Έκθεση της CIA, Μετανάστευση, Νέα Οικονομία, Αποσταθεροποίηση Κρατών, Δημογραφικό

Το μοντέλο “Όπλα έναντι (vs) Βουτύρου”!

Το άρθρο είναι αρκετά μεγάλο για δικές μου κρίσεις και σχόλια… πρέπει όμως –πριν σας παραθέσω αποσπάσματα από την υπό μετάφραση σοκαριστηκή έκθεση της CIA- να σας μεταφέρω ένα μικρό απόσπασμα περί του μοντέλου “Όπλα έναντι (vs) Βουτύρου”, γιατί πιστεύω μας αφορά άμεσα αφού σχετίζεται με την αποσταθεροποίηση της δικής μας χώρας:

«Στην μακροοικονομία, το μοντέλο “όπλα έναντι βουτύρου” είναι το παράδειγμα μιας απλής καμπύλης παραγωγικών δυνατοτήτων. Καταδεικνύει τη σχέση των επενδύσεων ενός έθνους στην άμυνα και τα καταναλωτικά αγαθά του πολίτη. Σε αυτό το παράδειγμα, ένα έθνος έχει να επιλέξει ανάμεσα σε δύο επιλογές, όταν δαπανά τους περιορισμένους πόρους του. Μπορεί είτε να αγοράσει όπλα (επενδύοντας στην άμυνα) ή να αγοράσει βούτυρο (επενδύοντας στην παραγωγή των αγαθών), ή ένα συνδυασμό αυτών των δύο. Αυτό το μοντέλο μπορεί να θεωρηθεί ως μια αναλογία για τις επιλογές μεταξύ των αμυντικών και των πολιτικών δαπανών στις πιο σύνθετες οικονομίες. Το μοντέλο «όπλα ή βούτυρο» χρησιμοποιείται γενικά σαν την απλουστευμένη μέθοδο για τις εθνικές δαπάνες μέρους του ΑΕΠ. Το έθνος θα πρέπει να αποφασίσει ποια ισορροπία -όπλα ή βούτυρο- εκπληρώνει καλύτερα τις ανάγκες του, με την επιλογή του εν μέρει επηρεασμένη από τις στρατιωτικές δαπάνες και τη στρατιωτική στάση των πιθανών αντιπάλων του. Οι ερευνητές της πολιτικής οικονομίας διαπιστώνουν ότι, η ανάληψη του κόστους της επιλογής (ο οικονομικός όρος είναι “Trade-off“) ανάμεσα στις αμυντικές και τις καταναλωτικές δαπάνες, είναι ένας χρήσιμος και επιτυχημένος προγνωστικός δείκτης στις εκλογές. Αυτό το μοντέλο συνήθως δεν συσχετίζεται καλά με τις οικονομίες της ελεύθερης αγοράς».

 
- Βάσει των παραπάνω κάνω τον συσχετισμό με την δική μας περίπτωση: Σύντομα θα έχουμε μια εθνική τραγωδία γιατί όλα καταδεικνύουν ότι η αποσταθεροποίηση της χώρας προχωράει με γοργούς ρυθμούς.
- Το παραπάνω μοντέλο πρέπει να είναι κύριας σημασίας για τους κρατούντες αν λάβουμε υπόψιν μας ότι η CIA το χρησιμοποιεί κατά κόρον στις εκθέσεις της και είναι ένα σημαντικό εργαλείο για τον στρατηγικό σχεδιασμό και την διαχείριση της αποσταθεροποίησης κρατών.
- Άμεσα συνδεδεμένα παλαιότερα άρθρα είναι οι “Προβλέψεις για την επόμενη δεκαετία” και η επιβεβαιωμένη δική μας έρευνα «Το δημογραφικό ζήτημα -S.O.S.».
- Αντιτίθεμαι στο κυνήγι των μεταναστών αφού και αυτοί οι ταλαίπωροι άνθρωποι, θύματα της παγκόσμιας προπαγάνδας και της δικής τους κοινωνίας ψάχνουν μια καλύτερη μοίρα αντί να ενωθούν και να καλυτερέψουν τις συνθήκες στον τόπο τους και δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους δικούς μας ανθρώπους που μεταναστεύουν χάριν του άκρατου επικρατούντος ατομικισμού και του συμφέροντος.
- Αντιτίθεμαι στην μεταναστευτική πολιτική που ασκείται παγκοσμίως ΜΟΝΟ και ΜΟΝΟ για την διατήρηση των δεικτών του παρόντος σάπιου οικονομικού μοντέλου που είναι καταστροφικό για την ανθρώπινη υπόσταση.

Αποσπάσματα από την -υπό μετάφραση- έκθεση της CIA από το 2001

«Το γεγονός ότι όλες οι πλούσιες χώρες θα αντιμετωπίσουν ταυτόχρονα μια δραματική μετατόπιση προς τα άνω στις ηλικίες της πληθυσμιακής πυραμίδας τους, και σε συνδυασμό με έναν κόσμο που πιθανόν να είναι πολύ πιο ολοκληρωμένος μέσω του εμπορίου, της τεχνολογίας και των χρηματοπιστωτικών δεσμών, δημιουργεί τη δυνατότητα για δευτερογενείς επιδράσεις στην παγκόσμια οικονομία. Σε περίπτωση απουσίας ριζικών μεταβολών στην πολιτική μέσα σε δύο δεκαετίες, μεγάλο μέρος του βιομηχανοποιημένου κόσμου μπορεί να βρεθεί με λίγες επιλογές, αλλά και με ένα συνδυασμό αύξησης του χρέους ή υψηλότερη φορολογία, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε βραδύτερη ανάπτυξη παγκοσμίως. Μερικές από τις μεγάλες σημερινές χώρες εξαγωγείς ενδέχεται να αποτύχουν να θεσπίσουν έγκαιρα φορολογικές μεταρρύθμισης και τότε θα αρχίσουν να προβάλλονται τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα. Επειδή η συνολική αποταμίευση στον κόσμο, αναμένεται επίσης να μειωθεί, οι πιέσεις στα επιτόκια θα αυξηθούν και το κόστος του χρέους στις υπερχρεωμένες χώρες θα αυξηθεί: 

Στην Ευρώπη, τα αυξανόμενα επίπεδα χρέους σε ορισμένες χώρες, όπως η Ιταλία, η οποία σήμερα έχει μία από τις μεγαλύτερες επιβαρύνσεις του χρέους στο 110% του ΑΕΠ, μπορεί να ασκήσουν πιέσεις στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για αύξηση στα επιτόκια, με αποτέλεσμα η ανάπτυξη στη ζώνη του ευρώ να κινείται προς τα κάτω. Η νομισματική κρίση στην Ευρώπη στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ήταν εν μέρει το αποτέλεσμα της αντίληψης που είχαν οι διακινητές νομίσματος και οι κερδοσκόποι, ότι τα προγράμματα πρόνοιας και γήρατος της Ευρώπης ήταν μη βιώσιμα και πιο ανησυχητικά σε χώρες με υψηλά επίπεδα χρέους και υποτονική ανάπτυξη. 

• Για να αμβλυνθούν οι δημοσιονομικές πιέσεις, ο ανεπτυγμένος κόσμος θα πρέπει να δράσει σύντομα με ένα συνδυασμό από αλλαγές στην πολιτική. 

Το δημοσιονομικό κόστος της παγκόσμιας γήρανσης δεν αφήνει πολλές εύκολες επιλογές για τις ανεπτυγμένες χώρες. Καμία ενιαία πολιτική πρωτοβουλία δεν δείχνει να είναι επαρκής για την ανακούφιση των πιέσεων. Οι βελτιωτικές κινήσεις ενδέχεται να μην είναι ομοιόμορφες σε όλες τις χώρες.

• Η δραματική μείωση του πληθυσμού έχει δημιουργήσει κενά εξουσίας που τα εκμεταλλεύονται νέες εθνοτικές ομάδες.
• Οι διαφορετικού τύπου δείκτες της αύξησης του πληθυσμού ανάμεσα σε γειτονικές χώρες, έχουν αλλάξει ιστορικά τα συμβατικά ισοζύγια της εξουσίας.
• Οι δημογραφικές ανισορροπίες θα μπορούσαν να προκαλέσουν εντάσεις μελλοντικά ιδιαίτερα σε χώρες που έχουν χερσαία σύνορα και σχετικά συμβατικές ακόμα δυνατότητες.
• Η αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης ή η περικοπή παροχών συνεπάγεται πολιτικό κόστος.
• Η μετανάστευση ως μια βιώσιμη εναλλακτική λύση απαιτεί εξαιρετικά μεγάλο αριθμό ανθρώπων για να διατηρηθούν οι αναλογίες υποστήριξης στα σημερινά επίπεδα.
• Οι προγεννητικές πολιτικές είναι μακροπρόθεσμες λύσεις, οι οποίες δεν έχουν ακόμη αποδειχθεί αποτελεσματικές. 
 
Αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης ή περικοπές στα οφέλη

Η αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης συχνά θεωρείται πολύ δύσκολο θέμα για την Ευρώπη, όπου οι Γερμανοί για παράδειγμα, συνταξιοδοτούνται μεταξύ 55 και 60 λόγω του “εργασιακού άγχους” και οι Γάλλοι εργαζόμενοι έχουν κλείσει τη χώρα τα τελευταία χρόνια, απαιτώντας πρόωρη συνταξιοδότηση, σε ένα έθνος όπου η μέση ηλικία συνταξιοδότησης είναι τα 59:
• Επιπλέον, για να κρατηθούν σταθερά τα ποσοστά εξάρτησης και ως εκ τούτου τα οφέλη και οι φορολογικοί συντελεστές σταθεροί, μέχρι το 2030 η συνταξιοδότηση θα πρέπει να αρχίσει στα 78 στην Ιαπωνία, στα 74 στη Γαλλία, στα 73 στην Ιταλία και στα 72 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μέχρι το 2050, οι ηλικίες συνταξιοδότησης σε αυτές τις χώρες θα πρέπει να αυξηθούν σε 81, 78, 79, και 75 αντίστοιχα. Η μείωση στα οφέλη αποτελεί συχνά ένα πολιτικά φορτισμένο θέμα και συνήθως δεν είναι ευπρόσδεκτο, ειδικά στην Ευρώπη.
• Το 1995, η κυβέρνηση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι ForzaItalia είχε πληγεί από μια σειρά από πολιτικές θύελλες, οι οποίες όλες ξεπεράστηκαν εκτός από τη μεταρρύθμιση των συντάξεων, η οποία κατέστρεψε τον κυβερνητικό συνασπισμό.
• Την ίδια χρονιά, το ολλανδικό κοινοβούλιο αναγκάστηκε να ανακαλέσει την απόφαση για μείωση των συνταξιοδοτικών παροχών όταν προέκυψε από το πουθενά ένα ισχυρό Κόμμα -που υποστηρίζονταν από τους ηλικιωμένους- για να τιμωρήσει τους μεταρρυθμιστές.
• Το 1996, η μετριοπαθής πρόταση της γαλλικής κυβέρνησης για να τακτοποιήσει τις συντάξεις προκάλεσε απεργίες και ταραχές. 

Αύξηση της μετανάστευσης

Πολλές γερασμένες ανεπτυγμένες χώρες διερευνούν τη μετανάστευση ως λύση στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν τις αναλογίες υποστήριξης στα σημερινά επίπεδα. Για τους περισσότερους, όμως, αυτή η στρατηγική θα είναι αναποτελεσματική και πολιτικά απαράδεκτη λόγω του εξαιρετικά μεγάλου αριθμού των μεταναστών που θα απαιτούνταν:

• Από το 2000 έως 2050 ο καθαρά συνολικός αριθμός των μεταναστών που απαιτούνται για να διατηρηθεί το μέγεθος του πληθυσμού σε ηλικία εργασίας στην Ιαπωνία θα είναι 32 εκατ. (περίπου 650.000 ετησίως), στη Γερμανία 24 εκατ. (487.000 ετησίως), και στην Ιταλία κατά 19 εκατ. περίπου (327.000 ετησίως), σύμφωνα με τον ΟΗΕ.
• Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, οι μη Ευρωπαίοι ξένοι ήδη αποτελούν σχεδόν το 10% του πληθυσμού.
• Μία εναλλακτική λύση είναι να δημιουργηθεί πληθυσμός “εργαζόμενων επισκεπτών», όπως γίνεται συνήθως στη Μέση Ανατολή. Η αποδοχή των εν λόγω εργαζομένων στους μεγάλους αριθμούς που θα χρειαστούν, ωστόσο, θα εξακολουθούν να απαιτούν μεγάλες πολιτισμικές αλλαγές όπως στην Ιαπωνία για παράδειγμα, η οποία αυτή τη στιγμή έχει αμελητέο αριθμό αλλοδαπών. 
 
Ανισορροπία σημαίνει υψηλότερους φόρους για τις μελλοντικές γενιές 

• Οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται σε καλύτερη θέση για να αντιμετωπίσουν το θέμα της γήρανσης από ότι οι περισσότερες από τις ανεπτυγμένες χώρες.
• Όμως, οι Ευρωπαίοι και οι Ιάπωνες έχουν αρχίσει να παίρνουν το ζήτημα στα σοβαρά.
• Εκτός και αν οι σύμμαχοι των ΗΠΑ ανασχεδιάσουν εντελώς τα προγράμματα των δικαιωμάτων, θα έχουν μεγάλο και επίπονο δρόμο.
• Η πρόκληση: να αναπτύξουν συστήματα συνταξιοδότησης που δεν υπονομεύουν την ιδιωτική αποταμίευση και τις επενδύσεις μέσω του ακρωτηριασμού των επιπέδων φορολογίας των νέων.
• Βλέπουμε ήδη μία αύξηση της πόλωσης μεταξύ των ηλικιακών ομάδων· η ανάδυση των συγκρούσεων μεταξύ των γενεών μπορεί να μην είναι πολύ μακριά. 

Για την Ιαπωνία και την Ιταλία, ειδικότερα, εάν οι σημερινές γενεές δεν πληρώσουν περισσότερους φόρους ή δεν μειώσουν δραματικά τις αγορές αγαθών και υπηρεσιών, η επόμενη γενιά θα βρεθεί αντιμέτωπη για μια ολόκληρη ζωή με τους καθαρούς φορολογικούς συντελεστές να είναι τουλάχιστον δύο φορές πάνω πιο υψηλά από τα τρέχοντα επιτόκια. 

Σύμφωνα με λογιστικές μεθόδους ανάλυσης των γενεών -εάν όλα τα άλλα πράγματα παραμείνουν ως έχουν- όσο μικρότερο είναι το μέγεθος των επόμενων γενεών σε σχέση με την τρέχουσα γενιά, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η ανισορροπία. 

Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι αρκετά μπροστά για να αντιμετωπίσουν στρατηγικά την τάση γήρανσης:

• Η ανάπτυξη του εργατικού δυναμικού μέσω της μετανάστευσης, μια κοινή πρακτική στις Ηνωμένες Πολιτείες, θεωρούνταν πολιτικά αρνητικό στην Ιαπωνία και την Ευρώπη. • Σχέδια καθορισμένων εισφορών όπως τα προσωπικά εθελοντικά τα σχέδια εξοικονόμησης, (όπως των ΗΠΑ 401 ( k)) και τα σχέδια της ατομικής συνταξιοδότησης -τα οποία σήμερα μοιράζουν εξίσου ένα ικανοποιητικό εισόδημα στους συνταξιούχος- απορρίπτονται από τους Ιάπωνες και πολλούς Ευρωπαίους, οι οποίοι αμφισβητούν την ασφάλεια αυτών των ιδιωτικών επενδυτικών σχεδίων πάνω στα μακροπρόθεσμα.
• Επιπλέον, σε αντίθεση με τα ευρωπαϊκά και ιαπωνικά συστήματα, το αμερικανικό σύστημα έχει τη δυνατότητα να μετατραπεί σε ένα διχαλωτό σύστημα· Περίπου το ήμισυ των παροχών του κάθε εργαζομένου προέρχεται από τον εργοδότη. Αντίθετα, το 80% του μέσου εισοδήματος ενός συνταξιούχου Γερμανού προέρχεται από κράτος. Στην Ιταλία και τη Γαλλία αυτή τη στιγμή δεν έχουμε χορηγία των συστημάτων συνταξιοδότησης από τους εργαζόμενους. 
 
Τούτου λεχθέντος, η πρόκληση της παγκόσμιας γήρανσης έχει αρχίσει να βρίσκει το δρόμο της πάνω στα πολιτικά προγράμματα των άλλων ανεπτυγμένων χωρών:

• Τον Μάρτιο του 2000 Ιάπωνες πολιτικοί πρότειναν, πάνω σε λευκό χαρτί με τίτλο «Ενδυνάμωση και καλύτερη διακυβέρνηση στη Νέα Χιλιετία”, ότι οι μεγάλες ανησυχίες της κυβέρνησης για την πτώση των γεννήσεων και τη γήρανση του πληθυσμού θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάποια χαλάρωση της νομοθεσίας περί μετανάστευσης, αλλά μάλλον όχι αρκετή για την αντιμετώπιση της αναπόφευκτης κρίσης της εργασίας.
Η Ιαπωνία μειώνει αθόρυβα τις συνταξιοδοτικές παροχές του τυπικού Ιάπωνα 40άρη κατά 20%.
• Προοδευτικά οι κυβερνήσεις στην Ευρώπη αφήνουν κατά μέρος την ιδεολογία υπέρ της δημοσιονομικής σκοπιμότητας. Ο πρώην κομμουνιστής Massimo D’Alema στην Ιταλία και Gerhard Schroeder με τον κόκκινο-πράσινο συνασπισμό του στη Γερμανία, περικόπτουν τις παροχές εγγυήσεων και θεσπίζουν συστήματα ιδιωτικών συνταξιοδοτικών παροχών.
• Πέντε από τα έθνη των G-7 έχουν ήδη προγραμματίσει περιορισμό στις μελλοντικές αυξήσεις της πλήρους ηλικίας συνταξιοδότησης. Το Ηνωμένο Βασίλειο και οι Κάτω Χώρες επαυξάνουν ακόμη και μη χρηματοδοτούμενα δημόσια συνταξιοδοτικά συστήματα που χρηματοδοτούνται από άλλα συστήματα που βασίζονται στην προσωπική αποταμίευση.
Τα μέτρα που έχουν ληφθεί μέχρι σήμερα είναι πιθανό να μην αρκούν για την επίλυση των τρομακτικών προβλημάτων. Εάν εκείνοι που χαράζουν την πολιτική σε αυτές τις χώρες δεν είναι πρόθυμοι να αντιμετωπίσουν πληρέστερα το θέμα της γήρανσης στο εγγύς μέλλον, -οικοδομώντας προγράμματα τίτλων που μπορούν να είναι αυτοσυντηρούμενα ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί με τη γονιμότητα ή τη μακροζωία, ακόμα και σε περιόδους οικονομικής ύφεσης-, τότε θα βρεθούν μπροστά στην προοπτική να αντιμετωπίσουν ένα πιο εξοργιστικό προβλήματα στο μέλλον. Οι μεταρρυθμίσεις απαιτούν εκ των προτέρων κοινοποίηση και σταδιακή εφαρμογή διότι, δεδομένης της αμεσότητας των προβλημάτων του ανεπτυγμένου κόσμου, δεν αφήνουν περιθώρια για εφησυχασμό. 
 
Θα αναδυθεί μια σύγκρουση των γενεών;

Μια κρίσιμη αβεβαιότητα είναι: σε μία εκλογική δύναμη που ρέει όλο και πιο πολύ στα χέρια των ηλικιωμένων, τι είναι αυτό που θα παρακινήσει τους πολιτικούς ηγέτες να ενεργούν για λογαριασμό ενός μακροπρόθεσμου μέλλοντος για τους νέους;
Βλέπουμε ήδη μια αύξηση της πόλωσης μεταξύ των ηλικιακών ομάδων σε ορισμένες χώρες. Μια αύξηση στη σύγκρουση μεταξύ των γενεών δεν μπορεί να είναι πολύ μακρυά:

• Μια ανώτερη δύναμη αναδύεται στην Ευρώπη, όπου εκδηλώνεται λιγότερο μέσω των ανεξάρτητων ανώτερων οργανισμών (όπως στις ΗΠΑ) από ότι μέσω των εργατικών συνδικάτων και περισσότερο με την ένωση συνδεδεμένων πολιτικών κομμάτων που υιοθετούν τυπικά προ-συνταξιοδοτικές πλατφόρμες. Στη Γερμανία, πολλοί νέοι άνθρωποι που εργάζονται είναι θυμωμένοι με τους υψηλούς φόρους και με ένα υπερβολικά γενναιόδωρο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης που κάνει πολύ ελκυστική την ανεργία, τοποθετώντας το μεγαλύτερο βάρος στους εργαζόμενους.
• Στη Σιγκαπούρη, ο ανώτερος Υπουργός LeeKuanYew κάποτε πρότεινε, κάθε φορολογούμενος εργαζόμενος να έχει δύο ψήφους για να εξισορροπήσει την επιρροή των λόμπι κάθε συνταξιούχου γέροντα.
Η μετανάστευση θα μπορούσε να είναι μια μερική λύση για τις δημογραφικές ανισορροπίες:
• Η μετανάστευση θα μπορούσε να προσφέρει θέσεις εργασίας για τους εργαζομένους από τις αναπτυσσόμενες χώρες και εργατικό δυναμικό για τον ανεπτυγμένο κόσμο.
• Οι αναπτυσσόμενες χώρες θα αποκτήσουν σκληρό νόμισμα και μεγαλύτερη πολιτική επιρροή στις χώρες που δέχονται μετανάστες.
• Ο φόρος και η βάση των καταναλωτών στις υπό γήρανση κοινωνίες θα μπορούσε να αυξηθεί, συμβάλλοντας στην αντιμετώπιση των δημοσιονομικών εντάσεων για τη στήριξη της γήρανσης του πληθυσμού.
Παράγοντες που θα αυξήσουν την παγκόσμια μετανάστευση μέσα στα επόμενα 20 χρόνια, μεταξύ άλλων:
• Η Οικονομική μεταρρύθμιση, η παγκοσμιοποίηση, και ο εκδημοκρατισμός.
• Η αύξηση των εισοδηματικών διαφορών μεταξύ πλούσιων και φτωχών χωρών που προκύπτουν από τη μικτή υιοθέτηση των νέων οικονομικών μεταρρυθμίσεων.
• Η παράνομη μετανάστευση, όλο και περισσότερο διευκολύνεται από συνδικάτα του εγκλήματος και διεφθαρμένους αξιωματούχους, και αναμένεται να ξεπεράσει τη νόμιμη μετανάστευση. 
 
Γιατί θα αυξηθεί η μετανάστευση;

Μια ποικιλία παραγόντων, θα ενισχύσουν την παγκόσμια μετανάστευση μέχρι το 2020, μετατρέποντας (αλλάζοντας) ακόμη και τα πιο ομοιογενή κράτη:

• Η αύξηση των ιδιωτικοποιήσεων και των ξένων επενδύσεων, η ελευθέρωση του εμπορίου, και η ενίσχυση της επικοινωνίας θα ενθαρρύνει περισσότερους ανθρώπους να μεταναστεύσουν σε παγκόσμιο επίπεδο.
• Ο εκδημοκρατισμός σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες θα χαλαρώσει τον κρατικό έλεγχο της μετανάστευσης, ενώ η ευκολία της μετακίνησης και της επικοινωνίας θα διευκολύνει τη διασυνοριακή μετακίνηση.
• Οι νόμοι της μετανάστευσης, στις χώρες υποδοχής, που δίνουν προτεραιότητα στην οικογενειακή επανένωση και την ανάπτυξη ισχυρών εθνικών κοινοτήτων, θα ενισχύσουν την πίεση για αύξηση της μετανάστευσης ορισμένων εθνοτικών ομάδων.
• Η άνιση κατανομή της νέας οικονομίας και η αύξηση των εισοδηματικών διαφορών ανάμεσα στους έχοντες και στους μη έχοντες, είναι πιθανό να αυξήσουν τον αριθμό των μεταναστών που διακινούνται προς τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη:
• Σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη της CIA, η εξάπλωση της απελευθέρωσης της αγοράς και των θεσμικών μεταρρυθμίσεων που είναι ζωτικής σημασίας στις χώρες για την επιτυχή αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών θα είναι εξαιρετικά άνιση, με αποτέλεσμα την αύξηση των διαφορών εισοδήματος.
• Τα ιστορικά στοιχεία δείχνουν ότι η μετανάστευση που δημιουργείται από τους οικονομικούς παράγοντες έλξης -κατά την οποία τα άτομα αναζητούν καλύτερες οικονομικές ευκαιρίες σε άλλες χώρες- είναι η πιο κοινή μορφή της “εθελοντικής” μετανάστευσης.

Δεν έχουμε κανένα λόγο να υποψιαζόμαστε ότι αυτό το είδος της μετανάστευσης -παραδείγματα των οποίων περιλαμβάνουν την μετακίνηση των Τούρκων εργαζομένων επισκεπτών στη Γερμανία στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και του 1980 και το κίνημα του Μεξικού των μεταναστών στις νοτιοδυτικές Ηνωμένες Πολιτείες τα τελευταία χρόνια- δεν θα παραμείνει ισχυρό.

Η υψηλή γονιμότητα (των μεταναστών) μπορεί να συμβάλει σε αυτές τις μετακινήσεις, ειδικά αν η οικονομία της χώρας προέλευσης δεν είναι σε θέση να παρέχει απασχόληση στις μάζες των νέων που εισέρχονται στο εργατικό δυναμικό.

• Η λαθρομετανάστευση στο παρελθόν περιελάμβανε περίπου το 20% του συνόλου των μεταναστών, αλλά μια σειρά δεικτών υποδηλώνουν ότι το ποσοστό πρόσφατα ανέρχεται σε πάνω από 50% ή και περισσότερο των νεοεισερχομένων σε πολλές από τις πιο πρόσφατες χώρες υποδοχής μεταναστών, όπως αυτές στη νότια Ευρώπη.
• Περίπου 4 εκατομμύρια μετανάστες είναι έτοιμοι να μεταναστεύσουν -ως επί το πλείστον παράνομα- στην ανατολική και τη νότια περιφέρεια της ΕΕ, καθώς τους το επιτρέπουν τα οικονομικά τους και οι ευκαιρίες.
• Μεγάλης κλίμακας μεταναστεύσεις μπορούν να αλλάξουν γρήγορα τις εθνοτικές ισορροπίες, προκαλώντας αστάθεια. 

Μετανάστευση: Δεδομένα εν συντομία

• Ο αριθμός των χωρών που στέλνουν και λαμβάνουν μετανάστες έχουν τετραπλασιαστεί από το 1970.
• Ο αριθμός των κυριότερων χωρών αποστολής και λήψης έχει υπερδιπλασιαστεί.
• Περισσότερο από το 1 άτομο στα 40 είναι μετανάστης, διάσπαρτοι σε όλο και περισσότερες χώρες.
• Οι περιπολίες στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού συλλαμβάνουν 1,5 εκατομμύρια παράνομους μετανάστες ετησίως.
• Τα μεταναστευτικά ρεύματα επηρεάζουν, επίσης, την εθνική σύνθεση των εθνών υποδοχής, συχνά με αποσταθεροποιητικά αποτελέσματα.
• Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 έως τα μέσα της δεκαετίας του 1980, οι ρυθμοί αύξησης του πληθυσμού των μουσουλμάνων στη Βοσνία ξεπέρασαν εκείνες των Σέρβων. Με τον καιρό η αυξανόμενη μουσουλμανική αναλογία του συνολικού πληθυσμού της Βοσνίας μεταφράζεται σε πιο ισχυρή μουσουλμανική πολιτική, οικονομική και πολιτιστική επιρροή σε βάρος των Σέρβων που πρωτύτερα κυριαρχούσαν.
• Μεταξύ 1948 και 1981, το αλβανικό ποσοστό του συνολικού πληθυσμού του Κοσσυφοπεδίου αυξήθηκε από 69% σε 77%. Καθώς η Ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία άρχισε να δείχνει σημάδια καταπόνησης στα τέλη της δεκαετίας του 1980, οι Σέρβοι του Κοσσυφοπεδίου άρχισαν να ζητούν από το Βελιγράδι να τους προσφέρουν μεγαλύτερη προστασία και δικαιώματα για την αντιμετώπιση του αυξανόμενου αλβανικού ελέγχου στην περιφερειακή διοικητική γραφειοκρατία του Κοσσυφοπεδίου. Αυτό ήταν το βασικό θέμα που ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς χρησιμοποίησε για να αναλάβει την εξουσία στη Σερβία στα τέλη του 1980. Η Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο δεν είναι με κανένα τρόπο μεμονωμένα παραδείγματα του κινδύνου των δημογραφικών μεταβολών σε εθνικά μικτά περιβάλλοντα. Η ιστορία των συγκρούσεων στο Λίβανο και τη Βόρεια Ιρλανδία υποστηρίζουν αυτή την άποψη. Ο εμφύλιος πόλεμος στο Λίβανο 1975-90 άρχισε όταν η αύξηση του πληθυσμού των σιιτών μουσουλμάνων απείλησε τον έλεγχο που ασκούσαν οι Μαρωνίτες Χριστιανοί στους εθνικούς πολιτικούς θεσμούς του Λιβάνου. Το πρόβλημα της Βόρειας Ιρλανδίας μεταξύ προτεσταντών και καθολικών ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1970, τότε ακριβώς που οι δημογραφικές τάσεις στην επαρχία είχαν κλίνει υπέρ της καθολικής μειονότητας. 

Θα μπορούσε η Μετανάστευση να αλλάξει την Κοινωνική Δομή του κράτους υποδοχής των μεταναστών;

Οι ροή των μεταναστών θα μπορούσε να αλλάξει γρήγορα την εθνική σύνθεση των επηρεαζόμενων περιοχών, με συχνότερο αποτέλεσμα την αστάθεια. Οι μετανάστες είναι συνήθως νέοι και έχουν την τάση να φέρνουν μαζί τους οικογενειακές πρακτικές του μητρικού τους πολιτισμού-συμπεριλαμβανομένων των υψηλότερων ποσοστών γονιμότητας.
“Η μετανάστευση παρουσιάζει μια μυριάδα από προκλήσεις (προβλήματα)
Παρά τα οφέλη της και την πιθανή αύξηση της ροής, η παγκόσμια μετανάστευση θα παρουσιάσει αρκετές προκλήσεις τόσο για τις κυβερνήσεις που εξάγουν όσο και για τις κυβερνήσεις που δέχονται μετανάστες.

Ο αριθμός των μεταναστών σε πολλές χώρες θα πρέπει να υποστηρίξει τους συνταξιούχους και μέχρι το 2050 θα υπερβεί κατά πολύ τα επίπεδα μετανάστευσης της τελευταίας δεκαετίας:

• Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, εάν η Γερμανία και η Ιαπωνία έπρεπε να χρησιμοποιήσουν τη μετανάστευση, και μόνο, για να εξασφαλίσουν ότι ο αριθμός των συνταξιούχων που αντιστοιχεί αναλογικά σε κάθε νέο εργαζόμενο για να υποστηρίξει, δεν αυξηθεί πάνω από τα επίπεδα του 1995, τότε θα πρέπει να αυξήσουν τη μετανάστευση σε επίπεδα ρεκόρ μέχρι το 2050.
• Η μετανάστευση θα πρέπει επίσης να αυξηθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο, αν και σε μικρότερο βαθμό από ότι στη Γερμανία και την Ιαπωνία. Οι ΗΠΑ και η Βρετανία θα αντιμετωπίσουν τη μέγιστη ανάγκη για μετανάστες μεταξύ 2010 και 2015, ενώ στη Γερμανία και την Ιαπωνία ο πληθυσμός των μεταναστών θα πρέπει να είναι στα μέγιστα επίπεδα μεταξύ 2030 και 2050.

Οι κυβερνήσεις με γερασμένους πληθυσμούς θα έχουν δυσκολία να εξισορροπήσουν, την ανάγκη για νέους μετανάστες με την εσωτερική πολιτική αντίσταση που αντιτίθεται στη μεγαλύτερη εισροή ξένων πολιτών:

• Η αύξηση της μετανάστευσης προς την Ευρώπη, την Ασία και τις Ηνωμένες Πολιτείες θα πιέσει αρχικά τις κοινωνικές υπηρεσίες, και στην περίπτωση της Γερμανίας θα πυροδοτήσει τη βία κατά των μεταναστών. Οι πληθυσμοί αυτοί θα επιβαρύνουν τις υποδομές και τους πόρους της χώρας υποδοχής.
• Η Ιαπωνία θα έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη για μετανάστες, αλλά θα αντιμετωπίσει ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά εμπόδια για την αύξηση της μεταναστευτικής ροής εξαιτίας της παραδοσιακής έμφασης στην εθνική και πολιτισμική ομοιογένεια. Οι προσπάθειες της κυβέρνησης για την αύξηση της μετανάστευσης είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε έντονες αντιδράσεις από ορισμένους πολιτικούς ηγέτες, επιχειρήσεις και εργαζόμενους.
• Εάν οι πολιτικές πιέσεις οδηγήσουν την Ιαπωνία -και τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης σε μικρότερο βαθμό- να αναβάλουν την ουσιαστική απελευθέρωση της μεταναστευτικής πολιτικής τους, τότε θα τους θέσει σε μειονεκτική θέση στον ανταγωνισμό με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό θα επιδεινώσει την ολοένα και αυξανόμενη στρατιωτική, τεχνική και οικονομική ανισορροπία μεταξύ των ανεπτυγμένων οικονομιών.
• Επίσης, σε αυτές τις χώρες βάσει του μοντέλου “όπλα vs (έναντι) βουτύρου”, θα ενισχύσει την τάση του διαλόγου υπέρ της διατήρησης των κοινωνικών δαπανών σε βάρος αμυντικών δαπανών και τον περιορισμό των μεγεθών στρατολόγησης νέων ομάδων, κάτι που θα μπορούσε να αποδυναμώσει τη συμμαχία (ΝΑΤΟ;).

Οι κυβερνήσεις στις χώρες εξόδου μεταναστών είναι επίσης πιθανό να βρεθούν αντιμέτωποι με την πολιτική αντιπολίτευση λόγω της υπερβολικής μετανάστευσης προς τον ανεπτυγμένο κόσμο. Για πολλές αναπτυσσόμενες χώρες, η μετανάστευση θα στραγγίξει τις ήδη μικρές ομάδες ελίτ υψηλού μορφωτικού επιπέδου, καθιστώντας ακόμα πιο δύσκολο για τις χώρες αυτές την δημιουργία μεγαλύτερης ανάπτυξης ώστε «να φτάσουν» τον ανεπτυγμένο κόσμο:

• Εκτιμάται ότι 1,5 εκατομμύριο ειδικευμένων αποδήμων από τις αναπτυσσόμενες χώρες εργάζονται σήμερα στη Δυτική Ευρώπη, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Αυστραλία και την Ιαπωνία. Περισσότεροι από 500.000 φοιτητές από αναπτυσσόμενες χώρες σπουδάζουν στο εξωτερικό, ενώ περίπου τα δύο τρίτα από αυτούς δεν επιστρέφουν.
• Οι χώρες στην υποσαχάρια Αφρική είναι μεταξύ εκείνων που πλήττονται περισσότερο. Η περιοχή ήδη έχανε περίπου 20.000 επαγγελματίες ετησίως κατά την τελευταία δεκαετία, στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν συνολικά περίπου 30.000 διδακτορικά, σύμφωνα με την Έκθεση του ΟΗΕ για την Ανθρώπινη Ανάπτυξη, του 1999.
• Οι μετανάστες θα επιδιώκουν όλο και περισσότερο να επιφέρουν αλλαγές και να προκαλέσουν συζήτηση για την εξωτερική πολιτική στις χώρες υποδοχής.
• Οι κοινότητες των μεταναστών θα επωφεληθούν από τα αυξανόμενα παγκόσμια δίκτυα επικοινωνίας για να συσπειρώσουν γεωγραφικά τους διασκορπισμένους συμπατριώτες τους.
• Οι κοινότητες των μεταναστών μπορούν να ενεργοποιήσουν διεθνείς εκστρατείες δημοσίων σχέσεων για να δαιμονοποιήσουν τους αντιπάλους της χώρας καταγωγής τους και να αυξήσουν τα κεφάλαια για την αγορά ή τη μεταφορά όπλων. Αντιστρόφως, οι μετανάστες μπορούν να ασκήσουν πίεση στις κυβερνήσεις υποδοχής να στραφούν εναντίον των εχθρών του κράτους καταγωγής τους.

Αυτό θα προσθέσει στην ήδη ισχυρή άσκηση επιρροής των μεταναστών της διασποράς διάφορα παραδείγματα μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται τα ακόλουθα:

• Η ξαφνική άνοδος στη δύναμη του Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσσυφοπεδίου (KLA,UCK) κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1998 ενδέχεται εν μέρει να οφείλονταν στις προσπάθειες συγκέντρωσης χρημάτων από την αλβανική διασπορά της Δύσης.
• Αρμένιοι μετανάστες στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν εργαστεί σκληρά τα τελευταία δύο χρόνια για να υποχρεώσουν την κυβέρνηση των ΗΠΑ να σταματήσει τόσο τις διπλωματικές προσπάθειες της προς τις κυβερνήσεις του Αζερμπαϊτζάν και τις προσπάθειές για να βοηθήσει τις αμερικανικές εταιρείες πετρελαίου να διασφαλίσουν τις συμβάσεις για την έρευνα και τις γεωτρήσεις πετρελαίου στην πλούσια σε κοιτάσματα περιοχή του Καυκάσου.
• Οι Ταμίλ της διασποράς στον Καναδά και τη Δυτική Ευρώπη έχουν δραστηριοποιηθεί στο να διοχετεύουν οικονομική ενίσχυση στους αντάρτες Ταμίλ Sinhalese που αγωνίζονται εναντίων των κυβερνητικών δυνάμεων στη Σρι Λάνκα.”

Άρθρο και μετάφραση από τον Αβερράνδο.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση