Η τουρκική αλητεία στο Αιγαίο
- Προβλήματα για άλλη μια φορά δημιουργεί η γειτονική μας χώρα στο Αιγαίο. Αυτή τη φορά με την υφαλοκρηπίδα τολμώντας μάλιστα να υπαινιχθεί πως δρα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, αυτό που επί χρόνια απαξιώνει...
Τόσο η Σύμβαση του Μοντεγκο Μπαίυ του 1982 όσο και η παλαιότερη Διεθνής Σύμβαση για την Υφαλοκρηπίδα του 1958 (στην οποία όμως η Τουρκία είναι συμβαλλόμενο μέρος) αποτελούν κωδικοποίηση υφιστάμενων εθιμικών κανόνων και άρα δεσμεύουν όλα τα κράτη, ακόμη και αυτά που δεν τα έχουν υπογράψει.
Παράλληλα παραβιάζει και τη διμερή συμφωνία στη Μαδρίτη που δέσμευε πως κανένα από τα δυο κράτη δεν κατέφευγε σε μονομερείς ενέργειες. Κι όμως η Τουρκία έδωσε άδειες σε εταιρείες για έρευνα και αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων που ανήκουν στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Μη μπορώντας να κάνει αλλιώς παραδέχθηκε πως όντως βρίσκονται μέσα στην ελληνική υφαλοκρηπίδα αλλά εκεί η Τουρκία έχει κυριαρχικά δικαιώματα. Δεν μας είπε από που πηγάζουν αυτά! Και πως ακριβώς καλύπτεται από το διεθνές δίκαιο;
Για ακόμη μια φορά είναι εμφανής η ανάγκη για οριστική και τελεσίδικη επίλυση των διμερών διαφορών στο Αιγαίο. Για να είναι οριστική αυτή η λύση θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν νομικά μέσα επίλυσης διεθνών διαφορών και μόνο, όταν άλλωστε τα επίμαχα ζητήματα πιο εύκολα χαρακτηρίζονται ως νομικά παρά τις όποιες προσπάθειες της Τουρκίας να τα χαρακτηρίσει πολιτικά. Η δε διπλωματία των κανονιοφόρων είναι απαράδεκτη.
Η αλήθεια είναι πως η Τουρκία είναι περισσότερο ωφελημένη από μία πολιτική διαπραγμάτευση και από τον διμερή διάλογο που φροντίζει να καθιστά αναποτελεσματικό, χρονοβόρο και ανούσιο. Η Ελλάδα από την μεριά της δεν έχει απορρίψει τον διάλογο, αν και θα ήταν η κατεξοχήν κερδισμένη από μια νομική λύση στον πλαίσιο του διεθνούς δικαίου, ακόμα και για ζητήματα που θα έπρεπε να είναι μη διαπραγματεύσιμα και αυτό ίσως να είναι το μεγαλύτερο λάθος των έως τώρα κυβερνήσεων γιατί καθιστούν την Τουρκία πιο αδιάλλακτο διαπραγματευτή και εμφανίζεται η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση πρόθυμη να διαπραγματευτεί τα πάντα ακόμη και αυτά που δεν υπάρχει λόγος να μπουν στο τραπέζι. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, η Τουρκία να αυξάνει συνεχώς τις επιδιώξεις της, κάτι το οποίο έχει ιστορικά αποδειχθεί για τουλάχιστον τρεις δεκαετίες.
Σε μια προσπάθεια ερμηνείας της στάσης της θα καταλήγαμε στα εξής: κατ' αρχήν, είναι μια χώρα που έχει κάνει εξαιρετικά καλούς υπολογισμούς και θεωρεί πως θα προσκομίσει περισσότερα οφέλη από αυτή τη στάση, αντιλαμβάνεται πως ο χρόνος είναι με το μέρος της και πως κάποια στιγμή θα υπάρχει ευνοϊκότερο περιβάλλον για τα συμφέροντα της ή έστω δυσμενέστερο για την Ελλάδα, όπως είναι αυτό της οικονομικής κρίσης σήμερα. Τέλος, έχει μεγάλη δυσπιστία στους διεθνείς θεσμούς που πηγάζει από τις ιστορικές της μνήμες και εμπειρίες. Αρκεί να θυμίσω το περιστατικό όταν το 1926 η Κοινωνία των Εθνών επιδίκασε την περιοχή της Μοσούλης στην Μεγάλη Βρετανία (στο υπό βρετανικό έλεγχο Ιράκ). Επιπλέον, διεθνείς θεσμοί είναι αυτοί που της υπαγορεύουν κανόνες και επιπλήξεις για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που επικρατούν στο εσωτερικό της.
Συμπερασματικά, η εμμονή της Τουρκίας να δημιουργεί κρίσεις και εντάσεις στην περιοχή του Αιγαίου απαξιώνοντας το διεθνές δίκαιο και ενισχύοντας την ανασφάλεια και την καχυποψία μεταξύ των λαών αποκαλύπτει τις προθέσεις της, ζωντανό παράδειγμα η Συρία. Θα πρέπει επιτέλους να δείξει καλή πίστη για να επιλυθούν τα ζητήματα, να γίνει οριστική αποδοχή των συνόρων για να μπορέσουν οι δύο λαοί να ζήσουν σε ένα ήρεμο και φιλικό περιβάλλον, να προχωρήσουν σε γοργούς ρυθμούς ανάπτυξης και οι προϋπολογισμοί τους να πηγαίνουν στις υποδομές της εκάστοτε χώρας και προς όφελος των λαών τους και όχι σε εξοπλιστικά και αμυντικά προγράμματα και σε όφελος των στρατιωτικών εταιρειών.
Μία οριστική και τελεσίδικη λύση θα δώσει την ευκαιρία για μία καινούργια αρχή στις διμερείς σχέσεις, χειρότεροι εχθροί όπως η Γαλλία και η Γερμανία, κατάφεραν και ζουν πλέον αρμονικά αποδεχόμενες τα σύνορα και αποφεύγοντας να δημιουργούν συνεχώς νέες εντάσεις και προβλήματα γιατί όχι και εμείς;
*Η Δήμητρα Κοκαλιάρη είναι Διεθνολόγος του Πάντειου Πανεπιστημίου.
Αναρτήσεις
Εκείνο που προέχει και πρέπει με ρεαλισμό, αλλά και ιστορική πίστη να αξιολογηθή, είναι πως το Αιγαίο ήταν και είναι μεν ελληνικό αλλά οι υποθαλάσσιοι υδρογονάνθρακές του δεν ανήκουν ακριβώς (με την ιστορική έννοια) στην Ελλάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύτε βεβαιότατα στην Τουρκία... αυτό εννοείται. Όπως και τα συνολικά ύδατα μιας περιοχής δεν θα ανήκαν σε μία μόνο χώρα εάν ευρίσκοντο αποκλειστικά σε αυτήν.
Ο πραγματικός ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΣ θησαυρός μας είναι η ιδιοκτησία της χρήσης του χώρου που μας παρεδόθη με συνθήκες για την νικηφόρα συμμετοχή μας στον Α και Β παγκ. πόλεμο (εν αντιθέσει με τους απέναντι) - χωρίς να υπολογίζονται δικαιώματα αυτοδιάθεσης, ιστορικών καταβολών κλπ- ας μείνουμε έστω σε αυτά που καταλαβαίνει η σύγχρονη διαπραγμάτευση.
Τα αποθέματα που χρειάζονται τεχνολογία που δεν ΔΙΑΘΕΤΟΥΜΕ για να εξορυχθούν "συνανήκουν" σε αυτούς που μπορούν με γεωστρατηγική ΑΣΦΑΛΕΙΑ να τα βγάλουν.
Εναντι αυτής της ασφάλειας εμείς πρέπει επ' ευκαιρία να "δέσουμε" απολύτως τα δικαιώματα των 12 μιλίων και την νομή και κατοχή της επιφάνειάς τους για να μη ξεφτελιζόμαστε με τις περατζάδες στο Σούνιο, ούτε τις μαγκιές στην Δ. Θράκη, ούτε στον εποικισμό της χώρας.
Αυτός είναι ο πρακτικός τρόπος που πρέπει να σκεπτόμαστε και που δυστυχώς όμως προσκρούει στην άρνηση πολλών νεοελλήνων να θεωρούν τον εαυτόν τους ιδιοκτήτη της χώρας που τους παραδόθηκε έναντι των κοντόφθαλμων ευρωφελημάτων -με ανυπολόγιστα όμως εθνικά κόστη- που κάποιοι ψοφοδεείς, έστω και κουτσουρεμένα, απολαμβάνουν.
Εμεις εχουμε να καθησουμε στο ιδιο τραπεζι με βαρβαρα και γενιτσαρους και οι Γερμανοι με ξαδελφια τους . Φυσικο ειναι να εχουν σημεια επαφης .
ΑπάντησηΔιαγραφήΑτυχες το παραδειγμα .
Αλλα ποιος ομως ωφελειται απο την πολιτικη των γενιτσαρων "Τουρκων";
Τα βαρβαρα και οι σκλαβοι τους "τουρκοι πολιτες" παντως οχι .