Εσωτερικός δανεισμός σημαίνει ελευθερία

Του Μάριου Ευρυβιάδη*

Οι διάλογοι που έχουν διαρρεύσει μέσα από το περιβόητο Eurogroup ανάμεσα στην κυπριακή αντιπροσωπεία (Μ. Σαρρή) και τους άλλους κρατικούς αντιπροσώπους μέσα στο Eurogroup (του Γερμανού Σόιμπλε και του Ολλανδού Ασμούσεν) δεν διαφέρουν ούτε ένα ιώτα από αυτούς κοινών μαφιόζων απέναντι στα θύματά τους – εκβιαζόμενους που τους ζητούν γή και ύδωρ για κάποιο «παλαιότερο δανεισμό».

«Φύγε και μην ξαναγυρίσεις στο Eurogroup» φέρεται να είπε στον Κύπριο εκπρόσωπο ο Γερμανός, όταν ο πρώτος του δήλωσε ότι αποχωρεί από τη συνεδρίαση διότι η Κύπρος δεν μπορεί να αποδεχθεί «κούρεμα» καταθέσεων. Ο άλλος, ο Ολλανδός φέρεται να πήρε αμέσως τον Ιταλό, τον ΜάριΟ Ντράγκι, πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κέντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και του είπε, ουσιαστικά, κόψε την ρευστότητα στις δυο μεγάλες κυπριακές τράπεζες, διάλυσέ τες.

Όποιος νομίζει ότι υπερβάλλω μπορεί να αναζητήσει στο διαδίκτυο και να διαβάσει τους υποκλεμμένους από την ελληνική ΕΥΠ διαλόγους ανάμεσα σε αρχιμαφιόζο κυκλώματος τοκογλυφίας στη Θεσσαλονίκη και τους μπράβους του και τις οδηγίες που τους έδιδε πως να χειρίζονται και να συμπεριφέρονται στους επιχειρηματίες, εμπόρους και απλούς πολίτες που έπεσαν στο δίκτυο της τοκογλυφικής του συμμορίας.

Στις Βρυξέλλες και υπό την υψηλή εποπτεία των Γερμανών και των ενεργούμενών τους (Ολλανδών, Φιλανδών, Αυστριακών) λειτουργεί στην πράξη αλλά παρασκηνιακά ένα σύστημα με ληστοσυμμορίτικα χαρακτηριστικά. Και αλίμονο σε όσους δεν έχουν τις δυνατότητες και τις ικανότητες να αντισταθούν και να κοιτάξουν τους ληστοσυμμορίτες στα μάτια.

Η αθλιότητα των Βρυξελλών μου θύμισε μια κυπριακή ρήση που την πρωτάκουσα από τον πατέρα μου που έλεγε, «άμα ο άνθρωπος δεν κρατά λεφτά, χασκιάζεται». Χάνει δηλαδή την αυτοεκτίμησή του, χάνει την αυτοπεποίθησή του, γίνεται δουλοπρεπής και καταλήγει ζήτουλας. Έλεγε και κάτι άλλο ο μακαρίτης ο πατέρας μου που τότε δεν το καταλάβαινα. Αν όχι τη δική σας γενιά, μου λεγε, τότε σίγουρα αυτή των παιδιών σας θα την μετατρέψουν σε είλωτες – δούλους εσαεί.

Για να μην καταντήσει ο κυπριακός λαός να γίνει ζήτουλας, για να μην μετατραπεί ο τόπος σε μια απέραντη ειλωτεία της ληστοσυμμορίας των οικονομικών δολοφόνων (ανατριχιαστικά επίκαιρο είναι το από δεκαετίας εκδοθέν βιβλίο ενός πραγματικού τέτοιοιου οικονομικού δολοφόνου του John Perkins, Confessions of an Economic Hitman 2004) των Βρυξελλών, υπάρχει μόνο μια λύση. Αυτή είναι ο εσωτερικός δανεισμός. Η Κύπρος βρίσκεται σήμερα σε μια οικονομική κατάσταση χειρότερη από το 1974. Αυτό που δεν πέτυχαν οι τότε πολιτικοί και στρατιωτικοί συμμορίτες ήταν να διαλύσουν το κράτος που ήταν και ο αντικειμενικός τους σκοπός. Έτσι με εργαλείο την κρατική υπόσταση ο λαός και μια αξιέπαινη πολιτική ηγεσία σηκώσαν τα μανίκια πάνω και σε μια πενταετία αντικατέστησαν τον υλικό πλούτο που χάθηκε το 1974 και έβγαλαν τη γλώσσα σ’ αυτούς που επιβουλεύοντο την ελευθερία τους.

Η επαπειλούμενη σήμερα χρεοκοπία θα παρασύρει και το κράτος – το τελευταίο καταφύγιο ασφάλειας του κυπριακού λαού. Θα πρέπει συνεπώς ο λαός να δανείσει το κράτος. Αυτό σημαίνει, εσωτερικός δανεισμός. Πρέπει δηλαδή να σταθούμε στα δικά μας πόδια. Όχι να περπατούμε με τα δεκανίκια των ξένων και υπό την αίρεσή τους και να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι το κάνουμε μόνοι μας.

Πώς να γίνει ο εσωτερικός δανεισμός είναι το ζητούμενο. Πρέπει οι πολιτικοί ταγοί του τόπου με τον Πρόεδρο επικεφαλής να πείσουν τον κόσμο να δανείσει το κράτος εθελοντικά αλλά στη βάση συγκεκριμένων και προνομιακών ανταλλαγμάτων που θα έχουν προοπτική στο μέλλον. Το κλειδί είναι να πεισθεί ο κόσμος ότι αύριο και στο μέλλον, η προοπτική του και των γενεών που θα ακολουθήσουν θα είναι καλύτερες από τις σημερινές και από αυτά που άλλοι σχεδιάζουν για αυτόν.

Ποιο θα είναι το κόστος του εσωτερικού δανεισμού; Θα είναι ουσιαστικά η πτώση του βιοτικού μας επιπέδου. Θα πρέπει να ξαναμάθουμε να ζούμε με λίγα. Χωρίς αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού και μόνο ένα ανα οικογένεια. Χωρίς σπίτια εκατοντάδων τετραγωνικών, εξοχικά, χωρίς σαββατοκύριακα στην Αθήνα παρελαύνοντας τον πλούτο μας στα μαγαζιά και στα μπουζούκια, χωρίς σκι στις Άλπεις και αλλού, χωρίς παπούτσια Prada, τηλέφωνα των χιλίων ευρώ και πάει λέγοντας.

Οι επιλογές της Κύπρου δεν μπορεί να είναι υπακοή στην Τρόικα ή άτακτη χρεοκοπία. Υπάρχει και η επιλογή της αξιοπρέπειας, και της ελευθερίας. Αυτή είναι η πολιτική της αυτάρκειας. Το σπίτι μας μόνο εμείς μπορούμε να το ευλογήσουμε. Όταν σου το «ευλογούν» άλλοι, έχουν αλλότριους σκοπούς που σήμερα όλοι τους βλέπουμε σε όλο τους το μεγαλείο –και μάλιστα από τους κατ’ εξοχήν εταίρους μας.

Κοντολογίς είτε θα αφήσουμε τους κλεπτο-ευρωκράτες να μας χασκιάσουν για τα καλά και για πάντα είτε πρέπει να ξεχασκιασθούμε μόνοι μας, όσο δηλαδή διαθέτουμε ακόμα αυτόνομη κρίση.

* Ο Μάριος Ευρυβιάδης είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση