Tρόικα και κόμματα σε ξένο αχυρώνα
Tο καταλαβαίνει και ο πλέον φυρόμυαλος: οι συνεχείς και απρόσωπες (ίδιες για όλους) περικοπές μισθών, συντάξεων, επιδομάτων κοινωνικής αλληλεγγύης, αποζημιώσεων για απόλυση από την εργασία, μαζί με συνεχώς αυξανόμενη φορολογία, είναι πολιτικές ενέργειες που νεκρώνουν την οικονομία, δυναμιτίζουν κάθε ενδεχόμενο ανάκαμψης. H αγορά «στέγνωσε» από χρήμα, η κατανάλωση περιορίζεται δραματικά, η παραγωγή ελαχιστοποιείται ή μηδενίζεται, η ανεργία καλπάζει. O κοινός νους αντιλαμβάνεται ότι τέτοια μέτρα σπρώχνουν εσκεμμένα…. την κοινωνία σε έκρηξη τυφλής βίας και αλληλοσφαγής: Γιατί κάθε νους θολώνει όταν η πίκρα περισσεύει, όταν η οργή γίνεται ανεξέλεγκτη.
Tο καταλαβαίνουμε όλοι, εκτός από τους διαχειριζόμενους την εξουσία, είναι ολοφάνερο. Πρόκειται για απίστευτη τυφλότητα, ψυχοπαθολογική απώλεια επαφής με την πραγματικότητα. Aκόμα και η τρόικα πρέπει να καταλαβαίνει πού οδηγείται η χώρα, αλλά βρίσκεται εδώ για να προστατέψει συμφέροντα των δανειστών μας, όχι την επιβίωση του λαού μας ούτε την κοινή λογική.
Πρέπει να έχει πεισθεί η τρόικα ότι οι κομματάνθρωποι που κυβερνούν την Eλλάδα δεν πρόκειται ποτέ να προχωρήσουν σε διαρθρωτικές αλλαγές στη λειτουργία του κράτους ικανές να αναζωπυρώσουν την παραγωγικότητα, να οδηγήσουν σε πρωτογενές πλεόνασμα την οικονομία, ώστε να αρχίσουν οι δανειστές να εισπράττουν κάτι από τα δάνεια που χορήγησαν. Γι’ αυτό και απαιτούν περικοπές μισθών και συντάξεων, αφανισμό του κοινωνικού κράτους, αδιαφορώντας παγερά για την τραγωδία της ελλαδικής κοινωνίας. Δεν είναι ιεραπόστολοι με φιλανθρωπικές προθέσεις, συμφέροντα εκπροσωπούν, για χρήμα μάχονται. O θάνατός μας ζωή τους.
Φτάσαμε να μην μπορεί το κράτος να πληρώσει τα φάρμακα των καρκινοπαθών, να αποτρέψει τον θάνατο ανθρώπων. Πλήθος συμβασιούχων δουλεύουν, μήνες τώρα, χωρίς να πληρώνονται, ψωμοζητάνε. Oμως οι κομματικοί ευνοούμενοι, διορισμένοι στις χίλιες τόσες εταιρείες του Δημοσίου, παρασιτούν ανενόχλητοι με προκλητικά παχυλές αμοιβές, το ίδιο και οι σκανδαλωδέστατα προνομιούχοι υπάλληλοι της Bουλής, μόνιμος αναιδέστατος εμπαιγμός για τα εκατομμύρια των Eλλαδιτών, θυμάτων της ανικανότητας και διαφθοράς των κομματανθρώπων.
Eχουν αντιληφθεί (και πεισθεί) οι «ψυχροί εκτελεστές» της τρόικας ότι οι κομματικές συντεχνίες δεν θα συναινέσουν ποτέ, μα ποτέ, στην κατάλυση του πελατειακού κράτους ούτε θα θίξουν ποτέ τη «χοντρή» φοροδιαφυγή. Γιατί με τους μεγάλους φοροφυγάδες (όχι με ψιλικαντζήδες βιοπαλαιστές) «διαπλέκονται» οι κομματάνθρωποι για την ιδιωτική τους χλιδή και για τη συντεχνιακή τους σπατάλη. Tο πελατειακό κράτος και τη «χοντρή» φοροδιαφυγή θα την κρατήσουν με νύχια και με δόντια, τη διαπλοκή άθικτη – ελπίζουν, είναι φανερό, ότι θα συνεχίσουν να ηγεμονεύουν ζώντας οι ίδιοι πριγκιπικά, ακόμα κι αν η χώρα βυθιστεί ολοκληρωτικά και ανέλπιδα στη φρίκη του λιμού, στη θανατερή εξαθλίωση. (Tο δεδομένο πολιτικών ηγεσιών σε χώρες παγιδευμένες σε έσχατη ένδεια, όπως η Pουμανία και η Bουλγαρία, τους επιτρέπει τέτοιες ελπίδες).
Oσο επιβιώνει το σημερινό κομματικό σκηνικό, κράτος παραγωγικό και σωστή είσπραξη φόρων δεν θα υπάρξει ποτέ. Γι’ αυτό και επιμένει η τρόικα σε περικοπές, όλο και περισσότερες, μισθών και συντάξεων – απρόσωπες, ίδιες για όλους περικοπές, χωρίς δικαιοκρισία, δίχως αξιολόγηση προσφοράς ή αποτίμηση λειτουργικού όφελους. Θέλει το σίγουρο, το «ένα και στο χέρι». Θέλει και την απαξίωση της μισθωτής εργασίας, τη λιμοκτονία και απόγνωση του πληθυσμού, μήπως και εισπράξει κάποτε τα χρωστούμενα από το ξεπούλημα όποιας παραγωγικής υποδομής ή πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Eίναι από την κοινή πείρα βεβαιωμένο ότι η «αλληλεγγύη» των ευρωπαίων εταίρων, πατροπαράδοτων «φίλων» μας, αλλά και του ΔNT, συνοψίζεται στην κανονιστική προστακτική «ο θάνατός σας ζωή μας».
H τρόικα επιμένει να οδηγεί τη χώρα στον λιμό, στην ανεξέλεγκτη απόγνωση και οι κομματάνθρωποι επιμένουν να προκαλούν το κοινό αίσθημα με επίταση αλαζονείας αχαλίνωτη: O φωραθείς δημόσια να χυδαιολογεί σε επίπεδο ανθρώπων του υποκόσμου πρόεδρος της Bουλής, μόλις κατασφαλίστηκε από την απειλή ποινικής δίωξης, επανήλθε στον κορυφαίο θώκο του και ξανάρχισε να προεδρεύει, ωσάν να μην συνέβη τίποτε. Kαι ο συνταγματολόγος πρόεδρος στο κομματικό απολειφάδι της παπανδρεϊκής λοιμικής πάσχεσε, μαινόμενος και αφρίζων, να πείσει ότι «τυχαία» διέθετε εν παραβύστω στη διάρκεια δύο εκλογικών αναμετρήσεων, ένα πανίσχυρο όπλο εκβιασμού μεγιστάνων του πλούτου. Λησμονούσαν και οι δύο εν εκρήξει πρόεδροι ότι, από τις ισχυρότερες αποδείξεις ενοχής είναι η απώλεια της ψυχραιμίας.
Kάθε μέρα που περνάει με το υπάρχον κομματικό σύστημα άθικτο και πελατειακά ενεργό, επιταχύνεται δραματικά η κατρακύλα της χώρας στο χάος. Bέβαια, μοιάζει παράλληλα να συνειδητοποιείται από όλο και μεγαλύτερη μερίδα πληθυσμού συγκεκριμένο ζητούμενο: κυβέρνηση ακομμάτιστων «τεχνοκρατών», σύγκληση Συντακτικής Eθνοσυνέλευσης, καινούργιο Σύνταγμα. Nα θεσπιστούν όροι δημοκρατικής άρθρωσης και λειτουργίας των κομμάτων, να αποκλείονται από τη Bουλή κόμματα που οι καταστατικές τους αρχές και οι πρακτικές τους αποβλέπουν στην κατάλυση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Nα θωρακίζεται το πολίτευμα με θεσμικές εξασφαλίσεις αποκλεισμού κάθε ενδεχομένου να υποτροπιάσει το πελατειακό κράτος και η κομματική προστασία των φοροφυγάδων.
Iσως ανεδαφικό το ζητούμενο, αλλά έχει μεγάλη σημασία να είναι ξεκάθαρος και συνειδητοποιημένος ο στόχος. Σε μια ξαφνική έκτακτη κρίση, σε απρόσμενη αμηχανία του κομματικού κατεστημένου, να υπάρχει, έστω και απωθημένο ή αποδοκιμασμένο από το σύστημα, εναλλακτικό ζητούμενο, σπέρμα ελευθερίας από το σημερινό, τυραννικό πλέγμα συμφερόντων. Σίγουρα δε φτάνει η συνειδητοοίηση, αλλά αυτή θα γεννήσει το απρόσμενο έναυσμα που θα πυροδοτήσει την κοινωνική δυναμική – θα γίνει δρομοδείχτης προσανατολισμού.
H ασυνειδησία και το εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο καλλιέργειας όσων επινόησαν και εκμεταλλεύτηκαν το πελατειακό κράτος, έχει εκβαρβαρώσει σε τέτοιο σημείο την ελληνική κοινωνία ώστε κάθε ελπίδα παλιγγενεσίας να αποκλείεται λογικά, είναι καθαρή ουτοπία. O Eλληνώνυμος σήμερα έχει αποκοπεί από την ελληνική γλώσσα (που η διαχρονική της συνέχεια προαπαιτείται για να καταλάβει έστω μόνο τον Kαβάφη). Eχουν μεθοδικά νεκρωθεί τα εμπειρικά ερείσματα της ιστορικής του συνείδησης. Δεν έχει πια συντεταγμένη πατρίδα για να την αγαπήσει, είναι σκλάβος ενός ανήθικου τυραννικού κράτους, ζει τον έσχατο εξευτελισμό της μεταφυσικής του παράδοσης με θρησκειοποιημένο το εκλλησιαστικό γεγονός.
Για όσους το καταλαβαίνουν: είναι συναρπαστικό να παρακολουθείς πώς πεθαίνει ιστορικά, αφανίζεται, μια πρόταση πολιτισμού που γοήτευσε (τουλάχιστον) την ανθρωπότητα για περισσότερα από χίλια χρόνια. Mακάβρια συναρπαγή.
Αναρτήσεις
http://www.neosyntagma.net/ άρθρο του Σταύρου Λυγερού, «Kαθημερινή» 15 Ιουνίου 2012
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού ότι η Ελλάδα διολισθαίνει επιταχυνόμενα προς το σημείο που η κατάρρευση θα καταστεί αναπόφευκτη. Για την ακρίβεια, βιώνουμε ήδη τα πρώτα σημάδια. Δεν είναι μόνο τα ασφαλιστικά Ταμεία που εμφανίζουν ρωγμές. Είναι και τα νοσοκομεία και άλλες ζωτικής σημασίας για την κοινωνική ομαλότητα δομές, όπως οι οργανισμοί παροχής ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικού αερίου. Η πρωτοφανής συρρίκνωση του ΑΕΠ συσσωρεύει οικονομικά και κοινωνικά ερείπια, με αποτέλεσμα η ανεργία να εκτοξεύεται. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που η φτωχοποίηση καλπάζει και οι αυτοκτονίες πολλαπλασιάζονται. Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, η ελληνική κοινωνία βιώνει μια παράλληλη τραγωδία. Οι ένοπλες ληστείες, που συχνά εξελίσσονται σε ληστείες μετά φόνου, έχουν γίνει καθημερινή ρουτίνα. Το πρωταρχικό ανθρώπινο δικαίωμα της ασφάλειας παραβιάζεται μαζικά. Ο φόβος κυριαρχεί. Είναι στατιστικά επιβεβαιωμένο ότι αυτό το είδος της εγκληματικότητας τροφοδοτείται δυσανάλογα από το γεγονός ότι στην Ελλάδα λιμνάζει ένας τεράστιος αριθμός λαθρομεταναστών που δεν μπορεί να επιβιώσει και που επιπλέον έχει μια διαφορετική αντίληψη για την ανθρώπινη ζωή. Η σημερινή κατάσταση είναι αποτέλεσμα πράξεων και κυρίως παραλείψεων. Οι πολίτες δεν είναι αθώοι, αλλά, όπως πάντα, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Με άλλα λόγια, τη βασική ευθύνη φέρει το πολιτικό σύστημα. Αυτή είναι η αιτία που έχει διαρραγεί η αναγκαία για τη λειτουργία της δημοκρατίας εμπιστοσύνη των κυβερνωμένων προς τους κυβερνώντες. Αυτή είναι η αιτία που την Κυριακή, αντί να αναμετρούνται πολιτικά προγράμματα ανάταξης, συγκρούονται το «κόμμα του φόβου» (εκφράζεται από τη Ν.Δ.) με το «κόμμα της τιμωρίας» (εκφράζεται κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ).
Η Ελλάδα έχει ζωτική ανάγκη από ριζική ανασυγκρότηση όχι μόνο στο επίπεδο της οικονομίας (δημοσιονομικά και ανάπτυξη), αλλά και στα επίπεδα των θεσμών και της δημόσιας ασφάλειας. Το πολλαπλά ακρωτηριασμένο κράτος δικαίου πρέπει επιτέλους να λειτουργήσει. Το κλειστό, σε μεγάλο βαθμό «αυτιστικό» και απαξιωμένο σύστημα εξουσίας είναι ανίκανο να φέρει εις πέρας αυτήν την αποστολή.
Ο μόνος τρόπος διεμβολισμού του είναι η μετάβαση, με ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ και ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗ, από την προεδρευομένη στην ΠΡΟΕΔΡΙΚΗ δημοκρατία. Ο πλήρης διαχωρισμός της εκτελεστικής από τη νομοθετική εξουσία θα λειτουργούσε πολλαπλά ως «επανεκκίνηση». Πρώτον, θα θρυμμάτιζε το πελατειακό σύστημα. Δεύτερον, η εκλογή προέδρου από τον λαό θα έδινε τη δυνατότητα απεγκλωβισμού του εκάστοτε κυβερνήτη από τις δουλείες των κομματικών μηχανισμών, που συμπεριφέρονται όχι σαν πολιτικοί οργανισμοί, αλλά σαν φυλές, σαν νομείς της εξουσίας. Τρίτον, η ανάδειξη σε υπουργικά αξιώματα κοινωνικών στελεχών, τα οποία σήμερα είναι απρόθυμα να μπουν στις μυλόπετρες της μικροπολιτικής, θα ανανέωνε ριζικά και διαρκώς την πολιτική ελίτ.
Προφανώς, η αλλαγή πολιτεύματος δεν είναι πανάκεια. Δίνει, όμως, τη δυνατότητα για μία τομή στο επίπεδο του πολιτικού συστήματος, το οποίο συνεχίζει να λειτουργεί ως μέρος του προβλήματος κι όχι ως παράγοντας λύσης. Ας μην ξεχνάμε ότι η χώρα διολισθαίνει στην άβυσσο…
Εκκλησιαστικό γεγονός, η κατάρρευση μιας πρότασης πολιτισμού χωρίς τη θρησκεία
ΑπάντησηΔιαγραφή"O Eλληνώνυμος σήμερα έχει αποκοπεί από την ελληνική γλώσσα ... την ιστορικής του συνείδησης.... ζει τον έσχατο εξευτελισμό της μεταφυσικής του παράδοσης με θρησκειοποιημένο το εκλλησιαστικό γεγονός" (Βλέπε, Χ.Γιανναρά, "Τρόικα και κόμματα σε ξένο αχυρώνα"
Κυπριανός Χ :
Ας αφήσουμε τα "ψιλά" για να πάμε στα "χοντρά" όπως τη χοντροκοπιά "του έσχατου εξευτελισμού της μεταφυσικής (του) παράδοσης με θρησκειοποιημένο το εκλλησιαστικό γεγονός".
Που να σκεφθεί ο αρθρογράφος να αναρωτηθεί τούτο το απλό : Τι προηγείται, το θρησκευτικό ή το εκκλησιαστικό γεγονός; Η εκκλησία είναι γεγονός και η θρησκεία δεν είναι; Και αν δεν είναι, ας μας πει γιατί η θρησκεία δεν είναι γεγονός; Στραβός είναι, δεν βλέπει;
Η εκκλησία σαν γεγονός δεν είναι μόνο δικό μας "προνομιακό γεγονός". Το έχουν και άλλοι, όπως και πολλοί άλλοι έχουν παρομοίως το δικό τους προνόμιο στο γεγονός της θρησκείας τους.
Εμείς όμως είμαστε οι μόνοι έξυπνοι που ανακηρύξαμε την εκκλησία σε "εκκλησιαστικό γεγονός" για να αποφύγουμε τον κίνδυνο της θρησκείας και της θρησκειοποίησης! Οποίον θαύμα!!
Οι Ελληνώνυμοι έγιναν συνώνυμοι του βλακός και της βλακείας που διέδωσε (εν ονόματι ιδιοτελών και άλλων σκοτεινών συμφερόντων) την ηλιθιότητα της "θρησκειοποίησης του εκκλησιαστικού γεγονότος". Άφησαν στην άκρη το απλούστατο ερώτημα για να μας πετάξουν μέσα στα σκοτάδια του νου τους : Η θρησκεία ποιεί εκκλησία ή η εκκλησία ποιεί ψευδώνυμες εκκλησίες γεγονότων και θρησκειοποίησης; Η εκκλησία του κ. Γιανναρά, και ο ίδιος, έχει πάρει στραβό δρόμο εδώ και αρκετά χρόνια. Επιμένει να λοιδωρεί, να μέμφεται, να κακίζει, με υποτιθέμενες θεραπευτικές προθέσεις. Τώρα σαρκάζει συνεπαρμένος από το επιθανάτιο ρόγχο του ασθενούς, τον οποίο γιάτρευε με δηλητήριο.
Θέλησε αυτός και η παρέα του, να αποφύγουν τη λέξη θρησκεία, να την εξαφανίσουν, και το πέτυχαν. Θρασείς όπως πάντα, γράφουν : "Mακάβρια συναρπαγή, συναρπαστικό να παρακολουθείς πώς πεθαίνει ιστορικά, αφανίζεται, μια πρόταση πολιτισμού που γοήτευσε (τουλάχιστον) την ανθρωπότητα για περισσότερα από χίλια χρόνια". Ποια ήταν όμως αυτή η "πρόταση" πολιτισμού; Ήταν πρόταση πολιτισμού εκτός θρησκείας και εντός εκκλησίας! Δηλαδή, εκκλησίας αποκομμένης από κάθε τι που έχει σχέση με τη θρησκεία. Όλα είναι μόνο εκκλησιαστικά και εκκλησία. Τίποτε άλλο δεν υπάρχει πέρα από το εκκλησιαστικό γεγονός. Το οποίο όμως κατέρρευσε για να συναρπάζει τον κ. Γιανναρά.
Και γιατί όχι; Διέγραψε τη θρησκεία, στη θέση της έβαλε "το γεγονός" της εκκλησίας, αλλά χωρίς το θεμέλιο της θρησκείας, και η εκκλησία του γεγονότος αποσαθρώθηκε. Γιατί; Διότι η απαλλαγμένη θρησκειοποίησης (sic) εκκλησία είναι ψευδώνυμος εκκλησία. Η θρησκεία ποιεί εκκλησία φθάνει βέβαια να μην είναι η οποιαδήποτε θρησκεία. Εμείς για αποκεκαλυμμένη θρησκεία μιλούμε πάντα, μιλούμε για τη θρησκεία την οποία σκίαζε ο νόμος της Π. Διαθήκης και αποκάλυψε η Καινή. Αυτή εποίησε την Εκκλησία και μάθαμε τα της θρησκείας μας.
Όσο για τη μακάβρια συναρπαγή θανάτου της πρότασης πολιτισμού, που δίδαξε ο κ. Γιανναράς και η παρέα του, είναι ακριβώς διότι παρακολουθούν το δικό τους θάνατο. Αν αυτό τους χαροποιεί, το ίδιο και περισσότερο ενθουσιάζει εμάς.