Πως θα αντιδράσουν οι καταθέτες;

Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη δοκιμάστηκε σκληρά και δυστυχώς, έμεινε ανεξεταστέα. Το τραπεζικό σύστημα, η βαριά βιομηχανία της Κύπρου δέχτηκε ένα πλήγμα που μπορεί να αποβεί μοιραίο. Η ευρωπαϊκή αρχή της εγγύησης των καταθέσεων πάντως, πήγε περίπατο. Από Τρίτη, θα ξέρουμε πως θα αντιδράσουν οι καταθέτες των κυπριακών τραπεζών. Αν μου ζητούσαν μια πρόβλεψη, θα έλεγα πως πιο «επικίνδυνους» θεωρώ τους καταθέτες των ελλαδικών τραπεζών και κυρίως όσους έχουν καταθέσεις στα ελλαδικά υποκαταστήματα κυπριακών τραπεζών που τις βλέπω να «αδειάζουν» από Τρίτη πρωί εν ριπή οφθαλμού.

Τα πράγματα θα σκουρύνουν για τη χώρα μας αν η φυγή κεφαλαίων επεκταθεί και στις ελληνικές τράπεζες. Και αυτό δεν αφορά μονάχα την Ελλάδα. Τα πράγματα θα σκουρύνουν για την ίδια την ευρωζώνη αν η φυγή καταθέσεων επεκταθεί σε ολόκληρο –τον έτσι κι αλλιώς ασταθή– ευρωπαϊκό νότο. Μπορεί στην πράξη να έχουν ανοίξει οι ασκοί του Αιόλου, κανείς δεν ξέρει τις σκέψεις των μικρών και μεσαίων καταθετών αυτό το δύσκολο σαββατοκύριακο. Την Δευτέρα θα πάρουμε μια πρώτη γεύση από τον αντίκτυπο αυτής της απόφασης στις άλλες χώρες του νότου (κυρίως στην Ισπανία).

Υπάρχει μια περίπτωση, έστω και ακραία, το τέλος του ευρώ και κατά συνέπεια της ευρωζώνης, να είναι πολύ πιο κοντά από όσο φανταζόμαστε! Ελπίζω στην κυβέρνηση να έχουν εκπονήσει κάποιο Plan B για μια τέτοια περίπτωση.

Σε κάθε περίπτωση, έφτασε κατά την γνώμη μου η ώρα για την ελληνική κυβέρνηση να πάρει σοβαρές αποφάσεις. Η καθυστέρηση μέχρι το φθινόπωρο, ώστε να γίνουν οι γερμανικές εκλογές και το οικονομικό «σούρσιμο» της χώρας για τους επόμενους οκτώ (και βάλε) μήνες, δεν πιστεύω ότι θα γίνει καλά ανεκτή από την κοινωνία μας. Εκτός από την επανεκκίνηση της κυβέρνησης που είναι εκ των ουκ άνευ, πιστεύω πως πρέπει να παρθούν και σημαντικές πολιτικές πρωτοβουλίες για μια μίνιμουμ συμφωνία όλων των πολιτικών δυνάμεων που την στηρίζουν προς την κατεύθυνση της επανεκκίνησης της ίδιας της χώρας.

Η πρώτη και βασική απόφαση που θα πρέπει να πάρουν οι δύο συνέταιροι του Πρωθυπουργού, είναι να υποταχθεί το έλασσον στο μείζον και το επικοινωνιακό στο ουσιαστικό . Αν αυτό δεν γίνει κατορθωτό, τότε είναι εντιμότερο να αποσύρουν την στήριξή τους αντί να φρενάρουν με διάφορα προσχήματα την κοινή πορεία.

Έτσι κι αλλιώς, όλα τα μηνύματα της εποχής δείχνουν πως θα πρέπει επιτέλους να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και την εναλλακτική περίπτωση ενός ελληνικού σχεδίου εξόδου από την κρίση. Είτε εντός της ζώνης του ευρώ είτε με εθνικό νόμισμα. Μπορεί το ευρώ να είναι προς το παρόν «φετίχ» αλλά κανείς και τίποτε δεν αποκλείει πια στο άμεσο μέλλον την μετατροπή του σε «ξορκισμένο δαίμονα». Ήδη έχουν δει τόσα τα μάτια μας, που τίποτε δεν είναι ικανό να μας εκπλήξει. Ελπίζω να είναι το ίδιο (και περισσότερο) υποψιασμένοι πια και στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης. Άλλωστε, η εποχή των μνημονίων οδεύει ταχέως προς το τέλος της. Έρχεται ίσως η εποχή του «όλοι μαζί στην ίδια βάρκα» ή του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Στην δεύτερη ειδικά περίπτωση, χωρίς δικό μας σχέδιο επιβίωσης θα πάμε κυριολεκτικά χαμένοι.

Akenaton