Ο πολίτης Γιώργος Π.

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος 

Μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν πρωθυπουργός της Ελλάδος. Σήμερα κάνει διεθνή επαγγελματική καριέρα σε ένα παράξενο ρόλο μεταξύ ομιλητή και άνκορμαν, μιλώντας ανά τον κόσμο για την κρίση στην Ελλάδα που επί των ημερών του πέρασε σε διεθνή οικονομικό έλεγχο.
Κι έτσι, τώρα, ως «απλός βουλευτής» πια, δεν βρίσκεται σχεδόν ποτέ στα έδρανα του κοινοβουλίου: ούτε κι όταν αυτό τον καλεί να καταθέσει σε μία μείζονος σημασίας επιτροπή του, για ένα πολύ μεγάλο θέμα που συνέβη επί των ημερών του, δεν ξέρει αν μπορεί να βρει το χρόνο να έρθει στην Αθήνα – εξαρτάται από τις «υποχρεώσεις του στην Αμερική», λέει. Πάντως, διαβεβαιώνει ότι, αν δεν έρθει, θα στείλει υπόμνημα…

Ο Γιώργος Παπανδρέου υπήρξε ο μόνος πρωθυπουργός της Ελλάδος με παππού και πατέρα πρωθυπουργό. Υπήρξε για πολλά έτη υπουργός του πατρός του αλλά υπήρξε και δεύτερος διάδοχός του στην ηγεσία του κόμματος που εκείνος είχε ιδρύσει. Θέλησε να ταυτιστεί με μία σειρά «καινοτομίες», όπως το opengov, ή, τα «ευέλικτα» εκλογικά σώματα με τους «φίλους» και τα «μέλη». Φιλοδόξησε να αλλάξει τα εμβλήματα και το όνομα της παράταξης που κληρονόμησε. Χόρεψε παρόλα αυτά ζειμπέκικο, αλλά, με τον Τούρκο ομόλογό του, όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών. Και η «ομάδα» αμοιβόμενων από το κράτος συμβούλων του ξεπερνούσε τους εκατό – πολλοί εξ αυτών συνεχίζουν την καριέρα τους και σήμερα δίπλα σε άλλους… Ο Γιώργος Παπανδρέου κέρδισε εξ ονόματος της παράταξής του και του λαού του την εξουσία με δέκα μονάδες διαφορά, λέγοντας «λεφτά υπάρχουνε». Είναι όμως ερώτημα υπέρ ποίων την άσκησε όσο έμεινε πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Σήμερα, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν ξέρει αν προλαβαίνει να «πεταχτεί» στην Αθήνα να καταθέσει στο κοινοβούλιο. Θα δει. Μπορεί και να προλάβει, ανάμεσα σε κάποιο από τα πλανητικά ταξίδια του στα οποία «διδάσκει» την εμπειρία του πώς καταστρέφεται μία χώρα.

Ο Γιώργος Παπανδρέου υπήρξε πολλά. Ένα όμως ίσως δεν υπήρξε, όπως αποδεικνύει όχι τόσο η πρωθυπουργική θητεία του, όσο η μετέπειτα στάση του, ιδίως με αυτή του την απάντηση στη Βουλή. Τελικά, δεν υπήρξε αυτό που περισσότερο από όλα διαφήμισε: πολίτης.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση