Αμοραλισμός και κερδοσκοπία

Το βρώμικο μυστικό της σταθεροποίησης είναι το ότι, ένας μεγάλος αριθμός του πληθυσμού δεν ανεβαίνει ξανά στο πλοίο – ότι πολλοί άνθρωποι καταλήγουν να είναι οι απόκληροι της κοινωνίας, στους οποίους δεν ανήκει ούτε το παρελθόν, ούτε το παρόν, ούτε το μέλλον 

“Όταν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους μέσα σε δύο μόνο έτη, η απόγνωση ριζώνει τόσο βαθιά, ώστε καμία κουλτούρα δεν μπορεί να την απορροφήσει εύκολα. Οι απολύσεις συνεχίζονται μετά τις ιδιωτικοποιήσεις, επειδή οι ξένοι, οι νέοι ιδιοκτήτες της χώρας δηλαδή, απαιτούν οι επενδύσεις τους να αποφέρουν ακόμη μεγαλύτερα κέρδη – αλλά και οι αυτοκτονίες συνεχίζονται, ενώ η χώρα παραμένει στον ορό (δόσεις), χωρίς ποτέ να μπορέσει να ξεχρεωθεί, καταλήγοντας έρμαιο των τοκογλύφων-δανειστών της.

Αυτή είναι η ιστορία των πολιτικών, τις οποίες το ΔΝΤ αποκαλεί «προγράμματα ή μνημόνια σταθεροποίησης» – αντιμετωπίζοντας τις χώρες σαν να είναι πλοία, τα οποία «παραδέρνουν» στους ωκεανούς των αγορών. Τελικά, σταθεροποιούνται, όμως η νέα ισορροπία του τρόμου επιτυγχάνεται με το ρίξιμο στη θάλασσα εκατομμυρίων ανθρώπων – απλών εργαζομένων στο δημόσιο τομέα, ιδιωτικών υπαλλήλων, ιδιοκτητών μικρομεσαίων επιχειρήσεων και φτωχών αγροτών.

Το βρώμικο μυστικό της σταθεροποίησης (μίας χρεοκοπημένης οικονομίας) είναι το ότι, ένας μεγάλος αριθμός του πληθυσμού δεν ανεβαίνει ξανά στο πλοίο – ότι πολλοί άνθρωποι δηλαδή καταλήγουν να είναι οι απόκληροι της κοινωνίας, στους οποίους δεν ανήκει ούτε το παρελθόν, ούτε το παρόν, ούτε το μέλλον”. 

Η μεγαλύτερη τράπεζα της χώρας η οποία κατηγορεί με θράσος την Ελλάδα για φοροδιαφυγή, η Deutsche Bank, ερευνάται για το ίδιο αδίκημα, σε βαθμό κακουργήματος – με δεκάδες στελέχη της γερμανικής οικονομικής αστυνομίας, συνοδεία εισαγγελέων και ενόπλων φρουρών, να εισβάλλουν σε όλα τα γραφεία της, αναζητώντας ενοχοποιητικά στοιχεία.

Η τράπεζα με τους περίπου 100.000 εργαζομένους σε περισσότερες από 70 χώρες, με πελάτες που ξεπερνούν τα 20 εκατομμύρια διεθνώς, «σύμβουλος» μίας σειράς εθνικών κυβερνήσεων, συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής και της γερμανικής, «συλλαμβάνεται» για μη απόδοση ΦΠΑ - καθώς επίσης για πολλές άλλες «δόλιες» και κατ’ εξακολούθηση μεγάλες απάτες.

«Η εμπιστοσύνη είναι η αρχή του παντός», ήταν ανέκαθεν το διαφημιστικό μήνυμα της τράπεζας - γεγονός που, εφόσον ισχύει, δεν μπορεί παρά να σημαίνει πως η απώλεια της εμπιστοσύνης είναι η αρχή του τέλους. Στα πλαίσια αυτά, ποιος αλήθεια θα συνεχίσει να καταθέτει τα χρήματα του σε μία τράπεζα, η οποία κερδοσκοπεί με τέτοιες σκοτεινές μεθόδους, ενώ θεωρείται ύποπτη εξαπάτησης των πελατών της, συνεργασίας με εγκληματίες και «πλαστογράφησης» των ισολογισμών της, με στόχο την «παραπλάνηση» των επενδυτών, όσον αφορά τα αποτελέσματα λειτουργίας της;  

Αναλυτικότερα, η μεγαλύτερη γερμανική τράπεζα κατηγορείται ότι, μεταξύ των ετών 2009 και 2010, σε συνεργασία με ύποπτες, σκιώδεις επιχειρήσεις, αγόραζε μαζικά δικαιώματα εκπομπής ρύπων - με στόχο την παράνομη επιστροφή φόρων (ΦΠΑ) από το κράτος της. Η απάτη αυτή, στην οποία συμμετείχαν αρκετές «εταιρείες γραμματοκιβωτίων», με στόχο τη μεταφορά μεγάλων ποσών από τη μία στην άλλη, ήταν δυνατή επειδή το διακρατικό εμπόριο με τέτοια δικαιώματα είναι αφορολόγητο εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Στα πλαίσια αυτά, όταν μία γερμανική εταιρεία αγόραζε δικαιώματα από μία άλλη ξένη, δεν ήταν υποχρεωμένη να καταβάλλει ΦΠΑ. Στη συνέχεια, όταν πουλούσε τα δικαιώματα αυτά εντός της χώρας της, χρέωνε ΦΠΑ – τον οποίο όμως δεν απέδιδε στο κράτος, «ξεχνώντας» να τον δηλώσει.

Με στόχο τώρα να εξαφανίσουν τα ίχνη τους οι φοροφυγάδες-αγοραστές μετέφεραν τα χαρτιά σε άλλες εταιρείες, με τις οποίες συνεργάζονταν, ενώ ο τελευταίος «αποδέκτης» τα πουλούσε ξανά στο εξωτερικό, υποβάλλοντας αίτημα επιστροφής του ΦΠΑ στη γερμανική εφορία.

Ο βασικός συνεργός των περισσοτέρων αυτών εταιρειών ήταν η Deutsche Bank – η οποία αγόρασε μαζικά, από τέσσερις τουλάχιστον ύποπτες εταιρείες. δικαιώματα εξαγωγής ρύπων, λαμβάνοντας επιστροφές ΦΠΑ από το κράτος της τάξης των 211 εκ. € (μεταξύ του Σεπτεμβρίου του 2009 και του Φεβρουαρίου του 2010).

Ολοκληρώνοντας, η γερμανική τράπεζα αντιμετωπίζει επί πλέον μία σειρά από άλλες, σοβαρότατες κατηγορίες - οι οποίες έχουν σχέση με την εξαπάτηση άλλων τραπεζών της χώρας, με τη χειραγώγηση επιτοκίων, με επικίνδυνα στοιχήματα τόκων εις βάρος ξένων δήμων (όπως για παράδειγμα του Μιλάνου) κοκ.

Ανεξάρτητα τώρα από τις σκοτεινές δραστηριότητες της, κατά πολλούς, δεύτερης πιο εγκληματικής τράπεζας στον πλανήτη (πρώτη θεωρείται η Goldman Sachs), συμβαίνουν μεταξύ άλλων τα παρακάτω στη χώρα της:

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Η ραγδαία αύξηση της «ένδειας» στην περιοχή της Ρηνανίας Βεστφαλίας (κεντρική Γερμανία) είναι κάτι παραπάνω από ανησυχητική – αφού οι πολίτες, τα εισοδήματα των οποίων ευρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας, πλησιάζουν το 20% του συνολικού πληθυσμού. «Πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν δουλειά», αναφέρεται από τα ΜΜΕ χαρακτηριστικά, «αλλά όλο και περισσότεροι δεν μπορούν να ζήσουν από τους μισθούς πείνας που τους προσφέρονται».

Όπως φαίνεται, η επέλαση της Γερμανίας δεν ωφελεί καθόλου τους Πολίτες της – οι οποίοι ουσιαστικά θυσιάζονται στο βωμό των επεκτατικών φιλοδοξιών της καγκελαρίου. Υπενθυμίζουμε εδώ τη δήλωση του προέδρου της ομοσπονδίας των ιατρών των ασφαλιστικών ταμείων της Γερμανίας, σύμφωνα με την οποία:

“Ιούλιος Καίσαρας, Καρλομάγνος, Ναπολέων, Αδόλφος Χίτλερ, Αγγέλα Μέρκελ - ο κατάλογος με τους ηγέτες που θέλησαν να ενώσουν την Ευρώπη (υπό την ηγεμονία τους) είναι πολύ μακρύς. Κάθε προσπάθεια όμως αποτύγχανε λόγω του ότι, κανένας δεν μπορεί να φανταστεί πως θα μένουν όλοι μαζί (υπόδουλοι), στο ένα και μοναδικό σπίτι που λέγεται Ευρώπη”.

Από την «εξομοίωση» της καγκελαρίου με τον Χίτλερ, είναι εμφανές πως ακόμη και οι ίδιοι οι Γερμανοί φοβούνται τυχόν αναβίωση του ναζισμού στη χώρα τους – ενώ αρκετοί είναι αντίθετοι με τις εμφανείς προθέσεις της πρωσικής κυβέρνησης, η οποία σκοπεύει δυστυχώς να «αναρτήσει» την Ευρώπη στο γερμανικό άρμα (αποδυναμώνοντας μία προς μία όλες τις χώρες, με τη βοήθεια  της υπερχρέωσης, της πολιτικής λιτότητας, της «αποκοπής» από τις διεθνείς αγορές χρηματοδότησης και του σκόπιμου εξευτελισμού τους).  

Παράλληλα φοβούνται πως η κυβέρνηση της χώρας τους «εξυπηρετεί» κάποιους άλλους σκοπούς και όχι τα δικά τους συμφέροντα. Υποθέτουν δηλαδή ότι, πίσω από όλα αυτά κρύβονται τα «παιδιά του Σικάγου», καθώς επίσης η επιβολή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής τους διεθνώς – δηλαδή, η αποκρατικοποίηση της εξουσίας, η κατάργηση της Δημοκρατίας, το γκρέμισμα του κοινωνικού κράτους, η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, η καταστροφή της μεσαίας τάξης, η εξαθλίωση των μαζών κλπ.

Κατά την άποψη τους, πρόκειται για τις προσπάθειες εγκατάστασης μίας τρομακτικής δικτατορίας της ελίτ και του καρτέλ παγκοσμίως – ενός άκρατου, απολυταρχικού καπιταλισμού καλύτερα, ο οποίος θα αποδειχθεί ίσως πολύ χειρότερος, από τον εθνικοσοσιαλισμό και το ναζισμό.

Προτείνουν δε ως μοναδική δυνατότητα αντίστασης την έγκαιρη, μαζική εξέγερση των Πολιτών, αφού η Πολιτική είτε εξαγοράζεται (χρηματίζεται), είτε εκβιάζεται, είτε τρομοκρατείται - με αποτέλεσμα να υποτάσσεται ολοκληρωτικά στους εισβολείς και με τέτοιον τρόπο, ώστε να μη γίνεται αντιληπτή ούτε από τον ίδιο τον κομματικό μηχανισμό της (για παράδειγμα, οι φάκελοι της Siemens αρκούν για να εκβιάσουν όλα τα χρεοκοπημένα κόμματα της Ελλάδας, συμπεριλαμβανομένων πολλών πολιτικών «ανδρών»).

Δυστυχώς όμως, ο Πολίτες δεν εξεγείρονται ποτέ, όσο και αν υποφέρουν, εάν δεν υπάρξει κάποιος, ο οποίος να μπορεί να ηγηθεί, έχοντας την πλήρη εμπιστοσύνη τους – γεγονός που δεν δημιουργεί μεγάλες ελπίδες, όσον αφορά το μέλλον πολλών κρατών. 

Ο ΥΠΟΛΟΙΠΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ

  

Στην Ισπανία, το 35% περίπου των χιλιάδων αστέγων έχασε το σπίτι του τον τελευταίο χρόνο – ενώ από το ξεκίνημα της κρίσης, το 50% όλων όσων κοιμούνται στους δρόμους ή στα πάρκα (55% Ισπανοί, 45% μετανάστες), είναι ηλικίας κάτω των 45 ετών. Η πιο κερδοφόρα δραστηριότητα στη χώρα είναι πια τα 15.000 ενεχυροδανειστήρια χρυσού – στα οποία απευθύνονται οι πολίτες, πουλώντας ουσιαστικά τα κοσμήματα τους, για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες.   

Περαιτέρω οι σιωπηλοί, ανεκτικοί, στωικοί στην κυριολεξία Πορτογάλοι, οι οποίοι έχουν «διακριθεί» για την πλήρη υποταγή τους στην εξαντλητική πολιτική λιτότητας που τους έχει επιβληθεί, έχουν πάψει πλέον ακόμη και να αυτοσαρκάζονται.

«Όταν οι αυξήσεις φόρων και οι μειώσεις των μισθών δεν αποφέρουν τα αναμενόμενα, τότε θα πρέπει να ξεπουληθούν και τα τελευταία ασημικά της χώρας», φαίνεται να είναι η στρατηγική της κυβέρνησης της Πορτογαλίας, η οποία προσπαθεί να εκποιήσει άμεσα όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις που έχουν απομείνει στην ιδιοκτησία της (ναυπηγεία, αερογραμμές, κρατική τηλεόραση κλπ.).

Ήδη στα τέλη του 2011 πουλήθηκε η δημόσια επιχείρηση ηλεκτρισμού (EDP) έναντι 2,7 δις € σε μία κινεζική επενδυτική εταιρεία – χωρίς φυσικά να έχει ωφελήσει σε κάτι τους πολίτες της Πορτογαλίας, οι οποίοι μεταναστεύουν μαζικά στο εξωτερικό (250.000 τα έτη 2011 και 2012).

Όσον αφορά τη Σλοβενία, η τεράστια διαφθορά στους δήμους και στις κοινότητες, καθώς επίσης τα μεγάλα τραπεζικά προβλήματα, με τα οποία είναι αντιμέτωπη, είναι βέβαιο πως θα την οδηγήσουν στο μηχανισμό στήριξης. «Οι πολίτες έχουν συνθηκολογήσει, οι επιχειρήσεις μεταναστεύουν μαζικά και τα πολιτικά κόμματα αναλώνονται στις μεταξύ τους διαμάχες», αναφέρει συνάδελφός μας, ο οποίος είναι απολύτως πεπεισμένος πως η δύστυχη πατρίδα του, η Σλοβενία δηλαδή, θα χρεοκοπήσει πολύ σύντομα.

Συνεχίζοντας, ο διορισμένος πρωθυπουργός της Ιταλίας φαίνεται πως κατάφερε την τελευταία στιγμή να «αποδράσει» - επιλέγοντας έξυπνα τα Χριστούγεννα, έτσι ώστε αφενός μεν να μην αντιδράσουν «ακαριαία» οι αγορές, αφετέρου να «εκβιάσει» τόσο τους πολιτικούς του αντιπάλους, όσο και τους όποιους υποστηρικτές του.  

Δυστυχώς δεν κατάφερε να κάνει απολύτως τίποτα για τη χώρα του, το δημόσιο χρέος της οποίας ξεπέρασε για πρώτη φορά τα 2 τρις € – με τις επερχόμενες εκλογές (τέλη Φεβρουαρίου) να επιδεινώνουν κατά πολύ τις όποιες προοπτικές της Ιταλίας. Αν και υποθέτουμε πως θα είναι η πρώτη υποψήφια για την εθελούσια έξοδο από το ευρώ, η οποία θα σήμαινε φυσικά την αρχή του τέλους της Ευρωζώνης, κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τι ακριβώς θα ακολουθήσει.

Περαιτέρω, ενώ η κατάσταση στην Ολλανδία επιδεινώνεται καθημερινά, λόγω του τεράστιου ιδιωτικού χρέους της, φαίνεται πως και η Φιλανδία χάνει το βηματισμό της – αφού το δημόσιο χρέος της αυξάνεται συνεχώς.

Η Γαλλία αντιμετωπίζει επίσης μεγάλα οικονομικά προβλήματα – με το δημόσιο χρέος της (90% του ΑΕΠ), να έχει αυξητική τάση. Ειδικότερα, ενώ το εργατικό κόστος της το 1999 ήταν χαμηλότερο από αυτό της Γερμανίας, σήμερα είναι κατά 25% υψηλότερο – με αποτέλεσμα να είναι αδύνατον πλέον να ανταγωνισθεί την ισχυρή γείτονα της. 

Από την άλλη πλευρά, εντελώς απροσδόκητα, το ΔΝΤ απορρίπτει το πρόγραμμα λιτότητας, το οποίο ψήφισε μόνη της η Ιρλανδία - ισχυριζόμενο πολύ σωστά, αν και σε πλήρη αντίθεση με την τοποθέτηση του για την Ελλάδα ότι, θα οδηγήσει την ιρλανδική οικονομία σε μία απολύτως καταστροφική ύφεση! 

Ειδικότερα, η στατιστική υπηρεσία της Ιρλανδίας δημοσίευσε πρόσφατα τις καταστάσεις του τρίτου τριμήνου του 2012, από τις οποίες τεκμηριώνεται πως η οικονομία της χώρας, μετά τη διάσωση της το 2010, παραμένει βαριά ασθενής. Στα πλαίσια αυτά, το ΔΝΤ απαιτεί από την κυβέρνηση να πάψει να υιοθετεί νέα μέτρα λιτότητας - ακόμη και αν δεν επιτύχει τους στόχους, τους οποίους τοποθέτησε η Τρόικα (!).

Περαιτέρω, η Μ. Βρετανία υποφέρει σε μεγάλο βαθμό, τόσο από τα ελλείμματα του προϋπολογισμού της, όσο και από την αδυναμία ανάπτυξης της οικονομίας της – με τον τραπεζικό κλάδο της, το μέγεθος του οποίου είναι πενταπλάσιο του ΑΕΠ της, να αντιμετωπίζει τεράστιους κινδύνους.

Τόσο το Βέλγιο δε (χρέος της τάξης του 100% του ΑΕΠ), όσο και η Αυστρία (επικίνδυνη έκθεση των τραπεζών της στην Α. Ευρώπη), παρά το ότι δεν «μνημονεύονται» από τα ΜΜΕ, δεν ευρίσκονται σε καλή θέση – ενώ η Κύπρος, η οποία ενοχοποιεί άδικα την Ελλάδα, προσπαθώντας να καλύψει τα τεράστια λάθη των τραπεζών και της κυβέρνησης της,  πολύ δύσκολα θα αποφύγει το μοιραίο.

Ολοκληρώνοντας, με τις Η.Π.Α. σε εξαιρετικά δεινή οικονομική θέση και με την Ιαπωνία να «παραπαίει» (οι πρόσφατες εκλογές της εξασφάλισαν απλά ένα μικρό διάλειμμα), με την επισιτιστική κρίση σε πολλές αναπτυσσόμενες οικονομίες να κλιμακώνεται, καθώς επίσης με τις γεωπολιτικές διαμάχες προ των πυλών, είναι πολύ πιθανόν να αναπολούμε το 2012, σαν ένα έτος που «κύλισε» θετικά για τον πλανήτη – σε αντίθεση με το 2013.   

Σε σχέση τώρα με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα και διεθνώς, ειδικά στον τομέα των αποκρατικοποιήσεων, στον οποίο «εκτυλίσσεται» το μεγάλο παιχνίδι των κερδοσκόπων, θεωρούμε σκόπιμο να υπενθυμίσουμε τα παρακάτω:

            

ΤΟ ΝΟΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΚΛΟΠΗΣ

“Οι Αμερικανοί Πολίτες χρειάστηκαν είκοσι ολόκληρα χρόνια, καθώς επίσης τη χρηματιστηριακή καταστροφή του 2008, για να καταλάβουν τις αληθινές επιπτώσεις των αποκρατικοποιήσεων, καθώς επίσης για να αποδεχθούν τη θλιβερή πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία: ο ταχύτερος τρόπος της ιδιωτικοποίησης του πλούτου είναι η κλοπή”.

Το σύστημα της ελεύθερης αγοράς, το οποίο οδήγησε τις Η.Π.Α. σε μία από τις καλύτερες περιόδους της ιστορίας της, έπαψε πια να υπάρχει - πριν από τριάντα περίπου χρόνια. Στη θέση του εγκαταστάθηκε, με την «αμέριστη» βοήθεια της Πολιτικής, των διατεταγμένων πολιτικών καλύτερα, ο μονοπωλιακός καπιταλισμός – στηριζόμενος στη «νεοφιλελεύθερη θεωρία», έτσι όπως αυτή μεταφέρεται στην πράξη από το Καρτέλ (ειδικά από το τραπεζικό).

Το νέο αυτό οικονομικό σύστημα οδήγησε την υπερδύναμη, όπως είναι πλέον εμφανές, στο δίλημμα: «Επέκταση ή Χρεοκοπία;». Η μονοδρομημένη απάντηση δόθηκε σύντομα, ενώ έγινε «αισθητή» στην Ευρώπη μετά την εισβολή του ΔΝΤ στην Ελλάδα – στα πλαίσια της απόβασης του στην Ευρωζώνη. Η χώρα μας, ευρισκόμενη στο μάτι του κυκλώνα, διαδραμάτισε ακόμη μία φορά έναν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο, «εκ διαμέτρου» αντίθετο δυστυχώς με αυτόν στο 2^ο Παγκόσμιο πόλεμο – τον οποίο πρόσφατα, σχεδόν εβδομήντα χρόνια αργότερα, ακολούθησε ο 1^ος Οικονομικός.     

Ειδικότερα, η δεκαετία του 1980 ήταν η εποχή που επικρατούσε γενική ευφορία σε όλο το «δυτικό» κόσμο – ο οποίος τότε άρχισε να αυξάνει τα χρέη του. Κάτω από τις «οδηγίες» της νεοφιλελεύθερης σχολής, κυρίως οι Η.Π.Α., θεώρησαν την επιτάχυνση των αποκρατικοποιήσεων, την έντεχνη υπεξαίρεση, την κλοπή της δημόσιας περιουσίας καλύτερα, καθώς επίσης τη δυστυχώς «ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση» της οικονομίας, ως αναπότρεπτες εξελίξεις.

Στα πλαίσια αυτά οι «αγγλοσάξονες» τραπεζίτες, καθώς επίσης οι συνάδελφοί τους διαχειριστές κερδοσκοπικών κεφαλαίων, κατασκεύασαν ένα απίστευτο «νομικό πλαίσιο κλοπής» - διαλύοντας το υπάρχον μέχρι τότε αυστηρό ρυθμιστικό πλαίσιο, το οποίο είχε προστατέψει την χώρα (Η.Π.Α.) από τη λεηλασία της ελίτ (εκείνων των ανθρώπων δηλαδή, οι οποίοι χαρακτηρίζονται από τα προσόντα της διάνοιας και της θέλησης άνω του κανονικού).

Εκατό χρόνια νομικών περιορισμών σε χρηματιστηριακούς Οίκους, ανακηρύχθηκαν αυθαίρετα ως εμπόδια στην ελευθερία των επιχειρήσεων - από τις «δυνάμεις της αγοράς». Εκτός αυτού, τα πολιτικά κόμματα έπαψαν πια να υπηρετούν την Πολιτεία - ανταγωνιζόμενα μεταξύ τους απλά και μόνο για το ποιο θα εξυπηρετούσε καλύτερα τη Wall Street.     

Λίγα χρόνια αργότερα η νέα κυβέρνηση των Η.Π.Α. (B.Clinton), αναζήτησε στην Goldman Sachs «ταλέντα» ικανά για να διαχειριστούν την οικονομία - παράλληλα, για να διδάξουν στους εκλεκτούς της άρχουσας τάξης πώς να δανείζονται, πώς να διαχειρίζονται το «πλαστό» χρήμα, πως να κρύβουν την οικονομική τους αδυναμία, πως να μην «αναλώνονται» στην παραγωγή, καθώς επίσης πώς να μετατρέψουν την μεσαία τάξη σε δουλοπάροικους υψηλής τεχνολογίας και καταναλωτές, βαθειά εθισμένους στην χρήση των πιστωτικών καρτών.

Έτσι, στο τέλος της προηγούμενης δεκαετίας, το 2% του Αμερικανικού πληθυσμού έλεγχε άνω του 90% του πλούτου της χώρας (συνυπολογίζοντας τον πληθωρισμό, οι μισθοί της μεσαίας τάξης παρέμεναν στα επίπεδα του 1970). Χρειάστηκαν άλλα δέκα χρόνια για να συντελεστεί, με την κατάργηση του ρυθμιστικού πλαισίου που αφορούσε στις τράπεζες, η μεγαλύτερη «αρπαγή» της ιστορίας: ένας πλούτος αξίας περίπου 14 τρις $ (συνολικές αμερικανικές αποταμιεύσεις), κατέληξε στα «χρηματοφυλάκια» έξι τραπεζών - με τη βοήθεια της Fed. 

Όταν συνήλθαν οι Αμερικανοί από το σοκ, διαπίστωσαν έντρομοι ότι οι τράπεζες ελέγχουν το 60% περίπου του ΑΕΠ. Παράλληλα, συνειδητοποίησαν ότι ο τομέας της ανώτατης παιδείας είχε σοβαρά ελαττώματα - αφού ο πνευματικός υποβιβασμός των πολιτών προηγήθηκε της υπεξαίρεσης του δημόσιου πλούτου και της αναβίωσης των επεκτατικών πολέμων.

Η εκπαίδευση (επαγγελματική εξειδίκευση) αντικατέστησε ουσιαστικά την παιδεία (καλλιέργεια, ευρύτερη μόρφωση), όπως ο αμοραλισμός τους ηθικούς κανόνες. Η κλασσική φιλοσοφία εκδιώχθηκε από τις εκπαιδευτικές αίθουσες, ενώ τα διδάγματά της θεωρήθηκαν μη εφαρμόσιμα την εποχή του «ευ ζην» (της χωρίς προσπάθεια καλοπέρασης) και της κουλτούρας των ναρκωτικών.

Από την άλλη πλευρά τώρα το αμερικανικό Καρτέλ, έχοντας λεηλατήσει εντελώς την ίδια του τη χώρα, ήταν υποχρεωμένο πια να επεκταθεί οικονομικά στον υπόλοιπο κόσμο, με τον παράλληλο στόχο να αποφευχθεί η μητέρα των κρίσεων (Η.Π.Α.) - πόσο μάλλον αφού είχε ήδη χρηματοδοτήσει (2008) τις επόμενες «πρωτοβουλίες» του με τη μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών (άρθρο μας), την οποία ανέλαβε να «μεταφέρει ανώδυνα» στους συμμάχους της υπερδύναμης ένας εντελώς διαφορετικός, «νέος» Πρόεδρος (τον οποίο δυστυχώς πίστεψαν, πέφτοντας στην παγίδα).    

Τα γεγονότα λοιπόν πήραν το δρόμο τους, όπως έχουμε αναφέρει στα κείμενα μας «Σκάκι με το διάβολο» και «Το χρονικό της αποτυχίας» - αφού ο «κύβος είχε ριφθεί». Τα αδύναμα ευρωπαϊκά κράτη, τα οποία είχαν υιοθετήσει επιπόλαια ένα κοινό νόμισμα, παρά το ότι γνώριζαν ότι δεν αποτελούν έναν «άριστο νομισματικό χώρο», ενώ δεν διέθεταν τα απαραίτητα εφόδια για να ανταγωνιστούν τα ισχυρότερα, δεν είχαν καμία επιλογή – με αποτέλεσμα να οδηγούνται, το ένα μετά το άλλο, στο «ικρίωμα».

Το πρόσφατο, ευρύτατο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, το οποίο ανακοίνωσε η Ελληνική κυβέρνηση, προφανώς κατ’ εντολή της σκιώδους, είναι χαρακτηριστικό, όσον αφορά το συγκεκριμένο γεγονός (υπεξαίρεση της δημόσιας περιουσίας, προς όφελος του Καρτέλ, κατά το «πρότυπο» των νεοφιλελεύθερων Η.Π.Α.) – ειδικά όταν αποφασίζεται μέσα στα πλαίσια ενός απίστευτου αφελληνισμού, ο οποίος «επιδοτείται» από μία άνευ προηγουμένου λαθρομετανάστευση, με την «ύποπτη» ανοχή των κομμάτων εξουσίας.   

Δυστυχώς όλοι οι Έλληνες, όπως οι Αμερικανοί στο παρελθόν, θα καταλάβουν πολύ αργότερα ότι, τα όποια έσοδα από αυτού του είδους τις «πρωτοβουλίες», όχι μόνο δεν θα καταλήξουν στα δημόσια ταμεία, μειώνοντας τις επιβαρύνσεις τους αλλά, αντίθετα, θα συμβάλουν στην περαιτέρω επιδείνωση των σημερινών τους δυσκολιών – αφού θα πάψουν πια να εισπράττονται μερίσματα, θα περιορισθούν οι θέσεις απασχόλησης (η αύξηση της ανεργίας κατά 1% κοστίζει πάνω από 400 εκ. € ετησίως), θα μειωθούν τα φορολογικά έσοδα (φοροαποφυγή των πολυεθνικών), θα συρρικνωθεί το κοινωνικό κράτος κλπ.

Όπως έχουμε άλλωστε αναφέρει (άρθρο μας), «Εάν δεν ελεγχθούν οι αγορές, θα ιδιωτικοποιηθούν τα κράτη, μετατρέποντας τους Πολίτες είτε σε θλιβερά, εξαθλιωμένα υποζύγια των αυτονομημένων κεφαλαίων τους, είτε σε υπηκόους απολυταρχικών καθεστώτων».

Από την άλλη πλευρά τώρα, παρά το ότι αρκετά από τα ισχυρά κράτη της ζώνης του Ευρώ  φαντάζονται ότι θα καταφέρουν να αποφύγουν το μοιραίο, στηριζόμενα στην «πρόσκαιρη» οικονομική υπεροχή τους, η «αλυσιδωτή» διαδικασία των «συγκοινωνούντων δοχείων», η οποία είναι προφανώς σε εξέλιξη, δεν πρόκειται στο τέλος να τους επιτρέψει να «αποδράσουν» - ενδεχομένως με την επί πλέον «συμβολή» του δομικού πληθωρισμού (αύξηση του εργατικού κόστους), ο οποίος σύντομα θα «προσβάλλει» απειλητικά την παραγωγική μηχανή τους. 

Έτσι λοιπόν, αν και ο βασικός «πυρήνας» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Γερμανία (εννοούμε πάντοτε τους Πολίτες και όχι τα κράτη, τα οποία διευθύνονται πλέον από τις αγορές), θέλει να πιστεύει ότι τελικά θα μπορέσει να τα καταφέρει, η «πτώση» της, εάν δεν λειτουργήσει συλλογικά, είναι προδιαγεγραμμένη. Άλλωστε εκεί βρίσκονται τα περισσότερα «λάφυρα» (ιδιωτικές καταθέσεις άνω των 4,5 τρις € κλπ), τα οποία είναι αδύνατον να μην στοχοποιήσουν οι «αγορές» – πόσο μάλλον όταν ο πραγματικός εχθρός του μονοπωλιακού καπιταλισμού, ο «απολυταρχικός» με έδρα την Κίνα, είναι αρκετά ισχυρός για να μπορεί να προστατεύει το «ζωτικό» χώρο του. 

Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΑΣ

Μεταξύ των ετών 2003 και 2007 οι τρεις μεγάλες επενδυτικές αγορές (ακίνητα, μετοχές και πρώτες ύλες) παρουσίασαν σημαντικές αυξήσεις – ανερχόμενες έτσι σε επίπεδα, τα οποία παρουσίαζαν μεγάλες «πτωτικές» δυνατότητες (οι αγορές κερδίζουν από την κινητικότητα και τις έντονες διακυμάνσεις - ποτέ από τη σταθερότητα). Όταν λοιπόν το 2007 οι τιμές των ακινήτων άρχισαν να μειώνονται, ακολούθησαν οι τιμές των μετοχών, ενώ ο κύκλος ολοκληρώθηκε, με τη ραγδαία πτώση των τιμών των πρώτων υλών. Έτσι, για πρώτη φορά μετά το 1929, «απαξιώθηκαν» σχεδόν ταυτόχρονα τρία από τα σπουδαιότερα «περιουσιακά» προϊόντα – με αποτέλεσμα η κρίση των ενυπόθηκων δανείων στις Η.Π.Α. (subrimes) να εξελιχθεί σε μία παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση.    

Οι κυβερνήσεις, διακρίνοντας τον κίνδυνο να οδηγηθεί σε εκτεταμένη ύφεση η παγκόσμια οικονομία, επένδυσαν τεράστια ποσά στη διάσωση (bailout) των μεγάλων (too big to fail) τραπεζών, καθώς επίσης στην σταθεροποίηση της ανάπτυξης. Κατ’ επακόλουθο, τα δημόσια χρέη αυξήθηκαν σε μεγάλο βαθμό σε εκείνες τις χώρες, όσον αφορά την Ευρωζώνη, στις οποίες «έσπασε» η φούσκα των ακινήτων – στην Ιρλανδία και στην Ισπανία.

Αντίστοιχη αύξηση παρουσίασαν και τα χρέη εκείνων των κρατών, τα οποία υπέφεραν πριν από την κρίση, τόσο από τα αρνητικά ισοζύγια των εξωτερικών συναλλαγών τους, όσο και από τα μεγάλα ελλείμματα των ετησίων προϋπολογισμών τους – της Ελλάδας και της Πορτογαλίας.

Οι διεθνείς κερδοσκόποι, με τη συντονισμένη χρήση των «όπλων» τους (εταιρείες αξιολόγησης, ΜΜΕ κλπ), εκμεταλλεύθηκαν αμέσως το γεγονός αυτό, αυξάνοντας τα επιτόκια των ομολόγων του δημοσίου των συγκεκριμένων χωρών, με τη βοήθεια των ασφαλιστηρίων πιστωτικών κινδύνων (CDS) – ξεκινώντας τις επιθέσεις τους από την πιο αδύναμη και ανόητη χώρα (Ελλάδα). Αφού τα επιτόκια λοιπόν στην Ελλάδα αναρριχήθηκαν σε επίπεδα που ξεπέρασαν το 10%, οι επιθέσεις των κερδοσκόπων κλιμακώθηκαν – με αποτέλεσμα να πλησιάσουν τα επιτόκια στην Ιρλανδία το 9% και στην Πορτογαλία το 8%.

Η Ευρωζώνη, στην προσπάθεια της να αντισταθεί στην «επιδημία», υποχρεώθηκε στην δημιουργία ενός μηχανισμού στήριξης – δυστυχώς πολύ συντηρητικά, ενεργώντας πάντοτε εκ των υστέρων (πολύ συχνά, οι εταιρείες αξιολόγησης υποτιμούσαν την πιστοληπτική ικανότητα χωρών και τραπεζών την Παρασκευή το απόγευμα, σχεδόν πάντοτε πριν από την εκάστοτε σύνοδο των Ευρωπαίων το επόμενο Σαββατοκύριακο). Αναλυτικότερα, οι επιθέσεις «ενορχηστρώνονταν» στα εξής τέσσερα στάδια:    

(α)  Για όσο χρονικό διάστημα δεν είχαν ασκηθεί κερδοσκοπικές πιέσεις στα ομόλογα του δημοσίου κάποιας χώρας, βασιζόμενες στο υψηλό δημόσιο χρέος της, σε συνδυασμό με τα μεγάλα ελλείμματα του προϋπολογισμού της, οι διεθνείς «επενδυτές», όπως η Goldman Sachs και η Deutsche Bank, έκλειναν ένα συμβόλαιο (CDS) με κάποιον λιγότερο έξυπνο επενδυτή – συνήθως με κάποιο συνταξιοδοτικό ταμείο ή με μία τοπική τράπεζα. Ο επενδυτής διαβεβαίωνε τον εκδότη ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος χρεοκοπίας μίας χώρας της Ευρωζώνης και αγόραζε το συμβόλαιο, έναντι ενός πολύ μικρού ασφαλιστηρίου (1-2% επί του κεφαλαίου) – ασφαλίζοντας έτσι το σπίτι του γείτονα, έναντι πυρκαγιάς.

(β)  Σε δεύτερο στάδιο άρχιζαν οι επιθέσεις στη δύστυχη χώρα (η «πυρπόληση» του σπιτιού του γείτονα), στην οποία είχε στηριχθεί το ασφαλιστικό συμβόλαιο – κατ’ αρχήν με τη βοήθεια των ΜΜΕ και στη συνέχεια με τις «εκτιμήσεις» των αμερικανών οικονομολόγων, των μεγάλων επενδυτικών ονομάτων (G.Soros), των εταιρειών αξιολόγησης κλπ. Ο στόχος αυτών των επιθέσεων ήταν να αυξηθεί κατά το δυνατόν ο φόβος, σε σχέση με το ενδεχόμενο χρεοκοπίας (στάσης πληρωμών) της συγκεκριμένης χώρας - έτσι ώστε να ακολουθήσει η ανοδική πορεία των τιμών των ασφαλιστηρίων (CDS), καθώς επίσης των επιτοκίων δανεισμού.

Η αξία λοιπόν των αρχικών ασφαλιστηρίων, τα οποία είχε συνάψει ο διεθνής επενδυτής (Goldman Sachs κλπ) με το λιγότερο έξυπνο «συνάδελφο» του αυξανόταν σε σημαντικό βαθμό - με αποτέλεσμα, όταν η άνοδος είχε φτάσει σε κάποιο αξιόλογο επίπεδο, να πουλάει ο διεθνής επενδυτής το συμβόλαιο (CDS), με τεράστιο κέρδος.   

(γ)  Στη συνέχεια, ο διεθνής επενδυτής αγόραζε μόνος του τα υψηλών αποδόσεων (επιτοκίων) δημόσια ομόλογα, δανειζόμενος φθηνό χρήμα από την κεντρική τράπεζα. Ταυτόχρονα, έντεινε τις πιέσεις του στην Ευρωζώνη, με στόχο να μην επιτραπεί εκ μέρους της η χρεοκοπία ενός κράτους-μέλους της, έτσι ώστε να εξασφαλίσει ένα ακόμη κέρδος.

Για παράδειγμα, έχοντας αγοράσει τα ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου στο 20% της αρχικής τους αξίας, έχει κάθε λόγο να μην επιθυμεί πλέον τη χρεοκοπία της - την πυρκαγιά δηλαδή στο σπίτι του γείτονα, αφού είναι πλέον ο ίδιος ιδιοκτήτης του. Έτσι, θα μπορεί να εισπράξει το 100% της αξίας των ομολόγων του Ελληνικού δημοσίου (συν τους τόκους), τα οποία έχει αγοράσει στο 20% - επιτυγχάνοντας τεράστιο κέρδος. 

(δ)  Τέλος, οι δυνατότητες εξασφάλισης περαιτέρω κερδών, από τη συγκεκριμένη χώρα, προϋποθέτουν προφανώς την εισβολή του ΔΝΤ. Μέσω του Ταμείου, οι διεθνείς επενδυτικές τράπεζες έχουν την προοπτική να κερδίσουν για μία ακόμη φορά, από την «επιβεβλημένη» αποκρατικοποίηση των εταιρειών που ανήκουν στο δημόσιο της συγκεκριμένης χώρας – αφενός μεν από τις προμήθειες επί των τιμών της πώλησης τους προς τις πολυεθνικές, την οποία οργανώνουν/μεθοδεύουν οι ίδιες, αφετέρου από την υπεραξία των μετοχών που συνήθως αγοράζουν σε χαμηλές τιμές, όταν το χρηματιστήριο καταρρέει λόγω της υπαγωγής της χώρας στο ΔΝΤ.

 

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΩΝ

Η μεγάλη δυσκολία τώρα των διεθνών κερδοσκόπων, το πρόβλημα τους καλύτερα, εάν μπορεί κανείς να το χαρακτηρίσει έτσι, είναι το γεγονός ότι μπορούν να παίξουν το παραπάνω παιχνίδι μόνο μία φορά, με κάθε χώρα. Επομένως, είναι «υποχρεωμένοι» να αναζητούν συνεχώς νέα «θύματα» – καινούργια κράτη δηλαδή για να δραστηριοποιηθούν επιχειρηματικά (business), στηριζόμενοι στο φόβο της χρεοκοπίας, τον οποίο οι ίδιοι καλλιεργούν συστηματικά.

Συμπερασματικά λοιπόν, μετά από ένα απαραίτητο διάλλειμα, κατά τη διάρκεια του οποίου σχεδιάζουν να κερδίζουν από τις αποκρατικοποιήσεις στις χώρες που έχουν υπαχθεί ήδη στο ΔΝΤ (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία), ή από τις διασώσεις των τραπεζών τους, θα συνεχίσουν την επίθεση τους στην Ισπανία, στο Βέλγιο, στην Ιταλία και αλλού. Οι επιθέσεις αυτές θα αποδυναμώνουν συνεχώς τις χώρες που συμμετέχουν στο ταμείο διάσωσης (EFSF), με αποτέλεσμα να είναι η μία μετά την άλλη υποψήφια θύματα – χωρίς να εξαιρείται φυσικά η Γερμανία. 

Για την καταπολέμηση της θανατηφόρας αυτής επιδημίας, δεν βοηθάει η θεραπεία των συμπτωμάτων – όπως για παράδειγμα η αύξηση του ποσού που διαχειρίζεται το ταμείο διάσωσης της Ευρωζώνης ή η επί πλέον αγορά ομολόγων εκ μέρους της ΕΚΤ, όπως συμβαίνει σήμερα. Όσο και αν κάτι τέτοιο φαίνεται βραχυπρόθεσμα αποτελεσματικό, σε μακροπρόθεσμη βάση είναι αδύνατον να σταματήσει τους κερδοσκόπους – πόσο μάλλον όταν πια έχει επιτραπεί στο ΔΝΤ η «απόβαση στις χώρες του Ευρώ», στις οποίες πλέον εγκαθιστά τυπικές κυβερνήσεις (άρθρο μας).  

Αυτό που φαίνεται απαραίτητο λοιπόν εκ μέρους της Ευρωζώνης, ειδικά επειδή ο πλανήτης «καίγεται», η μάστιγα των τόκων καταστρέφει τη συνοχή των κοινωνιών και το ΔΝΤ δεν φαίνεται πρόθυμο να επιστρέψει στις ιδρυτικές του αξίες, είναι η «συστημική» θεραπεία του προβλήματος.

Στα πλαίσια αυτής της «θεραπείας», τα οικονομικά κίνητρα οφείλουν να αλλαχθούν σε τέτοιο βαθμό, έτσι ώστε να είναι ξανά προτιμότερη η επιχειρηματική δραστηριοποίηση στην πραγματική οικονομία – ενώ ο χρηματοπιστωτικός κλάδος πρέπει να περιορισθεί δραστικά, να «ρυθμισθεί» όπως λέγεται, με στόχο να μην αποδίδουν πλέον τα χρηματοπιστωτικά του τεχνάσματα.

Σε τελική ανάλυση η Πολιτεία, με την ενεργό συμμετοχή των Πολιτών της (άμεση δημοκρατία), πρέπει να επανακτήσει την εξουσία και να «σταθεροποιήσει τις τιμές» μεταξύ της πραγματικής και της χρηματοπιστωτικής Οικονομίας - οι οποίες έχουν διαστρεβλωθεί σε τεράστιο βαθμό.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ  

Όσον αφορά την Ελλάδα, η ανάπτυξη που οφείλουμε να επιδιώξουμε δεν θα μπορέσει ποτέ να επιτευχθεί, εάν δεν διαθέτουμε καμία μεγάλη εταιρεία στη χώρα μας – με τις κοινωφελείς να αποτελούν την «αιχμή του δόρατος».

Σε κάθε περίπτωση βέβαια, οφείλουμε να δραστηριοποιηθούμε όλοι παράλληλα, έτσι ώστε να καταπολεμηθεί η γραφειοκρατία, η διαφθορά και η διαπλοκή, να μηδενισθούν τα ελλείμματα του προϋπολογισμού μας, να αυξηθούν οι εξαγωγές μας, καθώς επίσης να περιορισθούν όσο το δυνατόν περισσότερο οι εισαγωγές μας.

Είναι επιεικώς απαράδεκτο να εισάγουμε αγροτικά προϊόντα στη χώρα μας, να καταναλώνουμε περισσότερα από όσα κερδίζουμε, να ξεπουλάμε τη δημόσια περιουσία μας, να αισχροκερδούμε στην τουριστική βιομηχανία μας, να φοροδιαφεύγουμε, να δωροδοκούμαστε, καθώς επίσης να απασχολούμε ξένους εργάτες, απλά και μόνο για να μην εργαζόμαστε οι ίδιοι.

Το ίδιο απαράδεκτο όμως είναι το να μην απαιτούμε την τιμωρία των επίορκων «δημοσίων λειτουργών», να μην αντιδρούμε στην κατάργηση της συνταγματικής τάξης από ένα απίστευτο «μνημόνιο υποτέλειας», να ανεχόμαστε ανεπαρκείς ή ενδοτικούς πολιτικούς και τόσα πολλά άλλα, τα οποία μας «ανάγκασαν» να επαιτούμε διεθνώς, αντί να απαιτούμε – καθώς επίσης να διακινδυνεύουμε την εθνική μας κυριαρχία, καταντώντας τα ανόητα θύματα μίας ενορχηστρωμένης επίθεσης των κερδοσκόπων, οι οποίοι δικαίως θεώρησαν ότι είμαστε ανίκανοι να προστατέψουμε σωστά την πάμπλουτη χώρα μας. 

Κλείνοντας, ευχόμαστε Καλά Χριστούγεννα σε όλους, με υγεία, ελπίδα και αισιοδοξία – τονίζοντας την ανάγκη έμπρακτης αλληλεγγύης (λίγα λόγια, πολλές πράξεις), σε αυτούς που υποφέρουν περισσότερο από  την κρίση.

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 23. Δεκεμβρίου 2012

viliardos@kbanalysis.com

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση