσυγκρίτως ἀνώτερη τῆς σηµερινῆς ἀβίωτης ἀνοησίας ἀλλά καί ἡ χώρα θά κέρδιζε τήν ἀσφάλεια καί τό κῦρος πού δικαιοῦται. Τό µέλλον µας εἶναι στό παρελθόν µας, ὅταν τό κατανοήσουµε καί τό τιµήσουµε, θά ἀποκτήσουµε καί προοπτική ἐπιβίωσης. Ἀλλιῶς τό ἐπαίσχυντο τέλος δέν θά ἀργήσει.

Πηγή Αντιφωνητής

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση